Merhaba.
Size bir konu hakkında danışmak istiyorum ve fikirlerinize ihtiyacım var. Siz böyle bir durumda ne yapardınız merak ediyorum..
Şöyle başlayayım, yıllar önce çalıştığım yerde tanıştığım ve çok sevdiğim bir abla var. Ben işten ayrıldım ama patronumla, oradaki herkesle hala görüşürüm.. Çevre tarafından da çok sevilen biridir kendisi. Sessiz sakin, saf, deyimi yerindeyse gariban, tüm gün gezer pijama takımı masa örtüsü çeyizlik tekstil ürünleri satarak geçimini sağlamaya çalışır. Aynı zamanda yıllarca kocasının engelli abisine baktı, evde yan gelip yatan çalışmayan kocasını da besledi. Çocuğu hiç olmamış anne babası hayatta değil. Geçtiğimiz yıl kocasının abisi, geçen hafta da kocası rahmetli oldu.. Ev sahibi sanırım yaza doğru da evinden çıkaracakmış. Gecekonduda yaşıyor. Patronum onu çok sever anne gibi sahiplenir, yedirip içirmeden yollamaz.. Maddi manevi bir eli hep üstündedir, iki gün uğramazsa arar ortalığa düşer başına bir iş mi geldi diye. Patronuma gelecek olursak, ikinci annem gibidir. Hem çok güzel çalışma geçmişimiz oldu, hem de aile olduk diyebilirim, yıllar geçmesine rağmen hiç kopmadık, onun sözü fikri benim için önemlidir..
Benim iki çocuğum var biri 2 buçuk yaşında biri 8 aylık. Yakında nasip olursa iş kuracağım. Bizim eşimle düşüncemiz bu ablamızı yanımıza almak. Kimi kimsesi kalmadığı için ve evinden çıkarılacak.. Bizimle birlikte yaşasın, sıcak ev, kira derdi olmayacak, iki kuruş para için sokak sokak gezmeyecek, çocuklarıma alışır bakar.. Yani bilemiyorum böyle enine boyuna konuşmadık ama düşünce olarak böyle şeyler aklımızdan geçti. Bu konuyu patronumla paylaştım, ben senin yerinde olsaydım düşünmezdim bile dedi. Hem de çok büyük iyilik yapmış olursun dedi.
Tabi bu konu henüz ablayla konuşulmadı, malum eşini yeni kaybetti yas sürecinde.. Bilemiyorum objektif yorumlarınızı bekliyorum, teşekkür ederim ..
Size bir konu hakkında danışmak istiyorum ve fikirlerinize ihtiyacım var. Siz böyle bir durumda ne yapardınız merak ediyorum..
Şöyle başlayayım, yıllar önce çalıştığım yerde tanıştığım ve çok sevdiğim bir abla var. Ben işten ayrıldım ama patronumla, oradaki herkesle hala görüşürüm.. Çevre tarafından da çok sevilen biridir kendisi. Sessiz sakin, saf, deyimi yerindeyse gariban, tüm gün gezer pijama takımı masa örtüsü çeyizlik tekstil ürünleri satarak geçimini sağlamaya çalışır. Aynı zamanda yıllarca kocasının engelli abisine baktı, evde yan gelip yatan çalışmayan kocasını da besledi. Çocuğu hiç olmamış anne babası hayatta değil. Geçtiğimiz yıl kocasının abisi, geçen hafta da kocası rahmetli oldu.. Ev sahibi sanırım yaza doğru da evinden çıkaracakmış. Gecekonduda yaşıyor. Patronum onu çok sever anne gibi sahiplenir, yedirip içirmeden yollamaz.. Maddi manevi bir eli hep üstündedir, iki gün uğramazsa arar ortalığa düşer başına bir iş mi geldi diye. Patronuma gelecek olursak, ikinci annem gibidir. Hem çok güzel çalışma geçmişimiz oldu, hem de aile olduk diyebilirim, yıllar geçmesine rağmen hiç kopmadık, onun sözü fikri benim için önemlidir..
Benim iki çocuğum var biri 2 buçuk yaşında biri 8 aylık. Yakında nasip olursa iş kuracağım. Bizim eşimle düşüncemiz bu ablamızı yanımıza almak. Kimi kimsesi kalmadığı için ve evinden çıkarılacak.. Bizimle birlikte yaşasın, sıcak ev, kira derdi olmayacak, iki kuruş para için sokak sokak gezmeyecek, çocuklarıma alışır bakar.. Yani bilemiyorum böyle enine boyuna konuşmadık ama düşünce olarak böyle şeyler aklımızdan geçti. Bu konuyu patronumla paylaştım, ben senin yerinde olsaydım düşünmezdim bile dedi. Hem de çok büyük iyilik yapmış olursun dedi.
Tabi bu konu henüz ablayla konuşulmadı, malum eşini yeni kaybetti yas sürecinde.. Bilemiyorum objektif yorumlarınızı bekliyorum, teşekkür ederim ..