- 22 Temmuz 2018
- 79
- 30
Evet tam olarak başlıkta yazdığım gibi. Henüz 24 yaşındayım ve kendimi oldukça güçsüz, tükenmiş hissediyorum. Geçen yıl üniversiteden mezun oldum. Mezuniyetimden yaklaşık 6 ay sonra yasal stajıma başladım ve bu Aralık ayında bitecek. Bir dönem aktif bir şekilde staj yaptıktan sonra çalıştığım ofisten ayrıldım. Şu an Aralık'ta yapılacak bir sınava hazırlandığım için aktif bir şekilde staj yapmıyorum. Bir yandan stajımın bitmesine az kaldığı için özellikle iş hayatı ile ilgili kaygılarım ve korkularım artmaya başladı. İçinde bulunacağım sektörün durumu, benim şu anki durumum içimi çok karartıyor.
Öncelikle ciddi bir özgüven düşüklüğü yaşıyorum. Kendime güvenim, beklentilerim her şey kayboldu. Özellikle staj yaparken yaşadığım birkaç durumun beni etkilediğini düşünüyorum, işimle ilgili bir ortamda herkesin içinde ciddi bir şekilde bocaladım ve o zamandan bu yana kendimi çok beceriksiz hissediyorum. Ek olarak çalışacağım sektör sürekli birilerinin bağlantılarını gerektiren, aksi durumda sömürülmenin kolay ve iş bulmanın zor olduğu bir alan. Bu durumu düşünmekten önümdeki sınava da odaklanamıyorum. Çalışmaya dair isteğim kalmıyor.
Sadece iş hayatım değil, hem sosyal hem özel hayatım da iç açıcı sayılmaz. Kendimi aileme yük gibi hissediyorum ama şu anki ekonomik şartlarda kendim ayrı bir düzen kurayım diyemiyorum. Dolayısıyla ailemle yaşıyorum, ailevi huzursuzluklarımız da oluyor. Ayrıca sosyalleşebileceğim bir ortamım yok, olsa da öyle ortamlarda bulunmaya isteğim kalmadı. Buradaki arkadaşlarımla çok çok nadir görüşüyoruz. Yakın diyebileceğim arkadaşım da üniversitedendi, farklı şehirlerdeyiz şu an. Haliyle çıkıp içten bir sohbet edelim kafa dağıtalım diyebileceğim kimseler kalmadı etrafımda.
Özel hayatımla ilgili olarak, daha önce bana karşı ilgisini fark ettiğim bir iki kişi olsa da ben kimseye karşı bir şey hissetmedim. Şu an ise görüştüğüm biri var, öğrenci olduğu için okuduğu şehre gitti. Gitmeden önce 2 kez oturup görüşebildik, yüz yüze iken sohbet muhabbet güzel gidiyordu da şu an araya mesafe girdiği için beni rahatsız eden bir iletişimsizlik var. Bu da beni bunaltıyor.
Uzun lafın kısası ben hiçbir yere tutunamayacakmışım da her şey elimde kalacakmış gibi, elime yüzüme bulaştıracakmışım gibi hissediyorum. Bazen şımarıklık mı ediyorum acaba diyorum. Çünkü çok şükür öyle felaket dermansız dert değil bunlar, ama ne bileyim içim baya daralıyor. Bunlar aklımda dönüp dolaştıkça olur olmadık yerlerde gözlerim doluyor, gerginlikten evdekilere çatıyorum falan. Daha çok kendi kendimi yıpratıyorum, profesyonel desteğe ihtiyacım olduğunu hissediyorum ama çalışmadığım için karşılayabilecek durumum yok. Bu yaşta nasıl kafa bu demeyin lütfen, paylaşabileceğim kimse olmadığı için buraya yazmak istedim. Nasıl kendime gelebilirim ben
Öncelikle ciddi bir özgüven düşüklüğü yaşıyorum. Kendime güvenim, beklentilerim her şey kayboldu. Özellikle staj yaparken yaşadığım birkaç durumun beni etkilediğini düşünüyorum, işimle ilgili bir ortamda herkesin içinde ciddi bir şekilde bocaladım ve o zamandan bu yana kendimi çok beceriksiz hissediyorum. Ek olarak çalışacağım sektör sürekli birilerinin bağlantılarını gerektiren, aksi durumda sömürülmenin kolay ve iş bulmanın zor olduğu bir alan. Bu durumu düşünmekten önümdeki sınava da odaklanamıyorum. Çalışmaya dair isteğim kalmıyor.
Sadece iş hayatım değil, hem sosyal hem özel hayatım da iç açıcı sayılmaz. Kendimi aileme yük gibi hissediyorum ama şu anki ekonomik şartlarda kendim ayrı bir düzen kurayım diyemiyorum. Dolayısıyla ailemle yaşıyorum, ailevi huzursuzluklarımız da oluyor. Ayrıca sosyalleşebileceğim bir ortamım yok, olsa da öyle ortamlarda bulunmaya isteğim kalmadı. Buradaki arkadaşlarımla çok çok nadir görüşüyoruz. Yakın diyebileceğim arkadaşım da üniversitedendi, farklı şehirlerdeyiz şu an. Haliyle çıkıp içten bir sohbet edelim kafa dağıtalım diyebileceğim kimseler kalmadı etrafımda.
Özel hayatımla ilgili olarak, daha önce bana karşı ilgisini fark ettiğim bir iki kişi olsa da ben kimseye karşı bir şey hissetmedim. Şu an ise görüştüğüm biri var, öğrenci olduğu için okuduğu şehre gitti. Gitmeden önce 2 kez oturup görüşebildik, yüz yüze iken sohbet muhabbet güzel gidiyordu da şu an araya mesafe girdiği için beni rahatsız eden bir iletişimsizlik var. Bu da beni bunaltıyor.
Uzun lafın kısası ben hiçbir yere tutunamayacakmışım da her şey elimde kalacakmış gibi, elime yüzüme bulaştıracakmışım gibi hissediyorum. Bazen şımarıklık mı ediyorum acaba diyorum. Çünkü çok şükür öyle felaket dermansız dert değil bunlar, ama ne bileyim içim baya daralıyor. Bunlar aklımda dönüp dolaştıkça olur olmadık yerlerde gözlerim doluyor, gerginlikten evdekilere çatıyorum falan. Daha çok kendi kendimi yıpratıyorum, profesyonel desteğe ihtiyacım olduğunu hissediyorum ama çalışmadığım için karşılayabilecek durumum yok. Bu yaşta nasıl kafa bu demeyin lütfen, paylaşabileceğim kimse olmadığı için buraya yazmak istedim. Nasıl kendime gelebilirim ben
Son düzenleme: