Merhaba arkadaşlar.
Lütfen bana yol gösterin hiçkimseye bu derdimi söyleyemiyorum.
Ben 2 yıldır nişanlıyım.Nişanlımla aramız iyi.8 yıldır birlikteyiz.Fakat şöyle bir durum var.O şuan askerde.5 ayımız kaldı.
Ben nişanlanırken ailem ''kızım askerden gelsin sonra nişanlanın'' dedi dinlemedim.Nişanlandık...
Onun babası vefat ettiği için annesiyle birlikte yaşıycaz.Olay bu da değil.Ama benim o askerdeyken düşünme şansım mı oldu,aklım başıma mı geldi yoksa evlilik psikolojisi mi bilmiyorum...Evlenmekten vazgeçtim.Onunla telefonda konuştuğumda seviyorum ayrılmak istemiyorum tabiki ama planlarım değişti.Ben ailemi bırakıp onunla başka bir ilde yaşayacağım.Seneye haziran gibi düşünüyoruz düğünü.
Sabah uyandığımda aklıma şu geliyor,uyandığımda hep annemi ya lavaboya girerken görüyorum,ka Kur'an okurken,ve şöyle düşünüyorum: sabah uyandığımda kendi evimde olmıycam,yanımda annem olmıycak,annemi artık uyandığımda göremiycem onun annesini görücem,istesem de yakın olamadığım için her istediğimde göremiycem.diye düşünüyorum ve içime bişey oluyo.sanki o an beni kaçırıyolarmış gibi ya da çok büyük bi tehlikedeymişim gibi geliyor,boğulacak gibi oluyorum.
akşam işten çıkıyorum diyorum ki kendi kendime ; düşünsene şimdi baba evine değil artık evlisin eşinin evine gidiyosun kapıyı annem açmıycak annemi göremiycem onun annesini görücem,diyorum yine boğulacak gibi oluyorum ağlama krizine giriyorum.
ya da ben anneme babama sitem edebiliyorum,nazım geçiyo bazı ufak işlerimi anneme yaptırabiliyorum,bazen sesimi yükseltebiliyorum.onun annesi için mecbur geçimli omak zorunda olucam bu zorunluluk beni çıldırtıyo,kendi kendime ''anneme davrandığımdan farklı asla davranamam,ona ayrıcalık tanıyamam''diye kendimi şartlandırıyorum ve nişanlıma da bunu söyledim.durup dururken ben hizmetçi değilim herşeyi bana yaptırmaya çalışırsa çok büyük sorun olur dedim,bana nasıl davranıcak bilmiyorum dedim,o çok emin annesinin bana çok iyi davranacağından,kendisi çok sıcak sevecen ama aynı evde olmadan da bilinmez.
şimdi ben bunları düşündükçe boğazımı biri sıkıyomuş gibi oluyorum sürekli ağlıyorum.ayrıca kpss sınavına hazırlanıyorum,memur olup başka bir ilde yalnız yaşamak istiyorum sadece annemle.evlilikten vazgeçtim bu sebepler beni bunaltıyo...
acaba abartıyo muyum,durumum nedir?
teşekkürler
Lütfen bana yol gösterin hiçkimseye bu derdimi söyleyemiyorum.
Ben 2 yıldır nişanlıyım.Nişanlımla aramız iyi.8 yıldır birlikteyiz.Fakat şöyle bir durum var.O şuan askerde.5 ayımız kaldı.
Ben nişanlanırken ailem ''kızım askerden gelsin sonra nişanlanın'' dedi dinlemedim.Nişanlandık...
Onun babası vefat ettiği için annesiyle birlikte yaşıycaz.Olay bu da değil.Ama benim o askerdeyken düşünme şansım mı oldu,aklım başıma mı geldi yoksa evlilik psikolojisi mi bilmiyorum...Evlenmekten vazgeçtim.Onunla telefonda konuştuğumda seviyorum ayrılmak istemiyorum tabiki ama planlarım değişti.Ben ailemi bırakıp onunla başka bir ilde yaşayacağım.Seneye haziran gibi düşünüyoruz düğünü.
Sabah uyandığımda aklıma şu geliyor,uyandığımda hep annemi ya lavaboya girerken görüyorum,ka Kur'an okurken,ve şöyle düşünüyorum: sabah uyandığımda kendi evimde olmıycam,yanımda annem olmıycak,annemi artık uyandığımda göremiycem onun annesini görücem,istesem de yakın olamadığım için her istediğimde göremiycem.diye düşünüyorum ve içime bişey oluyo.sanki o an beni kaçırıyolarmış gibi ya da çok büyük bi tehlikedeymişim gibi geliyor,boğulacak gibi oluyorum.
akşam işten çıkıyorum diyorum ki kendi kendime ; düşünsene şimdi baba evine değil artık evlisin eşinin evine gidiyosun kapıyı annem açmıycak annemi göremiycem onun annesini görücem,diyorum yine boğulacak gibi oluyorum ağlama krizine giriyorum.
ya da ben anneme babama sitem edebiliyorum,nazım geçiyo bazı ufak işlerimi anneme yaptırabiliyorum,bazen sesimi yükseltebiliyorum.onun annesi için mecbur geçimli omak zorunda olucam bu zorunluluk beni çıldırtıyo,kendi kendime ''anneme davrandığımdan farklı asla davranamam,ona ayrıcalık tanıyamam''diye kendimi şartlandırıyorum ve nişanlıma da bunu söyledim.durup dururken ben hizmetçi değilim herşeyi bana yaptırmaya çalışırsa çok büyük sorun olur dedim,bana nasıl davranıcak bilmiyorum dedim,o çok emin annesinin bana çok iyi davranacağından,kendisi çok sıcak sevecen ama aynı evde olmadan da bilinmez.
şimdi ben bunları düşündükçe boğazımı biri sıkıyomuş gibi oluyorum sürekli ağlıyorum.ayrıca kpss sınavına hazırlanıyorum,memur olup başka bir ilde yalnız yaşamak istiyorum sadece annemle.evlilikten vazgeçtim bu sebepler beni bunaltıyo...
acaba abartıyo muyum,durumum nedir?
teşekkürler
Son düzenleme: