İnanın bir şeyler yapmaya çalışıyorum ve aslında son bir seneye kadar umutsuzdum çok, son bir seneden beri adımlar atıyorum umarım daha büyük adımlar atabileceğim. Duygusal olarak ufak olumsuzluklardan bile çok etkileniyorum onu da asarsam sanırım artık hayatta bir ben olarak var olabileceğim. Teşekkür ederimŞimdi çok gençsiniz, geç kalmış sayılmazsınız ama hayattan korkup kaçmaya devam ederseniz orta yaşlarınızda çok pişman olursunuz. Korkularınızdan kurtulmanın tek yolu onlarla yüzleşmek. Yüzleştiğiniz zaman kafanızda büyüttüğünüz kadar aşılmaz olmadıklarını anlıyorsunuz.
Evet aslında özgür olmak istiyorum kendi istediğim gibi yaşamak istiyorum. Ailemin yanında kendimi asla bir birey gibi hissetmiyorum onlar da öyle görmüyorlar zaten. Ben kendim olmak istiyorum, kendim olarak var olabilmek istiyorum. Kendim olamamanın acısını hissediyorum ama bu başka insanlarda hep kamcilayan bir şey olmuş, bende ise tam tersi. Evet iş mutlaka bulacağım maaşına vs bakmadan yeter ki kendi işim olsun diyip çalışacağım. Okulu da bir yandan bitirmeye bakacağım. Ve evet kendi evim olmalı asla annemlerle beraber yaşamak istemiyorum. Şuan onların yanındayım var olan enerjim de sanki çekiliyor gibi. Ve evet çok doğru bir şey dediniz hayat amacımın olmaması, gerçekten amaçsız kalmışım. Kesinlikle bu durumumun en önemli sebeplerinden biri buymuş.Bence sizin hayattan bir beklentiniz yaşamak için amacınız yok bu yüzden böyle boşvermiş vaziyette takılıyorsunuz.
O kadar okul o kadar zaman ve emek boşuna mıydı?
Kimsenin hayatı 4/4 lük değil ama hepimiz hayallerimiz ve hedeflerimiz uğruna mücadele veriyoruz, evde oturmak yan gelip yatmak kolay ama her türlü strese rağmen çalışıyoruz. Geçmişte olan biten için de ailelerimizi suçlamıyoruz.
Herşey kişinin kendinde biter, geçerli bir mesleğiniz var, bu konuda bir tatminsizlik var ki farklı bölümlerde eğitim hayatına devam etmişsiniz o zaman başladığınızı bitirin, ikinci aşamada bir işe girin çalışmak insanı sosyalleştirir de aynı zamanda ne kadar meşguliyet varsa düşünmek ve geçmişe takılmak için o kadar az zaman var demektir.
Evlilik ,çocuk sahibi olmak bunlar sizin kararınız ama birlikte yaşamakta evlilikten pek farklı birşey değil bunu bilin istedim sadece çocuk sorumluluğu yok ve aileler mevzunun dışında kalıyor çünkü resmi bağlar yok ortada.
Amaç özgürlükse o zaman kendinize ait bir eviniz yaşam alanınız olmalı.
