Geçmişin izleri

Ben daha bir yaşındayken cinayet işlemiş daha sonra yurtdışına kaçtı uzun yıllar yurtdışında yaşadı annemde ablamla kardeşimi alıp babasının evine gitti beni istemedi çok hiperaktifim diye. babaannemle dedem amcamgille yaşıyordu babaannem sahip çıktı bana ama kimse istemedi beni herkes annesi babası sahip çıkmıyor atın bunu kapıya dediler. Yıllarca annemi babamı görmedim annemi 4 yaşımda, babamı da 7 yaşımda gördüm ilk defa sonra babam yıllarca hapis yattı sonra aftan çıktı. Çok sevinmiştim artık annemle babam olacaktı bende 13 yaşındaydım ama annemle babam geldi beni hiç evlat olarak görmediler varsa yoksa ablam ve amcamın kızı sürekli onlara kıyafet alırlar, gezdirirler hatta ayrı eve çıkmayı düşündüklerinde bile amcamın kızı ve ablamı yanlarında götürmeyi beni götürmeyeceklerini söylüyorlardı sadece dayak atmak istediklerinde o beni görüyorlardı önceleri çok üzüldüm beni istemiyorlar diye sonra tam kabullendim bu sefer babam Ankara'da memuriyet işi buldu sonra babaannemin ısrarıyla beni götürdüler her gün dayak yemeye başladım bir morluk geçmeden başka morluklar olmaya başladı vücudumda annelik babalık böyle birşey sanıyordum. Sonra babamın cinsel tacizlerine maruz kaldım uzun yıllar. ablama da dayak atmaya başlamışlardı sonra ablamla birbirimize olan bağımsız artmaya başladı artık kardeş değil anne baba olmuştuk. Çok çalışıyordum derslerime okuyup kendime güzel bir hayat yaşatacaktım dershanelere burslu gidiyordum hatta yol masrafını bile dershaneler karşılıyordu. Herkes babamı kıskanıyordu arkadaşları falan keşke benim kızım olsaydı diyorlardı ama babamın hiç umrunda bile değildi bazen gece yarıları sokağa atardı ablamı da beni de bazen eve kilitler pencereyi açma kolunu çıkarırdı hastalanırdık bırakın ölsün derdi. Yıllar sonra ablam dayanamadı daha 20 yaşında iken aniden bir ay içinde hastalanıp kanserden ölmesi bir oldu.ölmeden bir ay önce bana ben öleceğim benim ölmemin sebebi annem ve babam dedi. 2 gün sonra ablam hastanelik oldu ölmeden 2 hafta önce öğrenmişler yaşamayacağını bana söylemediler görmeme de izin vermediler. Ablam mesaj atıyordu seni özledim diye ama ben gidemiyordum izin vermiyorlardı. Sonra ablam vefat etti bana dediki annem ve babam ablan seni görmek istemiyordu. Artık bu hayatta yalnızsın ablam da yoktu çok üzgün ve mutsuzdum bunu fırsat bilen annem ve babam sen delirdin seni deli Hastanesi'ne yatıracağız diyorlardı. Daha 19 yaşındaydım acım büyüktü bir yandan da kendimi de korumam gerekiyordu.neyse üniversite sınavına girdim iyi puan aldım bu sefer 4 yıllık değil 2 yıllık tercih yaptırdılar zorla ona da sesimi çıkarmadım onu da kabullendim olsun sonuçta üniversite okuyacağım. Başka şehir kazandım gittim bu sefer orası daha kötü çıktı. dedim annemler daha kötüde olsa onların yanında daha güvende olurum herhalde diye düşündüm ama geldim yine dayak yine ev hapsi yine babamı tacizleri psikolojim daha da bozulmuştu. Psikoloğa gittim ağır depresyon dedi bunu duyan anneme ve babama fırsat doğmuştu sanki beni hastaneye kapatmak için daha da kötü davranmaya başladılar artık ilaçlarda iyi gelmiyordu en son evlenmeyi düşündüğüm sevgilimle kaçtık yeni bir hayat kurduk paramız yoktu eşyamız yoktu yıllarca aç kaldık ama şimdi çok güzel bir hayatımız var bebeğimizde olacak. Eşim beni bende eşimi çok seviyorum ama ben geçmişin yaralarını atlatamıyorum doğrusu bu dünyada anne ve baba sevgisi nasıl birşey bilmeden yaşamak ve ölüp gidecek olmak beni üzüyor. Yaşananlar yaşandı gitti yaşanamayanlar üzüyor.

Çok kötü şeyler yaşamışsın, Umutsuzca sarıldığın el yanlışta çıkabilirdi, çok sevindim şuan mutlu oluşuna. Anlattıkların dile kolay, takma aklına getirme demekle asla olmayacak, o izler kolay silinmez. İnşallah bundan sonra hep çok mutlu olursun.