- Konu Sahibi tuanamevsim
-
- #1
arkadaşlar benim eşimin ilk evliliğinden olan bir oğlu var ergenlik çağında. eminim benim gibi arakadaşlarımız da çoktur kk de. sorum şu çocuklarımızla ilişkilerimiz nasıl onların geleceklerinden tutunda sorunlarına,sağlık sorunlarına varıncaya dek her türlü gelişimleri ile ilgileniyormusunuz? biyolojik anneleri olmaya biliriz ancak bizlerinde üstümüze düşen görevlerimiz olduğunu düşünüyorum.buyrun paylaşalım bu konuyla ilgili üzüntülerimizi sıkıntılarımızı sevinçlerimizi
slm canım bak yine karşılaştık:))
benim eşimin ilk evliliğinden bir oğlu var çocuğu almıyoruz artık sen bu durumu zaten biliyordun tuana anlatmıştım sana. ama emin ol eğer almış olsaydık eskisi gibi yine elimden geleni yapadım eğitimiyle alakadar olurdum. ve ilerde ilkokula başladığı zaman isteğim yanımıza alıp eğitimyle birebir ilgilenmeyi çok istiyorum...
canim bu cocugun annesi yokmu ? eger varsa rahatsiz olabilir,ben mesela rahatsiz olurdum.:)
yokmu kızlar aynı durumda olanlar :44:
canim bu cocugun annesi yokmu ? eger varsa rahatsiz olabilir,ben mesela rahatsiz olurdum.:)
arkadaşım bende aynı durumdayım ve inan çok bunaldım çözüm arıyorum ama yok yok yokkkkkkkk hiçbir şey yapamamak ne kötü.bu akşam bir aile dostumuzda yemekteydik orda da konusu oldu çözüm bulamıyoruzzzzzzzz.
tatlım çocuğun annesinin olmaması durumu değil söz konusu olan sonuç itibari ile eşlerimizin çocukları bizlerin yanına gelip bizlerle birlikte aynı evi paylaşıyorlar. evimize geldikleri zaman onlara sırt dönmek söz konusu bile olamaz sonuçta herşeyden önce onlarda bir can ve bir birey başlı başına ve bu durumda olan binlerce insan var şunuda belirtmek isterimki benim bu konu ile ilgili sorunum yok aksine ben bu durumun üstesinden gelmiş biriyim.eşimle ortak bir kızımız da var aynı zamanda ve şahsen ben kızımın abi sevgisinden hiç bir zaman yoksun büyümesini istemiyorum her ne olursa olsun onların bir kan bağı var. ancak bu durumu yaşayan ama sorun halinde yaşayan bunca bayan varken belki sorunlara çözüm bulamasak bile içimizi dökeriz. hatta ve hatta güzel olan bazı şeyleride paylaşabiliriz diye düşündüm.
kesinlikle katılıyorum canım sana ben geçenlerde biliyorsun çok kötü bir dönemden geçtim ve burda benimle aynı durumu yaşayan arkadaşlarla konuşup inanılmaz rahatladım ve fikir alışverişinde bulunduk bir çok arkadaşla.
tatlım sorununuz sanırım ufaklığın annesi ile ama durumu tam olarak bilmediğim için bir yorum yapamayacağım.ama anladığım kadarı ile sen de eşinin çocuğunu sevenlerdensin.anlatırsan belki çözüm olmasa da içini döküp rahatlarsın
evet arkadaşım sorun çocuğun annesi.çocuğun bütün masrafları bize ait.ayakkabı mont giyim, okul harçlığı, spor okuluna gidiyor onun aidatı vs vs bizde.ayda 150 tl nafakada veriyoruz.
