- Konu Sahibi kardelen_05
- #1
4 yıl süren büyük ve tutkulu bir aşk nasıl olur da böyle acımasız ve basit bir sebeple sona erer?
Yorumlarınıza çok ihtiyacım var...
Sevildiğimi hiç bu kadar derinden hissetmedim. O çok ayrı bir insandı benim için. Ta ki askerden dönene kadar...
Sanki askerliğin bitti gün bir başkası geldi.
Askerlik boyunca bile hergün en az iki defa arardı. Beni öyle çok severdi ki kendimi çok özel hissederdim.
Askerden geldikten sonra çok umursamamaya başladı beni. Bu 6 ay kadar sürdü ama fena değildi. Farklı şehirlerdeyiz zaten şu an.
Her ikimizin de ailesi bu durumu biliyor ve onaylıyordu. Ekonomik problemlerinin çok olduğunu biliyorum. Kendisi esnaf ve askerden gelince bir hengamenin içine girdi.
Bir gece bana "Bir an önce evlensek ve farzet ki ailemle bir süre yaşamak zorunda kalsak kabul eder misin" dedi.
Ben de "Hayır" dedim ve biraz kızdım.
2 gün alttan aldı, "Yanlış anlama, seni üzmek için sormadım" dedi. Sonra da aramamaya başladı.
3 gün sonra aradım ve çok tepkiliydi, "Sen benim ailemi sevmiyosun" dedi. Ben de "Yok öyle bir şey" diye savunmaya geçtim. Yine kavga ettik ve yine aramadı.
10 gün sonra tekrar aradım ve bitirdiğini söyledi. 3 gün yalvardım adeta, alttan aldım, annesi bir şekilde ikna etti ve tekrar başladık. 1 hafta sürdü ve çok soğuk davrandı ve tekrar ayrıldık.
1 ay kadar görüşmedik.
Sonra kuzenim onu aramıs ve kuzenime biraz benden şikayet etmiş, arkadaşlarımdan kopardı beni diye...
kuzenim bana bunu anlatınca bir mesaj çektim, uzun bir mesajdı.
Arkadaşlarından neden ayırdığımı, o kişilerin onun hayatına nasıl zarar verdiklerini ve bu durumun ailesi tarafından ne kadar memnuniyetle karşındığını hatırlattım ve mesajın sonunda aynen şunu yazdım: "Evet bu ilişki bitti ama sana son sorum sence de yazık olmadı mı?"
Şöyle bir cevap aldım:
"Yazık olmadı, her şey düzelecek, söz sana, bu da geçecek, bana zaman ver. Çok zor bir süreçteyim ve şunu bil ki kimse yok hayatımda, için rahat olsun."
Aramadım ve o bir kaç günde bir aşk mesajları çekti ve cevap verdim sadece. Tabii aynı sıcaklıkta.
"Sensiz hiçbir şeyin tadı yok, sen bana ben sana aitiz" gibi mesajlardı ve bir de tabii ki seni seviyorum mesajı.
Bu böyle 10 gün kadar devam etti ve aramalara başladı.
Her şey güzel fakat çözemediğim bir gerginlik vardı arada. Kasılıyor gibiydi benimle konuşurken ve ben de çok alttan alıyordum.
Benim ne kadar sevdiğimi ve vazgeçemeyecemi anladı, hiç hesap sormadım çünkü.
Yine 10 gün kadar böyle devam etti ve yine bir kavga ve kaçınılmaz son ayrılık.
Konuşurken sevdiğini ve özlediğini dile getiren adam artık "Seni sevmiyorum, olmuyor, bu işin sonunu göremiyorum, biz birbirimizi artık mutlu edemiyoruz" dedi ve bitti.
Ben yine çok ısrar ettim, ağladım fakat ertesi gün "Gerçekten bitti mi" diye mesaj attım.
Cevap olarak "Daha fazla üzmeyelim birbirimizi, zorla olmuyor bir şeyler" yazdı.
Ben de son iki aydır çok yalvardım ve çok şımarttım diye "Tamam o zaman, daha fazla ısrar etmeyeceğim" yazdım ve bitti...
Sizce bizde umut kalmış mı?
Ben inanın ki çok acı çekiyorum.
