- Konu Sahibi yasamayiseviyorum
-
- #1
kızlar en baştan anlatmak gerekirse belki cevap yazmanız kolay olur. ben lisedeyken başladı bu ruhsal durumum sürekli evde nefes darlığı çekiyordum, soğuk soğuk terlemeler, nefesimin bir türlü yetmeme hissi, içimde derin bir üzüntü, uyuyamama sanki uyursam uyanamayağım gibi hislere kapıldım ilk önce ve bunlar sebepsiz yere oldu. toplum içine çıkmaya korkar olmuştum. bu sadece 6 ay sürdü ve sonrasında bir kere bile tekrarlamadı. doktora gitmeme konusunda aileme çok direndim kendim yeneceğim diye ve yendim ancak o dönem hastalığım neydi hala bilmiyorum. çok şükür 8 senedirde bir kere bile gelmedi.bende sadece herşeyin en kötüsünü aklına getirme gibi bir düşünce bıraktı o kadar o da her zaman gelmedi o 8 yıl boyunca
yıl 2012 ve ben aralıkta hamile olduğumu öğrendim ve bu bebeği hiç istemedim ve hala istemiyorum 23 yaşındayım ve kaldıramayacağımı bu sorumluluğu almanın beni yıkacağını düşünmeye başladım. aldırmayı bile düşündüm eşim olmaz dedi yoksa hiç doğuramayacaksın dedi. ben doğumdan çok korkan hamilelikten çok korkan bir insandım. bebeğin sağlıksız olmasından bana birşey olmasından eşime zaman ayıramamaktan kendime zaman ayıramamaktan çocuğu bakamamaktan çok korktum halada devam ediyor. hiç bir sevgi sıcaklık hissedemiyorum bu bebeğe. etrafımdakilerle paylaşmayı denendim insnalar garipsediler başkalarının çocuğu olmuyor senin oluyor yaptığına bak diye. çok kötü patlasdım arakadaşıma istmeeyerek benim kolay oluyor diye suç benim mi? benim yaşadığım lisedeki o bir kaç ayı bir daha yaşamamak için ben çocuk olmamasına bile razıyım dedim Allah düşmanıma vermedin ama bende koırkuyorum elimde değil bende isterim güle oynaya mutlu mesut hamilelik geçirmek ama normal hayattaki yapmam gereken işlerimi bile yapamıyorum iyice saldım kendimi yemek yapmak yemek bile bir insana zul gelir mi öyle oldum işte . eşim ve ben bir başımayız başka bir memlekette ve hep de böyle olacağız mecburen sürekli tayin görecdeğiz ve ben tek kaldıkça daha kötü oluyorum.
kızlar bebek 11 haftalık ve ben 2 aydır sürekli korkar herşeyin aklıma en kötüsünü getirir hale geldim ve sanırım yine nefes darlığı yaşıyorum yemek yemiyor kendime de iyi bakamıyorum ne yapacağım bilmiyorum. doktora gittiğim an kendimi hasta moduna sokacağımında farkında olduğumdan gitmeme konusudna direniyorum hala.en çok doğum sonrasında korkuyorum ben nasıl halledicem diye. Allahtan korkmasam çoktan aldırırdım bu korkuyla bu stresle
yıl 2012 ve ben aralıkta hamile olduğumu öğrendim ve bu bebeği hiç istemedim ve hala istemiyorum 23 yaşındayım ve kaldıramayacağımı bu sorumluluğu almanın beni yıkacağını düşünmeye başladım. aldırmayı bile düşündüm eşim olmaz dedi yoksa hiç doğuramayacaksın dedi. ben doğumdan çok korkan hamilelikten çok korkan bir insandım. bebeğin sağlıksız olmasından bana birşey olmasından eşime zaman ayıramamaktan kendime zaman ayıramamaktan çocuğu bakamamaktan çok korktum halada devam ediyor. hiç bir sevgi sıcaklık hissedemiyorum bu bebeğe. etrafımdakilerle paylaşmayı denendim insnalar garipsediler başkalarının çocuğu olmuyor senin oluyor yaptığına bak diye. çok kötü patlasdım arakadaşıma istmeeyerek benim kolay oluyor diye suç benim mi? benim yaşadığım lisedeki o bir kaç ayı bir daha yaşamamak için ben çocuk olmamasına bile razıyım dedim Allah düşmanıma vermedin ama bende koırkuyorum elimde değil bende isterim güle oynaya mutlu mesut hamilelik geçirmek ama normal hayattaki yapmam gereken işlerimi bile yapamıyorum iyice saldım kendimi yemek yapmak yemek bile bir insana zul gelir mi öyle oldum işte . eşim ve ben bir başımayız başka bir memlekette ve hep de böyle olacağız mecburen sürekli tayin görecdeğiz ve ben tek kaldıkça daha kötü oluyorum.
kızlar bebek 11 haftalık ve ben 2 aydır sürekli korkar herşeyin aklıma en kötüsünü getirir hale geldim ve sanırım yine nefes darlığı yaşıyorum yemek yemiyor kendime de iyi bakamıyorum ne yapacağım bilmiyorum. doktora gittiğim an kendimi hasta moduna sokacağımında farkında olduğumdan gitmeme konusudna direniyorum hala.en çok doğum sonrasında korkuyorum ben nasıl halledicem diye. Allahtan korkmasam çoktan aldırırdım bu korkuyla bu stresle