Merhabalar ;
Konu acıp acmama konusunda cok tereddüt ettim.Belki anlatırsam üç aydır cektiğim azap biraz olsun hafifler diye düşünüyorum.Tesadüf eseri onu tanıdıgımda uzun bir ilişkiden cıkmıstım dört bes ay olmustu biteli yani.(İlk ilişkimdi ve sadece güzel bir dostluktu benim için)Dolayısıyla sadece iki kez görüştük ve fazla anlam yüklememeye calıstım.İlişkim yeni bittiği için aklıma getirmiyordum bu tarz birseyleri.Zaten kendisi görev için benden yaklasık 1000 km uzaga gitti ve hersey bundan sonra basladı.Aramızdaki iletişim gün gectikce gelişti.Güven vermeye basladık birbirimize.Güvenden öte cok baska birseyler hissediyorduk.Aslında görüştüğümüzde de vardı bu heyecan ama ikimizde saklamaya calısıyordukİlk zamanlar Ben yaptıgı iş hakkında tek bir fikre bile sahip değildim.Hala da bu konu cok hassas.O yüzden tam olarak anlatamayacagım ona zarar vermemek adına.Ama cok kısa sekilde anlatmam gerekirse kendisi ülke toprak ve bütünlüğü için yetiştirilmiş psikolojik ve fiziksel eğitimler almıs,ceşitli bölümler okumus,sosyoloji ve psikoloji alanlarında yükseklisans ve doktora yapmıs işinde oldukca iyi bir insan.Evden ayrıldıgında 13 yasındaymıs.Sürekli eğitilen ve eğiten bir insan düşünün.İşini para ya da ego tatmını için yapmadıgına eminim.Gönülden baglı.Ben buna bir türlü anlam veremesem de böyle
Şimdi asıl problem su ki ben kendi kafamda belki ileride işi bırakabilir diye düşünürken o kendine göre dogru oldugunu karar verip tüm hayatını sildi ve kimliksiz olmayı secti.Bu kararı alırken beni cok düşündüğünün de farkındayım o kesinlikle zarar görmesin ,yası cok genc istediği gibi bir hayat kursun sürekli beni beklemeyle bir ömür gecirmesin,tedirgin olmasın...(Evet gercekten cok tedirgin oluyordum,göreve gittiğinde yarım yamalak uyuyabiliyordum ne zaman nerede oldugunu bilmek zaten imkansızdı.Bunları yansıtmıyorum dersem yalan söylemiş olurum.Ne düşünüyorsam direkt olarak söyleyen bir insanım)
Ben evlilik kaygısı güden bir insan değilim ama söle bir durum var ki aile olabilmeyi cok önemserim ve hayatımda ilk kez dogru insan bu diye düşünmüştüm.Karsılıklı birbirimize düşkünlüğümüz,zaafımız,tutkumuz.Simdi ne yasadınız bu sürede diyeceksiniz.Hiçbirsey ama ben onu hissettim hala da hissediyorum.Olacaksa bu adam olmalı düşüncesini ilk kez kurdum ve yürekten hissediyorum.Onun da hislerinden eminim.Belki su yorumu yapabilsem benimle bir hayat yerine mesleğini secti hersey cok daha kolay olur.Ama yapamıyorum,aldıgı karardan dolayı üzgün oldugunu hatta vicdan azabı duydugunu da biliyorum.İşinde mutlu oldugunu düşünüyor ve kendi ülküsüne de baglı kalmıs oldu bu durumda.Aldıgı karardan sonra kısıtlı sürelerle de olsa (görevlerden sonra)görüsmeye devam ettik kendini ifade etmesi için buna ihtiyacı vardı cünkü ilk zamanlar duydugum acıyla onu anlayamayabilirdim,ve kendimi cok üzüyordum.O da yanımda oluyor saatlerce anlatıyordu,terapiler bile yaptık telefonda kısıtlı sartlarda yanı ben üzülmeyeyim diye.Ben üzüldükce o benden daha cok üzülüyordu.Biliyorum ki onun canı benden daha cok yanıyor,biliyorum ki yasadıgı sartlar itibariyle onun asması benden cok daha zor kendisi de söyledi zaten bunu.Benim ondan daha güçlü oldugumu düşünüyor ki yeri geldiğinden mantıklı bir insanımdır.Bır sekikde normallestirdik olayı böyle olması gerekiyordu da oldu gibi davranmaya basladık.İletişimi sonlandrıcak olan da benim o yapamaz ama işin kötüsü yapamıyoruz da.Zaten görevlerden dolayı cok görüşemiyoruz ama benim onu merak ettiğimi bildiği için o da beni özlediği için aramamazlık etmiyor.Biliyoruz ki böyle gitmez.Buna son vereceğiz benim güçlü hissettiğim anda sanırım.O gücü bulabilir miyim onu da bilmiyorum.Kpssye giricem bu yıl,odaklanabilmem için elinden geleni yapıyor ama aklım hep ona kayıyor.
