Hamilelik Psikolojimiz

Anne Adayları,
Bebeklerimiz, doğum, hastane, giysiler...ve daha bi çok şey hakkında çok yazışma var. Peki ya hamilelik psikolojisi. Nasıl hissediyoruz. Anneliğe hazırmıyız? Eşimizin tutumu. Kendimiz, sağlığımız hamileliğim ve daha sonrası için neler yapmalıyız. Bunlardan da bahsetmek, mutluysak mutluluğumuzu, mutsuzsak da mutsuzluluğumuzu birbirimizle paylaşmak güzel olmazmı? Gerçekten hamileyken kadınların psikolojisi değişiyormu? Doğal olarak erkeklerinki de?
:uhm:

an an değişiyor ama genelde mutlu ve huzurluyum.yalnız olduğum zaman biraz sıkııyorum evim çarşıya çok uzak,eşime bağlıyım genelde.oda çalışıyor.bunalıyorum evde.yinede kendimi oyalıyorum.yalnız değilim aslında bebeğimleyim bunu düşünüyorum.eşimde çok mutlu.psikolojisi olumlu yönde değişti.kızımız hayatımıza çok şey kattı,360 derece değiştirdi ikimizide.:1hug:
daha duygusalım oldum ama :1rolleyes::1rolleyes:

Ben de, eşim de tuhaf duygular içindeyiz. Hala tam olarak olayı idrak edemedik açıkçası. Tabi ben eşime göre çok daha ilerideyim. Geçenlerde tuttuğum günlüğe birşeyler yazmasını istedim. "Ben bişey hissedemiyorum ki canım, ne yazayım" dedi. Sanırım kucağına almadan anlayamayacak benimki, Ya da tekmelerini falan hissetmeden. Ben daha bugün tekmelerini hissettim. Her attığında ağlıyorum :). İnanılmaz şeyler yaşıyoruz sonuçta. Bir mucizeye tanıklık ediyoruz. Ama benim eşim hala beni bebekten üstün tuttuğunu, bana bişey olur diye çok endişelendiğini söylüyor. Ona göre ben oğlumuzdan daha önemliymişim. Tamam çok seviyor tabi ki de ama daha tam olarak babalığı idrak edemediğini söylüyor. Ben de ona hak veriyorum. Ben daha anneliği idark edemeden o nasıl bir anda baba olsun ki.
Tuhaf işler bunlar gerçekten. Canım meleğim içimde kıpırdıyor. İnanılmaz bir şey. Ama bi yandan da benim herşeyim değişmeye başladı. Vücudum tuhaflaştı, kafamda binlerce soru var, bebek yapmayı çok istememe rağmen, acayip bir fedakarlık olduğunu anlayamamıştım. Daha şimdiden tüm hayatım değişti. Tekrar eski halime nasıl dönerim, eşimle bebekten sonra nasıl bir durumda olacağız, bebeğime iyi bir anne olabilecek miyim, bunu yaparken eşimi ihmal edecek miyim, ona iyi bir gelecek kurabilecek miyiz ve daha bir sürü muallakta kalan şey beynimin içinde dönüyor. Tüm bunları düşünürken birden bebeğimin yüzünü hayal ediyorum, herşey siliniyor beynimden :). Ama sonra doğum aklıma geliyor, gene korkular başlıyor.
Yani ben henüz ne yapacağımı, nasıl davranacağımı bilemiyorum kızlar. Bazen kızıyorum kendime. Anneme korkularımı anlatınca gülmeye başlıyor, bi yandan da kızıyor bana. "Biz hiç böyle şeyler düşünmedik, hamile kaldık, doğurduk, büyüttük" diyor :). Belki ben biraz manyaklık ediyorum bilemiyorum ama bebeğim benim herşeyim, onu öyle çok istedim ki, her şeyi düşünüyorum. Tabi o arada kendimi de. Bu kısmı anlayamıyorum işte. Bende bir eksiklik mi var diye kızıyorum kendime. Yani vücudum çok mu bozulacak, eşimle eskisi gibi olabilecek miyiz diye düşünürken bencillik mi ediyorum diye düşünüyorum.
Amma yazdım ben de değil mi? Ne çok biriktirmişim. Sizler de yazdıkça ya daha beter bunalım olacam ya da benim gibi olan birileri de var deyip biraz da olsa rahatlıycam sanırım.

