- 29 Mart 2016
- 171
- 24.761
- 238
- Konu Sahibi Minnie_mickey
- #1
Merhaba arkadaşlar;
Benim adım Ecem, 18 yaşındayım. 2011'den bu yana ben kendimi kaybettim. Neden diye sorarsanız 2011'de bilgisayar oyunu oynamaya başladım. Aslında bu bir hevesle başladı, ilk defa bilgisayar oynayacaktım çünkü. Fazla bir süre geçmeden bir oyun keşfettim sıra arkadaşımın sayesinde. Ben zaten kendimle barışık bir insan değilim, oyunu oynadıkça sanki benim dünyam tamda orasaydı.. sanki ben sadece orada mutlu oluyordum.. sanki orası benim hayatımın anlamıydı.. 1 - 2 hafta sonra tamamen bağımlı olmuştum artık. Sanal benim hayatımdı artık. Gerçek hayat hiçbir şekilde umrumda değildi. Gerçek hayatta bana bir şey olmadığı sürece hiçbir şeye üzülmüyordum, ilgilenmiyordum. Sanki dünyada yokmuşum gibi. Hayatım şu şekilde geçiyordu. Sabah kalk, okula git, okuldan gel, evde yemek ye, bilgisayara otur ve akşam olunca yat. Bu şekilde davranarak derslerimi çalışmadım, ailemin sevgisinden mahrum kaldım, ailemi sevgimden mahrum bıraktım. Ben böyle yaparak ezik büyüdüm. Kendimi sanal dışında her zaman ezik hissettim. Oyun dışında bir şeyden haberi olmayan, bir şey yapmak istese beceremeyen, psikolojik sorunları olan bir birey oldum. Ben arkadaşlıkları sadece sanalda yapıyordum, sanalda olan olayları kafama takıp ağlıyordum. Hatta sanalda aşık olduğumu hatırlıyorum. Oysa tüm bunların bana hiçbir getirisi olmayacak. Benim orada vaktimi geçirmem bana mükemmel bir hayat sunmayacak. Tek yaptığı şey, benim hayatımı elimden almak oldu. Ama tek şey öğrendim. Örnek vermek istersem; şu hayatta tek arkadaşın ailen olabilir. Aile herşeyden önce gelmeli. Şahsen ben ailemden başka herkesi yapmacık insanlar olarak görüyorum arkadaşlar. Şahsen ben kendimi herkesden daha üstün tutuyorum çünkü herkes YAPMACIK. İnsanlar garip arkadaşlar. Ben her ne kadar çirkin olsamda ezik olsamda en azından iyilik nedir biliyorum. Gösteriş uğruna hiç bir şekilde yapmacık davranmıyorum. Herşeyi yerine göre yapıyorum. Boş konuşmuyorum arkadaşlar. Bunlar beni dış güzelliğinizden, daha mutheşem kılıyor arkadaşlar. Ben kaba bir insan değilim, olamam da zaten. Çünkü eziğim birinin beni ciddiye aldığını, alacağını düşünmüyorum. Ben duygularımı sadece yazarak yani sanalda ifade edebilirim. Onun dışında bir hiçim arkadaşlar. Ben 5 - 6 senedir kimseyle dialoğum yok bile, neredeyse konuşmayı unuttum, Türkçem bile bozuk, geliştiremedim. Ben hayata küstüm arkadaşlar. Neden böyle oldum bilmiyorum. Belkide insanlar kötü. Belkide insanlarla konuşabilmem için benim gerçekten güzel olmam gerekiyor. Böylelikle biriyle konuşurken utanacak, çekinecek herhangi bir sebebim olmaz. Problemim kalmaz. Ben sadece dış görünüşü güzel olmayan insanlarla rahat konuşabiliyorum. Ha birde gerçekten yakın hissettiğim insanlarla. Aslında tek sorunum para benim. Param olsa giderim beni biraz güzelleştirecek makyaj eşyaları alırım. Aslında güzelleşmek için değil kendimi iyi hissetmek için. Çünkü ben normal insanlar gibi yaşamak, düşünmek istiyorum arkadaşlar. İnsan olmak istiyorum ben. Eğer param olsa şık kıyafetler alırım. Eğer param olsa sağlığım için sağlımıın düzene girmesi için herhangi bir spora başlarım bilgisayarda hayat geçire geçire gelişememişim ben yaşımdan çok daha küçük gösteriyorum arkadaşlar. Mesela dişlerime bakmadığım için kötü durumdalar birinin karşısında gülmekten çekiniyorum, oysa birinin yanında hep gülmek isterim ben. Gülmemek için suskun biri oluyorum. Mesela eğlenmek isterim ben ya eğlence merkezlerinde hayatın tadını çıkarmak isterim. Ah bir hayalim var ki İngilizce öğrenmek, İngilizce kursuna gitmek isterim. Ehh belkide sayamayacağım kadar hayalim var. Aslında bunları kusursuz bir şekilde yerine getiriyor olmak varken, hayal demek çok ezikleyici oluyor arkadaşlar. Ben dışarıda huzursuz oluyorum, sanki herkes mükemmel fakat ben değişik bir insanmışım gibi. Sanırım bu anlattıklarım ve daha anlatamadıklarım kişilik bozukluğu oluyor. Bana bir insan tarafından ciddi bir şekilde aptal denilse ben direk ağlamaya yönelirim. Kötü eleştiri psikolojimi bozuyor benim. Ben tatlı kızlara ve tatlı erkeklere doya doya bakmak istiyorum. Onları imreniyorum.
Tekrar merhaba arkadaşlar;
Hayatımın bir kısmını bir ordan bir burdan anlatmaya çalıştım. Yorum yaparsanız kendimi iyi hissederim. Sizce ne yapmalıyım?
