hazır olamadığım annelik

bayanlar bu anlattığımdan dolayı bana kızabilir ayıplayabilir hatta böyle olunmaz diyebilirsiniz ama anlatıp böyle olmaması için değişmek ve düzeltmek istiyorum...
ben hiç istemediğim bir zamanda evliliğim hemen en başında ben daha nişanlıydım ve okuyodum, hamile kaldım,Allaha binlerce şükür çok rahat bir hamilelik geçirdim.. ama istemiyordum daha doğrusu evlendikten bile çok sonra düşünürken,okulumu bitirip,biraz daha büyünce istiyordum..bunun için onu öldürmeyi yani aldırmayı bile düşündüm, yapamadım..evlilik tarihimiz öne aldık ve evlendik... 24 yaşındaydım oğlumu kucağıma aldığımda..
buda benim psikolojimi daha en baştan mahvetti.hep oğlumu saklarcasına giyindim hamile kıyafeti bile almadım hiç...kimseye söylemedik..ama bu konu ne kadar saklanır ki sonunda doğumda aynı şehirde olduğumuz için kayınvalidemler duydu..Allah var hiç bişey demediler ogün bugundür bu konu hakkında ama ben hep bu aptallığım yüzünden utandım çekindim,ailemdende utandım onlardan uzaklaşıp sadece eşime sığındım.. oda bu sefer benim ona bağımlı olmamdan sıkılır hale yada benim zaafımı kullanarak benden çok daha fazla fedakarlık istedi durdu..
sanki çocuğumu suçlarcasına ona kızarcasına bizim tedbirsizliğimiz yüzünden ona kızdım...
doğduğu zaman bile evet mutluydum ama kimseye göstermek istemiyordum..ya kendimi anne gibi bile hisettmiyordum..sanki benim deilde başkasının çocuğu gibi..bir annne için en unutulmaz anlardan biridir bebeğini kucağına ilk aldığı an benim için ise.. inan nasıl bir duygu idi hatırlamıyorum..bebeğimin ilk o andan nasıl göründüğünü bile hatırlayamıyorum..evet belki siz anneler bebeğiniz her anınızı kafanıza kaszırsınız ama ben hemen unutuyorum istemesemde...
mesela lohusalık depresyonu denen dönem olabiilyor ya ben gerçekten o dönemde hem kendimi hem de oğlumu öldürmeyi bile düşündüm..evet onun sıcaklığını hisettiğim her an,içim ılık ılık oluyordu sanki okadar çok seviyordum ki hani derler ya tekrar içime sokacak kadar.. ama bebek bu ya çok ağladığı dönemlerde ondan nefret ediyor çıldırasım geliyordu..
bide tüm bunların üstüne benim merkezdeki evimizden uzağa tayinim çıktı..150km uzakta..ama günde tak araba ile ulaşımı olanbir yer..sağlık ocağına ..kucağımda 5 aylık bebeğimben o köy arabalarında pazar günü köye giderim cumadan eve dönerim..hele ilk başlarda kalacak yer diye bulduğum bir yer vardı camından insanların bacaklarını görebiliyordum sadece dizine kadar...orda o halde bebeğimle kıştıda ekmek almaya bile gidemediğimi hatırlıyorum aç yattığımı..

anlattığınız konuyu tam sonlardırmamışsınız pek Açıklayıcı Değil...
bebeğe Gelince Ona kızmaya onu saklamaya HAKKINIZ YOK.. 24 yaşında vede nişanlıyken anne olmak istemeyen bir bayan bunun önlemini almasını bilirdi...
bence hiç birşeyin arkasına saklanıpta " hazır olmadığım bir annelikti "diyemezsiniz
bebeğinin kıymetini bil burada 24-25 yaşında olupta bir bebek için yıllarca çabalayan onca insan varken siz Nişanlı halde önlem almadan hamile kalıp sonrada anneliğe hazır değildim demeye hakkınız yok ...