Herkesi bırak kendine odaklan , acil çalışma hayatına atılmaya bak , psikolojik desteğini sakın kesme , aileler maalesef kendi hatalarını çocuklarına yüklüyorlar, siz ailenizin ebeveyni değilsiniz, asla kendi hayatını kimse için heba etme ...Merhaba, aslında üyelik açtığım günden beri buraya yazmayı istiyordum ama bir türlü yazacaklarım toplayamadım ve sanki tüm kusurlarını açınca öylece çırılçıplak ortada kalmış gibi hissedecek gibi oluyorum. 27 yaşındayım. Çalışmıyorum. Lisede hemşirelik okudum ama hiç çalışmadım. Ardından iki yıllık bı bölüm okudum ve ardından 4 yıllık beslenme ve diyetetik bölümüne başladım. Okulu dondurdum ama ailem şuan bilmiyor. Erkek arkadaşım var 5 yıllık onunla yaşıyorum ve şuan ailemin yanına geldim. Annem ve babam 65 yaşlarındalar, geç evlenmişler. Benden iki yaş büyük zihinsel engelli bir ablam var, iki kardeşiz. Hayat boyu kendimi hep yetersiz hissettim ve hala da öyle hissediyorum. Ailemin davranışları ve benim çok küçük yaşlarda sinen bir çocuk olmamla bu şekilde olduğunu görüyorum. Kendimi hayatın içinde herkes yaşarken onları izlemeye gelmiş gibi hissediyorum. Evlenmek istemiyorum, aileler düğün vs istemiyorum. Sadece beraber yaşamak istiyorum. Çocuğum olsun istemiyorum. Çocuktan korkuyorum daha kendime hayrım yok bir çocuğun hayatının sorumluluğunu alamam ve hiçbir zaman çocuk, evlilik hayalleri kurmadım. Çok küçükken babamı da bazı sözleriyle devamlı bakmak zorunda olduğum 3 kişi var gibi düşünüyordum. Arkadaşlarımın anne babalarına göre yaşlıydılar, sen bize bakarsın gibi laf arasında dahi olsa söylenen sözler hep büyük bir sorumluluğun var gibi hissettirmiş bana. Sanıyorum bu sorumluluktan kaçmak için büyümemeyi seçmişim. Hayatımdan mutsuzum, çok özgüvensiz hissediyorum. Bir hastanede ise girsem beni sazlar diye düşünüyorum. Ailem bı ilçede yaşıyor daha önce başvurmuştur birkaç yere ama geri dönüş olmamıştı ve bu beni daha çok uzak durmaya itti. Yaşamaktan, hayatın içinde olmaktan kaçtım açıkçası. Lise döneminde birine aşık olmuştum onun evine gidiyorduk bazen ailem bu şekilde ilişkiyi öğrenmişlerdi onlarda da bende bu bir travma oluşturdu. Sanki dünyanın en büyük hatasını yapmış gibi davrandilar. Bana nasıl olduğumu bile sormadılar. O dönem tamamen tek başıma atlattım her şeyi. İşte aslında ondan sonrada hayata tutunamadım. Kendimi hep yalnız hissettim. Şimdiki erkek arkadaşım hep destek oldu. Psikolojik tedavi almamda, okuyup öğrenmem de ön ayak oldu. Teşvik etti beni hayata bağlamaya çalıştı. Korkularımı yenebilmem için çabaladı. Onu da çok fazla yordum ayrılmanın eşiğine gelmiştik ki devam ediyoruz. Şimdi öncelikle özgüven ve özsaygı mi kazanmaya çalışıyorum. Kendim için yaptığım bir senelik bir plan var hayatta ruhsal olarak belli bir yere gelebilmek için. Duygusal anlamda guclenebilmek için. Sizce ne yapmalıyım? Psikolojik yardım aldım birkaç seans ama maddi anlamda sıkıntı yaşadığım için devam edemedim. Kendimi çok kötü hissediyorum, bir köşeye saklansam orada kalsam ölene kadar diye hissediyorum. Hayattan kaçıyorum yani. Ama artık her şey değişsin istiyorum. Şuan aşırı karamsar bir haldeyim bana yardımcı olur musunuz, siz olsanız ne yapardınız?
Ya bazen kendimi suçluyorum ama düşününce hep kendi hayatımı kurmanın doğru olduğuna çıkıyor düşüncelerim. Birilerinden bunu duymak evet doğru işte suçlu hissetme kendini diyorum. Annemler hep yanlarında istiyor beni, ilçede o kadar iş seçeneği de yok. Uzakta yaşarsam onlar napacak vs gibi şeyler de düşünüyorum ne kadar kizsamda onlara ve kendime. Ama evet bunu duymaya ihtiyacım varmış kendime, hayatıma odaklanmalıyım. Çok teşekkür ederim fikirlerinizi söylediğiniz için.Herkesi bırak kendine odaklan , acil çalışma hayatına atılmaya bak , psikolojik desteğini sakın kesme , aileler maalesef kendi hatalarını çocuklarına yüklüyorlar, siz ailenizin ebeveyni değilsiniz, asla kendi hayatını kimse için heba etme ...
