Hayatımdaki herşeyi zorluklarla aştım ama evliliğin çıkmazda...

Merhabalar umarım beni dinleyen anlayan birileri burada karşıma çıkar... Çünkü şu anda buna çok ihtiyacım var..
İlk önce şunu söyleyimki çocukluğumu ve gençliğimi babamın şiddetine maruz kalarak geçirdim.taki 27 yaşıma kadar Evlenmedim.. Ya da evimi ayırmadım. Ya da daha farklı bir yol aramadım. Babam kovsa ben evimizdeydim. Annem malum ev hanımıydı.Çalışmadığı için bu adamın hem dayağını hem ekmeğini yedi bize de kızılcık şerbeti gibi geldi ya da zehir desem daha doğru. Liseyi bitirdim ve hemen hiç durmaksızın çalıştım. ünıversiteyi kazandım kardeşim doğdu o sırada o hengamede gidemedim ilgilenilmedi daha doğrusu... Yani okumadım ve resmen soğuk kapılarda ekmek paramı kazandım..
Sonra annem ayrıldı tabi babamdan. ben 27 Yaşına gelene kadar beklemesi zoruma giden. Erkek kardeşime yaptıkları neden olmuş oysa bana yapılanlar... Sonra bu karmaşada ben evlendim arkadaşımın yengesinin kardeşiyle. İyi dediler efendi dediler....
Ne zaman alışverişe gittik nişan yaptık biz aza kanaat getiren insanlarız oysa hep esirgediler biz aramadı bile...tek mutlu olayım dedim iyi birisi olsuna hayatımda... Hep bir açık arandı niyeyse. Her lafımı altında bin fesatlık arandı kaynanam tarafından.. Kıskandığında dır tek erkek dediler. Meğer arkadaşım geçmişte aileler arası sıkıntılar yaşamışlar ve bunu bana çok sonra söyledi..sonrada eşimin annesi."onlar bize neler ettiiii" naraları attı.. Ama iş işten geçmiş evlenmiştim.
Eşime aşık değildim ama iyi birisi olduğuna kefililerdi ve bunu önemsedim. Çünkü mutsuz olmaktan korkuyordum.
Ama o ilk günden beni hep kandırdı. Annesi ne dediyse onu yaptı.. Hatta annesi babası ilk küsüp barışmamızda evimi basıp defol git diye üstüme yürüme cesaretinden bulundular..
Bir yıl görüşmedim ailesiyle iyiydi öyle... şimdi yine aynı... Herşeyime karışıyorlar, her yaptığımda söylediğimde fitnelik arıyor hemen kavga ediyorlar gitmezsen gitmedi gezsen gezdi... İğrenç bir durumdayım anlıyacağınız. üstelik bir de iki yaşında kızım var buna rağmen eşimi doldurup gönderiyor kadın her defa... Kocam zora gelince annemin evine bırakmayı alışkanlık edindi iyice.. şuan olduğu gibi git işine gelmiyorsa boşanmaya der her defa... En son annem ağzına ... Dedi yani küfürü alenen etti.. Bende S... Sana Dedi ben şok... Çok kötü oldum.. Ama biliyorum ağırına gidiyor bazı şeyler.. Onunda ailesinin de. oysa ben kalbimi hiç bozmamıştım ağzımı bozmadığım gibi...
Şimdi ne yapsam diye düşünürken aradı çocuğu görecem dedi sonra in konuşalım yok dedim işine gelmeyince anama bırakıyorsun madem ayrılacaksın verelim mahkemeye.. Cevap iyi sen bilirsin...
Biraz kafamı toplayım ama nasıl.. Yolumu nasıl çizebilir bilmiyorum çok yorgunum çok sıkıldım artık...kaderim böyleymiş tamam razıyım kızım nolacak... Elalem dediğimiz illete ne diyeceğim...kızıma taşı sıkar suyunu çıkartırım tek bu yetmez... elalemi hiç takmadım şimdi başka... Ne biliyim hayırlısı...

Bosanmakta kararlıysanız dik durun, elalem her zaman bir sey soyler zaten... elalem icin değil çocuğunuz ve kendinizin mutluluğu icin yaşayın...

Elalem her koşulda söyleyecek bişey bulur. Evlenmezsiz anlaştığımi varmış evde mi kalmış derler. Evlenirsin düğün şöyle çeyiz böyle damat şöyle gelin şöyle derler. Mutlu olsan da bulurlar dicek bişey mutsuz olsan da. Onlar kendi içlerindeki sevgisizliği mutsuzluğu kusuyorlar başka birşey değil yaptıkları.

Sen kendin ne istiyorsan onu yap. Bitsin istiyorsan bitir. Milletin de ne dediğine bakma. O evde yaşayan sensin sıkıntıları çeken sensin mutsuz olan sensin...

Evet hep başıma geldi bu zaten... Annem ayrıldığında da tecrübe sahibi olduk. Kimse kimsenin ne çektiğini bilmez oysa. Benim en büyük hatam ele karşı bile kendimde kusur var gibi davranıp eşimi iyi göstermek. Çünkü bilirim ki azıcık dert yasak sen haksız olacaksın. Ya da dost görünümlü düşmanları sevindirecektim. Pembe bir bulutla örttüm. Facede insgramda mutluluk pozları verdim. Polyanacılığa çocukluğumdan alıştım şimdi aaaa ne oldu olacak... Biraz o yönde endişeliyim. Yoksa zaten karar verebilmek bi yol bulabilsem kendime.. Çok kararsızım çünkü kızım da söz konusu malesef...

Canım kızımla çok mutluyum ama daha iki yaşında ve babasını ara ara soruyor şu üç günün ikisinde...çocuğa karşı tutumu geliyor eşimin sonra gezdirdim yaa nereye çıkacağız... Ağlasa yaa al şu çocuğu kafamı dinleyim... Hasta olsa bi dur zırt pırt hastane çıkarma-ki en son havale geçirdi-.. Tatile götürelim dedim param yok - annemden aldım verdim-ki ona da bıkbıklandı... Adak kesin dedi anası annemden para verdim burnumdan getirdi kabul olmaz.,şöyle böyle bi ton üstüne hakaret yedim. En son zaten bu patlak verdi annesi adak değil kan akıtma o parasını ver kadının sen kes, heryerde annem kesti deme sende... Çok gezip benzin parası harcamayın... Elektrik süpürgesi bak aktık ablanın eski elektrik süpürgesini al 100tl parça parasını verin de neler neler... Tamam o kadın söyleniyor eşimde ne gezme meraklısın seni tanıdığım güne lanet olsun kafama arada tak tuk eliyle tahrik etmeler hakaretler... Annemin evinde son buldu...işine gelmeyince hep böyle... Paramla rezil oluyorum resmen bide çalışmıyorum annem zaten vermez benim çalışırken kalan paramı iki de bi bişey olsa veriyorum annem verdi diye bi de üstüne sülalece kabalık işitiyorum. Çok yoruldum artık tek sığınağım yavrum. İki gün sonra alıp eve götürüyor yine aynı şeyler yaşanıyor. Ne yapacağımı nasıl davranacağını şaşırdım insanlara...