arkadasım cok kötü oldum ya........
ben kızımı 19 yasımda kucagıma aldım suan 3yasında......
okumak çocuktan önemli olamaz bence kazayla olmuş ama suç onun olamaz elınde olsa oda ıstermıydı kendısını ıstemeyen bır anne yazık günah o çocuga böyle yapma içim ezildi resmen......
neler yaptıgını unutuyorsan o anı güzel yaşatmaya bak bence ........
HERŞEY İSTEDİĞİMİZ GİBİ OLACAK DİYE BİRŞEY YOKKİ ALLAHIM BİLİR ONU........
çocuguna herseyın en ıyısını yapmaya bak bırgün pişman olabılırsın neden kıydım yavruma dıye........

ilk anne oldugu zamanlar annelige alisamayan bir siz degilsiniz. ben sadece 20 yasindaydim dogum yaptigimda, bende dogumdan sonra 3 ay deprosyana girdim, ailem turkiye'deydi , esim geceleri calisirdi. yani pek guzel bir durumda degildim. ama su anda kizim 2 yasinda ve canimi veririm onun icin.
oglunuz kac yasinda bilmiyorum ama umarim su anki durumunuz, ilk dogum yaptiginizdan daha iyidir. insanoglu herseyin ustunden geliyor. bazilari digerlerinden daha cok zorlaniyor. onemli olan mucadeleye devam etmek.
bebeginize sevgi gostermek icin gec kalmadiniz insallah bundan sonraki yillarda yasayacaginiz guzel anilari unutmazsiniz.

evet daha yazacaklarımı tamamlayamamıştım..
orda çok zor günler geçirdim evet tek suçlusu benim biliyorum ama ozamanlar elimde değildi.. ona kızmasam da normalde annelerde olan sabrım azdı..yoksa ona kötü davranmıyordum yada alakasız değildim...
şimdi öyle değilim tabiki.. bende onun için canımı veririm herşeyimden herkesden vazgeçerim onun için

böyle düşünmene sevındım arkadasım inşallah daha güzel olacak herşey......

ama ogünlerde ona karşı hislerimin diğer anneler gibi olmayıp ona yaptığım haksızlıkdan dolayı çektiğim vicdan azabı beni mahvediyor..
görseniz okadar tatlı ve maşşalh çok da zeki akıllı ne bilim tam bir canavar..:)
onu çok seviyorum...
evde ve işte okadar çok stresim ve yorgunluğum oluyor ki onunla oynayamamak ilgilenememek canımı yakıyor artık amam ona iki arada derde mutlaka zaman ayırmaya çalışsam da beceremiyorum..onunla oynayım diye gece2 de felan yatıyorum kalan işleri yapabilmek için..elimden gelenden fazlasını yapıyorum onun için..tek amacım onun mutlu olması..
ama ben olmayınca onu da mutlu edemiyorum..eşimlede herşey çok da güzel ve yolunda gitmiyor..onun can sıkıntısı ve düşünceleride beni mahvediyor..brn o kadar stresli ikende onada bir faydam olamıyor ne yapacam anlanadımmm.......

zorunlu hizmet diye birşey çıktı duymuşsunuzdur..
onun için rapor izin onları alsamda yine o 400 günü tamamlayacaktım ve busefer bambaşka şehir dede olabilirdi en azından aynı şehirde dedik araba ile gelinir dedik ama olmadı işte ogünler geçti artık merkezde çalışıyorum evimdeyim ailemin eşimin yaındayım diye sevindim başlarda ..
ama sonra ne oldu biliyomusunuz ?eşimin beni aldattığını öğrendim hemde ben uzaktayken değilde ben merkeze döndükten sonra benimde tanıdığım evimize gelen hemşirenin biriyle..

can-canan .!.:

zorunlu hizmet diye birşey çıktı duymuşsunuzdur..
onun için rapor izin onları alsamda yine o 400 günü tamamlayacaktım ve busefer bambaşka şehir dede olabilirdi en azından aynı şehirde dedik araba ile gelinir dedik ama olmadı işte ogünler geçti artık merkezde çalışıyorum evimdeyim ailemin eşimin yaındayım diye sevindim başlarda ..
ama sonra ne oldu biliyomusunuz ?eşimin beni aldattığını öğrendim hemde ben uzaktayken değilde ben merkeze döndükten sonra benimde tanıdığım evimize gelen hemşirenin biriyle..