Müsait olduğum ilk an size detaylı olarak göndereceğim.Eğer bu travmaları gerçek anlamda bu yöntemle silmek mümkünse lütfen çalışmayı atın. Travmalarımı tekrar tekrar yaşıyorum gibi bir şey oluyor zaten asla huzurlu hissetmiyorum. İki adım ileri gidiyorum, en ufak bir şey olunca bir adım bazen iki adım geriye gidiyorum. Çok yavaş ilerleyebilir ve artık gerçekten kurtulmak, normal her insan gibi yaşayabilmek istiyorum. Lütfen çalışmayı atın bana. Çok teşekkür ederim.
Heyecanla bekliyorumMüsait olduğum ilk an size detaylı olarak göndereceğim.
Hemen kitaba baktım tam benim hissettiklerimi ifade etmiş tanıtım yazısında, öneriniz için teşekkür ederim. Kitabı satın alacağım birazdan umarım faydalı olur.Boşluk hissi diye bir kitap var.Hemen alıp okumanizi tavsiye ederim.Bircok sorunun cevabını bu kitapta bulacaksınız.
Okuması bazen zor gelebilir ağır gelebilir ama mutlaka okuyun.
Sorumluluk almaktan korkuyorsanız evlenmeyin.devlet hastanesinde bir psikiyatrik tedavi alın.sonrasina bakarsinizbakarsinizMerhaba, aslında üyelik açtığım günden beri buraya yazmayı istiyordum ama bir türlü yazacaklarım toplayamadım ve sanki tüm kusurlarını açınca öylece çırılçıplak ortada kalmış gibi hissedecek gibi oluyorum. 27 yaşındayım. Çalışmıyorum. Lisede hemşirelik okudum ama hiç çalışmadım. Ardından iki yıllık bı bölüm okudum ve ardından 4 yıllık beslenme ve diyetetik bölümüne başladım. Okulu dondurdum ama ailem şuan bilmiyor. Erkek arkadaşım var 5 yıllık onunla yaşıyorum ve şuan ailemin yanına geldim. Annem ve babam 65 yaşlarındalar, geç evlenmişler. Benden iki yaş büyük zihinsel engelli bir ablam var, iki kardeşiz. Hayat boyu kendimi hep yetersiz hissettim ve hala da öyle hissediyorum. Ailemin davranışları ve benim çok küçük yaşlarda sinen bir çocuk olmamla bu şekilde olduğunu görüyorum. Kendimi hayatın içinde herkes yaşarken onları izlemeye gelmiş gibi hissediyorum. Evlenmek istemiyorum, aileler düğün vs istemiyorum. Sadece beraber yaşamak istiyorum. Çocuğum olsun istemiyorum. Çocuktan korkuyorum daha kendime hayrım yok bir çocuğun hayatının sorumluluğunu alamam ve hiçbir zaman çocuk, evlilik hayalleri kurmadım. Çok küçükken babamı da bazı sözleriyle devamlı bakmak zorunda olduğum 3 kişi var gibi düşünüyordum. Arkadaşlarımın anne babalarına göre yaşlıydılar, sen bize bakarsın gibi laf arasında dahi olsa söylenen sözler hep büyük bir sorumluluğun var gibi hissettirmiş bana. Sanıyorum bu sorumluluktan kaçmak için büyümemeyi seçmişim. Hayatımdan mutsuzum, çok özgüvensiz hissediyorum. Bir hastanede ise girsem beni sazlar diye düşünüyorum. Ailem bı ilçede yaşıyor daha önce başvurmuştur birkaç yere ama geri dönüş olmamıştı ve bu beni daha çok uzak durmaya itti. Yaşamaktan, hayatın içinde olmaktan kaçtım açıkçası. Lise döneminde birine aşık olmuştum onun evine gidiyorduk bazen ailem bu şekilde ilişkiyi öğrenmişlerdi onlarda da bende bu bir travma oluşturdu. Sanki dünyanın en büyük hatasını yapmış gibi davrandilar. Bana nasıl olduğumu bile sormadılar. O dönem tamamen tek başıma atlattım her şeyi. İşte aslında ondan sonrada hayata tutunamadım. Kendimi hep yalnız hissettim. Şimdiki erkek arkadaşım