Ev Hanımlığı Kabus mu?

İş hayatından uzaklaşmış olman böyle bi sonuç doğurmuş olabilir ama evladın artık kreşe gidebilecek kadar büyümüş bence artık hem onun sosyalleşmesi için hem de kendini yeniden hayata katmak adına çalışmaya başlayabilirsin...
Çalışmaya alışkın insanlara ev yaramıyor,seni çok iyi anlıyorum...

canım,ben çalışan bir annenin çoçuğuydum,küçükken anlamıyorsum ama büyüdüm ilkokul,ortaokul,lise daha sonrasında üniversite...yıllardır tek bişeyin özlemini çektim..okuldan geldiğimde beni annem karşılasın önüme sıcak bir tabak yemek koysun istedim...ama olmadı..komşularda onda bunda kalarak büyüdük.çok şükür ailemde sağ salim başımdaydı..fakat çalışan annenin çocuğu olmanın zorluğunu bu yaşa kadar çektim..belki çok fazla sorumluluk kattı bana ama içimdeki o özlemle büyüdüm..şimdi ne ilgisi var diyeceksin....
çocuğun için işten çıkmışsın sen belki anlaıyorsun ama çocuğun ilerde bunun faydasını görecek..çalışmıyorum diye üzülme sıkılıyorum diye dedğin şey şimdiye kadar çalışmış olduğundan birden monoton bir hayata geçmiş olandan kaynaklanıyor...hele hele kendine ezik biri oarak üretmeyen,haksınlıklara karşı savaşamayan,biri olanıın ev hanımı olmanla bir ilgi kuramadım açıkçası..
eğer içinde o savaşmak duygusu benlik duygusu yoksa ev hanımı olmuş olman bir gerekçe değil buna..
ayrıca sn evde olarakta kaliteli zaman geçirebilrisin.dünyanın en zor mesleğidir ev hanımlığı....şimdi zor gelir ama ilerde alışırsın..hem unutma canım sen en güzel işi yapıyorsun bir evlat yetiştiriyorsun...yine git gez dolaş..arkadaşlarının yanında eziklik probleminide bir psikologa danışarak hallet bence..sonuçta işten atılmamışsın iş hayatından me edilmemişsin..hamileliğin sonucunda işten çıkmışsın..bunda kendini bırakacak kadar kötü bir durum yokki

5 6 aydır evdeyım 2yıl calıştım evd çok uyusuk oldum mutsuz değilim amakendımı uyusuk yorgun hıssedıyorum

bende aynı senin şartlarındayım 3 sene önce öğretmendim sosyal bir çevrem vardı hayatı dolu dizgin yaşayan çılgın bir kızdım evlendim birden süpriz bir şekilde hamile kaldım anne olmaya hazır değilken.. minik paşam geldi bırakacak kimse olmamasından ziyade canımın parçasını ben kimseye bırakamadım.. işime ara verdim... şuan evdeyim bebeğimle geziyorum tozuyorum alışveriş yapıyorum parklara gidiyoruz hiç evde durmuyoruz.. eninde sonunda çalışacağım bebişim 3 yada 4 yaşına girince şuan bugünlerimin keyfini yaşıyoruz yavrumla senin bukadar içine kapanman depresyon başalngıcı olabilir bence çocuğununda oksijene temiz havalarda gezmeye eğlenmeye hakkı var kendini hapsetttiğin yetmiyormuş gibi onuda eve kapatıyorsun.. bence kurtar kendini bu durumdan biran önce kendine gel canım hayatı zevkle yasamak varken neden zehir edesin ki..

Hepinize teşekkürler,

Öncelikle çalışan anne olmak istememin sebebi, çocuğuma ileride birşeyler bırakabilmek, onunla kaliteli zaman geçirebilmek ve kendimi de hayata katabilmektir. Çalışan annelerin çocuklarının psikolojilerini hep merak etmişimdir.Siz bana nasıl bir psikolojiyle büyüdüklerini yazmışsınız. Haklısınız da, hangi çocuk annesini özlemez ki. Hangisi annesi yanında olsun istemez ki.