En kötüsü de bazen onun cesaretsiz oldugunu düşünmem sanırım.Konusma esnasında ona da aktardım bunu.Bildiğin yasamı sectin senin için kolay olanı sectim dedim gayet sakin bir sekilde.O da bana sevdiklerine dokunamamak,gorememek mı kolay olan diye bir cevap verdi.Evden ayrıldıgı zamanlar da bile bu pozisyonu istediğinden bahsetmişti.Bana kalırsa tüm bu zorluklar için değmez gercekten onu bu konuda anlayamıyorum yani neden en uc nokta.Oysa ben diğer riskli pozisyonlarda bile yanında olmaya hazırdım hersey yolunda gitseydi eger yani karsılıklı illişkimiz ilerseydi.Neden, neden ,neden sorusu içimi yedi bitirdi.Aklım ve mantıgım alıyor bazı seyleri ki yakın cevrem annem dahil en dogru kararı verdiğini düşünüyorlar ama yüreğim almıyor...
Konu acıp acmama konusunda cok tereddüt ettim.Belki anlatırsam üç aydır cektiğim azap biraz olsun hafifler diye düşünüyorum.Tesadüf eseri onu tanıdıgımda uzun bir ilişkiden cıkmıstım dört bes ay olmustu biteli yani.(İlk ilişkimdi ve sadece güzel bir dostluktu benim için)Dolayısıyla sadece iki kez görüştük ve fazla anlam yüklememeye calıstım.İlişkim yeni bittiği için aklıma getirmiyordum bu tarz birseyleri.Zaten kendisi görev için benden yaklasık 1000 km uzaga gitti ve hersey bundan sonra basladı.Aramızdaki iletişim gün gectikce gelişti.Güven vermeye basladık birbirimize.Güvenden öte cok baska birseyler hissediyorduk.Aslında görüştüğümüzde de vardı bu heyecan ama ikimizde saklamaya calısıyordukİlk zamanlar Ben yaptıgı iş hakkında tek bir fikre bile sahip değildim.Hala da bu konu cok hassas.O yüzden tam olarak anlatamayacagım ona zarar vermemek adına.Ama cok kısa sekilde anlatmam gerekirse kendisi ülke toprak ve bütünlüğü için yetiştirilmiş psikolojik ve fiziksel eğitimler almıs,ceşitli bölümler okumus,sosyoloji ve psikoloji alanlarında yükseklisans ve doktora yapmıs işinde oldukca iyi bir insan.Evden ayrıldıgında 13 yasındaymıs.Sürekli eğitilen ve eğiten bir insan düşünün.İşini para ya da ego tatmını için yapmadıgına eminim.Gönülden baglı.Ben buna bir türlü anlam veremesem de böyle
Şimdi asıl problem su ki ben kendi kafamda belki ileride işi bırakabilir diye düşünürken o kendine göre dogru oldugunu karar verip tüm hayatını sildi ve kimliksiz olmayı secti.Bu kararı alırken beni cok düşündüğünün de farkındayım o kesinlikle zarar görmesin ,yası cok genc istediği gibi bir hayat kursun sürekli beni beklemeyle bir ömür gecirmesin,tedirgin olmasın...(Evet gercekten cok tedirgin oluyordum,göreve gittiğinde yarım yamalak uyuyabiliyordum ne zaman nerede oldugunu bilmek zaten imkansızdı.Bunları yansıtmıyorum dersem yalan söylemiş olurum.Ne düşünüyorsam direkt olarak söyleyen bir insanım)
