küçük şeyler her zaman önemsiz olmuyor, birikiyor. konuşuyorsun ama sonra susuyorsun yada yumuşak davranıyorsun diye devam ediliyor..
bi yerden sonra olmuyor. kafa dengi olmayınca da olmayabiliyor. illa birileri suçlanmak zorunda da değil bazen, demek ki uyuşmuyoruz, bu kadar.
ben istiyorum huzurlu olayım, kimse kimseyle uğraşmasın.
evet ben de bazen bekliyorum, bazen direkt bundan bundan rahatsızım dediğim de oluyor.
hani hiç söylemeden şans vermeden direkt bitirmeyim bir şeyleri.. yanlış yapmayım. sabrım taşacak illa
yeni biriyse ve uygun görmediysem o raddeye pek getirmiyorum.
insanın içindeki samimiyet coşkusunu iyi niyetini kontrol etmek zorunda olması bazen yoruyor insanı.
nefes alacak birini arıyor. ben de artık gerçek bir dost bekliyorum, bana uygun.. ya da aşk. bilmiyorum hangisi olursa. bu yönde dua ediyorum.
bazı anlarım da birini arasam da genel anlamda rahatsız değilim yalnızlığımdan.
kalabalıkta yalnız olmaktan çok daha iyi...
ailem sıkıyor diye eskiden arkadaşa yönelmiştim, şimdi aileye yöneldim.
şimdi ise en büyük isteğim iş, gelecek odaklıyım..
bu 1 yıllık süreçte kendimi buldum, kendime daha çok değer verdim.
belli bir şeyler, olması gerekenler var ve bunlar olmalı.
diyor ki bana dostluk bu değil kolay bitirilmez ben bitiremem fedakarlık lazım
doğru ama yanlış bir durum da bunu söylüyor. görmüyor bir şeyleri. kolay bitirmedim çünkü.
bazı şeyler bitmeli.. duygu bi yere kadar...
ben anca kendimi ezerim artık haklıyken gidersem.. dostluğun bunlar olmadığını anladığım için bitirdim zaten.
neye, hakkımızda hayırlısı olsun inşallah, Allah hep doğruya yöneltsin bizi...
bir de sizce ben fal bakabilecek biri miyim ne hissediyorsunuz