Geçen haftalarda oğlumu bir haftalığına denemek için kreşe verdim. ve oradaki pedagogla görüştüm. bana küçük yaşlarda çocukların kreşte büyümesinin, anneden uzak olmasının ileride hiçbir soruna neden olmayacağını söyledi. biraz rahatlamıştım.

açıkcası şimdi sizin anlattıklarınızda sonra o eski acabalarım geri döndü. yanlış yapmak, oğluma ileride telefi edilemeyecek yaralar açmak istemiyorum. ama ne yapacağımı da bilmiyorum. çalışan arkadaşlarıma sorduğumda çocuklarının hiçbir sorunu olmadığını, gayet mutlu olduklarını söylüyorlar.

zaten aylardır düşünüyorum. ne yapacağım diye, ama bir türlü işin içinden çıkamıyorum.Allah yardımcımız olsun.

Ayrıca oğlum doğduktan yanımda yardım edecek kimsem olmadığı iiçin oğlumu tek büyüttüm. eşim sabah çıkıp gece 4-5 gibi geliyordu. minicik bebekle tek başıma kaldım. ve çok ağır depresyona girdim. 1 senedir depresyon tedavisi görüyorum. Allah'a şükür şimdi daha iyiyim. Kendime hayatı zehir etmiyorum. Mümkün olduğunca uğraşacak bişeyler buluyorum.

Ama artık hem oğlum için hem de kendim için daha iyi yaşayabileceğim şartlar olsun istiyorum.
Çalışan küçük çocuklu anneler de bana tecrübelerini anlatırlarsa çok sevinirim.

canım bncede oglusnla bırazdfaha vakıt gecır bak işe tekrardn başladıgın gunlerde arıycksın oğlunla vaıt gecirmeyi.arkadaşlrında dediği gibi çıkgez eglen oglunuda al bak sneın yerınd eolmk isteyen oyle çokinsan varkı
unutm a sen hala uretken başarılı kendine guvenenm bı annesin bunun tadını çıkart

bıcırkız aynen bende öyleydim annem öğretmen olduğu için eve geldiğimde kapıyı açan bi anne yok tu hep bunun özlemini yaşadım ama annem beni dinledi saolsun üniversiteye hazırlandığım sene emekliye ayrıldı..

canım resımlerınıze baktımda gözlerıın içi guluyor bnce bırazd sen kuurntu yapmışsın eşinle paylaştınmı bu dusuncelrını oglun krese gideck yaşa gelmış ayrıca kreşte buyuyen çocuklar paylaşamyı daha raht ogrenıyorlar konuşmayı hareket etmeyı daha zekı oluyorlar ben 2yıl kreşte öğretmenlık yaptım canım.senın işinde yoğun değilseiş sonrası evıne eşine cocuguna vakıt ayırabılrsın canım

Öncelikle kendini ve içinde bulunduğun psikolojik durumu bu kadar güzel ifade ettiğin için tebrik ediyorum...

Ve sonrasında asla yalnız olmadığını bilmek eminim sana iyi gelicektir...:teselli:

Kızım 2.5 yaşında ve giderek o bağımlılık dönemini daha büyük bir hızla geride bırakıyor..Ve şimdi düşündüğümde sanırım o bana değilde ben ona bağımlıydım...

Çalışan bir anneyle büyüdüm ve benim gibi büyüyen bir çok arkadaşım gibi özlemlerim oldu...İmkanlar dahilinde çocuğumu bende kendim büyütmek istedim ve sanırım buraya kadar da bunu başardım...

Ama emin ol seninle benzer sorunları bende yaşadım ve zaman zaman yaşamayada devam ediyorum...

Düşündüğüm, kendimi telkin ettiğim ve beni doyuran tek bir cevap var..

Çocuğumuzun gelişiminin en önemli devresinde onu yalnız bırakmadık..Yaşamamız gereken o ilk öğretileri kaçırmadık...

