Merhabalar 18 yaşındayım bazen yanlış kararlar verebiliyorum yanlış bir adım atmamak için siz büyüklerimin fikrini istiyorum yardımcı olursanız sevinirim.
Tahmin edebileceğiniz üzere ailemle aram çok kötü. Çok derinlere inmicem yoksa konu çok uzar. Çocukluğumdan beri annemle aramız kötü bana fiziksel şiddet uygulardı daha küçükken başladı bunlar. Annem çok doyumsuz ve sinirli birisi benden temizlik yapmamı ister yaparım ama 2dk sonra yine bir şeylerden şikayet edip beni eleştirir. Sürekli eleştirir bu sonsuz döngü gibi birşey. Örn dün annem anneanneme yardım etmeye gitti akşam döndüğümde buraları temizlemiş ol dedi bende tuvaleti temizledim iyice bulaşıkları yıkadım ortalığı toparladım ama elektikli süpürgemiz eski olduğu için yerleri süpüremedim ucu yuvarlak ve bir odayı bitirmek çok uzun sürüyor ayrıca tutacak yeri olmadığı için yere oturur pozisyonda süpürmek zorundayım açıkçası zorlandığım için yerleri süpürmedim annem gelir gelmez suratını astı yerleri silmedin mi diyip kızdı tartıştık baya.
Başka bir örnek uzun süredir nefes darlığı çekiyorum ciğerlerimi tam dolduramıyorum gibi bir his dolayısıyla hızlı nefes veriyorum annemde hemen üzerine alınıp bana bağırıyor ne bu tripler nefes vermeler falan diyor nefes darlığı çekiyorum diyorum ama bahane olarak algılıyor sanırım.
Bunun gibi saçma olaylardan dolayı hergün tartışıyoruz cevap vermesem robot gibisin diyip daha uzun konuşuyor şikayet ediyor. Cevap versem ahlaksız terbiyesiz diyor. Beni sürekli başkalarının kızlarıyla karşılaştırıyor. Ayrıca çok baskıcılar bir yere göndermiyorlar istediğim gibi giyinemiyorum izin verselerde çok açık giyinecek birisi değilim zaten. Babamın sürekli borcu var bu yüzden maddi zorluklar çekiyoruz çocuklarına harcayacak parası hiç olmuyor geçen ay büyük bir borcu bitti ve büyük anlamda rahatlayacaktık ama ev yaptırmak istediğini söyleyip (zaten 3 dairesi var) tekrar büyük bir borç yaptı ve öncekinden daha çok ödeyecek yani daha çok zorluk çekeceğiz.
gerçekten hiçbirşeyim yok ne doğru dürüst giyecek kıyafetim ne de kişisel bakım eşyalarım kendimi çok bakımsız ve iğrenç hissediyorum. Odam pespembe ve burada ders çalışmak istemiyorum sadece küçük ucuz beyaz bir masa istedim o pembe masayı siz istediniz diye yaptırdık dediler o da 10 sene önce falandı çalışmak isteyen her türlü çalışır falan demeyin elimde imkan varken masa alamamak moralimi bozuyor gerçekten durumumuz olmasa gram umrumda olmazdı.
ayrıca çalışmama da izin verilmiyor.
Maddi durum aslında benim için büyük bir problem değil problem annemin her gün bana hakaret ederek beni delirtmesi. Her gün ağlıyorum kafaya takmamam mümkün değil her şeyi denedim. Kafamda sürekli annemin söyledikleri dolanıyor ve ben annemin davranışlarını anlamlandırmaya çalışarak kendimi daha da aşağıya çekiyorum. Kendinizi benim yerime koyun her gün bir ses sürekli sizi aşağılıyor hakaretler ediyor sizin en kötüsü olduğunuzu söyleyip sizi değersiz hissettiriyor.
Umarım bunun benim psikolojimi nasıl alt üst ettiğini anlatabilmişimdir. Tek çıkışım üniversite kazanıp bu evden uzaklaşmak mesleğimi elime alınca da ailemi silmekti ama artık ders çalışacak kafa kalmadı. Hergün yorgun ve bitik haldeyim.
Şehir dışında çok güvendiğim bir arkadaşım var ailesini tanıyorum ailesi beni tanıyor kuzenleriyle teyzeleriyle bile tanışıyorum. O da benim ablamla ve eniştemle tanışıyor. (ablamda evden kaçarak sevdiği adamla evlendi şuan iyi durumda) Kendisi benden birkaç yaş büyük neredeyse 5 senedir tanışıyoruz yani güven açısından bir sıkıntımız yok. Eğer ki bu doğru bir kararsa şehir dışına gidip arkadaşımla kalmak üniversiteye hazırlanmak istiyorum. Kesinlikle evlenmek gibi bir hayalim yok tek isteğim mesleğimi elime almak. Eğer ki arkadaşımla aramda bir şey olursa ve ortada kalırsam ablam beni yanına alabilecek birisi.Siz bu konu hakkında ne düşünüyorsunuz sizce kötü bir fikir mi?
