İnanın hamile kaldığımdan beri bunu düşünüyordum. Son zamanlardaysa eşimden iyice soğudum. Ailesinden hala kopamaması, ailesinin yaptığı saçmalıklara doğru düzgün ses çıkaramaması, evliliğimiz boyunca beni tanımaya bile çalışmaması, sadece elindeki telefonla aşk yaşaması beni artık boğuyor. Artık eşime öfkelenmiyorum bile. Sadece bıktım. Ve baba evine dönmek istemiyorum. Onlar bana kucak açarlar. Her zaman yanımda olurlar eminim. Ama ben kendi düzenimi çok sevdim. Biraz da bu yüzden hala adım atamadım belki de. Eşimi artık sevmiyorum. Bana dokunduğunda rahatsız oluyorum. İlişkiye onun zorlamasıyla giriyoruz. Gözlerimi kapatıp başka şeyler düşünüyorum. O seviyedeyim artık. İyi bir baba olduğunu bile düşünmüyorum. İşin kötü yanı da o kadar bitmiş ki benim için, benim için yaptığı küçük sürprizleri neden yaptığına sinirleniyorum. İstemiyorum çünkü. Evlilik terapisine gidelim dedim gelmedi. İki video izle dedim izlemedi. Kaybedilen çok şey var. Ne yapacağımı nereden başlayacağımı bilmiyorum şimdi. Nasıl yeni düzen kurulur?