Varlıklarının amacını düşündüğünde bir şekilde bu yaşadığımız zamanı onlara zaten fazlasıyla borçlu olduğumuzu anımsayarak bu geçiş dönemini daha hafif geçirebiliyor insan...

Çalışan anne olmak eminim çok daha zor ve fedakarlık gerektiriyor...Onlarıda canı gönülden tebrik ediyorum...Ama imkanları olan her anne yeni doğan evresini bebeğiyle geçirmeli...En azından ilk 3 yıl...

Bir arkadaşımız pedagog tavsiyesinden bahsetmiş elbette ki zorunluluklarımız dahilinde iyi telkinler vermeliyiz...Annenin psikolojisi bebeğine aynadır...Ama mutlak doğru asla değişmez...En iyi İlk öğreti ilk 3 yıl ebeveynden alınandır..

Şu anda kızımı 2 saat lik oyun gruplarına dahil ediyorum...Hem sosyalleşmesi hemde kendime de zaman ayırmak için çok güzel bir başlangıç oldu...

Sana ve bir çok yaşıt grubu annelere şiddetle tavsiye ederim...Bu 2 saat sana ait olsun ister arkadaşlarınla kahve iç,ister bir kuaförde saçına en azından bir fön çektir...Ama kesin bir sonuç var ki bu sana çok iyi gelecek...Ve dolayısıyla bebeğine...yerimseniben

Sana ve bebeğine sağlıklı ve mutluluk dolu bir yaşam dilerim...:1hug:

Bende calısan bır annenın cocuguyum. Annem ogretmendı cok zor sartlarda gorev yaptı. Ben ılkokul orta lısedeyken calıstıgı okullar cıdden psıkolojısını cok etkıledı. Annemı o donemde hep okuldan gelmıs uyurken ya da bırıken ıslerı yaparken gorurdum. Sımdı bende ogretmenım evlı degılım. Annem bana der ben o zamanlar senı hıc gormedım hıc okulda nasılsın basarılımısın vs bilmezdim der. Ben kendı yagımda kavruldum bu doneme geldım. Kızgınlıgım kırgınlıgım yk acaba eve geldıgımde benımle ılgılenen annem olsaydı ev hanımı olsaydı nasıl olurdu dıye dusunmuyorum cok fazla. Ama annem deneyımlerını tecrubelerını paylastı hayata hazırladı o kısıtlı donemlerde bıle. Ev hanımı olsaydı belkı 10 saatte anlatamayacagı bır hayat gercegını 2 dk ozet gectı. Ama ben karar verdım evlenırsem cocugum olursa 2 sene ucretsız ızın alma hakkım var muhakkak kullanacagım en onemlı donemde yanında olmam gerek dıye dusunuyorum. Benım annem ben dogduktan 1 ay sonra goreve baslamıs full calısmıs. Bana gore ilk seneler anne cocugun yanında olmalı sonra zaten cocugun sosyal gelısım donemı baslıyor kres ana okulu ıdeal ben 4 yasımda basladım.

çalışan bazı arkadaşlarım var onlarda hep evde olsam çocuğumla ilgilensem,gezsem diye hayallerini anlatırlar,eve kapatmayın kendinizi,evde meşgul olcağınız şeyler yapın,kıymetini bilin çalışırkende ev özleniyor

