Nişanlım onu susturmuş, işte aşkla bakmıyor diye saçmaladığında kızı iki gündür mahvettiniz topluca ondan gözünün feri sönmüştür belki demiş. Bana her şeyi gelip anlatmıyor ama genel tutumları söylüyor çünkü bunu ben istedim. Evlenene kadar yüzüme gülüp sonra gerçek yüzlerini göreceğime şimdiden bileyim ona göre davranırım dedim ki zaten çok mesafeli ve uzak duruyorum kıza.
İnanın o gün o ortamın en büyük suçlusu annemdi. Küçüklüğümden beri beni hiç korumadı, hep böyle milletin önüne attı. Ben kendimi korumayı öğrendim ama sürekli mücadele etmekten de tükeniyor insan. Annem teyzemi hayatta susturamaz haşa ne haddine, su içerken bile teyzeme sorar abartmıyorum.
İşin aslı ben de her şeyden soğudum iki günde evlenesim bile kalmadı. Ama hayatımda tanıdığım en harika insanı bu saçma sapan insanlar yüzünden bırakamam. O zaten hiçbirini takmıyor, garibim nişanlandık sonunda diye seviniyor :) biz ailelerle mesafeli olma kararını çok önceden aldık zaten, ayrı bir şehirde yaşayacağız ve mesafeli olacağız. Sanırım tek çaremiz bu.