Canım umarım sana teselli olur benim halim. İzmire gelin geldim yaşım 21 eşim doğumdan 52 gün sonra gemiye çıktı dopuma 15 gün kalaya kadar istanbukdaydık. Anlıcan izmirin i sini doğumuma 15 gün akla öğrendim ve 52 günlük ken yapayanlız kv ile aile apatmanında kaldım. Panik atak olan kayınvalidemle iletişim kurmaya çalıştım ve hem çocuk hem kv ile uğraştım üstğne beni yani tanıyan ve kayınvalidemin çocuklukları yüyünden ybeni yanlış tanıyan 2 görümceyle bir amcalarıyla upraştım. İzmiri kendi kendime bebek arabasıyla kara kışta öğrendim, buraya kadar hiç arkadaşım olamdı eşim 6 ayda geldi, 3 ay sonra gitti. Ne kadar yanlız olduğumu anlayamamışım ki depresyonumu bile kendi kendime hallettim. Sonra yurt dışına çıktık. Bırak arkadaşı aynı dilde konuşan kimse yoktu. Olankarlada geçen zorlu süreçten dolayı iletişim kuramaz hale gelmiştim. Oarası bana bir güç verdi ve kendi kendime yetebildiğimi öğrendim. 5 yıllık evliyim 4 yaşında çocuğum var ve hiç dilini bilmediğim 3. Ülkedeyim. Diyeceğim o ki sen benden kat kat kat kat avantajlısın. Yapacağın şey sabır ve bulunduğun durumu kafanda büyütmemen. Kitap al ou, alişi ysp yemek yap ne seviyorsaN. Parka gittiğinde elbet ark bulursun zamanla. Acrle etme mecburi arkadaşlıklar hiç bir zaman seni mutlu etmez zateb, farkında olamadan daha çok mutsux olursun... şükğr telefon var, internet var. İnsan oğlu herşeyin üstesinden gelir. Sağlığın sıfır olduğu ülkede düşük yaptım yine gık demedim. Bunu övünmrk için demiyorum. Gönlünğ ferah tut. Durumun gerçekten vahim değil bunun farkında ol diye kendimden örnek veriyorum...