Annesi ve babasini evliligimizin ve hatta cocugumuzun önüne koyan bir adamla evlenmişim, evlenmeden önce asla böyle değildi. Stresten ve sıkıntıdan erken doğum, lohusa döneminde boşanma aşamasına kadar her şeyi yaşadım. Birçok yediği nane de cabası. Neden affetin diye sormayin. Annemle babam benim boşanmami kaldiracak, bana sahip cikacak psikolojide değiller. Ve ben bir de çocukla deneyelim, belki... Kafasindaydim. Ama ne saygi ne de sevgi kaldi birbirimize karsi. Her gunum eşimin varligina lanet okumakla geçiyor. Kizima asla belli etmemeye calisiyorum. Guluyorum, oynuyorum. Ama bu iki yuzluluk beni o kadar cok yoruyor ki... Eşimin beni sevip sevmediğini bilmiyorum. Ama değer vermiyor. Karisi gibi hissetmiyorum. Soy ismini dahi kullanmak istemiyorum. O kadar benimseyemedim. Hicbirimiz dört dörtlük değiliz ama eşim henüz çocuk ve ben artik saçma sapan dusuncelerine, bana saygi duymamasina tahammul edemiyorum. Ve kavgalarimiz hep bu sebepten. Ve gtu basi ayri oynuyor. Ben bakimli bir kadinim, bir erkegin dikkatini rahatlikla cekerim istesem ama goz temasi bile kurmuyorum ve tabi ki bunu yapmamam lazim ama eşim bunu aman ya bana sadik havasinda kullaniyor. Yanimda baskasina baktigini hissedebiliyorum. Tavirlari degisiyor hemen. Havalanmaya felan basliyor. Ben de agir sozler soyleyerek moralini bozuyorum. Ve ortam mahvoluyor. Nereye kimle gittigini soylemek hesap vermekmis gibi geliyor. Bosanma kararini cok kez aldim. Ayri ev tutarim yine de yaparim dedim. Rezil oldugunla kalirsin gittigin her yerde bulurum seni diyor. Ya da o gunluk ne yazik ki kalbimi kazaniyor. İcimde sevgi olmasa da umut var(di) bilmiyorum hala kaldi mi