evlendiğim ilk yıl çalışmıyordum,ev işleri yapmak dışında ,özel yeteneklerimi değerlendirmeliyim dedim.çalışmaya başladım,fakat gördüm ki bir çok şeyi karşı cinslere göre daha iyi yapmama rağmen ,kıskançlıkların ,entrikaların,içinde buldum kendimi.ayrıca evdeyken insan kendini eve mahkum hissediyor aslında öyle olmadığını ev kadınların çalışan kadınlardan daha fazla özgür olduğunu gördüm.işyerinde belli saatte orada ol belli saatte ayrıl,bir dakika bile iş dışında faklı bir şey yapma adeta robot gibi,içtiğin çaya bile masraf gözüyle bakılsın,fotokopi masrafları,telefon kullanımı konusunda suistimal edenler vardır ama onlar göze gözükmez bir türlü,ama seni hep diken üstünde tutar patron.evde eşin bir şey ister kölemiyim dersin belki,patron ister tabi dersin hemen.oysa evde istediğin saatte çay içersin,istediğin zaman işini yaparsın.dört duvara mahkum değilsindir tabi kısıtlananlar hariç.iş yerinde dört duvar arasından hasta olsan bile, izin almak zorundasın çıkmak için.
bence ev kadınları ,para bakımından bağımlı birilerine ,hayat bakımından özgür bir nevi.iş kadınları ise para bakımından özgür,hayat bakımından ise bağımlı.son olarak şunu söylemek isterim,sözlerimle kastedddiğim çalışmamayı teşvik etmemek değil ama iş yaşamının zorlukları olduğunu bilinmesini istedim.

serenez .!.:

evlendiğim ilk yıl çalışmıyordum,ev işleri yapmak dışında ,özel yeteneklerimi değerlendirmeliyim dedim.çalışmaya başladım,fakat gördüm ki bir çok şeyi karşı cinslere göre daha iyi yapmama rağmen ,kıskançlıkların ,entrikaların,içinde buldum kendimi.ayrıca evdeyken insan kendini eve mahkum hissediyor aslında öyle olmadığını ev kadınların çalışan kadınlardan daha fazla özgür olduğunu gördüm.işyerinde belli saatte orada ol belli saatte ayrıl,bir dakika bile iş dışında faklı bir şey yapma adeta robot gibi,içtiğin çaya bile masraf gözüyle bakılsın,fotokopi masrafları,telefon kullanımı konusunda suistimal edenler vardır ama onlar göze gözükmez bir türlü,ama seni hep diken üstünde tutar patron.evde eşin bir şey ister kölemiyim dersin belki,patron ister tabi dersin hemen.oysa evde istediğin saatte çay içersin,istediğin zaman işini yaparsın.dört duvara mahkum değilsindir tabi kısıtlananlar hariç.iş yerinde dört duvar arasından hasta olsan bile, izin almak zorundasın çıkmak için.
bence ev kadınları ,para bakımından bağımlı birilerine ,hayat bakımından özgür bir nevi.iş kadınları ise para bakımından özgür,hayat bakımından ise bağımlı.son olarak şunu söylemek isterim,sözlerimle kastedddiğim çalışmamayı teşvik etmemek değil ama iş yaşamının zorlukları olduğunu bilinmesini istedim.

Genişletmek için tıkla...

çok güzel anlatmışsın arkadaım,aynı şeyleri yaşıyorum,bazen çalışmaktansa evdemi dursam diyorum bunalıyorum

bumuyani .!.:

canım resımlerınıze baktımda gözlerıın içi guluyor bnce bırazd sen kuurntu yapmışsın eşinle paylaştınmı bu dusuncelrını oglun krese gideck yaşa gelmış ayrıca kreşte buyuyen çocuklar paylaşamyı daha raht ogrenıyorlar konuşmayı hareket etmeyı daha zekı oluyorlar ben 2yıl kreşte öğretmenlık yaptım canım.senın işinde yoğun değilseiş sonrası evıne eşine cocuguna vakıt ayırabılrsın canım

Genişletmek için tıkla...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Gerçekten gözlerimin içinin güldüğünü ilk defa duyuyorum, çok mutlu oldum. Kuruntudan ziyade benimkisi şu anda mecburiyet aslında. Daha önce yazmıştım, babamın bize emanet ettiği araba, bizim kapının önünden yaklaşık 1 ay önce çalındı. Biz de babama yeni bir araba almak için, 10.000 ytl kredi çektik. Ve eğer ben çalışmazsam bu borcu bankaya ödememiz imkansız.

Oğlumu 15 gün önce kreşe gönderdim, yarım günlük olarak. İlk bir hafta çok mutluydu, internetten de sürekli seyrediyorduk. Ama ikinci hafta servise verdiğimde deli gibi ağlamaya başaldı. Ben de dayanamadım, göndermedim.

