bunada şükür en azından hayattalar sağlar yaa elhamdülillah Allah daha beterinden saklasın... hamilelik iyice duygusal yapıyor kardeşim bizi..bende bir seneyi yeni bitirdim.. hiç mi hiç alışamadım. zerre kadar alışamadım suan yaşadığım şehre birgün istanbula döneceğim diye kendimi avutuyorum... senin akrabalar arada arıyorlarmış benim halam teyzem dayım geldiğimden beri birkez aramadılar eywallah canları sağolsun oda yeter. hergün annemle konuşuyorum.. bıraksalar her dakika konuşurum. ki bekarken hiç anlaşamazdık annemle. onun için öyle çok pişmanlıklarım oluyor ki neden üzzdüm annemi diye.saatlerce ağlıyorum. öyle ihtiyac duyuyorum ki ona belki deli diyeceksiniz ama saçlarımı okşayıp annemin elleri oldugunu hayal ediyorum.. bebek olunca unutursun anayı babayı diyorlar hamile oldugumu ögrendiğimden beri gitmedim. istanbulumun kokusunu özledim esenler otogarına indiğimde oturup gözlerimi kapatıp havasını koklayıp o gürültülü şehrimi dinleyecegim.. çok zor gurbet annemlerin geldiği gün gidecekler diye ağlamaya başlıyorum.. psikolojim iyice bozuldu.. sanki heran birine birşey olacakmış gibi hissediyorum.. offf yandı içim gene 6 saatlik yol ama gidilmeyince gidilmiyor işte
sendemi hamilesin ben artık kendımı ne oraya ne buraya ait hissetmiyorum ortada kalmıs gibiyim sadece memleketteki güzel hatırlarım varben de yeni gelin oldum gurbete gerçekten çok zor.bende konyada okumuştum sınıf öğretmenliğinde atanamadım evde durmaktan çok fena sıkıldım....
gülermisin aglarmısın 90 alsam anca atanıyorum bu saatten sonra kafam beynım dersi almıyo bile bıkmısım 90 alacak kadar azim nerde artık. bosa okumusum diyorum allah sonunu hayır etsin. ücretli ögretmenlik bile cıkmıyor bunun icinmiydi onca emek begenmedigim hemsirelige imrenir oldum
bende bir seneyi yeni bitirdim.. hiç mi hiç alışamadım. zerre kadar alışamadım suan yaşadığım şehre birgün istanbula döneceğim diye kendimi avutuyorum... senin akrabalar arada arıyorlarmış benim halam teyzem dayım geldiğimden beri birkez aramadılar eywallah canları sağolsun oda yeter. hergün annemle konuşuyorum.. bıraksalar her dakika konuşurum. ki bekarken hiç anlaşamazdık annemle. onun için öyle çok pişmanlıklarım oluyor ki neden üzzdüm annemi diye.saatlerce ağlıyorum. öyle ihtiyac duyuyorum ki ona belki deli diyeceksiniz ama saçlarımı okşayıp annemin elleri oldugunu hayal ediyorum.. bebek olunca unutursun anayı babayı diyorlar hamile oldugumu ögrendiğimden beri gitmedim. istanbulumun kokusunu özledim esenler otogarına indiğimde oturup gözlerimi kapatıp havasını koklayıp o gürültülü şehrimi dinleyecegim.. çok zor gurbet annemlerin geldiği gün gidecekler diye ağlamaya başlıyorum.. psikolojim iyice bozuldu.. sanki heran birine birşey olacakmış gibi hissediyorum.. offf yandı içim gene 6 saatlik yol ama gidilmeyince gidilmiyor işte
aynen öyle bende keşke meslek lisesi okusaymışım diyorum inan pişman oldum bizim de bu sene 88 taban o yüzden bende atanamadım malesefbende bilgisayar ögretmeniyim kpps taban puanı 88
gurbette boş hiç çekilmiyor keşke işim olsa
simdi hic kimse yok. suanda gözlerim doldu bile
is ariyorum ise girersem kendimi daha iyi hissedecegimi dusunuyorum. bu seferde nasil gidip gelicem almanyaya kara kara onu dusunuyorum. ah gurbet zalim gurbet.......