hep destek oldu. Psikolojik tedavi almamda, okuyup öğrenmem de ön ayak oldu. Teşvik etti beni hayata bağlamaya çalıştı. Korkularımı yenebilmem için çabaladı. Onu da çok fazla yordum ayrılmanın eşiğine gelmiştik ki devam ediyoruz. Şimdi öncelikle özgüven ve özsaygı mi kazanmaya çalışıyorum. Kendim için yaptığım bir senelik bir plan var hayatta ruhsal olarak belli bir yere gelebilmek için. Duygusal anlamda guclenebilmek için. Sizce ne yapmalıyım? Psikolojik yardım aldım birkaç seans ama maddi anlamda sıkıntı yaşadığım için devam edemedim. Kendimi çok kötü hissediyorum, bir köşeye saklansam orada kalsam ölene kadar diye hissediyorum. Hayattan kaçıyorum yani. Ama artık her şey değişsin istiyorum. Şuan aşırı karamsar bir haldeyim bana yardımcı olur musunuz, siz olsanız ne yapardınız?
bende de benzer ama daha farklı durumlar var. çok psikoloğa gittim ama aynı sebepten dolayı devam edemiyorum. aynı zamanda psikiyatriste de gidiyorum. sonbaharda gidip artık daha fazla dayanamayacağımı söyledim ve bana antideprasan yazzmasını istedim (rahatsızlığımdan dolayı antidepresan tehlikeli oluyor bende) antidepresan değil ama dikkati toparlayıcı ve depresyona iyi gelen bir ilaç verdi. normalde senenin yarısı depresyon şeklinde geçer bende. ama ilacı kullandığımdan beri daha iyiyim. bazen gerçekten ilaç şart oluyor maalesef. keşke ailelerimiz bilinçli insanlar olsalardı ve bu duruma gelmemize engel olsalardıMerhaba, aslında üyelik açtığım günden beri buraya yazmayı istiyordum ama bir türlü yazacaklarım toplayamadım ve sanki tüm kusurlarını açınca öylece çırılçıplak ortada kalmış gibi hissedecek gibi oluyorum. 27 yaşındayım. Çalışmıyorum. Lisede hemşirelik okudum ama hiç çalışmadım. Ardından iki yıllık bı bölüm okudum ve ardından 4 yıllık beslenme ve diyetetik bölümüne başladım. Okulu dondurdum ama ailem şuan bilmiyor. Erkek arkadaşım var 5 yıllık onunla yaşıyorum ve şuan ailemin yanına geldim. Annem ve babam 65 yaşlarındalar, geç evlenmişler. Benden iki yaş büyük zihinsel engelli bir ablam var, iki kardeşiz. Hayat boyu kendimi hep yetersiz hissettim ve hala da öyle hissediyorum. Ailemin davranışları ve benim çok küçük yaşlarda sinen bir çocuk olmamla bu şekilde olduğunu görüyorum. Kendimi hayatın içinde herkes yaşarken onları izlemeye gelmiş gibi hissediyorum. Evlenmek istemiyorum, aileler düğün vs istemiyorum. Sadece beraber yaşamak istiyorum. Çocuğum olsun istemiyorum. Çocuktan korkuyorum daha kendime hayrım yok bir çocuğun hayatının sorumluluğunu alamam ve hiçbir zaman çocuk, evlilik hayalleri kurmadım. Çok küçükken babamı da bazı sözleriyle devamlı bakmak zorunda olduğum 3 kişi var gibi düşünüyordum. Arkadaşlarımın anne babalarına göre yaşlıydılar, sen bize bakarsın gibi laf arasında dahi olsa söylenen sözler hep büyük bir sorumluluğun var gibi hissettirmiş bana. Sanıyorum bu sorumluluktan kaçmak için büyümemeyi seçmişim. Hayatımdan mutsuzum, çok özgüvensiz hissediyorum. Bir hastanede ise girsem beni sazlar diye düşünüyorum. Ailem bı ilçede yaşıyor daha önce başvurmuştur birkaç yere ama geri dönüş olmamıştı ve bu beni daha çok uzak durmaya itti. Yaşamaktan, hayatın içinde olmaktan kaçtım