canım annelik öyle bir duygu ki... içinde bir canlının doğuşu, büyümesi, tekmeler savurması....her an her saniye aklın bebişinde acaba bir şey olur mu sağlıklı mı eli ayağı düzgün aklı fikri yerinde mi....gibi bir çok düşünce beynimizin hep bir yerlerinde .
benim ikinci bebişim allahım nasip ederse dünya tatlısı kızımdan sonra bir de yakışıklı oğlum olacak. içimde her kıpırdanışını hissettiğimde hala çok duygulanıyor ve ağlıyorum ilk gebeliğimde canımı her hissettiğimde gözümden yaşlar boşalıyordu şimdide öyle..
eşim hakkını yemeyeyim benim hep yanımda bana en büyük destek ...ilk hamileliğimde çok daha düşkündün dediğimde gülüyor artık tecrübeli bir babayız diyor ama bir yerim ağırıyor yada kendimi kötü hissediyorum dediğimde etrafımda pervane sağolsun ...
ama kasım anneleri şunu söyleyeyim bebişleriniz ilk doğduğu zamanlarda eşinizden kıskançlık duyguları hissederseniz şaşırmayın bebişinize olan ilginizi birazcık kıskanıyorlar ama zamanla aralarında öyle bir bağ oluyorki bunu anlatabilmek hiç mümkün değil özellikle kız bebişleri olan anneler bir kaç yıl sonra canınız kızınız sizi en büyük rakibi görecek benim kızım 3 yaşlarındayken anneciğim ben büyüyünce babamla evleneceğim sen ne yapacaksın o zaman derdi ... hala bile 8 yaşında eşimle biraz samimi oturayım kucağına uzanayım hemen koşup bir bahaneyle beni kaldırır ve kendi uzanır... bakalım oğluşumla neler yaşayacağız..
annelik çok zor ..çok yorucu ama inanın kızım çok gazlı bir bebekti 24 saat ağladığını uyumadığını bilirim bütün gün kucağımızda gezdirmekten elimizde sallamaktan doktor yollarından yorgun düşüp oturduğunuzda bile yine onu düşünüyor ne kadar canı yanmıştır diye üzülüyorsunuz allah hepimizi bebişlerimize sağlıkla kavuştursun
her zaman çok duygusalım ama bu hamilelik beni tam bir sulu göz yaptı
tabiki ilk zamanlar kendimizide eşimizide ihmal ettiğimiz olacak kendimizi çok sorgulayacağız ama bir zaman sonra her şey yoluna girecek çoğunuzun ilk bebeği onun için en iyisini istediğinizi biliyorum korkularınızda normal endişelerinizde ... ama her zaman olumlu düşünün hepiniz dünya tatlısı anneler olacaksınız .........güzel kasım anneleri kendinize ve bebişlerinize iyi bakın yeğenlerime kocaman öpücükler...

selam kızlar..bu sıralar gercekten üzerinde durdugum bi konu acmışsınız..şu ana kadar kendimi gayet iii mutlu ve huzurlu hissediyordum ama son 3 4 gündür kendimi cok gergin cok mutsuz hissediyorum aslında bi sebepte yok mutsuz olmam için ama dedim ya cok kötüyüm işte.aptal aptal şeyler düşünmeye başladım.mesela cok mu erken anne olmaya karar verdim die düşünüyorum agustos gelirse ewleneli bi yıl olacak daha...yada bu sorumlulugu almak beni ürkütüyo sanırım acıkcası herşeyden korkuyorum bebegime bakamamaktan ii bi anne olamamaktan hep bunları düşünüyorum.ha bi de daha önce söylemiştim dogum yapmaktan bunları düşündükçe acayip yıprandıgımı hisssediyorum.her şeye aglıyorum.sanki günler hiç gecmeyecek gibi geliyo ve karnım şiştikce daha da zor olacak herşey diye düşünüyorum.hele bu sıcak günlere denk geldi ya hamişlik atlatabilecek miyim diye düşünüyorum.cok fazla içime kapandım bu yüzden..eşimle bile konuşamıyorum düşündüklerimi.. ve stresli olunca herşeye kızıp sinirleniyorum ki eşimle bile bu sıralar cok kavga eder oldum..anlayacagınız bu sıralar gercekten psikolojik acıdan yardıma ihtiyacım oldugunu düşünüyorum..hiç iyi degilim.......

Geçen gün, yolda giderken eşim 'Ne güzel artık üç kişiyiz biz' deyince gözlerimden yaşların boşalmasına engel olamadım. Zaman zaman böyle oluyorum, kızım tekme attığında, varlığını her hissettirdiğinde içimdeki duygu seline hakim olamıyorum. Ama çoğu zaman onun bana muhtaç olduğu o küçük günleri değil, büyük bir yetişkin olduğu günlerini hayal edip, onunla sanki büyükmüş gibicesine konuşuyorum, günlüğünü bile öyle yazıyorum. Onun yolunu bulacağına eminim. Ben küçücük kızımın kocaman günlerini hayal ederken o bana bağımlı hayata tutunmaya çalışırken, günler ikimiz için de geçmek bilmiyor sanırım. Durmadan kendimi telkin etmeye başladım. Onun hata yapmasına izin vererek, geçeceği yolları seçme hakkını ona verip, onu bu şekilde büyüteceğimi söylüyorum kendime. Umarım bunu başarabiliriz eşimle... Kızım olduğunu öğrenince onunla kurduğum bağ daha bir büyüdü gibi. Eşim daha çok sorumluluklarının bilincinde olan bir baba gibi, geçim, eğitim gibi reel şeyleri düşünürken ben kızımın duygu dünyasını hayal ediyorum, evet kimi zaman bana da çok saçma gelse de :)) Yani benim düşüncelerim de pek sağlıklı değil kızlar :))

Haa bir de doğum korkusu tabii ki. Nasıl yapacağım diye kıvranıp duruyorum sonra kendimi yatıştırıyorum, sanki bebeğini doğuramamış anne mi var. Hangi bebek içeride kaldı ki diye :) Alt tarafı 3-5 gün acı çekeceksin diyorum. Umarım hayırlısıyla kucağımıza alırız bebeklerimizi...

sekreter hepimizde var gel gitler belki kimimizinki daha yoğun.Herşeyden önce şükredelim bu hediye için Allaha çünkü herkeze nasip olmuyor.birde asla bu çocuğu yalnız yapmadık yanımızda duran o aslan gibi baba adaylarına sımsıkı tutunalım.Artık sadece kağıtlarda kalmayacak evliliğimiz gözümüzün önünde nurtopu gibi bir meyvesi olacak.Daha hayat bize neler getirecek kim bilir ömrümüz olursa.bence hamilelik en kolayı çoçuklar büyüdükçe asıl zorlu yolculuğumuz başlayacak o yüzden şimdi bütün gücümüzü toplayıp silkinmeliyiz

