- 20 Ekim 2007
- 12.734
- 40
- 52
Anılar….
Herkesin vardır,unutamadığı anıları…çocukluğuyla ilgili,
yetişkinliğiyle ilgili,ailesiyle,sevdikleriyle ilgili,gezip gördüğü yerlerle ilgili,
büyüdüğü evle ilgili…..
evet benim anılarım o kadar çok ki….tabi ki burada hepsini size anlatmayacağım ama
bugünlerde beni çok etkileyen bir olayı sizlerle paylaşmak istedim….
benim doğduğum ev müstakil ve bahçeli bir ev…
bahçesi cennet gibi,meyve ağaçlarımız,güllerimiz,üzüm asmalarımız….
bahçesinde oynadığımız,hafta sonları mangalımızı yaktığımız o kocaman balkonumuz,
sevinçlerimizi,üzüntülerimizi yaşadığımız o güzel evimiz….
küçükken,bozuk paraları bahçeye gömdüğümüz,meyve ağaçlarının yola sarkan taraflarındaki meyveleri
gelen geçenin toplaması ve babamın..””onlar da onların hakkı”” diyerek daha çok toplayıp dağıtması,bayramlarda eline poşet alıp ev ev dolaşan çocukların mahalledeki yankıları,
gençliğimizde mahallenin kızlı,erkekli gruplarının oynadığı saklambaçlar,dalyalar,kar topları
ki hiçbirin de bir art niyetin olmadığı o arkadaşlıklar..
mahalleye biri girdiğinde bilirdik,kime misafir geldiğini…çünkü herkes 30-40 yıllık ahbaptı artık…
babamın bütün çocuklarını,alnının akıyla evlendirdiği evimiz,ne hüzünler yaşadık,ne sevinçler yaşadık…hepsi anılar da kaldı işte…
Ne mi oldu…???
İnsanların her boş bulduğu araziye ev yapmaları,her müstakil ev sahibinin müteahhite kat karşılığı evini vermesi sonucu birkaç gündür aşırı duygusalım bu konuda…
Evet bizim mahalle de artık eskisi gibi değil,her taraf bina oldu ama biz vermemekte ısrar ettik..
Çünkü evimizde çok rahattık.ama sağımız,solumuz,önümüz,arkamız hep bina olunca mecbur kaldık vermeye…ve dün evimizi boşalttık,bugün yarın müteahhit yıkmaya başlayacak..inanın şimdi bile gözlerim doluyor…ne tuhaf bir duyguymuş bu…
Nereye kadar gidecek bu düzen bilemiyorum…
Belki zaten alışmış olmam gerekiyordu bu düzene ama
İşte.. yüreğimden geçenleri size aktardım….
Artık resimlerde özlem gideririz küçük yeşil evimizle…
Sevgiyle kalın….
Herkesin vardır,unutamadığı anıları…çocukluğuyla ilgili,
yetişkinliğiyle ilgili,ailesiyle,sevdikleriyle ilgili,gezip gördüğü yerlerle ilgili,
büyüdüğü evle ilgili…..
evet benim anılarım o kadar çok ki….tabi ki burada hepsini size anlatmayacağım ama
bugünlerde beni çok etkileyen bir olayı sizlerle paylaşmak istedim….
benim doğduğum ev müstakil ve bahçeli bir ev…
bahçesi cennet gibi,meyve ağaçlarımız,güllerimiz,üzüm asmalarımız….
bahçesinde oynadığımız,hafta sonları mangalımızı yaktığımız o kocaman balkonumuz,
sevinçlerimizi,üzüntülerimizi yaşadığımız o güzel evimiz….
küçükken,bozuk paraları bahçeye gömdüğümüz,meyve ağaçlarının yola sarkan taraflarındaki meyveleri
gelen geçenin toplaması ve babamın..””onlar da onların hakkı”” diyerek daha çok toplayıp dağıtması,bayramlarda eline poşet alıp ev ev dolaşan çocukların mahalledeki yankıları,
gençliğimizde mahallenin kızlı,erkekli gruplarının oynadığı saklambaçlar,dalyalar,kar topları
ki hiçbirin de bir art niyetin olmadığı o arkadaşlıklar..
mahalleye biri girdiğinde bilirdik,kime misafir geldiğini…çünkü herkes 30-40 yıllık ahbaptı artık…
babamın bütün çocuklarını,alnının akıyla evlendirdiği evimiz,ne hüzünler yaşadık,ne sevinçler yaşadık…hepsi anılar da kaldı işte…
Ne mi oldu…???
İnsanların her boş bulduğu araziye ev yapmaları,her müstakil ev sahibinin müteahhite kat karşılığı evini vermesi sonucu birkaç gündür aşırı duygusalım bu konuda…
Evet bizim mahalle de artık eskisi gibi değil,her taraf bina oldu ama biz vermemekte ısrar ettik..
Çünkü evimizde çok rahattık.ama sağımız,solumuz,önümüz,arkamız hep bina olunca mecbur kaldık vermeye…ve dün evimizi boşalttık,bugün yarın müteahhit yıkmaya başlayacak..inanın şimdi bile gözlerim doluyor…ne tuhaf bir duyguymuş bu…
Nereye kadar gidecek bu düzen bilemiyorum…
Belki zaten alışmış olmam gerekiyordu bu düzene ama
İşte.. yüreğimden geçenleri size aktardım….
Artık resimlerde özlem gideririz küçük yeşil evimizle…
Sevgiyle kalın….