açıkçası. Lise döneminde birine aşık olmuştum onun evine gidiyorduk bazen ailem bu şekilde ilişkiyi öğrenmişlerdi onlarda da bende bu bir travma oluşturdu. Sanki dünyanın en büyük hatasını yapmış gibi davrandilar. Bana nasıl olduğumu bile sormadılar. O dönem tamamen tek başıma atlattım her şeyi. İşte aslında ondan sonrada hayata tutunamadım. Kendimi hep yalnız hissettim. Şimdiki erkek arkadaşım hep destek oldu. Psikolojik tedavi almamda, okuyup öğrenmem de ön ayak oldu. Teşvik etti beni hayata bağlamaya çalıştı. Korkularımı yenebilmem için çabaladı. Onu da çok fazla yordum ayrılmanın eşiğine gelmiştik ki devam ediyoruz. Şimdi öncelikle özgüven ve özsaygı mi kazanmaya çalışıyorum. Kendim için yaptığım bir senelik bir plan var hayatta ruhsal olarak belli bir yere gelebilmek için. Duygusal anlamda guclenebilmek için. Sizce ne yapmalıyım? Psikolojik yardım aldım birkaç seans ama maddi anlamda sıkıntı yaşadığım için devam edemedim. Kendimi çok kötü hissediyorum, bir köşeye saklansam orada kalsam ölene kadar diye hissediyorum. Hayattan kaçıyorum yani. Ama artık her şey değişsin istiyorum. Şuan aşırı karamsar bir haldeyim bana yardımcı olur musunuz, siz olsanız ne yapardınız?
Evet bende bir dönem ilaç kullandım ama kaygı durumum için ilaç vermişlerdi. Önce 20 mg sonra 50 mg en son 100 mg şeklinde kullandım ama duygu durumumu net bir şekilde etkilediğini düşünmüyorum. Ama dengeye gelmiştim. Burada olan bir kişiden Barış Muslu'yu duydum. Oradan araştırmalar falan yaptım ve başka birinin dün bir demosuna katıldım. Baba ile enerjiyi şifalandirma diye bir konusu vardı. Her yolu deniyorum inanın. Dün bunu denedim ve babama karşı öfkemde, olumsuz duygularımda eksilme olduğunu düşünüyorum. Eylül ayından itibaren bir şekilde terapi almayı düşünüyorum o zamana kadar böyle çalışmalarda yapacağım. Aslında sıcak bakmadığım bir şeydi ama bir önceki psikoloğumla bu tarzda çalışmalar yapıyorduk. O yüzden bu defa sıcak baktım ve denedim. Ailelerimiz keşke daha bilinçli olsalardı. Ama evet onlarda bilmiyordu. Onların bilmemesi onlara kızgınlığını geçirmiyor ama anlayabiliyorum. Bu konuyu açtığım günden itibaren okuduklarım, izlediklerim ile anne ve babayla ilgili olan o duyguları çalıştıktan sonra, aslında onlardan beklentilerimizi kesip tamamen kendimize yöneldiğimizde genel olarak ilişkilerin değiştiğini öğrendim. Şimdi bunlar için çabalıyorum. Çok yazdım ama daha da paylaşasim olmasına rağmen kesiyorum artık burada. İlaç bazen o kadar önemli oluyor ki, çünkü beyin kimyamız değişiyor ve bunu öyle kendi kendimize falan düzeltme imkanı yok gibi bir şey. İlaçlarla beynimiz normal dengesine gelince işte yapılan her şey o zaman ise yarıyor. Umarım her sıkıntını asarsin ve hayal ettiğin hayatı yaşarsınbende de benzer ama daha farklı durumlar var. çok psikoloğa gittim ama aynı sebepten dolayı devam edemiyorum. aynı zamanda psikiyatriste de gidiyorum. sonbaharda gidip artık daha fazla dayanamayacağımı söyledim ve bana antideprasan yazzmasını istedim (rahatsızlığımdan dolayı antidepresan tehlikeli oluyor bende) antidepresan değil ama dikkati toparlayıcı ve depresyona iyi gelen bir ilaç verdi. normalde senenin yarısı depresyon şeklinde geçer bende. ama ilacı kullandığımdan beri daha iyiyim. bazen gerçekten ilaç şart oluyor maalesef. keşke ailelerimiz bilinçli insanlar olsalardı ve bu duruma gelmemize engel olsalardı