bugüne kadar ne sorunlar oldu ama artık tahammül bitti.bir anne çocuğunu bu kadar yıpratırmı?nasıl yıpratır anlamıyorum.babana gitmeyeceksin.büyüdüğünde senin soyadını değiştircez benim soyadımı vercez abuk subuk bir sürü şey.okula harçlık veriyorduk haftada 10 tl kadın çocuktan o parayı alıyor.ve harçlık vermiyor.çocuk bize geliyor baba arkadaşlarım bişeyler alıyo benim canım çekiyor annem paramı aldı diyor bu sefer eşim deliriyor.bizde çözümü parayı kantinde bırakmakta bulduk şimdi kantine bırakıyoruz.ilk hafta çocuğa sıkı sıkı tembihlemiş okuldan sandviç vs alma diye şimdi çocuğu yemek yemeden gönderiyor hergün okuldan 2-3 tane sandviç yiyor.inanın çocuğun yemek yeme alışkanlığı bitti.acıktığı zaman sandviç yiyelim nolur diye tutturuyor.bu çocuk 8 yaşında ve her hafta 80 tl para harcıyor oğlum niye böyle yapıyorsun evde yemeğini ye öyle git okula dediğimizde annem parayı nasıl olsa babanlar veriyor kantinden al sandviç ye dedi diyor.okulda drama kursu varmış ayda 15 tl sınıfta herkes başlamış çocuğu yazdırmamış eşim okula gidince öğreniyor ve yazdırıyor.bunların yanında baban bizi bıraktı gitti bizi sevmiyor inanın çocuk bize geldiğinde babasını lavaboya yalnız göndermiyordu.hep kucağında bunu aşmak için ne uğraştık oğlum ben annenle anlaşamadım ayrıldım ben seni bırakmam merak etme diye diye diye öğrendi.babası markete vs vs gidemezdi.hep kucakta misafirliğe giderdik kucaktan inmez.bunun doğru olmadığını anlaması çok uzun zaman aldı.3-4 sene hep kucakta gezdi.çocuğa oda takımı almış bir zamanlar çocuğa demişki orda yatmayacaksın yatağın yayları bozulur beraber yatıyorlarmış.odamda yatırmıyor beni odamda oynatmıyor etrafı pisletirim diye çocuk bize şikayet ediyor.orda bilgisayarım yok arkadaşım yok hep şikayet gitmek istemiyorum diye hıçkıra hıçkıra ağlıyor götürme babacım beni diye.bir şekilde ikna ediyoruz baba otobandanmı gidince daha uzak diğer yoldanmı otobandan diyoruz iyi otobandan gidelim o zaman diyor.yolda 40 kere duruyoruz tuvatelim geldi baba dur tuvaletim geldi baba dur.bunları gördükçe çok üzülüyoruz.annesiyle konuşmakla mümkün değil çözülmez zaten konuşulmaz bile.çocuğa almaya her gittiğinde eşimi yarım saat 40 dk bekletiyor yıllardır her hafta aynı muhabbet.evden çıkmadan arıyor.yolda arıyor yok yok yok.anlatmakla bitmezzzzz off
eşimle ikimizin çocuğu yok anne olamadım daha ama inanın o çocukla beraber bende oturup ağlıyorum bu yüzden de kızıyorum böyle annelere böyle annelik olmaz.sadece doğurmak yetmiyor işte.çocuğun derdiyle sıkıntısıyla uğraşması onu anlamaya çalışması gerekirken nasıl böyle davranabilir bir anne benim aklım almıyor.belki de benim çocuğum olmadığı için çocukları çok sevdiğim için böyle düşünüyorum bilmiyorum.Ben kendi annemden babamdan öyle gördüm onlar için en büyük mutluluk bizleri mutlu görmekti.Benim hiç mi hatam olmadı çok oldu mesela ilk evliliğimi ailem istemediği halde kaçtım ve evlendim annemi babamı ne kadar üzdüğümü sonradan anladım.anne baba affetmeli ne olursa olsun evladını bırakmamalı.onun her sıkıntısıyla ilgilenmeli.diyorum ya 6 senedir neler yaşadım bu kadın yüzünden.Benim ilk evliliğim alkol ve dayak yüzünden bitti.Kuyruğumu sıkıştırıp annemin evine döndüm.Haklı olduklarını anladım.ne cicim ayı ne bicim ayı yaşayamadım.2.evliliğimde hep bunların hayalini kurdum fakat bu çocuk için bütün hayallerimden vazgeçtim.Ben eşimle bir haftasonu sinemaya gidemedim bir haftasonu başbaşa bir kahvaltı edemedim.ben nelerden vazgeçtim bu 6 senede şu an yazarken bile ağlıyorum.ne kadar bunalsamda sıkılsamda bundan sonra da vazgeçmeyeceğim.sabırla çocuğun bizim yanımıza geldiği günü bekleyeceğim.biraz daha kendini bilmeye başladığında gelecek biliyorum.bunca fedakarlıktan sonra asla pes etmem bunca emeği çöpe atamam.
evet arkadaşım sabretmem gerekiyor ilgine teşkkür ederim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?