Merhaba arkadaşlar,
Yaşadıklarımı kendim bile kabullenemezken, satırlara dökmek öyle zor ki... Eşimle 10 yıllık evliyiz, severek evlendik. 1,5 yasında bir kızımız var. Eşim çok sinirli, sinirlendiği zaman öfkesini kontrol edemeyen, ne dediğini, ne yaptığını bilmeyen bir insandır. Normalde kötü biri değildir, içkisi, kumari, aldatmasi yoktur, herkes tarafından sevilir, iyi bir babadır (yada öyleydi), beni de çok sever (yada severdi). Yalniz kendi kabul etmese de beni hep ihmal eder, genelde bu evlilikte kendimi hep yalniz hissettim. Bir de normal sinirlarin üstünde, paranoyaklik derecesinde kiskanctir. Bu konuda giyimimi, davranislarimi onu rahatsiz etmeyecek sekilde yaparak sorun yasamamaya calisiyordum. Özünde iyi biridir, Ama dediğim gibi öfkesine yenildiği zaman bambaşka biri olur çıkar, sonrasında çok pişman olur, kendini affettirmek için didinir. Ama o öfke anlarında ettigi laflar, hakaretler aslında yenilir yutulur değildir. Son zamanlarda ise, kavgalarımızın dozu iyice artmaya başlamıştı. Özellikle kavgalarimiza kızımın şahit olması, babasının o bagirislarinin onun yaninda olmasi, ne yazik ki hakaretlerine dayanamayip benim de karsilik vermem, bütün bunlar beni çok yiprattı. Kızım da eminim etkileniyor, çünkü çocuk son kavgalarımızdan sonra resmen huy değiştirdi, iyice hırçınlasti ve sinirli oldu, cocuk resmen sinirlendiğinde kendi yüzünü gözünü yoluyor, bana vuruyor
Esime ne kadar yalvarsam da cocugun yaninda bagirma diye, ne yazik ki sonuc hep ayni... hele ki son 2 kavgamızdan sonra, sürekli aklimda boşanma düşüncesi vardı. O telafi edeceğini bir daha olmayacağını söylese de inanmıyordum. Nitekim de bugün ipler koptu, oysa daha aramız yeni düzelmişti. Benim icin bir evliliği bitirecek iki şey var derdim hep, dayak ve aldatma. Ne yazık ki birini bugün yasadım
Kavganın detayına girmeyeceğim, zira sebepten ziyade sonuc önemli. Ne yazık ki bugün şiddete maruz kaldım, esim kavga esnasında önce bana kafa attı, sonra koluma çok şiddetli bir sekilde vurdu, en sonunda da üstüme saldırır beni koltuğa itti ve elimi geri büktü, o esnada parmaklarımdan çatır çukur sesler geldi, zaten su anda bir parmağımı kullanamıyorum, kipirdatinca inanılmaz ağrıyor ve kolumda vurduğu yer de zaman geçtikçe sızlamaya başladı. Normalde şiddete maruz kalırsam ilk yapacagım şey darp raporu alıp şikayetçi olmak ve evi terketmek diyen ben, o an bunu yapamadım. Zaten delirmiş gibiydi, gerçi beni evden kovdu ama o an kızımı alıp çıkmaya kalksam eminim daha buyuk bir olay çıkacaktı, aile apartmanında oturuyoruz, çıkacak rezilliği o an göze alamadım, kızım da zaten çok korkmuştu, daha beter olacaktı. En kötüsü de bütün bunlar olurken kızım maalesef kucagimdaydi Bu evlilikte illa ki benim de hatalarım vardır, özellikle son zamanlarda iyice tahammülsüz oldum ben de. Hem kızımıza sahip olurken yaşadığım zorluklar, hem esim tarafından sürekli ihmal edilme ve yaşanan kavgalardan sonra esimin bana daha fazla itina gösterip, kırılan kalbimi onarmasini beklerken, her seferinde daha şiddetli kavga ve ağır hakaretler, surekli hayalkirikligibeni daha da hırçınlasti biri yaptı. Ama bunu haketmedim. Ben de kötü biri değilim, cevrem tarafimdan sevilirim, az şeyle mutlu olan biriyim. Ama esim her kavgamızda beni aşağılar, ağıza alınmayacak hakaretler eder, benden memnum olmadıgını belLi eder. Bügünde şiddetten sonra senle evlendiğim güne lanet olsun dedi. Sonra da evden çekti gitti, annesinde sanırım. Zaten gelmesin. Biliyorum gitmem gerek kızımı alıp, bu evlilik bitti, o da farkında, ama yaşanacakları kaldıracak gücüm yok, istiyorum ki sessiz sakın bitsin. Bir de kızımı almaya kalkardiye korkuyorum, çok düşkün kızına, normalde oyle vicdansiz biri değildir, ama artık onu taniyamiyorum, yapmaz dediğim oyle şey yaptı ki. Bir de kızım icin endişeleniyorum, o da babasına çok düşkün . Kızıma da kendime de bakabilecek durumdayım, iyi bir isim var, ama söylemek ile yapmak çok farkliymis, şiddet başladı mı sonu yok biliyorum, o el kalktı mı bir kere bir daha kalkar eminim, affetmeye niyetim yok ama, yaşanacak çirkinliği de kaldıracak takatim yok Gitmeliyim, ama nasıl...
