Evde sebepsiz yere hakarete uğruyorum ve kaldıramıyorum

Akşam özel dersim için hazırlık yapıyordum o arada salondan bağırtılar geliyordu. Babamla erkek kardeşim kavga etmiş. Erkek kardeşim üniversiteden birkaç gün önce yeni geldi eve, küçük kardeşimi gezdirmiyormuş sanırım başlangıç sebebi bu. Sonra tartışmaları büyümüş hakaretler, babamın kardeşimi evden kovması kardeşimin bağırmaları vs sonrasında sesler kesilince bende içeri gittim. Babam bu kez bana bağırmaya başladı h. oğlu h. hep kendinizi düşünün bu evde çek git evimden vs diye bana bağırdı. Ağzımı bile açmamıştım sadece dersi açıp konu anlatacağım için seslerin sebebini öğrenmeye ve sessiz olmalarını söylemeye gitmiştim. Evde bana karşı saygı zaten yok da hiçbir şey yapmadığım halde yine onur kırıcı birçok söz işittim. Böyle değildi ailem ben üniversite bitince bir sene evde durdum diye sürekli evden kovmalar küfür etmeler ağızlarında sakız oldu. Sonra atansam kendiler gelmek isteyecek en iyi evlatları ilan edileceğim. Bana saygıları yok anladım ama ders açmışken karşı tarafa sesleri gidecek ve bundan da mı utanç duymuyorlar. Gerçekten gözyaşlarımı içime akıtarak zorla odaklanarak dersi anlattım. Kendimi çok kötü hissediyorum bu evde kendime bir yer bulamadığım için hiçbir desteğim olmadığı için. Ben bu aile ortamında çalışıp 90 alamam ki. Ben bu evden çekip gidebilmek istiyorum bunun tek yolu evlilik mi? Aile saygı göstermiyorsa karşı taraf bana saygı duyacak mı. Yaşamakta zorlanıyorum gerçekten o kadar bunalıma sürükleniyorum ki ne tavsiye ediyorsunuz bana. Henüz 23 yaşındayım ama bu tarz basit sorunlardan dolayı ben çöktüm ama kimse görmüyor sığıntı gibi hissetmekten yoruldum

Kütüphanede falan ders çalışma imkanın var mı, tavsiyem evlilik değil atanıp uzaklaşman

ozgefeee .!.:

Kütüphanede falan ders çalışma imkanın var mı, tavsiyem evlilik değil atanıp uzaklaşman

Genişletmek için tıkla...

Kütüphane eve çok uzak haftada 2-3 gün gidebilirim. Mevcut durumda kendimi atanamayacakmışım gibi görüyorum her günüm evde olup bitenleri kafama takmakla geçiyor çünkü hep benim başımdan geçiyor. Evde elimi bir şeye atamaz oldum içerden bir bardak su almaya, acıkınca bir şey almaya her şeye utanır oldum. Çünkü her hareketim batıyor anneme de babama da, iğrenç insanlara dönüştüler. Bu sene atanamayıp kalsam seneye bir işe girsem yine de gözlerine batarım çünkü bu evden gitmemi istiyorlar. Babam her lafında benim evim değil mi beğenmiyorsan çek git diyor. Sözlü şiddeti nasıl duymazlıktan gelebilirim bilmiyorum

gul000 .!.:

Akşam özel dersim için hazırlık yapıyordum o arada salondan bağırtılar geliyordu. Babamla erkek kardeşim kavga etmiş. Erkek kardeşim üniversiteden birkaç gün önce yeni geldi eve, küçük kardeşimi gezdirmiyormuş sanırım başlangıç sebebi bu. Sonra tartışmaları büyümüş hakaretler, babamın kardeşimi evden kovması kardeşimin bağırmaları vs sonrasında sesler kesilince bende içeri gittim. Babam bu kez bana bağırmaya başladı h. oğlu h. hep kendinizi düşünün bu evde çek git evimden vs diye bana bağırdı. Ağzımı bile açmamıştım sadece dersi açıp konu anlatacağım için seslerin sebebini öğrenmeye ve sessiz olmalarını söylemeye gitmiştim. Evde bana karşı saygı zaten yok da hiçbir şey yapmadığım halde yine onur kırıcı birçok söz işittim. Böyle değildi ailem ben üniversite bitince bir sene evde durdum diye sürekli evden kovmalar küfür etmeler ağızlarında sakız oldu. Sonra atansam kendiler gelmek isteyecek en iyi evlatları ilan edileceğim. Bana saygıları yok anladım ama ders açmışken karşı tarafa sesleri gidecek ve bundan da mı utanç duymuyorlar. Gerçekten gözyaşlarımı içime akıtarak zorla odaklanarak dersi anlattım. Kendimi çok kötü hissediyorum bu evde kendime bir yer bulamadığım için hiçbir desteğim olmadığı için. Ben bu aile ortamında çalışıp 90 alamam ki. Ben bu evden çekip gidebilmek istiyorum bunun tek yolu evlilik mi? Aile saygı göstermiyorsa karşı taraf bana saygı duyacak mı. Yaşamakta zorlanıyorum gerçekten o kadar bunalıma sürükleniyorum ki ne tavsiye ediyorsunuz bana. Henüz 23 yaşındayım ama bu tarz basit sorunlardan dolayı ben çöktüm ama kimse görmüyor sığıntı gibi hissetmekten yoruldum

