Bunu çok yeni yaşanlardanım...
Altı ay öncesine kadar herşey mükemmelken birden altüst oldum..
İşim,eşim,evim dört yıllık geçmişimi bırakarak çıktım...
İlk başta nasıl adepte olacağımı bilmezken şimdi yavaş yavaş düzene sokuyorum başarabiliyormuyum...
Şuan için hayır hala ağlarken ve severken çok zor ama BAŞARICAM...
Diyorum ve dliyorum..
İşk baştaki gibi canım acımıyo belki ama olsun artık gülebiliyorum...
merhaba paylaşmak ister misin? inanın insan okuduklarından ders alıyor. bende aynıdurumda olsam napardım onu düşünüyorum. bi mesleğim var ama benherşeyi bırakıp çıkardım. bi kızımı alırdım yanıma. kuzumu. ama ona nasıl bakar ne yaparım bilmiyorum. baba evine dönmem. kime gider ne yapardım. ama evlenmezdim sanrımı
AR YA senin için o doğru gelmiştir o anda. keşke çocuğundayanında olsa. kaç yaşında bilmiyorum ama bulur döner sana. sen annesisin... hiç kimse hiçbirşey yerini alamaz unutma
en zoru severken ayrılmak şükür benim öyle olmadı o kadar çok çektim ki ayrıldığımda eşyalarıma ve eski düzenime içim yandı ama bir damla gözyaşı akıtmadım
ama ekonomik özgürlüğüm olmasa idi bilmiyorum ne yapacaktım en önemli şey bir kadının kendi parasını kazanıp kendine yetebilmesi...herhalde çalışmasaydım baba evine bir çocukla dönemezdim çok çok zor bir şey olsa gerek....
bazen bende düşünüyorum sıfırdan başlayabilir miyim ?
yapabilir miyim?
Bunu çok yeni yaşanlardanım...
Altı ay öncesine kadar herşey mükemmelken birden altüst oldum..
İşim,eşim,evim dört yıllık geçmişimi bırakarak çıktım...
İlk başta nasıl adepte olacağımı bilmezken şimdi yavaş yavaş düzene sokuyorum başarabiliyormuyum...
Şuan için hayır hala ağlarken ve severken çok zor ama BAŞARICAM...
Diyorum ve dliyorum..
İşk baştaki gibi canım acımıyo belki ama olsun artık gülebiliyorum...
en zoru severken ayrılmak şükür benim öyle olmadı o kadar çok çektim ki ayrıldığımda eşyalarıma ve eski düzenime içim yandı ama bir damla gözyaşı akıtmadım
ama ekonomik özgürlüğüm olmasa idi bilmiyorum ne yapacaktım en önemli şey bir kadının kendi parasını kazanıp kendine yetebilmesi...herhalde çalışmasaydım baba evine bir çocukla dönemezdim çok çok zor bir şey olsa gerek....
hayatta herşey bizler için....
insanlar ne durumlara düşüyor,önemli olan
iki kişinin birbirine desteği...
o destek,o bağlılık ve sevgi olduğu sürece
insanın altından kalkamayacağı birşey yok diye düşünüyorum...
bu durumda olan herkese Allah yardım etsin...
ne oldum değil,ne olacağım demeli...
sevgiyle kalın....
Bende hergün sıfırdan başlıyorum hayata.İki yıl önce ellerimden kayıp giden yuvamı unutamıyorum.Evlenmeden önce öyle mutluydukki onunlasenağlama.Kim bilirdiki böyle olacağını.Büyük hayallerle umutlarla kurulmuş bir yuvayı acımadan parçaladılar.21 yaşında dul kaldım.İşim yoktu.Sadece ailem yanımdaydı.Kendimi 2 senede toparlamaya çalıştım.Tam atlattım derken hatıralar mahfediyor beni.Şimdi çalışıyorum etrafımda bir sürü insan var ama ben kimseye güvenemiyorum.Yeniden güvenip aşık olacakmıyım bilmiyorum,kendime güvenimide kaybediyorum.Arkadaşlarım birer birer evleniyo,gözümün önünde yeni yuvalar kuruluyor bende gizli gizli ağlıyorumsenağlama
var hemde istediğim yerde istediğim şeklide çalışabilirim ama yapamıyorum dar geliyo sanki oralar boğuluyoryum baksalar bile yanlış anlıyorum herşeyi nasıl olcak bilmiyorum...:çok üzgünüm:
off off içimi acitti yaşadiklariniz:çok üzgünüm:
sıfırdan başlayabilmek için öncelikle kişinin kendine güvenmesi gerek sonra herşey çorap söküğü gibi ard arda gelir zaten taşlar yerine oturur birnevii
malesef sadece kendine güvenle bitmiyor herşey bence o şart tabiki...ama kendine güvenip hayatı daha da çıkmaza giren de çok..biraz da şans ve iyi bir dost çevresi lazım..ve meslek olması gerek elde..