selamün aleyküm arkadaşlar ben 2008 de üç çocuğum ve eşimle umreye 2009 da üç yaşındaki oğlumla ve eşimle hacca gitmek nasip oldu gittik .inanın oradaki yaşadığım duyguları buraya yazmak hiç kolay değil .o duyguyu birinin anlatması değil bizzati kişinin kendisi yaşamalı .umreye gittiğimde o zamana kadar etrafımdakilerden ailemdekilerden televizyondan bir çok hac ve umre anıları dinlemiştim izlemiştim ama oraya gittiğimdeki yaşadıklarım hissettiklerim daha önce dinlediğim izlediğim hiçbirşeye benzemiyordu .havaalanından uçağa binip ciddeye ininceye kadar mekkeye gidebileceğime inanamıyordum zaten kişilik olarak çok heyecanlı biriyim o zamanki heyecanım binlerce katına çıktı normal zamandakinin .cidde havaalanına indiğimizde geceydi ve hava çok güzeldi otobüsle otelimize geldik eşyalarımızı bıraktıktan sonra hemen kabe-i muazzamaya gittik kabeyi gördüğüm zaman edeceğim dualarımı ezberlemiştim biraz yürüdükten sonra kabeye ulaşmıştık o an o an anlatılaz bildiğim ezberlediğim her şeyi unutmuştum o kadar ihtişamlıydıki dünyadaki hiç bir yer hiç bir şey beni bu kadar heyecanlandırmamıştı hayatımda daha önce yaşadığım bütün sevinçler bütün mutluluklar gerçek değilmiş onu anladım hayatımda ilk defa orda gerçek mutluluğu yaşadım kabemi gördüğüm o zaman uzun uzun bakıştıktan sonra tavafa başladık sonra say çok güzeldi sonraki sekiz gün gece gündüz kabedeydik çok az uyku çok az yemek çocuklarım hiç zorluk çıkarmadılar bizimle birlikte tavaf edip namaz kıldılar bütün eş dost akraba için tavaf ettik kızım 12 ortanca oğlum9 küçük oğlum 2 yaşındaydı .orada öyle güzel diyologlar kurdukki diğer milletlerden din kardeşlerimle çok güzeldi sonra 8 günde medinede peygamber efendimizin evide misafir olduk .o büyüklüğü metrelerle ifade edilemeyecek bütün inananları içine alıp misafir eden evdeki duygularım yaşadıklarımda bambaşkaydı .namazvakti herbir kapıdan denize koşan akarsu misali insan selinin içinde namaza koşmak milyonlarla birlikte peygamberimizi ve eshabını selamlayıp rabbimin huzuruna durmanın hazzı tarif edilemez. peygamberimizin kabrini ilk ziyaret. kızımla birlikte yatsı namazından sonra içeri girdik oğlumu önce ALLAHa sonra babaya emanet edip .girdik fakat grup grup alıyorlarmış bilmiyordum türkleride en son alıyorlarmış içeri ama ben o kadar bekleyemezdim çünkü oğlumu emziriyordum ve o kadar mümkün değil beklemezdi eşimde oyalamayı pek beceremezdi daha doğrusu çocuk bakmayı hiç bilmez eyvah dedim çok istiyorum görmeyi dışarıda çıkamıyorum kapılar kapandığı için ne yapayım diye düşünürken oradan bir hanımefendi siz hiç türke benzemiyorsunuz diğer gruplarla girebilirsiniz dedi gerçekten hiç kimse benim türk olduğuma inanmıyordu kıyafetlerim zaten arapların kıyafeti kendim orta asyalılara benziyorum araplar iranlılara veya kendilerine benzetiyor kızımla diğer gruplarla ilerledik normalde türkleri kıyafetleri farklı bile olsa tanıyorlar grubun içinden bizim gibi giyinmiş türkleri fark edip ayırdılar görevliler ama bizi değil içeri girdik cennet bahçesinde namazımızı kıldık dua edip peygamberimizi selamlayara ayrıldık hiç gözyaşı olmayan biri olarak yanaklarımdan akan damlaların sayısı arttıkça arttı .evini terk eden biri gibi vedalaşmak ve gurbete yolculuk vaktiydi hiç birimiz tek kelime edemedik susturmakta güçlük çektiğimiz çocuklar konuşmadan duramayan ben ağızlarımıza kilitler vurulmuş halde döndük.vatanımı çok seven ben oradan gurbete gelmiş gibi hissettim bir parçam hep orada kaldı.ne zaman gidiyorum o zaman yarım kalan ben tam oluyorum.çok uzun oldu başka bir gün arzu edilirse hac anılarımıda anlatırım yalnız o daha uzun anlat anlat bitmez hac başka bir olay tarifi mümkün değil ne kadar anlatsam bitmez de tam da anlatmış olamam yaşamak lazım ALLAH gitmeyen her inaçlı istekli mü'mine gitmeyi nasip etsin gidenlere(içinde bizede)tekrar tekrar gitmeyi gidipte tutmayı nasip etsin inşallah hergün canlı izliyorum çok özledim selamün aleyküm