Benim adım Ecem, 18 yaşındayım. 2011'den bu yana ben kendimi kaybettim. Neden diye sorarsanız 2011'de bilgisayar oyunu oynamaya başladım. Aslında bu bir hevesle başladı, ilk defa bilgisayar oynayacaktım çünkü. Fazla bir süre geçmeden bir oyun keşfettim sıra arkadaşımın sayesinde. Ben zaten kendimle barışık bir insan değilim, oyunu oynadıkça sanki benim dünyam tamda orasaydı.. sanki ben sadece orada mutlu oluyordum.. sanki orası benim hayatımın anlamıydı.. 1 - 2 hafta sonra tamamen bağımlı olmuştum artık. Sanal benim hayatımdı artık. Gerçek hayat hiçbir şekilde umrumda değildi. Gerçek hayatta bana bir şey olmadığı sürece hiçbir şeye üzülmüyordum, ilgilenmiyordum. Sanki dünyada yokmuşum gibi. Hayatım şu şekilde geçiyordu. Sabah kalk, okula git, okuldan gel, evde yemek ye, bilgisayara otur ve akşam olunca yat. Bu şekilde davranarak derslerimi çalışmadım, ailemin sevgisinden mahrum kaldım, ailemi sevgimden mahrum bıraktım. Ben böyle yaparak ezik büyüdüm. Kendimi sanal dışında her zaman ezik hissettim. Oyun dışında bir şeyden haberi olmayan, bir şey yapmak istese beceremeyen, psikolojik sorunları olan bir birey oldum. Ben arkadaşlıkları sadece sanalda yapıyordum, sanalda olan olayları kafama takıp ağlıyordum. Hatta sanalda aşık olduğumu hatırlıyorum. Oysa tüm bunların bana hiçbir getirisi olmayacak. Benim orada vaktimi geçirmem bana mükemmel bir hayat sunmayacak. Tek yaptığı şey, benim hayatımı elimden almak oldu. Ama tek şey öğrendim. Örnek vermek istersem; şu hayatta tek arkadaşın ailen olabilir. Aile herşeyden önce gelmeli. Şahsen ben ailemden başka herkesi yapmacık insanlar olarak görüyorum arkadaşlar. Şahsen ben kendimi herkesden daha üstün tutuyorum çünkü herkes YAPMACIK. İnsanlar garip arkadaşlar. Ben her ne kadar çirkin olsamda ezik olsamda en azından iyilik nedir biliyorum. Gösteriş uğruna hiç bir şekilde yapmacık davranmıyorum. Herşeyi yerine göre yapıyorum. Boş konuşmuyorum arkadaşlar. Bunlar beni dış güzelliğinizden, daha mutheşem kılıyor arkadaşlar. Ben kaba bir insan değilim, olamam da zaten. Çünkü eziğim birinin beni ciddiye aldığını, alacağını düşünmüyorum. Ben duygularımı sadece yazarak yani sanalda ifade edebilirim. Onun dışında bir hiçim arkadaşlar. Ben 5 - 6 senedir kimseyle dialoğum yok bile, neredeyse konuşmayı unuttum, Türkçem bile bozuk, geliştiremedim. Ben hayata küstüm arkadaşlar. Neden böyle oldum bilmiyorum. Belkide insanlar kötü. Belkide insanlarla konuşabilmem için benim gerçekten güzel olmam gerekiyor. Böylelikle biriyle konuşurken utanacak, çekinecek herhangi bir sebebim olmaz. Problemim kalmaz. Ben sadece dış görünüşü güzel olmayan insanlarla rahat konuşabiliyorum. Ha birde gerçekten yakın hissettiğim insanlarla. Aslında tek sorunum para benim. Param olsa giderim beni biraz güzelleştirecek makyaj eşyaları alırım. Aslında güzelleşmek için değil kendimi iyi hissetmek için. Çünkü ben normal insanlar gibi yaşamak, düşünmek istiyorum arkadaşlar. İnsan olmak istiyorum ben. Eğer param olsa şık kıyafetler alırım. Eğer param olsa sağlığım için sağlımıın düzene girmesi için herhangi bir spora başlarım bilgisayarda hayat geçire geçire gelişememişim ben yaşımdan çok daha küçük gösteriyorum arkadaşlar. Mesela dişlerime bakmadığım için kötü durumdalar birinin karşısında gülmekten çekiniyorum, oysa birinin yanında hep gülmek isterim ben. Gülmemek için suskun biri oluyorum. Mesela eğlenmek isterim ben ya eğlence merkezlerinde hayatın tadını çıkarmak isterim. Ah bir hayalim var ki İngilizce öğrenmek, İngilizce kursuna gitmek isterim. Ehh belkide sayamayacağım kadar hayalim var. Aslında bunları kusursuz bir şekilde yerine getiriyor olmak varken, hayal demek çok ezikleyici oluyor arkadaşlar. Ben dışarıda huzursuz oluyorum, sanki herkes mükemmel fakat ben değişik bir insanmışım gibi. Sanırım bu anlattıklarım ve daha anlatamadıklarım kişilik bozukluğu oluyor. Bana bir insan tarafından ciddi bir şekilde aptal denilse ben direk ağlamaya yönelirim. Kötü eleştiri psikolojimi bozuyor benim. Ben tatlı kızlara ve tatlı erkeklere doya doya bakmak istiyorum. Onları imreniyorum.
Tekrar merhaba arkadaşlar;
Hayatımın bir kısmını bir ordan bir burdan anlatmaya çalıştım. Yorum yaparsanız kendimi iyi hissederim. Sizce ne yapmalıyım?