Bayramdan sonra iş bulurum da ondan sonra gönderirim diye. Ama ne yazık ki iş de bulamdım. Yarım gün baktım, öyle bir iş bulamadım, evde iş baktım bulamadım.

Yani ben psikolojik ve ekonomik olarak çok zor durumda olduğum için bu kadar kötü hissediyorum kendimi. Eğer bu borç olmasa en az 3 yaşına kadar ben bakacaktım zaten.

Ama böyle bir olay geldi başımıza.

Allah o hırsızların canını benim canım nasıl yanıyorsa öyle yaksın.

anlattıklarınıza harfiyen katılıyorum. zaten başımıza gelen o tatsız olaydan dolayı çalışmak zorundayım.

emin olun bende oğlumun bu en önemli ve bana ihtiyaç duyduğu dönemlerde onu yalnız bırakmamak için çok şeyden fedakarlık ettim. hiç de pişman değilim. iyi ki bu yaşına kadar ben bakmışım. inanın önceden o kadar rahattım ki maddi ve manevi konuda, birden herşeyin kesilmesi ve oğlumun tüm sorumluluğunun bana kalması beni çok yıprattı.
evlenmeden önce hiç maddi sıkıntı yaşamamış olan ben, evlendikten sonra her türlü maddi zorluğa katlandım. eşimi çok sevdiğim için, her zaman maddi konuda herşeyimizi tek başımıza kendimiz yaptık. ayrıca bekarken bırakın çocuk büyütmeyi, elime almaya bile korkardım. birden minnacık bebekle tek kalınca delirecek gibi oldum. o ağladı, ben ağladım. o uyumadı, ben uyumadım. kısacası ben oğlumu tek başıma büyüttüm.

bunun için asla pişman yada üzgün değilim. iyi ki ben herşeyinde yanında olmuşum. zaten anne olmak bu demek.

ANNE OLMAK;
İNSANIN ÇOCUĞU İÇİN HERŞEYİ FEDA EİDEBİLMESİ,
ÇOCUĞUNU DÜNYADAKİ HERŞEYDEN VE HERKESTEN ÇOK SEVEBİLMESİ,
ONUN SAÇININ BİR TELİ İÇİN BİLE CANINI VEREBİLMESİ DEMEK...

BEN DE OĞLUM İÇİN AYNEN BÖYLE BİR ANNEYİM , VE ÖMRÜM YETTİĞİNCE HER ZAMAN HER KOŞULDA OĞLUMUN YANINDA OLACAĞIM...

en güzeli ev hanımlığı ya da kızlığı.. çalışmayan arkadaşlara özeniyorum çok yorulduğum zamanlar...

Ya ev isleri ardı arkası gelmıyor bırde tamam yapsan da adın tum gun ne yapıyorsun kı oluyor. Ben calısan bır bayanım. Ev islerini yapmak bana gore calısmaktan zor. Sureklı dagınık topla toz al yemek yap her gun acaba ne yemek yapsam dıye dusun. Aslında bunlarda yormazda kadını yaptıgı ıslerın hıc bır deger verılmemesı yorar. Ogrencılerımle ıste ev hanımlarının durumunu konusuyoruz 7. Sınıf ogrencısı erkek cocuklar bıle ya ev hanımı ne kı evde oturup duruyorlar erkek butun gun calısıyor dıdınıyor oda evde keyıf yapıyor yan gelıp yatıyor dıyebılıyor yanı o kadar kıymetsız halbukı yapan bılır. Eve bır temızlıkcı tutulsa tum gun ıcın en az 400 ytl cocuk bakıcısı tutsan ayda 350 ytl den asagı gelmez baska vs ısler ıcınde bır cok mebla bu ev hanımın yaptıgı tum ıslerın parasal karsılıgı ama ev hanımlarının bır cogu bunu karın tokluguna yapıyor. Ev hanımı olmayı hıc ıstemem gercekten tebrık edıyorum bır cok zorluga ragmen varsınız.