canım benim çok teşekkür ederim güzel moral verici yorumun için.Evet çok boşa üzüldüğümün farkındayım ama o duygunun içinde olmayı engelleyemiyorsun ve bebeğinin etkilendiğini düşünüp elin kolun bağlı olunca daha da üzülüyorsun.Dün gerçekten kötüydüm ondan önceki günde öyle ama bugün kendimi daha iyi hissediyorum.Allahım yaşatmasın böyle şeyler.
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Hamileyim ve depresyondayım yardım kızlar...
- Konu Sahibi Yumak46
- Başlangıç Tarihi
canım benim çok teşekkür ederim güzel moral verici yorumun için.Evet çok boşa üzüldüğümün farkındayım ama o duygunun içinde olmayı engelleyemiyorsun ve bebeğinin etkilendiğini düşünüp elin kolun bağlı olunca daha da üzülüyorsun.Dün gerçekten kötüydüm ondan önceki günde öyle ama bugün kendimi daha iyi hissediyorum.Allahım yaşatmasın böyle şeyler.
Merhaba canım, bebeğin hayırlı olsun. Öncelikle şunu söyleyeyim, ilk gebeliklerde senin duygularına yakın şeyler yaşanması çok normal. Hormonların hızla değişiyor. Ağrı sızı endişe de durumu tetikliyor. Senin durumunun geçici olduğunu düşünüyor ve diliyorum. 3 ay gibi zorlanırsın, sonrası aydınlık olur inşallah. Bebeğine kimin bakacağını da şimdiden dert etme bence. Gelecekteki sıkıntıları şimdiden düşünmek eğer o sıkıntıyı bertaraf etmeyecekse, bugünümüzü de zehir etmekten başka işe yaramaz. İnşallah tez vakitte huzurun yerine gelir.
Geçmiş olsun canım.
"LA TAHZEN İNNELLAHE MEANA." Anlamı: "Üzülme, Allah bizimledir."
Yaşamak zordur. İnsan olmak. Anne olmak. Olamamak. Gebelikte geçirilen depresyonun tıbbi bir adı var ama şu an aklıma gelmedi. Aynı şeyleri ben de yaşadım. Kesinlikle bilinçli yapılan davranışlar değil, intihar eğilimi, öfke, mutsuzluk. Bunun bilimsel bir açıklaması var. Yani bazı arkadaşalrımızın sandığı gibi şükürsüzlük ya da imansızlık hali değil bu. İkinci çocuğumda bunu yaşadım. İlk çocuğum daha bir yaşındaydı hamile olduğumu öğrendiğimde. Aylarca yeni gelen bebeğin büyük kızıma yapılmış bir haksızlık olduğunu düşünüp kahrettim. Kaç kere karnımı yumruklarken etrafımdakiler engel oldu. Kesinlikle bilinçli yapmış olduğum bir davranış da değildi. Eşimin her hareketi gözüme batıyordu. Tuvalete gittiğimde karnımı görmemek için gözlerimi kapatıyordum. 9 ay o bebekten nefret ettim. Ama kimselere söyleyemedim. Hep ağladım. Sonunda bebeğim, ikinci kızım dünyaya geldi. Hemşirelere asla bana göstermemeleri için yalvardım. Bebeği başka bir yere götürmek zorunda kaldılar. Ben odaya çıkınca herkesi bebeğini severken, emzirirken görünce üzüldüm. Annemin de ısrarıyla bebeği getirmelerine izin verdim. Allahım o ne güzel bir şeydi öyle. Bütün bir yıl hayatımı mahveden, ama gelişiyle bütün derdimi de söküp alan mucize...
Normalde de tahtaları çok normal olmayan bir hatunumdur. Ama dirayetliyimdir de. Çünkü anneyim ben. Anne olmuşsan, güçlü de olmak zorundasın. Ölmeyi kurtuluş bilip, ipimizi çektiğimizde o yavrulara bizden geriye ömür boyu taşıyacağı acı bir miras bırakmış olacağız. Bir düşün; Allah esirgesin, annen intihar ederek ölmüş olsa bugün ne hissediyor olurdun? Katıksız bir acı. Şu an yaşadığındna daha fazla acı.