Merhaba, aslında üyelik açtığım günden beri buraya yazmayı istiyordum ama bir türlü yazacaklarım toplayamadım ve sanki tüm kusurlarını açınca öylece çırılçıplak ortada kalmış gibi hissedecek gibi oluyorum. 27 yaşındayım. Çalışmıyorum. Lisede hemşirelik okudum ama hiç çalışmadım. Ardından iki yıllık bı bölüm okudum ve ardından 4 yıllık beslenme ve diyetetik bölümüne başladım. Okulu dondurdum ama ailem şuan bilmiyor. Erkek arkadaşım var 5 yıllık onunla yaşıyorum ve şuan ailemin yanına geldim. Annem ve babam 65 yaşlarındalar, geç evlenmişler. Benden iki yaş büyük zihinsel engelli bir ablam var, iki kardeşiz. Hayat boyu kendimi hep yetersiz hissettim ve hala da öyle hissediyorum. Ailemin davranışları ve benim çok küçük yaşlarda sinen bir çocuk olmamla bu şekilde olduğunu görüyorum. Kendimi hayatın içinde herkes yaşarken onları izlemeye gelmiş gibi hissediyorum. Evlenmek istemiyorum, aileler düğün vs istemiyorum. Sadece beraber yaşamak istiyorum. Çocuğum olsun istemiyorum. Çocuktan korkuyorum daha kendime hayrım yok bir çocuğun hayatının sorumluluğunu alamam ve hiçbir zaman çocuk, evlilik hayalleri kurmadım. Çok küçükken babamı da bazı sözleriyle devamlı bakmak zorunda olduğum 3 kişi var gibi düşünüyordum. Arkadaşlarımın anne babalarına göre yaşlıydılar, sen bize bakarsın gibi laf arasında dahi olsa söylenen sözler hep büyük bir sorumluluğun var gibi hissettirmiş bana. Sanıyorum bu sorumluluktan kaçmak için büyümemeyi seçmişim. Hayatımdan mutsuzum, çok özgüvensiz hissediyorum. Bir hastanede ise girsem beni sazlar diye düşünüyorum. Ailem bı ilçede yaşıyor daha önce başvurmuştur birkaç yere ama geri dönüş olmamıştı ve bu beni daha çok uzak durmaya itti. Yaşamaktan, hayatın içinde olmaktan kaçtım açıkçası. Lise döneminde birine aşık olmuştum onun evine gidiyorduk bazen ailem bu şekilde ilişkiyi öğrenmişlerdi onlarda da bende bu bir travma oluşturdu. Sanki dünyanın en büyük hatasını yapmış gibi davrandilar. Bana nasıl olduğumu bile sormadılar. O dönem tamamen tek başıma atlattım her şeyi. İşte aslında ondan sonrada hayata tutunamadım. Kendimi hep yalnız hissettim. Şimdiki erkek arkadaşım hep destek oldu. Psikolojik tedavi almamda, okuyup öğrenmem de ön ayak oldu. Teşvik etti beni hayata bağlamaya çalıştı. Korkularımı yenebilmem için çabaladı. Onu da çok fazla yordum ayrılmanın eşiğine gelmiştik ki devam ediyoruz. Şimdi öncelikle özgüven ve özsaygı mi kazanmaya çalışıyorum. Kendim için yaptığım bir senelik bir plan var hayatta ruhsal olarak belli bir yere gelebilmek için. Duygusal anlamda guclenebilmek için. Sizce ne yapmalıyım? Psikolojik yardım aldım birkaç seans ama maddi anlamda sıkıntı yaşadığım için devam edemedim. Kendimi çok kötü hissediyorum, bir köşeye saklansam orada kalsam ölene kadar diye hissediyorum. Hayattan kaçıyorum yani. Ama artık her şey değişsin istiyorum. Şuan aşırı karamsar bir haldeyim bana yardımcı olur musunuz, siz olsanız ne yapardınız?
