Sizi gerçekten çok iyi anlıyorum.. Ben 6 yıllık evliyim ve vajinismusum. Evliliğimin ilk 4 ayı bi şekilde cinsel birleşme olur diye üstüne çok düşmemiştik. Ama sonrasında bu durum beni üzmeye başladı ve eşimle çok küçük sebeplerden sürekli tartışır olduk..Eşimi iyi bi psikolog bulup bu işi çözmeye ikna etmeye çalıştım. Eşim bu işin üstüne düşmeyince 'o zaman anneme söylüyorum vaziyeti ve doktoru annemle arıyorum' dedim.. Hiç itiraz etmeden kabul etti. 2 doktor buldum gidip görüştük, ikisini de beğendiremedim beyfendiye. Onun bu işi çözme konusundaki ilgisizliği beni oldukça rahatsız etmeye başladı. Günden güne ondan uzaklaşmaya ve o zamana kadar aklıma gelmeyen üniversitedeyken sevdiğim ama ayrıldığım şahıs sürekli aklıma gelmeye başladı ve onu düşünmekten kendimi alamaz oldum. O şahıs hayatıma giren ilk erkek olduğu için unutmam kolay olmamıştı ve eşimle işlerin kötü gitmesi kafamda sürekli '' onunla olsaydı böyle bir sorunun olmazdı'' fikrinin yankılanmasına sebep oluyordu. Öyle kötü bir psikoloji içindeydim ve öyle umutsuzdum ki eğer karşıma çıkmış olsaydı denemeyi bile düşünüyordum. En sinir olduğum nokta ise, gayet istekli bir erkekti ve onun gözü dışarı kaymasın diye ben onu her şekilde rahatlatmaya çalışırken kendisi daha vajinismusun 'v' sini, cinselliğin 'c' sini bilmediği gibi hiçbir şekilde araştırma kendini bu konuda eğitme ihtiyacı ya da eşine orgazmı tattıramama ezikliği duymuyor ve cinselliğin evlilikte onun için en son önemli olan şey olduğunu söyleyip duruyordu. Üstüne üstlük çocuk isteyip kızlık zarının geçirgen olduğunu ve düşük ihtimal de olsa kadının penis girmeden de hamile kalabileceği ihtimalinden bahsettiğim günden beri de(bundan bahsettim çünkü hamile kalma korkusundan da kaynaklanabileceğini düşünmüştüm rahatsızlığımın, gerçi korunuyordum ama yine de ihtimal işte) bu şekilde çocuk yapmamız konusunda saçma sapan ısrarlar da bulundu. Velhasılı biz evliliğimizin ilk 2 yılı bu işi çözemedik, aramızdaki soğukluk arttı. Onu yatak odasına almamaya başladım çünkü öfkeliydim. Hatta daha da çok kırmak istedim ve başkasını sevdiğimi söyledim yüzüne.. Ayrılmak istedim, aileme söyledim. Ailemin yanında kaldığım 6 aydan sonra tekrar görüşmek istedi. Ayrı kalmak ikimizin de daha iyi düşünmesini sağladı demek isterdim ama şu an pek de iyi düşünememiş olduğumu düşünmeye başladığım günler yaşıyorum. Evet düşündüğünüz üzere tekrar devam etme kararı aldık. Ancak 1 yıl 9 ay sonra tekrar aynı evi paylaşmaya başladık. Ve dönerken bu işi çözeceğimiz konusunda söz aldım kendisinden.. Beraber yaşamaya başladığımız ilk 5 ay her şey yine aynı haline döndü. Psikolok bulalım diyorum, biz hallederiz gerek yok psikoloğa diyor. Psikolog buluyorum benimle beraber gelmesi konusunda ikna edemiyorum. Sonra birini buldum. Ona gittik 3 seans, okumamız için kitaplar ve cdler verdi doktor ev ödevi olarak. Tabi beyfendiye bunları yapmak zor geldi. Bense hepsini gayet güzel yaptım. Ama sağolsun eşimden dolayı onu da bıraktık. Sonra başka bir doktor buldum..Çok şükür eşim doktoru sevdi. Doktor parmak egzersizleri verdi. Hepsini adım adım yaptım.. Sonra eşimin parmaklarıyla egzersiz verdi. Eşime hadi yapalım dediğimde bana ne diyordu biliyo musunuz? '' Şu an hazır değilim, yorgunum...'' parmak diyodum ya parmak. Sen bişey yapmayacakın. Bana parmağını ver gerisini bana bırak..Yok yapamam şimdi olmaz bilmem ne bahaneler bahaneler. Tabi sürekli benim çalışmalarım geriledi. Doktora gidiyoruz tekrar aynı egzersizleri yapın olmamış diyip bizi geri yollayıp duruyordu, şehir dışında yaşıyoruz, İstanbula doktora boşuna gidip gelmeğe üşenmiyordu. Sonra eşimin parmaklarıyla egzersizleri yaptık derken doktor penis egzersizleri vermeye başlayınca bizde ipler koptu. Çünkü hiç zevk alarak yapmadık bu işi.. Hadi yapmamız lazım krem sür onu sür bunu sür de parmak girsin. Eşim de aynı şekilde ereksiyon sorunu yaşamaya başladı. Sonra bi gün başardık. Ama ondan sonra 1 ay ne doktoru aradık ne de bi daha denedik. 1 ay sonrasında tekrar denedik bu sefer yine olmadı. Sonra doktoru aradığımızda bize bi güzel kızdı.. Tedavi geri gitmiş dedi. Aynı egzersileri en baştan 1 hafta içinde hızlandırılmış bi şekilde yapın dedi..Eve geldim bi gazla başladım sonra regl oldum. Bitince tekrar baştan aldım, sonra eşimle olan egzersizlere gelince yine eşim naz yapınca ''eeeh!! seninle mi uğraşıcam'' dedim..Bi daha ne doktor aradım ne de eşimle demeye çalıştım. Ta ki geçen haftaya kadar. Ve geçen hafta şunu farkettim, eşime karşı cinsel anlamda hiçbi çekim hissetmiyorum.. En baştan beri böyleydi aslında ama hep acemiliğimize, birbirimizi tanıdıkça bu durumun farklılaşıcağını düşündüm. Ama bildiğiniz odunum.. Kendimi vermeye çalışıyorum, bişeyler hissetmeye çalışıyorum, bildiğiniz rol kesiyorum ki belki kaptırırım diyorum yok.. Ve şu aralar yine bizden sonra evlenen bi çok arkadaşımızın bebek haberini alıyoruz..Onlar adına çok seviniyorum ama kendi adıma acayip üzülüyorum..Bu evlilik nereye gidecek bilmiyorum. Benim mantıklı düşünmemi sağlayacak birileri varsa yardım ve tavsiyelerinize açığım.. Çünkü artık gerçekten çok yoruldum. Ama ayrılıp yeni bi hayata tekrar adapte olma ihitmali de gözümde çok büyüyor. 29 yaşımdayım ve ben de çok geç kalmaktan korkuyorum.