Hiç düşündünüz mü "evde körelirsin" "evde ne yapacaksın" diyenlerin bir yandan da işten, çalışmaktan sürekli şikayet etmesinin nedenini?
Öyle insanlar var ki tüm gün çalışma hayatının insanı nasıl körelttiğini, kendine zaman bırakmadığını, bin türlü insanın kaprisini çekmenin nasıl zor geldiğini anlatıp sen çalışmayı düşünmediğini ya da çalışmaya ara vermeyi düşündüğünü söylediğinde bir anda çalışmanın ne kadar büyük erdem olduğundan söz ederler.
Yerleşik inançlarla hakikatin çatışması sonucu bu algı oluşuyor. Tabi ki insan üretmeyi, bir işe yaramayı ister fakat hangi şartlarda, ne kadar kendinden yaşamından taviz vererek? Ve kim çocuğuna bakmanın, onun tüm gereksinimlerini karşılamanın bir değer olmadığını iddia edebilir?
Sonra şu körelme meselesi de en fazla benim zihnimi meşgul edendir; kişi entelektüel faaliyetlere meraklı ise çalıştığı takdirde zaman sorunu yaşayacaktır bu aşikar fakat bu kişi evde olduğu müddetçe her türlü aktiviteye zaman ayırabilir, peki ya dünyanın gidişatından kendi benliğinden bihaber olan kişi çalışsa dahi iş yaşamı ona bu değerleri verecek mi?
Hayat sizin hayatınız; insanlar her zaman konumunuzu eleştirecek nedenler bulabilirler, siz bir başkası da değilsiniz, ayrı bir bireysiniz gereksinimlerinizle hayata bakışınızla. Basmakalıp hiçbir temeli olmayan ve öylesine/ gelişigüzel sarf edilen sözler yüzünden kendinize işkence etmeyin.