- Konu Sahibi VuslataDair
- #1
bu kaçıncı konum bilmiyorum. dert adamı söyletirmiş. dışarı çıktığım zaman beni hiç tanımayan insanlara derdimi anlatmak istiyorum bazen. belki birşey vardır yapabileceğim bir yol bir çare vardır onlar biliyordur ben bilmiyorumdur diye.....
nasılda severek evlenmiştik... evliliğimin ilk 3.5 yılı peşpeşe doğan yavrularım. hayalini bile kuramadığım mutluluklarım oldu. şimdi de varlığını bile bilmediğim acılarım var...böyle de acı varmıymış diyorum. içim yanıyor ağlayamıyorum bile...ağlamak acılarımın yanında hafif kalıyor...
evliliğimin 3.5 yılı dolduğunda sadece 2 yıllık diye gitti kazakistana merak edenler diğer konularıma bakabilir takrar yazmayacağım. 6 yıl oldu gelmedi. izinlere geldi her defasında daha da değişerek... o bana aşık adam gitti bana düşman adam geldi...dış görünüşümle alaylar etti laflar soktu. her izin dönemini kan kusturarak burnumdan getirdi...bekarken çalışıyordum ben iyi bir işim maaşım vardı kendime güvenim tamdı ben adım atınca yer sallanıyor derdi arkadaşlarım. hiç unutmuyorum birgün patronum demişti ki "senamm hanım çok korkuyorum birgün beni işten atacaksınız diye" o kadar otoriterdim o kadar işime sahip çıkardım o kadar kalifiye bir personeldim bunları neden mi yazıyorum? beni o kadar ezdi o kadar sindirdi o kadar hiçleştirdi ki şimdi ben biriyle konuşurken korkudan titriyorum. içimde hep hiç olduğum değersiz aşağılık olduğum yalancı akılsız olduğum duygularıyla envai çeşit takıntılarla evhamlarla yaşamaya çalışıyorum yaşamak dedim de bana kalsa heveslisi değilim ama iki yavrum iki dünya güzeli kızım var yaşam sebebim hamdolsun sabahları uyanmak bana acı veriyor terapi aldım ilaç kullandım yarım bıraktım kilo aldım bir kısırdöngü içinde bocalayıp duruyorum kızlarımın beni örnek almasını istemiyorum iki tane daha benden olsun istemiyorum ben böyle değildim nişanlandık beni işten çıkardı çok sevdim güvendim hesabını yapmadım hiçbirşeyin. şimdi küçük dağları ben yarattım diye geziyor...en son kurban bayramında izne geldi mübarek bayramı burnumdan getirdi. canı istediğinde sıkıp morarttığı yerlerim iyileşeli ancak bir ay olmuştur. bayram sabahı namaza gitsin istedim diye bana şiddet uyguladı. biliyor ki ben boşanamam sahip çıkacak ailem gidecek yerim yapacak birşeyim yok. evet boşanamam. o kadar hiçim o kadar kendime güvensizim o kadar yapamam ki...yapamam...dün akşam bir akranımın iyi haberlerini aldım gene işle ilgili. rabbim biliyor ya çok sevindim onun için ve çok üzüldüm kendim için
oturdum öyle ağladım ki ne zamana kadar ömrüm başkalarının iyi haberlerini almakla geçecek? benim hayatımda hiç iyi birşey olmayacak mı? ya kızlarım? onlarda o akranımın çocuklarının iyi haberlerini duyarak mı yaşayacaklar? beni yanlış anlamayın allah rızası için kıskanmıyorum özeniyorum fesatlanmıyorum imreniyorum...ben o kişiden daha başarılı daha hırslıydım bir yanlış evlilikle bu hale geldim....
çok uzun oldu biliyorum ne olur dayanın okuyun... karar almıştım kpss için dersaneye yazıldım eylüldeki sınava hazırlanacaktım fakat dün gece umutsuzluğum depreşti vazgeçtim insan doğuştan gülmezse sonradan gülmüyor...daha iki aylıkken annem babam ayrılmış babaannem tarafından büyütülmüştüm ezilip kakılarak horlanarak...hiç gülmedim ben...evliliğimle yendim sandım makus kaderimi ne çare.......