Ben evlilik kaygısı güden bir insan değilim ama söle bir durum var ki aile olabilmeyi cok önemserim ve hayatımda ilk kez dogru insan bu diye düşünmüştüm.Karsılıklı birbirimize düşkünlüğümüz,zaafımız,tutkumuz.Simdi ne yasadınız bu sürede diyeceksiniz.Hiçbirsey ama ben onu hissettim hala da hissediyorum.Olacaksa bu adam olmalı düşüncesini ilk kez kurdum ve yürekten hissediyorum.Onun da hislerinden eminim.Belki su yorumu yapabilsem benimle bir hayat yerine mesleğini secti hersey cok daha kolay olur.Ama yapamıyorum,aldıgı karardan dolayı üzgün oldugunu hatta vicdan azabı duydugunu da biliyorum.İşinde mutlu oldugunu düşünüyor ve kendi ülküsüne de baglı kalmıs oldu bu durumda.Aldıgı karardan sonra kısıtlı sürelerle de olsa (görevlerden sonra)görüsmeye devam ettik kendini ifade etmesi için buna ihtiyacı vardı cünkü ilk zamanlar duydugum acıyla onu anlayamayabilirdim,ve kendimi cok üzüyordum.O da yanımda oluyor saatlerce anlatıyordu,terapiler bile yaptık telefonda kısıtlı sartlarda yanı ben üzülmeyeyim diye.Ben üzüldükce o benden daha cok üzülüyordu.Biliyorum ki onun canı benden daha cok yanıyor,biliyorum ki yasadıgı sartlar itibariyle onun asması benden cok daha zor kendisi de söyledi zaten bunu.Benim ondan daha güçlü oldugumu düşünüyor ki yeri geldiğinden mantıklı bir insanımdır.Bır sekikde normallestirdik olayı böyle olması gerekiyordu da oldu gibi davranmaya basladık.İletişimi sonlandrıcak olan da benim o yapamaz ama işin kötüsü yapamıyoruz da.Zaten görevlerden dolayı cok görüşemiyoruz ama benim onu merak ettiğimi bildiği için o da beni özlediği için aramamazlık etmiyor.Biliyoruz ki böyle gitmez.Buna son vereceğiz benim güçlü hissettiğim anda sanırım.O gücü bulabilir miyim onu da bilmiyorum.Kpssye giricem bu yıl,odaklanabilmem için elinden geleni yapıyor ama aklım hep ona kayıyor.
En kötüsü de bazen onun cesaretsiz oldugunu düşünmem sanırım.Konusma esnasında ona da aktardım bunu.Bildiğin yasamı sectin senin için kolay olanı sectim dedim gayet sakin bir sekilde.O da bana sevdiklerine dokunamamak,gorememek mı kolay olan diye bir cevap verdi.Evden ayrıldıgı zamanlar da bile bu pozisyonu istediğinden bahsetmişti.Bana kalırsa tüm bu zorluklar için değmez gercekten onu bu konuda anlayamıyorum yani neden en uc nokta.Oysa ben diğer riskli pozisyonlarda bile yanında olmaya hazırdım hersey yolunda gitseydi eger yani karsılıklı illişkimiz ilerseydi.Neden, neden ,neden sorusu içimi yedi bitirdi.Aklım ve mantıgım alıyor bazı seyleri ki yakın cevrem annem dahil en dogru kararı verdiğini düşünüyorlar ama yüreğim almıyor...