Genişletmek için tıkla...

Ne yap et bir meslek edin ve kurtul , sakın evliliği kurtuluş sanma , evlilik daha beter hele de bu zamanda işin ve bir vasfın yoksa çok ezilirsin, aile evini bile mumla ararsın...

Sakın evliliği kaçış görmeyin . Yağmurdan kaçarken doluya tutulursunuz . Evlenmeniz için de en az bakın en az 1 sene tanımak gerekir oda zor durumdasınız die yoksa ınsanları tanımaya ömür yetmez

gul000 .!.:

Kütüphane eve çok uzak haftada 2-3 gün gidebilirim. Mevcut durumda kendimi atanamayacakmışım gibi görüyorum her günüm evde olup bitenleri kafama takmakla geçiyor çünkü hep benim başımdan geçiyor. Evde elimi bir şeye atamaz oldum içerden bir bardak su almaya, acıkınca bir şey almaya her şeye utanır oldum. Çünkü her hareketim batıyor anneme de babama da, iğrenç insanlara dönüştüler. Bu sene atanamayıp kalsam seneye bir işe girsem yine de gözlerine batarım çünkü bu evden gitmemi istiyorlar. Babam her lafında benim evim değil mi beğenmiyorsan çek git diyor. Sözlü şiddeti nasıl duymazlıktan gelebilirim bilmiyorum

Genişletmek için tıkla...

Bunu özgürlük öncesi bedel gibi düşün, elbette böyle olmamalıydı normali bu değil, ama şuan yapabileceğin en iyi şey kendine güvenip bu evden kurtulmalıyım diye daha çok ders çalışmak olmalı
Söylemek kolay başkasına diye düşünüyorsun eminim, bazı insanların hayatında sindirmesi çok zor olaylar oluyor, ilerleyebilmek için kulaklarını kapatıp kendi işine bakacaksın

Çalisip atanmayı düşünün.Evlilik çare değil yağmurdan kaçarken doluya tutulursunuz.Cocugunuzla gidebileceğiniz bir baba eviniz yok o yüzden Sakin atanmadan evlenmeyin

gul000 .!.:

Akşam özel dersim için hazırlık yapıyordum o arada salondan bağırtılar geliyordu. Babamla erkek kardeşim kavga etmiş. Erkek kardeşim üniversiteden birkaç gün önce yeni geldi eve, küçük kardeşimi gezdirmiyormuş sanırım başlangıç sebebi bu. Sonra tartışmaları büyümüş hakaretler, babamın kardeşimi evden kovması kardeşimin bağırmaları vs sonrasında sesler kesilince bende içeri gittim. Babam bu kez bana bağırmaya başladı h. oğlu h. hep kendinizi düşünün bu evde çek git evimden vs diye bana bağırdı. Ağzımı bile açmamıştım sadece dersi açıp konu anlatacağım için seslerin sebebini öğrenmeye ve sessiz olmalarını söylemeye gitmiştim. Evde bana karşı saygı zaten yok da hiçbir şey yapmadığım halde yine onur kırıcı birçok söz işittim. Böyle değildi ailem ben üniversite bitince bir sene evde durdum diye sürekli evden kovmalar küfür etmeler ağızlarında sakız oldu. Sonra atansam kendiler gelmek isteyecek en iyi evlatları ilan edileceğim. Bana saygıları yok anladım ama ders açmışken karşı tarafa sesleri gidecek ve bundan da mı utanç duymuyorlar. Gerçekten gözyaşlarımı içime akıtarak zorla odaklanarak dersi anlattım. Kendimi çok kötü hissediyorum bu evde kendime bir yer bulamadığım için hiçbir desteğim olmadığı için. Ben bu aile ortamında çalışıp 90 alamam ki. Ben bu evden çekip gidebilmek istiyorum bunun tek yolu evlilik mi? Aile saygı göstermiyorsa karşı taraf bana saygı duyacak mı. Yaşamakta zorlanıyorum gerçekten o kadar bunalıma sürükleniyorum ki ne tavsiye ediyorsunuz bana. Henüz 23 yaşındayım ama bu tarz basit sorunlardan dolayı ben çöktüm ama kimse görmüyor sığıntı gibi hissetmekten yoruldum

Genişletmek için tıkla...

