canım aynen senin gibi ben de boş bulduğum anlarda kendi kendime konuşurum.bazen gerçekten yaşadığım olayı düşünerek bazen de hiç olmayacak biri gibi hayal kurarak konuşurum yüksek sesle. ve eğer heyecanlı bir konuşmaysa kalp atışım hızlanır yüzüm kızarır o derece kendimi kaptırırm.genelde ayna karşısında yaparım bunu sanki biri var gibi. konuşmaktan yorulunca ya da dikkatim dağılınca amaan napıyorum ben ya derim.Ama bunu sorun etmiyorum senin kadar. çünkü burda bir arkadaş da demişti bu tamamen kendimi bastırmamdan kaynaklanıyor.ben az da olsa kendimi açmayı başarsam da hala sosyal fobisi olan bir insanım yani konuşmaktan fikirlerimi özgürce söylemekten hem kaçınıyorum kısıtlıyorum kendimi demekki bir şekilde bu patlak veriyor böyle konuşup rahatlıyorum. bence sen de aynı durumdasın. kendini dışarıya yeterince açtığın ve rahat olduğun sürece bunlara gerek kalmayacak ve kendiliğinden geçecek ben de öyle umuyorum...
evet ben de bazen heyecanlanıyorum yüzüm kızarıyo napıyorum ben kendine gel heliconia diyorum
ben kendimi herkese açarım aslında ama bazen demem gereken şeyleri çok sonra hatırlıyorum "keşke o şunu dediğinde şunu deseydim" filan diyorum bir de geçmişe dair pişmanlıklarım var onlarında konuşmamda etkisi var sanırım