Tahmin edebileceğiniz üzere ailemle aram çok kötü. Çok derinlere inmicem yoksa konu çok uzar. Çocukluğumdan beri annemle aramız kötü bana fiziksel şiddet uygulardı daha küçükken başladı bunlar. Annem çok doyumsuz ve sinirli birisi benden temizlik yapmamı ister yaparım ama 2dk sonra yine bir şeylerden şikayet edip beni eleştirir. Sürekli eleştirir bu sonsuz döngü gibi birşey. Örn dün annem anneanneme yardım etmeye gitti akşam döndüğümde buraları temizlemiş ol dedi bende tuvaleti temizledim iyice bulaşıkları yıkadım ortalığı toparladım ama elektikli süpürgemiz eski olduğu için yerleri süpüremedim ucu yuvarlak ve bir odayı bitirmek çok uzun sürüyor ayrıca tutacak yeri olmadığı için yere oturur pozisyonda süpürmek zorundayım açıkçası zorlandığım için yerleri süpürmedim annem gelir gelmez suratını astı yerleri silmedin mi diyip kızdı tartıştık baya.
Başka bir örnek uzun süredir nefes darlığı çekiyorum ciğerlerimi tam dolduramıyorum gibi bir his dolayısıyla hızlı nefes veriyorum annemde hemen üzerine alınıp bana bağırıyor ne bu tripler nefes vermeler falan diyor nefes darlığı çekiyorum diyorum ama bahane olarak algılıyor sanırım.
Bunun gibi saçma olaylardan dolayı hergün tartışıyoruz cevap vermesem robot gibisin diyip daha uzun konuşuyor şikayet ediyor. Cevap versem ahlaksız terbiyesiz diyor. Beni sürekli başkalarının kızlarıyla karşılaştırıyor. Ayrıca çok baskıcılar bir yere göndermiyorlar istediğim gibi giyinemiyorum izin verselerde çok açık giyinecek birisi değilim zaten. Babamın sürekli borcu var bu yüzden maddi zorluklar çekiyoruz çocuklarına harcayacak parası hiç olmuyor geçen ay büyük bir borcu bitti ve büyük anlamda rahatlayacaktık ama ev yaptırmak istediğini söyleyip (zaten 3 dairesi var) tekrar büyük bir borç yaptı ve öncekinden daha çok ödeyecek yani daha çok zorluk çekeceğiz.
gerçekten hiçbirşeyim yok ne doğru dürüst giyecek kıyafetim ne de kişisel bakım eşyalarım kendimi çok bakımsız ve iğrenç hissediyorum. Odam pespembe ve burada ders çalışmak istemiyorum sadece küçük ucuz beyaz bir masa istedim o pembe masayı siz istediniz diye yaptırdık dediler o da 10 sene önce falandı çalışmak isteyen her türlü çalışır falan demeyin elimde imkan varken masa alamamak moralimi bozuyor gerçekten durumumuz olmasa gram umrumda olmazdı.
ayrıca çalışmama da izin verilmiyor.
Maddi durum aslında benim için büyük bir problem değil problem annemin her gün bana hakaret ederek beni delirtmesi. Her gün ağlıyorum kafaya takmamam mümkün değil her şeyi denedim. Kafamda sürekli annemin söyledikleri dolanıyor ve ben annemin davranışlarını anlamlandırmaya çalışarak kendimi daha da aşağıya çekiyorum. Kendinizi benim yerime koyun her gün bir ses sürekli sizi aşağılıyor hakaretler ediyor sizin en kötüsü olduğunuzu söyleyip sizi değersiz hissettiriyor.
Umarım bunun benim psikolojimi nasıl alt üst ettiğini anlatabilmişimdir. Tek çıkışım üniversite kazanıp bu evden uzaklaşmak mesleğimi elime alınca da ailemi silmekti ama artık ders çalışacak kafa kalmadı. Hergün yorgun ve bitik haldeyim.
Şehir dışında çok güvendiğim bir arkadaşım var ailesini tanıyorum ailesi beni tanıyor kuzenleriyle teyzeleriyle bile tanışıyorum. O da benim ablamla ve eniştemle tanışıyor. (ablamda evden kaçarak sevdiği adamla evlendi şuan iyi durumda) Kendisi benden birkaç yaş büyük neredeyse 5 senedir tanışıyoruz yani güven açısından bir sıkıntımız yok. Eğer ki bu doğru bir kararsa şehir dışına gidip arkadaşımla kalmak üniversiteye hazırlanmak istiyorum. Kesinlikle evlenmek gibi bir hayalim yok tek isteğim mesleğimi elime almak. Eğer ki arkadaşımla aramda bir şey olursa ve ortada kalırsam ablam beni yanına alabilecek birisi.Siz bu konu hakkında ne düşünüyorsunuz sizce kötü bir fikir mi?