Hayat gerçekten güzel. Biliyoruz ki; gece olunca güneş ölmüyor. Başka bir yerde ve gelecek. Biliyoruz ki, yıldızlar gündüz de eyerlerinde. Fakat onlardan daha parlak bir ışığın gölgesinde kalmışlar. Gece yine gelecekler. Mutluluklar da gizlenir bazen. Ama hep geri dönerler...Dua et, kitap oku, neşeli filmler izle. Biliyorum asla bu kadar basit değil çözüm. Bir doktora da mutlaka görün..
İyi haberlerini bekliyor olacağım. İstediğin zaman bana yazabilirsin. Seni dinlerim...
"LA TAHZEN İNNELLAHE MEANA." Anlamı: "Üzülme, Allah bizimledir."
Yaşamak zordur. İnsan olmak. Anne olmak. Olamamak. Gebelikte geçirilen depresyonun tıbbi bir adı var ama şu an aklıma gelmedi. Aynı şeyleri ben de yaşadım. Kesinlikle bilinçli yapılan davranışlar değil, intihar eğilimi, öfke, mutsuzluk. Bunun bilimsel bir açıklaması var. Yani bazı arkadaşalrımızın sandığı gibi şükürsüzlük ya da imansızlık hali değil bu. İkinci çocuğumda bunu yaşadım. İlk çocuğum daha bir yaşındaydı hamile olduğumu öğrendiğimde. Aylarca yeni gelen bebeğin büyük kızıma yapılmış bir haksızlık olduğunu düşünüp kahrettim. Kaç kere karnımı yumruklarken etrafımdakiler engel oldu. Kesinlikle bilinçli yapmış olduğum bir davranış da değildi. Eşimin her hareketi gözüme batıyordu. Tuvalete gittiğimde karnımı görmemek için gözlerimi kapatıyordum. 9 ay o bebekten nefret ettim. Ama kimselere söyleyemedim. Hep ağladım. Sonunda bebeğim, ikinci kızım dünyaya geldi. Hemşirelere asla bana göstermemeleri için yalvardım. Bebeği başka bir yere götürmek zorunda kaldılar. Ben odaya çıkınca herkesi bebeğini severken, emzirirken görünce üzüldüm. Annemin de ısrarıyla bebeği getirmelerine izin verdim. Allahım o ne güzel bir şeydi öyle. Bütün bir yıl hayatımı mahveden, ama gelişiyle bütün derdimi de söküp alan mucize...
Normalde de tahtaları çok normal olmayan bir hatunumdur. Ama dirayetliyimdir de. Çünkü anneyim ben. Anne olmuşsan, güçlü de olmak zorundasın. Ölmeyi kurtuluş bilip, ipimizi çektiğimizde o yavrulara bizden geriye ömür boyu taşıyacağı acı bir miras bırakmış olacağız. Bir düşün; Allah esirgesin, annen intihar ederek ölmüş olsa bugün ne hissediyor olurdun? Katıksız bir acı. Şu an yaşadığındna daha fazla acı.
Hayat gerçekten güzel. Biliyoruz ki; gece olunca güneş ölmüyor. Başka bir yerde ve gelecek. Biliyoruz ki, yıldızlar gündüz de eyerlerinde. Fakat onlardan daha parlak bir ışığın gölgesinde kalmışlar. Gece yine gelecekler. Mutluluklar da gizlenir bazen. Ama hep geri dönerler...Dua et, kitap oku, neşeli filmler izle. Biliyorum asla bu kadar basit değil çözüm. Bir doktora da mutlaka görün..
İyi haberlerini bekliyor olacağım. İstediğin zaman bana yazabilirsin. Seni dinlerim...
