Neden bilmiyorum ama su an sinirim cok bozuk duygularım karmakarışık sebepsiz ağlıyorum
Eski konularımı bilenleriniz vardır, erkek arkadasımın annesi hastaydı yogun bakımdaydı. Aramız cok kötüydü o surecte bir hafta hiç konusmadıgımız olmustu. Konuşmak derken ben destek olmak istedim, yanında olmak istedim. Ben ilgilendikce o geride durdu. Birinci yılımıza iki gün kala konuştuğumuzda en son bana seni arayacagım diyip aramaması üzerine ben de tam birinci yılın dolduğu gün ona "
eger bir yanlışım olduysa özür dilerim, bu süreçte belki de nasıl davranacağımı kestiremedim, bundan sonra izin verirsen sadece arkadas olarak yanında olacağım, sana saygım sonsuz, hakkını helal et" diye mesaj attım. Neyse bu mesajdan sonra 180 derece dondü, ben seni cok seviyorum, böyle yapma, annem hasta, kızma bana ben senı cok ozluyorum.. Yılbaşında yanıma gelmek istedi ama annesinin durumu kötüleşti hastanede anneciginin yanı basında girdi yeni yıla
neyse ki cok şükur su an annesi daha iyi yürümeye bile basladı hafiften. Annesi cok yaşlı bu arada 88 yasında ve ramazandan beri hastanede kalıyor durumu kötüydu.
Neyse, sorun su ki su an bir seye ihtiyacım oldu ve eski telefonumu taktım şarja. Eski resimlere falan bakayım derken baktım mesajlar da duruyor. Daha ilk tanıştığımız zamanlar, bana attıgı ilk mesaj, ilk buluştuğumuz gun. Benim onun mesajına gec cevap verdigim zaman bile girdiği kendini affettirme cabaları. Su an aramız iyi cok şükur
konuşuyoruz, buluşuyoruz ama ne bileyim. O ilk aylardaki sey yok sanki. Ne güzel geçmişti gecen bahar, benim icin hayatımın en guzel donemiydi belki de, bir daha o kadar mutlu olabilecek miyim diye dusunuyorum. Güneş baska parıldıyordu, telefonuma gelen mesaj sesi en buyuk mutluluk kaynağım olmustu
Uzun sure sonra her sabah gülümseyerek uyanıyordum. O hayatıma girmeden önce annem babam boşanıyordu, sirket cok buyuk bir para kaybetmişti bayagı sarsacak kadar ve annem kanser olmustu. Onun hayatıma girmesi sanki Allah'ın bana bir hediyesiydi. Sabahları birlikte yürüyüş yapardık güneş dogmadan. Her seyden mutlu oluyordum
Cok özlüyorum o ilk zamanları. Simdi gerek birbirimizin hayatında bulundugumuz sure, gerek iliskimiz acısından bazı seyleri tolere edecek kadar kredimiz var. Hani gec mesaj attı falan diye trip atacak bir durumda degiliz. O ilk baslardaki elde etme cabası, iliski oturana kadarki cicim ayları falan gecti. Her iliskide böyle mi olur? Yoksa bizde mi bir anormallik var? Bilmiyorum ki nedense su an o zamanlar dinlediğim şarkıları dinleyip dinleyip ağlıyorum iki saattir. Uzun süredir, aramız kötüyken bile böyle aglamamıstım, sanki gözlerim çeşme oldu o derece dolmusum. Ya bir daha onu goremezsem ya bir daha sarılamazsam ya ayrılırsak ne olur ben bir daha asla böyle sevemem bir daha böyle mutlu olamam diye düşünmeye basladım. Gereksiz kuruntu yaptım bu saatte biliyorum ama ne bileyim eski seyleri okuyunca cok moralim bozuldu, zamanında sırf ona kızmıstım dıye bana gönderdiği çiçeklerin resimlerini buldum... simdi hala buluşunca cok heyecanlanıyorum, bana sarıldığı zaman koklayarak icine çekerek sarılıyor, bilmiyorum her sey guzel ama ben nedense korkuyorum hep. Sanki benı kaybetme korkusu yokmuş gıbı, sankı ben olmasam bır eksıklık olmayacakmış gıbı. Onu cok seviyorum. Ve hala ağlıyorum sacma sapan, nedense cok ozledım gecen seneyi.