Ya bende farkındayım ilk çocuk vs zorluklar, anlayabiliyorum. Tabiki bir insan hayatı iki cümle ile özetlenmiyor. Çok fazla şey yaşadım çok çok küçüklüğümden beri görülmeyen falan biriydim. Dediğim gibi kimseden destek almadan kendim öğrendim birçok şeyi ve çocukluk vs ile yanlış öğrendiğim çok şey var. Çok fazla kendimi geri çekmişim hayattan ve bunu da normal sanıyordum bir döneme kadar. Şuan yazdıklarım vs hep bunların normal olmadığını anlamak ve asmak için verdiğim çabalar ve içimde yaşadığım git gel halindeki duygulardan kaynaklı. Ailemden para almıyorum. Bir sitede yazarlık yapıyorum ama çok az bir gelir elde ediyorum tabiki ve ekstra bir gelir olmadan psikolojik tedavi alabilmek mümkün değil. Birde erkek arkadaşımın ve benim birikimimden pasif gelir sağlayabileceğimiz bir şeyler yapmıştık. Birde ondan gelen pasif gelirim var. İşte ekonominin bütünüyle tabiki geçinmek tek başına bunlarla mümkün değil. Ama ailemden alsamda ancak bu kadar alabilirdim zaten. Toparlayacak olursam neden tüm bunlar beni bu kadar fazla ve kötü etkiledi bilmiyorum ama o kadar kötüydüm ki inanın ne buraya yazabilirdim o zamanlar ne başka bir şey yapabilirdim. Toparlanmış halim bu.
Merhaba, aslında üyelik açtığım günden beri buraya yazmayı istiyordum ama bir türlü yazacaklarım toplayamadım lece çırılçıplak ortada kalmış gibi hissedecek gibi oluyorum. 27 yaşındayım. Çalışmıyorum. Lisede hemşirelik okudum ama hiç çalışmadım. Ardından iki yıllık bı bölüm okudum ve ardından 4 yıllık beslenme ve diyetetik bölümüne başladım. Okulu dondurdum ama ailem şuan bilmiyor. Erkek arkadaşım var 5 yıllık onunla yaşıyorum ve şuan ailemin yanına geldim. Annem ve babam 65 yaşlarındalar, geç evlenmişler. Benden iki yaş büyük zihinsel engelli bir ablam var, iki kardeşiz. Hayat boyu kendimi hep yetersiz hissettim ve hala da öyle hissediyorum. Ailemin davranışları ve benim çok küçük yaşlarda sinen bir çocuk olmamla bu şekilde olduğunu görüyorum. Kendimi hayatın içinde herkes yaşarken onları izlemeye gelmiş gibi hissediyorum. Evlenmek istemiyorum, aileler düğün vs istemiyorum. Sadece beraber yaşamak istiyorum. Çocuğum olsun istemiyorum. Çocuktan korkuyorum daha kendime hayrım yok bir çocuğun hayatının sorumluluğunu alamam ve hiçbir zaman çocuk, evlilik hayalleri kurmadım. Çok küçükken babamı da bazı sözleriyle devamlı bakmak zorunda olduğum 3 kişi var gibi düşünüyordum. Arkadaşlarımın anne babalarına göre yaşlıydılar, sen bize bakarsın gibi laf arasında dahi olsa söylenen sözler hep büyük bir sorumluluğun var gibi hissettirmiş bana. Sanıyorum bu sorumluluktan kaçmak için