şimdi ben ne yapacağım? yalvardım olmadı ağladım olmadı sinir krizleri geçirdim hastanelik oldum sövdüm saydım küfrettim dua ettim beddua ettim beni aşağılamaktan bana hakaret etmekten hiçbir zaman vazgecmedi beni nasıl bu hale getirdi ben nasıl toparlanacağım özgüvenim nasıl gelecek kızlarımı nasıl yetiştireceğim allahım ben ne yapacağım okuyan herkesten allah razı olsun. rabbimin rızası için bana yapıcı onarıcı bir akıl verin lütfen lütfen lütfen
nasılda severek evlenmiştik... evliliğimin ilk 3.5 yılı peşpeşe doğan yavrularım. hayalini bile kuramadığım mutluluklarım oldu. şimdi de varlığını bile bilmediğim acılarım var...böyle de acı varmıymış diyorum. içim yanıyor ağlayamıyorum bile...ağlamak acılarımın yanında hafif kalıyor...
evliliğimin 3.5 yılı dolduğunda sadece 2 yıllık diye gitti kazakistana merak edenler diğer konularıma bakabilir takrar yazmayacağım. 6 yıl oldu gelmedi. izinlere geldi her defasında daha da değişerek... o bana aşık adam gitti bana düşman adam geldi...dış görünüşümle alaylar etti laflar soktu. her izin dönemini kan kusturarak burnumdan getirdi...bekarken çalışıyordum ben iyi bir işim maaşım vardı kendime güvenim tamdı ben adım atınca yer sallanıyor derdi arkadaşlarım. hiç unutmuyorum birgün patronum demişti ki "senamm hanım çok korkuyorum birgün beni işten atacaksınız diye" o kadar otoriterdim o kadar işime sahip çıkardım o kadar kalifiye bir personeldim bunları neden mi yazıyorum? beni o kadar ezdi o kadar sindirdi o kadar hiçleştirdi ki şimdi ben biriyle konuşurken korkudan titriyorum. içimde hep hiç olduğum değersiz aşağılık olduğum yalancı akılsız olduğum duygularıyla envai çeşit takıntılarla evhamlarla yaşamaya çalışıyorum yaşamak dedim de bana kalsa heveslisi değilim ama iki yavrum iki dünya güzeli kızım var yaşam sebebim hamdolsun sabahları uyanmak bana acı veriyor terapi aldım ilaç kullandım yarım bıraktım kilo aldım bir kısırdöngü içinde bocalayıp duruyorum kızlarımın beni örnek almasını istemiyorum iki tane daha benden olsun istemiyorum ben böyle değildim nişanlandık beni işten çıkardı çok sevdim güvendim hesabını yapmadım hiçbirşeyin. şimdi küçük dağları ben yarattım diye geziyor...en son kurban bayramında izne geldi mübarek bayramı burnumdan getirdi. canı istediğinde sıkıp morarttığı yerlerim iyileşeli ancak bir ay olmuştur. bayram sabahı namaza gitsin istedim diye bana şiddet uyguladı. biliyor ki ben boşanamam sahip çıkacak ailem gidecek yerim yapacak birşeyim yok. evet boşanamam. o kadar hiçim o kadar kendime güvensizim o kadar yapamam ki...yapamam...dün akşam bir akranımın iyi haberlerini aldım gene işle ilgili. rabbim biliyor ya çok sevindim onun için ve çok üzüldüm kendim için
oturdum öyle ağladım ki ne zamana kadar ömrüm başkalarının iyi haberlerini almakla geçecek? benim hayatımda hiç iyi birşey olmayacak mı? ya kızlarım? onlarda o akranımın çocuklarının iyi haberlerini duyarak mı yaşayacaklar? beni yanlış anlamayın allah rızası için kıskanmıyorum özeniyorum fesatlanmıyorum imreniyorum...ben o kişiden daha başarılı daha hırslıydım bir yanlış evlilikle bu hale geldim....çok uzun oldu biliyorum ne olur dayanın okuyun... karar almıştım kpss için dersaneye yazıldım eylüldeki sınava hazırlanacaktım fakat dün gece umutsuzluğum depreşti vazgeçtim insan doğuştan gülmezse sonradan gülmüyor...daha iki aylıkken annem babam ayrılmış babaannem tarafından büyütülmüştüm ezilip kakılarak horlanarak...hiç gülmedim ben...evliliğimle yendim sandım makus kaderimi ne çare.......
şimdi ben ne yapacağım? yalvardım olmadı ağladım olmadı sinir krizleri geçirdim hastanelik oldum sövdüm saydım küfrettim dua ettim beddua ettim beni aşağılamaktan bana hakaret etmekten hiçbir zaman vazgecmedi beni nasıl bu hale getirdi ben nasıl toparlanacağım özgüvenim nasıl gelecek kızlarımı nasıl yetiştireceğim allahım ben ne yapacağım okuyan herkesten allah razı olsun. rabbimin rızası için bana yapıcı onarıcı bir akıl verin lütfen lütfen lütfen