Ne güzel iyi kötü bütün duygular bir arada, işin enteresanı da herkes aynı şeyleri birebir olmasada benzer bi şekilde mutlaka yaşıyor. Endişe korku sevinç heyecan... Demek ki herşey yolunda :) Bu arada eşlerimize sahip çıkalım arkadaşlar, evet onlar şu günlerde bizim onlara olduğumuzdan daha fazla ilgi ve alaka göstermeliler bizlere ama biz kadınlar güçlü olmalıyız gereksiz yere onlarında üzerine fazla gitmeyelim.Sıkıntılarımızı mümkün olduğunca kendimize mutluluğumuzu eşimize aktaralım elimizden geldiğince... :) Biliyosunuz ki kritik dönemler evlilik için de. Ama yinede paylaşmak çok güzel. bir canlıya hayat vermek onun gelişimini izlemek... Bana da en zor gelen aylarca bu ağırlığı taşımak, kendine sürekli dikkat etmek, bir sürü şeyi düşünmek, duyguların, hormonların ve ağrıların şikayetlerinle mücadele etmek... Allahtan hepimize sabır diliyorum...

degisiyor ruh hali mzaman zman ama,daha cok mutluyum..bir iki kez co kabuk bisiy icin agladigimi hatirliyorum o kadar..

esim cok olgun birisiydi zaten ama daha bi baba olgunlugu geldi galiba...

her konuda cok yardimci ve bana karsi dahada hassas.

bu arada habire ogluyla temas icinde,sürekli eli göbegimde..

yada öpüyor hic durmadan:) simdilik iyi gidiyor yani,umarim hep

böyle gider

sevgili sekreter yaşadıkların o kadar doğalki... bu kadar büyük sorumluluk hiç bir şeyde yok anne olacaksın ve emin ol insan hiç bir zaman kendini tam hazır hissetmiyor hep korkular acabalar aklının bir köşesinde oluyor hormonların bizeoynadığı oyunlarda gel gitler yaşamamıza neden oluyor doğumdan hiç korkmayın tabiki kolay değil sancı çekiyorsun içinden bir can çıkıyor ama doğupta kucağına verdiklerinde o mis gibi kokusunu ciğerine çektiğinde hiç bir acı kalmıyor hep güzel ve olumlu düşün ben inanıyorumki tüm kasım anneleri harika sevgi dolu anneler olacak mis kokulu bebişlerinizle güzel bir ömür geçirelim inşallah

Gerçekten güzel bir konuya değinmişsiniz.. Hemen hemen herkes aynı olmasa da benzer şeyler yaşıyor anlaşılan..

Zaman zaman değişiklik gösterse de ben de genelde mutluyum.. İlk zamanlar çok duygusaldım ve aptalca şeylere bile hemen ağladığımı hatırlıyorum.. Bu aralar yok öyle bir şey..İlk başta içindeki mucizeyi anlamaya çalışıyordum, o kadar inanılmaz bir şey ki bu.. Sonra sonra annelik duyguları başladı.. en sevdiğim şeylerden vazgeçerken, bunun için hem kendimle gurur duyup hem de eksikliğini hissettiğim şeyler oldu.. babamız çok anlayışlı davranmaya çalışıyor.. her şeye daha fazla dikkat edip beni üzmemek için elimden geleni yapıyor, ama sonuçta o da insan ve şimdiye kadar bir iki kez o da birazcık olsun isyan etti ama genelde çok iyi tabii. bizim çin takvimine göre oğlumuz olacaktı ve biz farkında olmadan kendimizi bu aptal takvime o kadar inandırmışız ki, kız olduğunu duyunca şaşırdık ilk baştaa.. eşim hep, kız çocuklarını büyütmek daha zor, nasıl yapacağız, onu tehlikelerden nasıl koruyacağız gibi duygulara kapıldı.. ben ona göre daha rahatım.. bizde roller biraz değişik.. genelde ben onu telkin ederim ve bu konuda da ben hep "biz iyi anne baba olacağız, iyi çocuklar yetiştireceğiz" deyip duruyorum ama yalnız kaldığımda ben de korktuğumun farkına varıyorum.. ama sonra bebeğimizi düşünmek, onun büyüdüğünü, anne dediğini, koşup oynadığını düşünmek inanılmaz iyi geliyor.. eşim sürekli karnıma dokunup öptükçe çok mutlu oluyorum.. bu güzelliği yaşattığım için kendimle gurur duyuyorum.. bazen vücudumun değişmesini yadırgıyorumm. acaba eşim beni bu şekilde de beğenecek mi, benden uzaklaşacak mı diye düşünmekten kendimi alamıyorum ama hepinizi belirttiği gibi bunların hepsi gelip gidiyor.. bu nedenle aslında bizim durumumuz tam anlamıyla med-cezir..