Yorumlarınızı sabırsızlıkla bekliyorum.
Sevgiyle kalın...
:a015:
Yorumlarınıza çok ihtiyacım var...
Sevildiğimi hiç bu kadar derinden hissetmedim. O çok ayrı bir insandı benim için. Ta ki askerden dönene kadar...
Sanki askerliğin bitti gün bir başkası geldi.
Askerlik boyunca bile hergün en az iki defa arardı. Beni öyle çok severdi ki kendimi çok özel hissederdim.
Askerden geldikten sonra çok umursamamaya başladı beni. Bu 6 ay kadar sürdü ama fena değildi. Farklı şehirlerdeyiz zaten şu an.
Her ikimizin de ailesi bu durumu biliyor ve onaylıyordu. Ekonomik problemlerinin çok olduğunu biliyorum. Kendisi esnaf ve askerden gelince bir hengamenin içine girdi.
Bir gece bana "Bir an önce evlensek ve farzet ki ailemle bir süre yaşamak zorunda kalsak kabul eder misin" dedi.
Ben de "Hayır" dedim ve biraz kızdım.
2 gün alttan aldı, "Yanlış anlama, seni üzmek için sormadım" dedi. Sonra da aramamaya başladı.
3 gün sonra aradım ve çok tepkiliydi, "Sen benim ailemi sevmiyosun" dedi. Ben de "Yok öyle bir şey" diye savunmaya geçtim. Yine kavga ettik ve yine aramadı.
10 gün sonra tekrar aradım ve bitirdiğini söyledi. 3 gün yalvardım adeta, alttan aldım, annesi bir şekilde ikna etti ve tekrar başladık. 1 hafta sürdü ve çok soğuk davrandı ve tekrar ayrıldık.
1 ay kadar görüşmedik.
Sonra kuzenim onu aramıs ve kuzenime biraz benden şikayet etmiş, arkadaşlarımdan kopardı beni diye...
kuzenim bana bunu anlatınca bir mesaj çektim, uzun bir mesajdı.
Arkadaşlarından neden ayırdığımı, o kişilerin onun hayatına nasıl zarar verdiklerini ve bu durumun ailesi tarafından ne kadar memnuniyetle karşındığını hatırlattım ve mesajın sonunda aynen şunu yazdım: "Evet bu ilişki bitti ama sana son sorum sence de yazık olmadı mı?"
Şöyle bir cevap aldım:
"Yazık olmadı, her şey düzelecek, söz sana, bu da geçecek, bana zaman ver. Çok zor bir süreçteyim ve şunu bil ki kimse yok hayatımda, için rahat olsun."
Aramadım ve o bir kaç günde bir aşk mesajları çekti ve cevap verdim sadece. Tabii aynı sıcaklıkta.
"Sensiz hiçbir şeyin tadı yok, sen bana ben sana aitiz" gibi mesajlardı ve bir de tabii ki seni seviyorum mesajı.
Bu böyle 10 gün kadar devam etti ve aramalara başladı.
Her şey güzel fakat çözemediğim bir gerginlik vardı arada. Kasılıyor gibiydi benimle konuşurken ve ben de çok alttan alıyordum.
Benim ne kadar sevdiğimi ve vazgeçemeyecemi anladı, hiç hesap sormadım çünkü.
Yine 10 gün kadar böyle devam etti ve yine bir kavga ve kaçınılmaz son ayrılık.
Konuşurken sevdiğini ve özlediğini dile getiren adam artık "Seni sevmiyorum, olmuyor, bu işin sonunu göremiyorum, biz birbirimizi artık mutlu edemiyoruz" dedi ve bitti.
Ben yine çok ısrar ettim, ağladım fakat ertesi gün "Gerçekten bitti mi" diye mesaj attım.
Cevap olarak "Daha fazla üzmeyelim birbirimizi, zorla olmuyor bir şeyler" yazdı.
Ben de son iki aydır çok yalvardım ve çok şımarttım diye "Tamam o zaman, daha fazla ısrar etmeyeceğim" yazdım ve bitti...
Sizce bizde umut kalmış mı?
Ben inanın ki çok acı çekiyorum.
Yorumlarınızı sabırsızlıkla bekliyorum.
Sevgiyle kalın...
:a015:
