Merhaba,
Biraz içimi dökmek biraz da fikir almak için yazıyorum aslında. Ben 5,5 aylık hamileyim. Hamileliğimi başından beri korona salgını var. Ve çok zorlu bir hamilelik geçiriyorum ilk günümden beri. Mide bulantıları, ağrılar halsizlikker vs. Üstelik bir de 2 yaşında kızım var. Bir yandan da ona bakmaya çalışıyorum. Gerek hamilelik hormonları duygusallıkları, gerek haberlerde rastladığım hamile olupta koronaya yakalanan ve çocuğunu bile göremeden ölen hamile anneleri gördükçe iyice paranoyaklaştım. 4, 5 aydır annemin evine dahi gitmedim o kadar sıkıntılı zamanlardan geçtiğim halde. Daha yeni yeni dışarı insanların olmadığı yerlere gidip hava almaya çalışıyorum.
Gelelim asıl meseleme.ne annemlerle ne de kayınvalidemlerle bu süreçte görüşmedim. Sadece ramazanda eşimin ısrarı üzerine 1 er kez iftara gittikte görüştük. Kv çalışıyor evde 3 kişi yaşıyorlar. Kendisi ve 2 oğlu. Üçüde hergün toplu taşıma kullanıyor işe gidip geliyor. Kv evine misafir de geliyor. Daha 2 gün önce Eminönü ne alışverişe gitti. Yarın Kv ve 2 oğlu memlekete tatile gidecekler. Dün eşim bana dedik annemler salı günü gidecek yarın akşam onlara gidelim. Ben de sen istersen git biz gelmeyelim dedim. Biliyor benim halimi. Başladı tartışmaya. Ben gidersem giderim zaten, annemler çocuğu görmediler falan filan demeye. Yani benim annemlerde aylardır torunlarını görmüyor. Ve o kadar sıkıntılı hamilelik sürecinden geçmeme rağmen bunca zaman yanlarına gitmedim. Gitseydim hem bana hem kızıma prensesler gibi bakarlardı. Sonra başladı çirkefleşmeye.gitseydin sana gitme diyenmi oldu. O zaman dışarıda çıkma falan filan demeye. Bu dışarı çıkıp kimsenin olmadığı Bi yerde hava almak gibi bişey değilki. Ramazanda Kv gittiğimizde 2 yaşındaki kızım bütün akşam onların kucağındaydı. Kızıma bulaşması demek bana da bulaşması demek zaten. Ayrıca kızımı neden tehlikeye atıyorum sırf torun görecekler diye. Bütün gece kavgalı oturduk. Yatakta bile yatmadı. Hamileyim ve saatlerce oturup ağladım. Yanıma gelmedi. Herşey den soğuyorum. Sonra an geliyo benmi abartıyorum acaba bu durumu diyorum. İşin içinden çıkamadım. Fikirlerinize ihtiyacım var...
Biraz içimi dökmek biraz da fikir almak için yazıyorum aslında. Ben 5,5 aylık hamileyim. Hamileliğimi başından beri korona salgını var. Ve çok zorlu bir hamilelik geçiriyorum ilk günümden beri. Mide bulantıları, ağrılar halsizlikker vs. Üstelik bir de 2 yaşında kızım var. Bir yandan da ona bakmaya çalışıyorum. Gerek hamilelik hormonları duygusallıkları, gerek haberlerde rastladığım hamile olupta koronaya yakalanan ve çocuğunu bile göremeden ölen hamile anneleri gördükçe iyice paranoyaklaştım. 4, 5 aydır annemin evine dahi gitmedim o kadar sıkıntılı zamanlardan geçtiğim halde. Daha yeni yeni dışarı insanların olmadığı yerlere gidip hava almaya çalışıyorum.
Gelelim asıl meseleme.ne annemlerle ne de kayınvalidemlerle bu süreçte görüşmedim. Sadece ramazanda eşimin ısrarı üzerine 1 er kez iftara gittikte görüştük. Kv çalışıyor evde 3 kişi yaşıyorlar. Kendisi ve 2 oğlu. Üçüde hergün toplu taşıma kullanıyor işe gidip geliyor. Kv evine misafir de geliyor. Daha 2 gün önce Eminönü ne alışverişe gitti. Yarın Kv ve 2 oğlu memlekete tatile gidecekler. Dün eşim bana dedik annemler salı günü gidecek yarın akşam onlara gidelim. Ben de sen istersen git biz gelmeyelim dedim. Biliyor benim halimi. Başladı tartışmaya. Ben gidersem giderim zaten, annemler çocuğu görmediler falan filan demeye. Yani benim annemlerde aylardır torunlarını görmüyor. Ve o kadar sıkıntılı hamilelik sürecinden geçmeme rağmen bunca zaman yanlarına gitmedim. Gitseydim hem bana hem kızıma prensesler gibi bakarlardı. Sonra başladı çirkefleşmeye.gitseydin sana gitme diyenmi oldu. O zaman dışarıda çıkma falan filan demeye. Bu dışarı çıkıp kimsenin olmadığı Bi yerde hava almak gibi bişey değilki. Ramazanda Kv gittiğimizde 2 yaşındaki kızım bütün akşam onların kucağındaydı. Kızıma bulaşması demek bana da bulaşması demek zaten. Ayrıca kızımı neden tehlikeye atıyorum sırf torun görecekler diye. Bütün gece kavgalı oturduk. Yatakta bile yatmadı. Hamileyim ve saatlerce oturup ağladım. Yanıma gelmedi. Herşey den soğuyorum. Sonra an geliyo benmi abartıyorum acaba bu durumu diyorum. İşin içinden çıkamadım. Fikirlerinize ihtiyacım var...
