Evde sebepsiz yere hakarete uğruyorum ve kaldıramıyorum

ozgefeee .!.:

Kütüphanede falan ders çalışma imkanın var mı, tavsiyem evlilik değil atanıp uzaklaşman

Genişletmek için tıkla...

gul000 .!.:

Akşam özel dersim için hazırlık yapıyordum o arada salondan bağırtılar geliyordu. Babamla erkek kardeşim kavga etmiş. Erkek kardeşim üniversiteden birkaç gün önce yeni geldi eve, küçük kardeşimi gezdirmiyormuş sanırım başlangıç sebebi bu. Sonra tartışmaları büyümüş hakaretler, babamın kardeşimi evden kovması kardeşimin bağırmaları vs sonrasında sesler kesilince bende içeri gittim. Babam bu kez bana bağırmaya başladı h. oğlu h. hep kendinizi düşünün bu evde çek git evimden vs diye bana bağırdı. Ağzımı bile açmamıştım sadece dersi açıp konu anlatacağım için seslerin sebebini öğrenmeye ve sessiz olmalarını söylemeye gitmiştim. Evde bana karşı saygı zaten yok da hiçbir şey yapmadığım halde yine onur kırıcı birçok söz işittim. Böyle değildi ailem ben üniversite bitince bir sene evde durdum diye sürekli evden kovmalar küfür etmeler ağızlarında sakız oldu. Sonra atansam kendiler gelmek isteyecek en iyi evlatları ilan edileceğim. Bana saygıları yok anladım ama ders açmışken karşı tarafa sesleri gidecek ve bundan da mı utanç duymuyorlar. Gerçekten gözyaşlarımı içime akıtarak zorla odaklanarak dersi anlattım. Kendimi çok kötü hissediyorum bu evde kendime bir yer bulamadığım için hiçbir desteğim olmadığı için. Ben bu aile ortamında çalışıp 90 alamam ki. Ben bu evden çekip gidebilmek istiyorum bunun tek yolu evlilik mi? Aile saygı göstermiyorsa karşı taraf bana saygı duyacak mı. Yaşamakta zorlanıyorum gerçekten o kadar bunalıma sürükleniyorum ki ne tavsiye ediyorsunuz bana. Henüz 23 yaşındayım ama bu tarz basit sorunlardan dolayı ben çöktüm ama kimse görmüyor sığıntı gibi hissetmekten yoruldum

Genişletmek için tıkla...

gul000 .!.:

Kütüphane eve çok uzak haftada 2-3 gün gidebilirim. Mevcut durumda kendimi atanamayacakmışım gibi görüyorum her günüm evde olup bitenleri kafama takmakla geçiyor çünkü hep benim başımdan geçiyor. Evde elimi bir şeye atamaz oldum içerden bir bardak su almaya, acıkınca bir şey almaya her şeye utanır oldum. Çünkü her hareketim batıyor anneme de babama da, iğrenç insanlara dönüştüler. Bu sene atanamayıp kalsam seneye bir işe girsem yine de gözlerine batarım çünkü bu evden gitmemi istiyorlar. Babam her lafında benim evim değil mi beğenmiyorsan çek git diyor. Sözlü şiddeti nasıl duymazlıktan gelebilirim bilmiyorum

Genişletmek için tıkla...

gul000 .!.:

Akşam özel dersim için hazırlık yapıyordum o arada salondan bağırtılar geliyordu. Babamla erkek kardeşim kavga etmiş. Erkek kardeşim üniversiteden birkaç gün önce yeni geldi eve, küçük kardeşimi gezdirmiyormuş sanırım başlangıç sebebi bu. Sonra tartışmaları büyümüş hakaretler, babamın kardeşimi evden kovması kardeşimin bağırmaları vs sonrasında sesler kesilince bende içeri gittim. Babam bu kez bana bağırmaya başladı h. oğlu h. hep kendinizi düşünün bu evde çek git evimden vs diye bana bağırdı. Ağzımı bile açmamıştım sadece dersi açıp konu anlatacağım için seslerin sebebini öğrenmeye ve sessiz olmalarını söylemeye gitmiştim. Evde bana karşı saygı zaten yok da hiçbir şey yapmadığım halde yine onur kırıcı birçok söz işittim. Böyle değildi ailem ben üniversite bitince bir sene evde durdum diye sürekli evden kovmalar küfür etmeler ağızlarında sakız oldu. Sonra atansam kendiler gelmek isteyecek en iyi evlatları ilan edileceğim. Bana saygıları yok anladım ama ders açmışken karşı tarafa sesleri gidecek ve bundan da mı utanç duymuyorlar. Gerçekten gözyaşlarımı içime akıtarak zorla odaklanarak dersi anlattım. Kendimi çok kötü hissediyorum bu evde kendime bir yer bulamadığım için hiçbir desteğim olmadığı için. Ben bu aile ortamında çalışıp 90 alamam ki. Ben bu evden çekip gidebilmek istiyorum bunun tek yolu evlilik mi? Aile saygı göstermiyorsa karşı taraf bana saygı duyacak mı. Yaşamakta zorlanıyorum gerçekten o kadar bunalıma sürükleniyorum ki ne tavsiye ediyorsunuz bana. Henüz 23 yaşındayım ama bu tarz basit sorunlardan dolayı ben çöktüm ama kimse görmüyor sığıntı gibi hissetmekten yoruldum

