Yakında 30 yaşıma giricem artık bekar olmak tuhaf hissettiriyo. Yaşım ilerledi ama bi hayat kuramadım diye düşünüp kendimi kötü hissediyorum. Bu konuda 2 farklı şekilde düşünceyle üzülüyorum. Birincisi; beni kimse hayat arkadaşı olmak isteyecek kadar sevmedi şeklinde çok duygusal ve kırılgan bir bakış açısı. İkincisi de evlilik bir hayat rutini ve herkes eşini bulup evlenirken benim ne anormalliğim var da bu toplumsal rutinin dışında kaldım şeklinde mantık çerçevesinde bi bakış açısı. Yani hem yüz hem fizik olarak güzel alımlı bir kızım. Etrafımdaki kadın-erkek çoğu kişi bunu bana söylüyo ama benim ilişkilerimde bi sıkıntı var ki hala mutluluğu bulamadım. Bu canımı sıkıyo. Yaşıtlarım çoktan anne baba oldu artık kaç yaş küçüklerimin düğünlerine gidiyorum bende hala tık yok. Üzülüyorum.
Ama en baskın düşüncem ilk söylediğim yani aşka sevilmeye çok önem veriyorum. Sevgilim beni gerçekten sevseydi evlenmek isterdi diye düşünmek üzüyo en çok. Mesleğini eline almış biri 1,5 yıldır hayatımda ama evlenmeyi istemiyomuş. Daha önceki sevgilimle de aile yapılarımız uymadı derken...sonuç olarak yalnızım :/
Ama en baskın düşüncem ilk söylediğim yani aşka sevilmeye çok önem veriyorum. Sevgilim beni gerçekten sevseydi evlenmek isterdi diye düşünmek üzüyo en çok. Mesleğini eline almış biri 1,5 yıldır hayatımda ama evlenmeyi istemiyomuş. Daha önceki sevgilimle de aile yapılarımız uymadı derken...sonuç olarak yalnızım :/