Kızlar merhaba sizinle paylaşmak istediğim bir konu var. Ben çok evhamlı bir insanım hamileyken de çok evhamliydim. Her doktor kontrolünde ya kötü birşey derse ya aksilik olursa diye kendimi yer bitirirdim neyse öyle böyle sağ salim doğumu atlattım. Şimdide sürekli bebeğimin sağlığından endişe ediyorum ya otizmli olursa ya farklı bir rahatsızlık vs. Ortada birşey olduğundan değil kendi evhamliligimdan ve bu benim ömrümü bitiriyor
Herşeyin en kötüsünü en olumsuzunu düşünüyorum. Başıma gelirse ne yaparım diye uykularım kaçıyor bazen ve sürekli bebeğim normal tepkiler veriyor mu diye kontrol etmekten onunla kaliteli vakit geçiremez oldum. 9 aylık oldu ve sürekli gözlerime bakıyor mu dite adiyla seslenmekten oyunlar oynayıp becerisine bakmaktan onu da yoruyorum kendimi de
Sizinle konuşmak istedim benim gibi olupta aşan anneler var mı aranızda
Herşeyin en kötüsünü en olumsuzunu düşünüyorum. Başıma gelirse ne yaparım diye uykularım kaçıyor bazen ve sürekli bebeğim normal tepkiler veriyor mu diye kontrol etmekten onunla kaliteli vakit geçiremez oldum. 9 aylık oldu ve sürekli gözlerime bakıyor mu dite adiyla seslenmekten oyunlar oynayıp becerisine bakmaktan onu da yoruyorum kendimi de
Sizinle konuşmak istedim benim gibi olupta aşan anneler var mı aranızda
doktora götürdüğümde aklımdan bir sürü kötü hastalik geçiyor doktor ilaç yazıyor su diyor hastalığı öyle rahatlıyorum geçici bir süre. Allah bütün yavrularımızı hastalıklardan korusun.
bebeğim 50 küsür günlükken açtığım otizm konusu bile var burada 
sonra biraz ciddi sorunlarla uğraşınca anladım evhamın ne kötü olduğunu
yapımız böyle demek ki
sarılın öpün koklayın incelemeyi bırakın hersey daha güzel olacak bide bol bol dışarı çıkın evde tel onunla olunca daha çok irdeliyorsunuz 
körler sağırlar olarak birbirimizi ağırlıyoruz işte 
ama benim bebeğim beşinci ayına girdi çok şükür biraz daha rahatladım zamanla düzelecez inşallah duzelmezsen de dediğim gibi psikolojik yardım al
