- 20 Mayıs 2023
- 1.122
- 568
- 43
- Konu Sahibi Kulubun1uyesi
-
- #1
Bazen çok yalnız kaldığımı neden doğru ilişki içinde olamadığımı düşünüyorum. Flört etmek, insanlarla tanışmak bazılarına çok kolay gelirken, benim için hiç öyle olmadı. Hoşlanmadan biriyle konuşamıyorum, sırf denemek için şans veremiyorum. Biriyle vakit geçirebilmem için gerçekten içimde bir şeyler hissetmem gerekiyor. Yani otomatikman “şıpsevdi” biri değilim.
Ama bazı insanlar fazla düşünmeden ilişkiye başlıyor, tanıdıkça belki severim diyerek zaman veriyor. Benim içinse bu süreç daha farklı. Eğer baştan ilgimi çekmiyorsa, kendimi zorlayamıyorum. Bu yüzden de bazen acaba yalnız kalmaya fazla mı alışıyorum diye sorguluyorum. Vazgeçilmez hale geliyor belki de kimseyle paylaşamiyorum yalnızlığımı.
Peki sizce nasıl olmalı? Flört etmek bir ilişkiye zemin hazırlamak için önemli mi, yoksa gerçekten hissedince mi başlamalı? Siz hiç başta hissetmediğiniz biriyle zamanla yakınlaşabildiniz mi? Mutlu olduğunuz ilişkinin dinamikleri neler mesela. Bir de insanların aynı anda bir çok kişiyi cepte tutma durumu var suyu daha da bulanıklaştırıyor.
Yılların Arkadaşlığı Ama 10 Haftadır Sessizlik…
Bazen yıllardır hayatında olan birinin giderek uzaklaştığını görmek insanı yormuyor mu? Aslında bu sefer benim alınmam gereken durumlar vardı ama garip bir şekilde o kendini geri çekti. Derdini dinlemek istemedim bende konfor alanı arkadaşlığı olarak görüyor çünkü.
Önce kafama takmamaya çalıştım, belki bir şeyler yaşıyordur dedim ama baktım ki hiçbir çabası yok. Hep ben mi bir şeyleri toparlayacağım? Yılların hatırına beklemek, anlamaya çalışmak çok yorucu hale geldi. Bazen kavga etmek istiyorum bazen hiç bir şey yapmamak. İnsanların bence sadakat problemi var. Ve artık kimseye iyilik güzellik yapasım gelmiyor mesela.
İnsan bazen sessizce vazgeçiyor sanırım. O mesaj atmayınca ben de atmıyorum, o aramayınca ben de aramıyorum. Ama içimde bir burukluk var. Arkadaşlıklar böyle mi biter? Siz hiç böyle bir şey yaşadınız mı?
Bazen görüyorum, bazı arkadaşlıklar öyle güçlü ki, araya yıllar da girse hiçbir şey değişmiyor. Ama bazen de en güvendiklerimiz, bir gün sanki hiç tanışmamışız gibi hayatımızdan çıkıp gidebiliyor. Peki, arkadaşlıkta sadakat gerçekten mümkün mü? Yoksa herkes hayatında belli bir süre mi kalıyor? Ve bunları tecrübe etmek neden uzun yıllar alıyor..
Ama bazı insanlar fazla düşünmeden ilişkiye başlıyor, tanıdıkça belki severim diyerek zaman veriyor. Benim içinse bu süreç daha farklı. Eğer baştan ilgimi çekmiyorsa, kendimi zorlayamıyorum. Bu yüzden de bazen acaba yalnız kalmaya fazla mı alışıyorum diye sorguluyorum. Vazgeçilmez hale geliyor belki de kimseyle paylaşamiyorum yalnızlığımı.
Peki sizce nasıl olmalı? Flört etmek bir ilişkiye zemin hazırlamak için önemli mi, yoksa gerçekten hissedince mi başlamalı? Siz hiç başta hissetmediğiniz biriyle zamanla yakınlaşabildiniz mi? Mutlu olduğunuz ilişkinin dinamikleri neler mesela. Bir de insanların aynı anda bir çok kişiyi cepte tutma durumu var suyu daha da bulanıklaştırıyor.
Yılların Arkadaşlığı Ama 10 Haftadır Sessizlik…
Bazen yıllardır hayatında olan birinin giderek uzaklaştığını görmek insanı yormuyor mu? Aslında bu sefer benim alınmam gereken durumlar vardı ama garip bir şekilde o kendini geri çekti. Derdini dinlemek istemedim bende konfor alanı arkadaşlığı olarak görüyor çünkü.
Önce kafama takmamaya çalıştım, belki bir şeyler yaşıyordur dedim ama baktım ki hiçbir çabası yok. Hep ben mi bir şeyleri toparlayacağım? Yılların hatırına beklemek, anlamaya çalışmak çok yorucu hale geldi. Bazen kavga etmek istiyorum bazen hiç bir şey yapmamak. İnsanların bence sadakat problemi var. Ve artık kimseye iyilik güzellik yapasım gelmiyor mesela.
İnsan bazen sessizce vazgeçiyor sanırım. O mesaj atmayınca ben de atmıyorum, o aramayınca ben de aramıyorum. Ama içimde bir burukluk var. Arkadaşlıklar böyle mi biter? Siz hiç böyle bir şey yaşadınız mı?
Bazen görüyorum, bazı arkadaşlıklar öyle güçlü ki, araya yıllar da girse hiçbir şey değişmiyor. Ama bazen de en güvendiklerimiz, bir gün sanki hiç tanışmamışız gibi hayatımızdan çıkıp gidebiliyor. Peki, arkadaşlıkta sadakat gerçekten mümkün mü? Yoksa herkes hayatında belli bir süre mi kalıyor? Ve bunları tecrübe etmek neden uzun yıllar alıyor..