- 11 Aralık 2017
- 327
- 185
- 35
- Konu Sahibi redpinkyellow
- #1
Merhabalar. 36 yaşındayım. Evliyim ve 8 yaşında bir oğlum var. Yaklaşık 4 yildir cok yıpratıcı süreçler geçirdim. Çocuğumda gelişimsel problemler var, özellikle okula gittiği zamanlar çok zorlanıyorum. Oğlum okulda öğretmenler tarafından istenmiyor. Tüm bunlarla baş ederken örgün ikinci üniversite (eğitim fakültesi/okul oncesi öğretmenligi) okudum. Çok yıprandım ama değmedi. Şu an zaten herkes acikogretim çocuk gelişimi okuyor, önü kapandı bölümün. Özel kolejlerde iş baktım deneyim istiyorlar. Yaşadığım yerde düzgün kreş yok, alt temizliği de yapmanı bekliyorlar. Yani öğretmen değil bakıcı oluyorsun bir anlamda. Düşünüyorsun ki bu işi yapacağına başka bir iş bul çalış. Zaten çalışınca da maaşimin büyük çoğunluğunu oğlum için bir bakıcıya vermek zorundayım çünkü Çocuğumun problemli durumlari var; okuldan sürekli telefon geliyor, okulda beklemek gerekiyor. Eşim, sık dişini atan diyor ama bölümün cılkı çıkmış durumda. 60-70 bin mezun var. Başka bölümlerde 10 bin mezun varken. Daha zor atanmak. Okulda çocuk bekleyerek kpss çalışmak da zor. Geçen gün bir arkadaşımı gördüm. Kiskandim, kiskandigim icin üzüldüm de. Ben örgün ikinci uni okurken o keyifli keyifli çocuğunu büyüttü. İki yıldır da auzef çocuk gelişimi okuyor. Şu an daha mezun değil ve formasyonu da zaten yok ama popüler bir yaklasimla kurulmuş bir okul oncesi kurumunda çalışıyor iki yıldır. Bir yandan okuyor. Çocuğu da kendi çalıştığı kurumda eğitim alıyor. Geçen gün izne çıkmış, epey işi kavramış. Biraz üzüldüm. Ne yapmalıyım hayatımı yeniden inşaa etmek için bilemiyorum. Çok sancılıym. Artık bir yerden başlamak istiyorum ama kendime hiç güvenim kalmadı sanki ve motivasyonum da yok. Artık kendi ayaklarım üstünde durmak istiyorum ama ozguvenim bile öyle zayıflamış ki