Yaşadıklarımı kendim bile kabullenemezken, satırlara dökmek öyle zor ki... Eşimle 10 yıllık evliyiz, severek evlendik. 1,5 yasında bir kızımız var. Eşim çok sinirli, sinirlendiği zaman öfkesini kontrol edemeyen, ne dediğini, ne yaptığını bilmeyen bir insandır. Normalde kötü biri değildir, içkisi, kumari, aldatmasi yoktur, herkes tarafından sevilir, iyi bir babadır (yada öyleydi), beni de çok sever (yada severdi). Yalniz kendi kabul etmese de beni hep ihmal eder, genelde bu evlilikte kendimi hep yalniz hissettim. Bir de normal sinirlarin üstünde, paranoyaklik derecesinde kiskanctir. Bu konuda giyimimi, davranislarimi onu rahatsiz etmeyecek sekilde yaparak sorun yasamamaya calisiyordum. Özünde iyi biridir, Ama dediğim gibi öfkesine yenildiği zaman bambaşka biri olur çıkar, sonrasında çok pişman olur, kendini affettirmek için didinir. Ama o öfke anlarında ettigi laflar, hakaretler aslında yenilir yutulur değildir. Son zamanlarda ise, kavgalarımızın dozu iyice artmaya başlamıştı. Özellikle kavgalarimiza kızımın şahit olması, babasının o bagirislarinin onun yaninda olmasi, ne yazik ki hakaretlerine dayanamayip benim de karsilik vermem, bütün bunlar beni çok yiprattı. Kızım da eminim etkileniyor, çünkü çocuk son kavgalarımızdan sonra resmen huy değiştirdi, iyice hırçınlasti ve sinirli oldu, cocuk resmen sinirlendiğinde kendi yüzünü gözünü yoluyor, bana vuruyor
Esime ne kadar yalvarsam da cocugun yaninda bagirma diye, ne yazik ki sonuc hep ayni... hele ki son 2 kavgamızdan sonra, sürekli aklimda boşanma düşüncesi vardı. O telafi edeceğini bir daha olmayacağını söylese de inanmıyordum. Nitekim de bugün ipler koptu, oysa daha aramız yeni düzelmişti. Benim icin bir evliliği bitirecek iki şey var derdim hep, dayak ve aldatma. Ne yazık ki birini bugün yasadım Kavganın detayına girmeyeceğim, zira sebepten ziyade sonuc önemli. Ne yazık ki bugün şiddete maruz kaldım, esim kavga esnasında önce bana kafa attı, sonra koluma çok şiddetli bir sekilde vurdu, en sonunda da üstüme saldırır beni koltuğa itti ve elimi geri büktü, o esnada parmaklarımdan çatır çukur sesler geldi, zaten su anda bir parmağımı kullanamıyorum, kipirdatinca inanılmaz ağrıyor ve kolumda vurduğu yer de zaman geçtikçe sızlamaya başladı. Normalde şiddete maruz kalırsam ilk yapacagım şey darp raporu alıp şikayetçi olmak ve evi terketmek diyen ben, o an bunu yapamadım. Zaten delirmiş gibiydi, gerçi beni evden kovdu ama o an kızımı alıp çıkmaya kalksam eminim daha buyuk bir olay çıkacaktı, aile apartmanında oturuyoruz, çıkacak rezilliği o an göze alamadım, kızım da zaten çok korkmuştu, daha beter olacaktı. En kötüsü de bütün bunlar olurken kızım maalesef kucagimdaydi
Bu evlilikte illa ki benim de hatalarım vardır, özellikle son zamanlarda iyice tahammülsüz oldum ben de. Hem kızımıza sahip olurken yaşadığım zorluklar, hem esim tarafından sürekli ihmal edilme ve yaşanan kavgalardan sonra esimin bana daha fazla itina gösterip, kırılan kalbimi onarmasini beklerken, her seferinde daha şiddetli kavga ve ağır hakaretler, surekli hayalkirikligibeni daha da hırçınlasti biri yaptı. Ama bunu haketmedim. Ben de kötü biri değilim, cevrem tarafimdan sevilirim, az şeyle mutlu olan biriyim. Ama esim her kavgamızda beni aşağılar, ağıza alınmayacak hakaretler eder, benden memnum olmadıgını belLi eder. Bügünde şiddetten sonra senle evlendiğim güne lanet olsun dedi. Sonra da evden çekti gitti, annesinde sanırım. Zaten gelmesin. Biliyorum gitmem gerek kızımı alıp, bu evlilik bitti, o da farkında, ama yaşanacakları kaldıracak gücüm yok, istiyorum ki sessiz sakın bitsin. Bir de kızımı almaya kalkardiye korkuyorum, çok düşkün kızına, normalde oyle vicdansiz biri değildir, ama artık onu taniyamiyorum, yapmaz dediğim oyle şey yaptı ki. Bir de kızım icin endişeleniyorum, o da babasına çok düşkün . Kızıma da kendime de bakabilecek durumdayım, iyi bir isim var, ama söylemek ile yapmak çok farkliymis, şiddet başladı mı sonu yok biliyorum, o el kalktı mı bir kere bir daha kalkar eminim, affetmeye niyetim yok ama, yaşanacak çirkinliği de kaldıracak takatim yok Gitmeliyim, ama nasıl...