Arkadaşım, sizin durumunuz da çekilesi dert değil, anlıyorum. En azından empati yapıyorum. Ayrı bir dert başlığında her türlü derdinizi anlatmak hakkınız. Biz de Allah kabul ederse dualarımızla yanınızda olmaya gayret ederiz. Ama bu arkadaşın söylemek istediği niye gebe kaldım değil. Daha önceden de var olan ve gebelikle ciddi derecede ileryen psikolojik yani tıbbi bir derdi var. Ortaa keyfi bir reddediş yok yani. Çivi çiviyi söker derler. Bazı dertleri duymak insana derdini unutturur bazen. Ama her durumda geçerli değildir. Kıyaslama yapmak doğru değil. Allah her iki tarafa da acil şifalar versin. Size en kısa zamanda gönlünüze göre bir bebek nasip etsin. Ben pko luyum. Bekarken çocuğum olsun diye adaklar adamıştım. Sizi anlıyorum. Çocuğum olduktan sonra da başka ruh hallerine düşdüm ister istemez. İşte bunu anlamanız için yaşamanız lazım ki Allahım asla kimseye yaşatmasın. Ucunda can var çünkü.
Sudemerve yazdıklarınızı okurken inanın gözlerim doldu.. Rabbim insanları bir şekilde sınıyor.. Hepimiz farklı şeylerden sınanıyoruz Allah beterinden korusun.. Sende ne zor günler geçirmişsin hemde bebeğini görene kadar devam etmiş.. Şuan iyi olduğuma ve o günleri atlattığıma şükür ettim inan ki.. Şuna inanıyorum ki inançlı bir insansanız zaten ne kadar hastalık yaşarsan yaşa kendine yada kendi canından olana zarar veremiyorsun .. Allah nasip etmesin böyle bir şeyi.. Kendimi her zaman bu sınavı vericem diye teselli etmeye çalıştım.. Allahım bu sınavı vermekte yardım et bana diye ettim dualarımı.. Hatta düşündüm ki cehennem ateşi belkide bedenin değil ruhun, kalbin yangını... Varsın ne yaşadığımı kimse anlamasın yeterki yaşamasınlar da anlamasınlar... Çünkü insanlar bu durumu kendimiz böyle yapıyoruz bizim elimizde sanıyorlar...
Canımm amin inşallaaah Allah sanada en hayırlı zamanda nasip etsin.. Bak bende 2006 yazında evlendim daha şimdi olucak evladım Allah nasip ederse.. Sende sanırım 6 senelik evlisin... Hep hayırlı zamanda nasip et dedim Rabbime hayırlı zamanımız ne zamansa ve sağlıklı evlat nasip etsin güzel Allahımmm.. Umutsuzluğa düştüğün anda herşey bitmiş olur hayatta.. Sabır versin güzel günler göstersin Allah..
Genel olarak hamilelik sürecinin belli dönemlerinde bu kötü psikoloji ne yazık ki oluyor.Çok şükür ki o dönemi atlatım ve şimdi doğum için gün sayıyorum.Umarım sizlerde o dönemi atlatarak geçirirsiniz.İlaç kullanmadım sabah erken kalktım çünkü uyudukça kendimi daha kötü hissediyordum.bol bol yürüyüş temiz hava insana kendini iyi hissettiriyor.Sonrasında da zaten bebek alışverişine başlayınca herşey düzeldi hormonlardan dolayı hala bazı etkileri var mesela çabuk sinirleniyorum.Onunnda çözümü olarak sinirlendiğim ortamı terk edyorum sinirim geçince de herşey eskisi gibi oluyor gereksiz tartışmalara girmiyorum.Ve bu durumunuzu biri ile mutlaka paylaşın çünkü böyle durumlarda bazen insan sağlıklı düşünemiyor yol gösteren birinin olması sizin için daha iyi olur. benim sizlere önerim bunlar rabbim yardımcımız olsun.Evlat isteyen arkadaşlara da rabbim tez zamanda anne olmayı nasip etsin inş.
çok teşekkr ederm bu sabah yıne aglayarak başladm güne umarım bende düzelir ve bebeğimi severım çünki bir aydır sadece ölmek istıorm senı istemıorm deyıp duruorum aldırmayda aldıramıorm eşim dahil kımse buna müsade etmıyor ama bende kötü olurm iyce dıe aldırmadım zaten ben 4 yıl öncede piskolojk bi hastalk geçirmiştm 15 gün sürmüştü ilaç tedavisiyle atlatmştm inş geçer şuan ilaç vermıolar dıe bılıorm eşim ve ailemden aldıgım ilgi alaka biraz içimi rahatlatıo ama genel anlamda hep bi yalnızlık hissi korkular endişeler beni bitirıo inş kendime bişiy yapmam dıe dua edıorm hep dediğin gibi allah kımsenn piskolojısını bozmasn
Eğer aldırırsan şuanki durumdan daha kötü olursun inan bana.. Hamilelikte kullanılan ilaçlar var.. Baktın ki başedemiyorsun mutlaka doktora danış.. Bebeği istememen şuanki psikolojinin kötü olmasından kaynaklanıyor gerçekten istemediğinden değil inan bana.. Ailenin, eşinin bu dönemde yanında olması çok önemli.. Geçmeyecek gibi geliyor biliyorum ama geçecek inan bana.. Ve bol bol dua et annene okut kendini.. Dualar çok rahatlatıyor..