Genişletmek için tıkla...

konu resmen bir anda boyut değiştirdi...
nedemek tanıdığınız biriyle aldatıyor...
nerden biliyorsunuz??? gördünüz mü???

24 yaşında anne oldum diyorsunuz. Yatın kalkın dua edin kurban olduğum Allahım size bir evlat nasib etmiş. Ben evladım olması için neler vermezdim. 4 yıllık evliyim ve 27 aydır hamile kalmaya çalışıyorum.Ve 27 yaşındayım bunun için ne acılara katlandım ne paralar harcadım ama olmuyor. O yüzden şükretmelisiniz öylesine güzel bir evlada sahip olduğunuz için.

yanyana görmedim ama msjları ve çok güvendiğim birinden tüm ayrıntılarını duydum
başlarda basit msj gibib gelmişti ama ayrıntılarını arkadaştan öğrenince evi terk ettim ailemin yanına gittim..1 hafta sonra beni almaya geldi özür diledi konuştuk ne bilim oğlum ve evim için geri döndüm..gelince başbaşa taile gitmek istedi oğlumuzu babannesine bırakıp tatile gittik herşey düzelmiş gibi idi..
ama ..
ya var ya yaşanılanlar okadar korkunç ve üzücü iken şurda iki satırda anlatmak okadar garip ki..

can-canan .!.:

yanyana görmedim ama msjları ve çok güvendiğim birinden tüm ayrıntılarını duydum
başlarda basit msj gibib gelmişti ama ayrıntılarını arkadaştan öğrenince evi terk ettim ailemin yanına gittim..1 hafta sonra beni almaya geldi özür diledi konuştuk ne bilim oğlum ve evim için geri döndüm..gelince başbaşa taile gitmek istedi oğlumuzu babannesine bırakıp tatile gittik herşey düzelmiş gibi idi..
ama ..
ya var ya yaşanılanlar okadar korkunç ve üzücü iken şurda iki satırda anlatmak okadar garip ki..

Genişletmek için tıkla...

yaşadıklarınız geçekten zor...
ama sonucu güzel olsun...dileğim budur...
eşiniz hatasını anlamış,özürünü dilemiş..önemli olan bundan sonra aynı hataları tekrarlamamak...
sevgiler...

ALLAHım yardımcın olsun ne dıyeyım.......

evet diyecekde yapacak da çok bişey kalmadı..
elimden gelenden de fazlasıyla fedakarlıkda yaptım hem ruhen hem bedenen..
ama ben eşimin ilk zamanlarımızda ki gibi peşimden koşmasını ilgili alakalı olmasını üzerime düşmesini bekliyordum bana yalan söyleyip beni aldattığı için vicdan azabı çek çeke ölüp gebermesini istiyorum
ama yok o ben onu affettim ya o da sanki hiç bişey olmamış gibi o olaylar olamamış gibi davranıyor ne bir damla pişmanlık nede ...hatta onun beni aldatmasının şuçlusuda benmişim..ben onunla eskisi kadar çok ilgilenmiyormusum..onunla zaman geçirmiyormuşum o da bunu başkasında aramışşş...
ben oğlumu ona tercih edip oğlumla uğraşıyormuşum hep..beyfendi oğlundan sıkılmış...
ya inanın bazen bırakın ona eşlik yapmayı sesini duymak onu görmek bile istemediğim zaman oluyor..
ama oğlumu evimi düzenimi hayatımı seviyorum..evet hiç gülen bir suratla ortaya çıkamaz kimseyle gülüşemez oldum da yinede bırakıp gitmak herşeyden vazgeçmek zor..
işte tüm