Ne kadar tuhaf değil mi kızlar? Hamiş olmadan önce milletin bebişlerine bakıp bakıp severdik eşimle denize girerken. Şimdi karnımı okşuyoruz bizim de oğlumuz var diyoruz. Ama bunları düşünürken de koccaman olmuş karnıma, basenlerime ve göğüslerime bakınca biraz tuhaf oluyorum. Çabucak eski halime dönmek istiyorum. Eskiden hamilelere özenirken şimdi hamile olmayanlara bakıp, tekrar öyle olabilecek miyim diye düşüncelere dalıyorum. Hiç bunları düşüneceğim aklıma gelmezdi. Hamile kalınca herşey güllük gülistanlık olacak diye düşünüyordum, bebeğimden başka birşey düşünmeyeceğim sanıyordum ama bin tane şey oluyor kafamda hep. Kendi kendime şaşırıyorum yaa.
Bu hallerimiz ne zaman bitecek bizim ?????

aslında ilk başlarda babamızda bize karşı cok ilgiliydi belki hala öyle ama sanırım bu sıralar bana ilgisiz geliyo üç gündür elini karnıma bile koymuyo kızlar buda beni fena etkiliyo işte.biraz içine kapanık bi kocam var benim bi sıkıntısı oldugu zaman gelip hemen paylaşamaz benle benim de canım sıkılmasın diye.. soruyorum bi sorun mu var diye yok bi şey deyip geciyo..belkide bu yüzden ilgisiz geliyo bana..yada bazı hamile bayanların yaşadıgı korkuda var bende acaba karnım şiştikce beni begenmeyecek mi düşüncesi oluştıu kafamda..ilgi mi göster miyorum ona diye düşünüyorum ama hayır elimden geldigi kadar ilgilenmeye de calışıyorum ama yine de aynı..bilmiyorum kızlar ya canımı sıkan bi şey acıkcası bu ve cok etkileniyorum bundan..

sekreter ciğim kocana sormazsan öğrenemezsin bi sıkıntısı varsa.Ama eğer bi sıkıntısı yoksa bu halleri gayet normal kolay değil oda baba oluyor kafasından neler geçiyor nelerden korkuyor nelere seviniyor bilinmez.mesela bizim babamızın bugünlerde iş ile alakalı sıkıntısı var ruh gibi evin içinde.Değil o bizle ilgilenmek kendinden habersiz dolaşıyo.Ama kızımla ben asla babamızı yalnız bırakmıyoruz elimden geleni yapıyorum.o yok kilo aldım yok kocam beni beğenmiyomu muhabbeteine hiç girme.EMin ol erkekler çok ama çok gerçekçi hiç bir kadının 36 beden hamile olamayacağının alınan kiloların doğanın kanunu olduğunun farkında.O dediğin ancak kadınların yapacağı cinsten evham.bu süreci sadece sen yaşamayacaksın onunda çalkantılı bi ruh hali olacak 9 ay.O yüzden lgisizlik koymayın bunun adını lütfen