öncelıkle cvp yazdıgın için tşk ederm aynen hiç geçmeyecek gibi gelıo sankı bebek dogunca onu hayatımda istemıcekmişim gibi sankı bütün hayatımı benden çalıcak artık ben özgür değilim hayatım bitti gibi gelıo
Canım yaa seni öyle çok iyi anlıyorum ki.. Çok fazla yaşadım bu yazdıklarını.. En kötü ben yaşıyorum sanıyor insan ama inan değil.. Bak ben antidepresan kullanıyorum.. Bebeğimi aldırmaktansa ilaç kullanmaya razı geldim o günler geride kaldı ama inan bana 4 ay her gün hergüünn yaşadım.. Gözyaşım hiç dinmedi..
http://www.kadinlarkulubu.com/hamil...k-atak-yasayan-hamileler-hamile-adaylari.html
Bak bu foruma istediğin zaman yaz.. Benim geçmişte yazdıklarımıda oku.. Neler yaşadığımı daha iyi anlarsın.. Bu sınavda geçecek o bebeği ultrasonda kıpır kıpır görünce Allah içine öyle bir his veriyorki sen bile inanamıyorsun..
Merhaba, hamileliğiniz planlı bir hamilelik miydi? Yani bebek sahibi olmak için kendinizi hazır hissediyor muydunuz yoksa beklenmeyen bir hamilelik miydi? Eğer planlı bir gebelik değildi ise yaşadıklarınız çok normal. Kendinizi hazır hissetmezken içinizde bi canlı olduğunu öğreniyorsunuz ve biliyorsunuz ki normal şartlarda ömür boyu sürecek yeni bir süreç başlıyor. Eğer planlı bir gebelikse ve gene de bu duyguları yaşıyorsanız bu da çok normal ve anlaşılabilir bir şey. Hormanlarınızın etkisi ile yeni korkular geliştirmeniz, farklı düşüncelere kapılmanız çok beklenilebilecek bir şey. Her şeyden önce yaşadıklarınızı, düşüncelerinizi bu kadar net bir şekilde yazdığınız için sizi kutluyorum. Pek çok kişinin dile getirmeyeceği şeyler bunlar. Özellikle hayatınızdaki değişimle ilgili bir şeyler söylemek isterim. Haklısınız, hayatınızda büyük bir değişiklik olacak, yeni sorumluluklar eklenecek. Fakat aynı zamanda da deneyimlemediğiniz birçok yeni duygu yaşayacaksınız. Ve küçücük bir insanın büyüyüşüne tanıklık edeceksiniz. Hatta tanıklık etmeyi bırakın, büyümesine ciddi katkılarda bulunacaksınız. Bence anne olmanın zorluklarının yanı sıra keyifli yanları üzerine de düşünün. Hamileliğinizi öğrenene kadar bebek sahibi olmakla ilgili ne düşünüyordunuz, şimdi ne düşünüyorsunuz bunlar üzerinden ilerleyebilirsiniz. Özgürlük konusunda ise neler yapmak istiyorsunuz/ istiyordunuz ve şimdi bunların hangileri kısıtlanacak, kısıtlanmalarınızı daha aza indirgemek için neler yapabilirsiniz bunları değerlendirebilirsiniz. Ve henüz daha hamilelik sürecindeyken sizin için özgürlük tanımına giren şeyleri bu aşamada da yapmayı deneyebilirsiniz.Ayrıca da tıpkı burada yaptığınız gibi sizi tedirgin eden noktalar hakkında eşinizle, çevrenizle konuşun. Belki anne olmuş kişilerle yapacağınız konuşmalar sizin için daha rahatlatıcı olabilir.
