Bende evlatlık almak yerine, koruyucu aile olmayı tercih edenlerdenim, eşimde çocuğumuz olmazsa evlatlık alırız diyo ama ben buna cesaret edemem, çünkü bugün olmuyo ama yarın bir çocuğumuz olursa onlara eşit davranabilirmiyim, yada olmasa bile gerçekten ona kendi çocuğum kadar içten davranabilirmiyim, kendi çocuğunun derdini insan her şekilde çeker ama evlatlık olursa yarın belki pişman olabilirim, ben ona nekadar öz çocuğum gibi davransamda o kendi kafasında evlatlık olmasını içine sindiremeyebilir ve her ufak tefek şeyde evlatlık olduğum için böyle yapılıyo hissine kapılabilir, belki ilerde çocuk o psikolojiyle asi olabilir ve ben ona ulaşamayabilirim, yetemeyebilirim, çocuğun isteğim dışında başına gelebilecek herşeyden kendimi mesul tutabilirim, yani bunun gibi bir sürü şey olabilir, o yüzden ne o çocuğun geleceğiyle oynamak isterim, ne de bunun vicdan azabıyla yaşamak isterim. Ha belki geleceği benimle daha güzel olacak ama bunu ona anlatamam ki çünkü tersini yaşamadığı için bilemeyecek, genetik olayı zaten ayrıca düşünülmesi gereken birşey,
herzaman kötü şeyler olmuyo çok güzel örnekler de var evlatlık konusunda tabiki ama önce kötüsünü düşünmek lazım, bir çocuğu tamamen sahiplenip zorla kendi çocuğum yapmak yerine bir çocuğun bakımını üstlenmek ve onu karşılıksız sevip, karşılıksız sevilmeyi beklemek daha doğru geliyo bana.