Genişletmek için tıkla...

gul000 .!.:

Akşam özel dersim için hazırlık yapıyordum o arada salondan bağırtılar geliyordu. Babamla erkek kardeşim kavga etmiş. Erkek kardeşim üniversiteden birkaç gün önce yeni geldi eve, küçük kardeşimi gezdirmiyormuş sanırım başlangıç sebebi bu. Sonra tartışmaları büyümüş hakaretler, babamın kardeşimi evden kovması kardeşimin bağırmaları vs sonrasında sesler kesilince bende içeri gittim. Babam bu kez bana bağırmaya başladı h. oğlu h. hep kendinizi düşünün bu evde çek git evimden vs diye bana bağırdı. Ağzımı bile açmamıştım sadece dersi açıp konu anlatacağım için seslerin sebebini öğrenmeye ve sessiz olmalarını söylemeye gitmiştim. Evde bana karşı saygı zaten yok da hiçbir şey yapmadığım halde yine onur kırıcı birçok söz işittim. Böyle değildi ailem ben üniversite bitince bir sene evde durdum diye sürekli evden kovmalar küfür etmeler ağızlarında sakız oldu. Sonra atansam kendiler gelmek isteyecek en iyi evlatları ilan edileceğim. Bana saygıları yok anladım ama ders açmışken karşı tarafa sesleri gidecek ve bundan da mı utanç duymuyorlar. Gerçekten gözyaşlarımı içime akıtarak zorla odaklanarak dersi anlattım. Kendimi çok kötü hissediyorum bu evde kendime bir yer bulamadığım için hiçbir desteğim olmadığı için. Ben bu aile ortamında çalışıp 90 alamam ki. Ben bu evden çekip gidebilmek istiyorum bunun tek yolu evlilik mi? Aile saygı göstermiyorsa karşı taraf bana saygı duyacak mı. Yaşamakta zorlanıyorum gerçekten o kadar bunalıma sürükleniyorum ki ne tavsiye ediyorsunuz bana. Henüz 23 yaşındayım ama bu tarz basit sorunlardan dolayı ben çöktüm ama kimse görmüyor sığıntı gibi hissetmekten yoruldum

Genişletmek için tıkla...

Smyra32 .!.:

Aynılarını yaşadım, şiddette vardı bende. Kütüphane uzaktı ama her gün sabah çıkıyordum yola, akşam eve geliyordum yolda da çalışıyordum. Ayaktaysam kulaklıkla ders dinliyordum. Kahvaltı yapıyordum kimse kalkmadan, akşam da atıştırıyordum bir şeyler. Dışarı da yanıma bişiler alıyordum, bazen çorba va bişiler içiyordum para harcamıyordum yani. Çok kızdılar, her gün dışarda ne halt ettiğin belli değil falan ama bir süre sonra alıştılar. Evde de onlarlayken elimde notlarım muhattap olmadan notlarımı okuyordum. Tabi yine saldırıyorlardı bize şov mu yapıyorsun diye. Sonuç olarak uzak kalabildiğim kadar kaldım, günlerimi gecelerimi kütüphane sandalyesinde geçirdim. Derece yapıp atandım. Şimdi benden iyisi yok, gurur duyulan canlarıyım ve o süreçler yaşanmamış gibi. Anlatsaö yalan söylüyorsun derler. Mümkün olduğu kadar uzak dur derim, kütüphane uzak muzak da dinleme. Yolda kitabını okur müziğini dinler dersini çalışırsın yine

Genişletmek için tıkla...