yaşım 28 ve 8 aylık evliyim eşimle severek evlendık ama kısa bi süre içinde evlendık asla pişman olacagm bi evlılık değil. fakat bebek konusunu açıkccası çok üzerinde durmadık 3 ay ben korundum sora eşime sen korun dedim oda bi korundu bi korunmadı derken oluverdi. yani tamamen umursamazlıktan kaynaklandı daha evliliğimi yaşayamadm yani daha kadınlıgın en oldugunu tam anlayamamşken anne baba kavramları beni çok korkuttu maddi anlamda kiradayz ama eşim bizi iyi kötü geçindirebilir fakat hiç bi sebep benım anne olmak istemedıgım gerçeğini ortadan kaldıramıor sadece toplum baskısı eşimi ailemi üzmemek adına katlandıgım bi durum olarak yaşıorum hamileliği ve ben bugun kahvaltı yaparken bile yüzüm asık eşime dedim artık o fotograflardakı gülen kız gitti ben eskı ben değilim.. korkum onu dünyada getiripte annelik sevgisini verememek sadece kendı hayatımdan deil onun o masumun hayatındanda endişeliyim böle mutsuzken onu nasıl mutlu ederm eşimi nasıl mutlu ederm çok zor durum sanrırm atlamıcam
Kendinize karşı dürüst olabilmeniz çok güzel bir şey. Belki inançlarınız gereği belki de bahsettiğiniz toplum baskısından bu bebeği doğurmaya karar vermişsiniz. Korkularınızı eşinizle paylaşın. Bebeğinizin size daha fazla ihtiyacı olacak ama sonuç olarak bu ortak bir sorumluluk. Sizce anne - baba olmak nedir, en ürkütücü gelen yanları neler? Bir önceki mesajımda da dediğim gibi anne- baba olunca hayatınızda neler değişecek ve sizi en çok ne rahatsız ediyor, tüm olumsuz hislerinize rağmen güzel olabilecek yönleri neler olabilir? gibi pek çok noktayı düşünebilir, eşinizle ve çevrenizle paylaşabilir, anne - baba olmuş tanıdıklarınızla konuşarak hem korkularınızla yüzleşip hem de kendinizi bu sürece hazırlayabilirsiniz. Eşinizle yapmayı çok istediğiniz ve bebekten sonra imkanınızın olmayacağı şeyleri doğum öncesi srüreçte hayata geçirmeyi deneyebilirsiniz. İmkanınız varsa psikolojik yardım almayı ve anneliğe daha sağlıklı bir şekilde hazırlanmayı da deneyebilirsiniz. Tabii ki kendinizi hazır hissettiğinizde bebek haberi almanız en güzeli olurdu ama bu şimdi olmuş ve siz bu bebeği dünyaya getireceksiniz. Ne kadar mutsuz olsanız da daha keyifli, en azından çekilebilir kılmaya çaba harcamanızı tavsiye ederim. Herkeste böyle olur diye bir kural yok ama belki siz de bebeğinizi kucağınıza aldıktan sonra tüm bu düşünceler uçup gidecektir, bilemeyiz. Ama hem kendiniz hem de bebeğiniz için bu umutsuzluğun üzerine gitmenizi tavsiye ederim. Bunu yaparken Pollyanna'ya dönüşmeyin tabii, kaldı ki gayet gerçekçi yaklaşıyorsunuz şu anda. Ama konuşarak, paylaşarak ve düşünerek kendinizi daha iyi hissetmeniz de mümkün olabilir.
evliliğiniz yeni ama yaşınız gayet yerinde bence inşallah bir an önce atlatırsınız bu durumu
şöyle düşünmeyi deneyin :asla pişman olacağınız bir evlilik değilmiş madem hiç mi çocuk düşünmüyordunuz ?
yani tercihiniz hiç çocuksuz yaşamakmıydı ? yoksa bir müddet gezip tozduktan sonra mı istemiştiniz ?
çocuksuz bir hayat düşündüyseniz bunları yaşamanız doğal
ama bir müddet sonra doğurmak istemiştim dersenizde 2 yada 3 sene önce olmuş olur
her ne şekilde de olsa hiç birşey bizim istediğimiz gibi olmayabiliyor
inancınızı bilmiyorum ama ben kendi adıma söyliyim KADER
bende mesela 7 yıllık evliyim 6 aylık evliyken bebek istediğimize karar verdik ve hala uğraşıyoruz ama olmadı , olmadı
hiç gebelik yaşamadım ne tedaviler denedim olmadı bende ne buhranlar geçirdim
ama düşündükçe kurdukça kendime ettiğimi farkettim isyan etmekten korktum ve artık oluruna bıraktım
nasibimizde varsa vakti geldiğinde bir şekilde olacaktır inşallah ...
nasibimizde yoksada afedersinizde biryerimi yırtsamda olmayacak işte böyle
ama sizde onu mutlu edememekten korkuyorsanız daha doğmadan onun mutluluğunu düşünüyorsanız
bence gerçekten iyi bir anne olacaksanız :))
sen bir doğur onu canından çok seveceksin sonra da bu kadar çok sevmek tehlikeli diyeceksin, ay bir uyusada rahat etsem dediğinde bile uyuduğunda özleyeceksin.. annelik hem kendini süperman hem de çok çaresiz ve hiç bir şeye gücü yemeten gibi hissetmene neden olacak kadar büyük ve tarifsiz bir duygu, ben okadar çok ağladım ve üzüldüm ki hamileyken ya bakamazsam ya bırakıp kaçarsam falan diye, böyle şeyler yazdığını görünce dayanamadım, zaten o sevgi olmasa inan zor ama çok seviyorsun işte
sen şimdi mesela gözünden vazgeçebilirmisin, çocuk çok daha kıymetli oluyor
duyguların yanlış değil çok normal emin ol çoğu insan bunları hissediyor
biraz zaman ver kendine..
canım şuan yıne gözyailarıyla açtım pc yi eşim beni bırakıp işe gidemedi bile daha yeni yalnız kaldım ve inanın yalnız kalınca daha acı çekıorum bu acının tarifi yok çunki bu bebekle alakalı bişey değil benım kendi ruh sağlıgımın bozuk olması tamamen eşimi çok seviyorum onu bensiz bırakmaktan çok korkuyorum çnki içinde bulundugum süreç beni gerçekten ölüme biraz daha yaşlaştırıo kendimi balkondan atıp veya ilaçla zehirlememk için zor tutuoru kendimi sırf eşimi bi kez daha görebilmek için sabrediyorum yarın doktora gidicem eger aldırma şansım varsa aldırıcam evliliğimn ilk senesinde bu hastalıgın beni yerle bir edecegini hiç düşünmemiştim rüya gibi bi evlillk yaptıgıma inandm hep ama kendi hüsnü kuruntularım biliorum ama eskıden bekarken hastalandıgımda ailem yanımdaydı 15 gün ilaç tedavisiyle hayata döndüm kendimi üzmicem deyip gezdım tozdum... tek bi boşluk vardı oda hayat arkdaşm onuda buldum. ama şimdi yaşadıgımın anlamsız korkuların beni yıktıgına inanasm gelmesede ben bir ruh hastasıyım bigün delircegimi bilıorm ve eşim için çok üzülüurom
Bak sana yemin ederim aynılarını yaşadım belki çok daha fazlasını.. 4 ay deliricem diye gezdim ne kadar acı çektiğini çok iyi biliyorum... Ne olur aldırma aldırırsan çok daha kötü olursun lütfen... Gerekirse antidepresan kullan hamilelikte kullanılan ilaçlarda var bak ben kullanıyorum.. Aldırmaktansa ilaçla devam ettir gebeliğini.. Aldırmadan önce git çookk çok iyi bir psikiyatriyle görüş.. Hangi şehirde yaşıyorsun?? Şuan ne yaşadığını inan çok iyi anlıyorum... Şuan sağlıklı düşünemiyorsun çok kötüsün biliyorum.. Sana elimden geldiğince destek olurum istersen facebooktan msnden görüşelim sana mesaj atayım.. Sakın bu hastalığın seni yenmesine izin verme..