kanım dondu yanlış anlamayın sizi kınadığımdan falan değil yaşadıklarınız ve sizi getirdiği durum şun çocuğuma karşı düzeldim diyorsunuz ama zamanında çok kötü şeylerde düşünmüşsünüz annelik yüce yaradanın bir kadına bağışladığı en güzel duygudur ve bu duyguyu yaşamak bir bebek kokusunu içine çekmek için nelerini feda edecek yüzlerce insan var siz eğitimli hatta insanların sağlığı ile ilgilenen bir bireysiniz ama sizde farkındasınızdır ki bir uzmandan destek almak en doğrusu olacaktır yaşadığınız şeyler öyle kolaydan atlatılacak olaylar değil bu inkar edilemez özellikle eşinizin sizi aldatması ama siz herşey yolunda ikende pekt6e sağlıklı düşünemiyormuşsunuz bebeğinizle ortada kalmamışsınız (ki bunun bir çok örnekleri mevcut ) bir yuva kurmuşsunuz ve aşkınızın meyvesini kucağınıza almışsınız kabullenemeyişiniz çok ilginç ama bunları dediğim gibi yargılayacak eleştirecek değilim sadece anlamakta zorlanıyorum şimdi içinse size tavsiyem dünyaya istemeden de olsa getirdiğiniz bir yavru var ona şunu yaptım bunu yaptımı bir kenara bırakıp bundan sonrası için ona en güzelini en mutlusunu nasıl verebilirimin peşine düşün ve ekonomik özgürlüğü elinde olan bir bayan olarak dik durmanız ve daha güçlü olmanız size tavsiyem silkinin siz bir aynasınız ve çocuğunuz neyi görürse onu işleyecek

tüm bunların yanında yazdıklarınızda çok tezatlık var mutsuz olduğunuzu ,eşinize tahammülünüzün olmadığını ,insanlarla sağlıklı ilişki içerisinde olamadığınızı yazmışsınız ve tüm bunların yanında evimi düzenimi hayatımı seviyorum demişsiniz anlam bvermek çok zor dediğim gibi bir uzmandan yardım almanızı tavsiye ederim branşınızı bilmiyorum ama insanların sağlığı ile ilgilenen birisi olarak önce sizin sağlıklı olmanız gerekmezmi?


sevgilerimle...

evet çok haklısınız bende yardım almayı düşündüm..
ama ne bilim kendimce geçebilirim sandım ,yada arkadaşlara danışarak bişeyleri atlatabilirim sandım ne bilim buralara bugunler gelmek beni mahvetti benden beni götüdü ama zamanda kaybolurcasına geldim, oğlumuda getirdim.. evet beni örnek laıyor biliyorum babasının çok bir emeği yada onunla paylaşımı olmuyor olmadıda..
sadece evlerde vardı otoriter baba..okadar..
ya ne bilim dışarda ne kadar kendine güvenen güçlü gibi dursamda evde hele eşimin karşısında haklı bile olsam konuşup da hakkımı savunamıyorum .. sonuta ben hatalı oluyorum..
onun için artık susuyorum herşeyine herhareketine uzman yardımı konusunda ise burda psikoloji bölümündeki dr hanıma direk yazbilirmiyim

evet canan hn yazabilrisiniz ama oda sizi yüz yüze görüşeceğiniz başka bir meslektaşına yönlendirecektir.

inan o kadar uzuldum ki anlatatmam.olmus bi hata ama o masumun gunahi ne.belkide sana cok hayirli bir evlat olacak(insallah)cok iyi anliyorum ben olsama bende utanir saklardim galiba ama o bebek masum ve melek.kendini toparla.bende cocugumu istemedim erken oldu diye ama simdi hergun diyorum iyiki dogurmusum diye.yoksa napardim buralarda tek basima