Yaşın çok küçük ne evlılıgı. Hepımızde prenses deıldık. Travmalı çocuklarız. Oku kendını kurtar. Bızlerdede vardı okuduk kpss calıstık. Mısafırden mutfakta hattımı bılıyorum. Kavgalar dövüşler her evde oluyor. Bunun caresı evlılık mı sanıosun. Ekmegıbı elıne al sen düzgün bırını seç. Ama önce oku. Evlılıgı sil aklından.

Evliliği kurtuluş olarak görme sakın. Yağmurdan kaçarken doluya tutulmanı istemem. Kütüphane uzak sanırım. Dolmuşla gidip gelsen olmaz mı ya da varsa sınava hazırlanan bir arkadaşın onunla birlikte hazırlansan ?

Elbette evleneceksiniz, doğru insanı bulduğunuzda; ama öncesinde mesleğinizi elinize alıp biraz birikim yapmanız gerekiyor, kaçış için hasbelkader evlenirseniz, baba evinizi bile arayacak duruma düşebilirsiniz.

Çok üzgünüm, dünyaya çocuk getirmekle anne baba olunmuyor; kulak tıkayıp sabretmekten başka çare yok. Kapayın kendinizi odaya, takın kulaklığı; gerisi umrunuzda olmasın. Başarılar dilerim, umarım o evden kurtulursunuz.

Diğer konunuzu da okudum.
Özellikle evlat ayrımı hakkında muazzam bir yorum okumuştum. Herkese uyması mümkün değil, ama bazı tuhaflıkları aydınlatıyor.

Nancy Chodorow diyor ki; "Kız evlat, annesinden oğulun aldığı türde sevgiyi alamaz. Anneler kızlarını kendileri ile 'bir' olarak algılarlar. Bu nedenle, kızları ile ilişkileri 'narsisistik'tir."
(Çünkü narsisist bilhassa evlatlarını kendisinin bir uzantısı olarak görme eğiliminde. Mesela anneniz kendisi oğluna hizmet için yaratılmış gibi davranırken sizi de kendi ile özdeş bir rol oynamanız için zorluyor.)

"Babalar çocuklarını annelere göre daha ayrı birer insan olarak algılarlar."

(Diğer konunuzda da annenizin narsisizm koktuğuna değinilmiş. Narsisizm her insanda bir miktar var. Yani sağlıklısı da var sağlıksızı da. Peki neden anneniz sadece size karşı böyle? Neden herkese böyle değil? Yada neden bunu sizden başka kimse farketmiyor? Kızlarına narsisist davranan birçok kadın aslında kocası, oğlu, eşi dostuna karşı kızlarına davrandıkları gibi davranmıyorlar. Yani narsisist olan kişi değil, bazı annelerin kızlarına yaklaşımı 'narsisistik.')

"Kız evlat, erkek kardeşin anneden alıpta kendisinin alamadığı 'ayrı' olma hissi ve özel olduğunun teyidi için babaya döner. Sevildiğini hissettiği sürece kız babanın -ona yaklaşımındaki- eksikliklerini inkar etmeye isteklidir."

(Malesef bu döngü kız evladın hayatındaki diğer erkeklerle ilişkilerinde de devam ediyor. Ayrı bir birey ve kendisi olarak değer görmediği ve var olamadığı için, sevildiğini zannettiği/hissettiği sürece eksiklikleri gözardı etme ve azla yetinme eğiliminde olabilir. Burada sevildiğine dair kendini kandırmaya da sık rastlanabilir. Çünkü bence buna ihtiyacı var insanın.

Bu sebeple hayat arkadaşınızı seçerken çok titiz davranın. Bu darlıktan kurtulayım derken yanlış bir adım atmayın.
Her insan sevildiğini doya doya yaşamayı hakediyor.
Umarım sizi çiçek gibi açtıracak, gönlünüzü ferah feza edecek insanlarla muhatap olursunuz her zaman.)