Baktım kavga anında haksızım ve eşim haksız olduğumu anlayıp üste çıkmaya başlıyor hemen gözlerimi doldurup “tamam ben öleyim o zaman sen anca o zaman mutlu olursun” diye duygu sömürerek onunda içini sızlatıp sımsıkı sarılmasını sağlıyorum.
Bazen kendime kavganın ortasında gidip onun sevdiği gibi salata, kısır, (buzluktan çıkarıp) sarma, börek yapıyorum. Hepsini de elime alıp tek başıma yiyorum. Eeeen fazla on dakika sonra kedi modunda gelip bende acıktım diye çocuk gibi kıvranıyor. Çok tatlı oluyor o halleri :)
geçen kavga ederken ağzımdan birden keşke kavga eden huysuz biri olmasaydın da canım pizza istedi diyebilseydim dedim ağlayarak. Gecenin ikisinde pizza yemeye gittik.
Eşimin bende dayanamadığı şey şebeklik. Şebekçe kafamı küstüm diye çevirmem ya da sana acıyorum bir daha bana sarılamayacaksın gibi çocukça bir cümlem ondaki siniri bitiriyor.
Birde çok inatçıdır. Yapmasını istediğim bir şey için “ ben böyle istiyorum ama yapabileceğini sanmıyorum” de çekil kenara, yapsın. Kavga ederken bana asla dokunamazsın dersem dokunmaya çalışıyor. Benimle asla konuşamazsın der başka odaya geçersem benimle konuşup güldürmeye çalışıyor. Bunu da çok kullanırım ben
Çok şükür büyük kavgamız yok işte olanları da böyle geçiştiriyoruz.
helal size.. Ya bana şu kafayı bi anlatın. Nasıl bu şekilde yapıyım da, duvar olmayım. Balta girmez orman modunda çıkıyım.. Bende ponçik olmak istiyorum
ki bu gerçek 
suratsız suratsız evde dolansam da yatağa kısacık şortla girip üstümü de örtmeyinceee