büyümemeyi seçmişim. Hayatımdan mutsuzum, çok özgüvensiz hissediyorum. Bir hastanede ise girsem beni sazlar diye düşünüyorum. Ailem bı ilçede yaşıyor daha önce başvurmuştur birkaç yere ama geri dönüş olmamıştı ve bu beni daha çok uzak durmaya itti. Yaşamaktan, hayatın içinde olmaktan kaçtım açıkçası. Lise döneminde birine aşık olmuştum onun evine gidiyorduk bazen ailem bu şekilde ilişkiyi öğrenmişlerdi onlarda da bende bu bir travma oluşturdu. Sanki dünyanın en büyük hatasını yapmış gibi davrandilar. Bana nasıl olduğumu bile sormadılar. O dönem tamamen tek başıma atlattım her şeyi. İşte aslında ondan sonrada hayata tutunamadım. Kendimi hep yalnız hissettim. Şimdiki erkek arkadaşım hep destek oldu. Psikolojik tedavi almamda, okuyup öğrenmem de ön ayak oldu. Teşvik etti beni hayata bağlamaya çalıştı. Korkularımı yenebilmem için çabaladı. Onu da çok fazla yordum ayrılmanın eşiğine gelmiştik ki devam ediyoruz. Şimdi öncelikle özgüven ve özsaygı mi kazanmaya çalışıyorum. Kendim için yaptığım bir senelik bir plan var hayatta ruhsal olarak belli bir yere gelebilmek için. Duygusal anlamda guclenebilmek için. Sizce ne yapmalıyım? Psikolojik yardım aldım birkaç seans ama maddi anlamda sıkıntı yaşadığım için devam edemedim. Kendimi çok kötü hissediyorum, bir köşeye saklansam orada kalsam ölene kadar diye hissediyorum. Hayattan kaçıyorum yani. Ama artık her şey değişsin istiyorum. Şuan aşırı karamsar bir haldeyim bana yardımcı olur musunuz, siz olsanız ne yapardınız?
Merhaba, rica etsem özelden bana da atmanız mümkün mü?Bakın, sizin çocukluktan itibaren müthiş derin travmalarınız var. Şu an hepsi bilinçaltınızda kayıtlı şekilde duruyor. Onlar orada olduğu sürece huzuru bulmanız ve o frekansı yaymanız kolay şeyler değil.
Eğer EFT ile travma temizliği yapmayı biliyorsanız size bir çalışma atayım. Bütün travmalarınızı temizleyebilirseniz yeniden doğmuş gibi olursunuz. Ben genel bir metin atarım size buradan, siz onu kendinize göre düzenlerseniz. İnsanlar artık her travmasını çözüyor öyle de kolay bir sistem.
Merhaba sorun olmazsa bana da atabilir misiniz?Bakın, sizin çocukluktan itibaren müthiş derin travmalarınız var. Şu an hepsi bilinçaltınızda kayıtlı şekilde duruyor. Onlar orada olduğu sürece huzuru bulmanız ve o frekansı yaymanız kolay şeyler değil.
Eğer EFT ile travma temizliği yapmayı biliyorsanız size bir çalışma atayım. Bütün travmalarınızı temizleyebilirseniz yeniden doğmuş gibi olursunuz. Ben genel bir metin atarım size buradan, siz onu kendinize göre düzenlerseniz. İnsanlar artık her travmasını çözüyor öyle de kolay bir sistem.