Sekretercim yapma böyle güzelim, kendini boşuna üzme :teselli:. Benim eşim de öyle fazla oynamaz ki karnımla. tamam öper falan ama o kadar yani. Hem belki başka bir sıkıntısı vardır işle alakalı. Benim eşim 2 gündür 10da geliyor şantiyeden. Bin tane adamla uğraşmış akşama kadar, gelip pestil gibi uzandı. Tek istediği kucağımda yatmak, onun derdi bebek olamaz ki zaten. Düşünsene oğluşum oynadı o arada. 2 saniye tuttu elini karnıma. Yok oynamıyo dedi, bıraktı. Buna mı alınayım yani şimdi. Boşversene. Biz sadece bebişimizi düşünüyor, onunla yatıp onunla kalkıyor olabiliriz. Ama onlar öyle değiller ki. Sonuçta bebek onların içinde büyümüyor ki yerimseniben. Sadece bizim değil eşlerimizin de ruh hali değişiyor, onların da psikolojileri bozuluyor. Eve yeni katılacak ve de sürekli bizimle olacak bir bebek. Her ne kadar mükenmmel birşey olsa da, aşkımızın meyvesi olsa da, sonuçta bütün hayatımız değişecek, hatta şimdiden değişti bile ve o da bunu bin bir türlü düşünüyordur mutlaka. Bir de şöyle düşünmek lazım: onlar bizim hissettiklerimizi hissedemezler ki canım. Nasıl hissetsinler, bebişlerimiz bizim içimizde kıpırdanıyor. Onlar bu duyguyu anlayamazlar. Eşine biraz daha zaman tanı. Biraz daha büyüsün bebişlerimiz, hatta belki de doğuma kadar böyle sürecek. Bebeklerini kucaklarına alınca anlayacaklar bir takım şeyleri, o zaman oluşacak aralarındaki bağ. Şimdi adamcağızlar ne anlasın, anlarlar birşeyler ama bizim gibi olamazlar. Sakın üzülme ve de kendini gerip de eşini de huzursuz etme canımcım. Herşey düzelecek, sadece zamana ihtiyacımız var hepimizin. Eşin bu süreci çok farklı geçiriyor olabilir, işinde sıkıntı yaşayıp sana aksettirmemek için çabalıyor olabilir. Aklına kötü şeyler getirip huzurunu, mutluluğunu bozma a.s.. Emin ol ki eşlerimiz bizi eskisinden bin kat daha fazla seviyor, koca göbişlerimize rağmen. Nasıl sevmesinler, içinde ikimizin meyvesi var!!!!!!! :1rolleyes:
Hayırlısıyla şu dönemlerimizi bir atlatalım herşey yoluna girecek göreceksin. Bir de bizler de biraz fazla alınganız bu aralar. Biraz da böyle düşünmemek lazım. Herşeyi tersinden anlayıp büyütüyoruz kafamızda. Bunu da düşün bence. Çok öpüyorum canımcım. Hadi bunaltma kendini daha fazla. :1hug:

Günaydın.
Bence her insanın olaylara ve hayata bakışı, yaklaşımı farklıdır.
Kocalardan bazıları bebek sahibi olma aşamasında aşırı ilgi, şevkat, sevgi gösterirken, bazılarıda soğukkanlı yaklaşabilir. Zaten genelde erkeklerin kimi duygularını çok açık belli ederken, kimi bundan çekinir yada bunu yanlış bulur. Bence erkekler baba olma duygusuna kadınlar kadar çabuk adapte olamıyorlar, doğanın kadına verdiği bir mucize bu aslında, biz çok küçük yaşlarda bebeklerle oynayıp anneliği yaşarken onlar bambaşka duygularla gelişiyorlar...Yani biz bir mucizenin gerçekleşmesine an be an tanık oluyorken içimizde, onlar bir çok zaman sadece bir tv ekranından seyredercesine buna şahit oluyorlar...O nedenle kendi hissettiğimiz duyguları onlarında bire bir hissedip aynı tepki ve yaklaşımları göstermelerini beklemek sanırım yanlış olur.

teşekkür ederim kızlar hepinize dedim ya kafam cok karışık belkide ben büyütüyorum bunu ama ne yapayım aşırı ilgisine o kadar cok alışmışım ki birden degişince acıkcası cok zoruma gitti ama en kısa zaman da kendimi toparlamam lazım sanırım yoksa iyice bocalamaya başlıyacagım....