Zor bir durum,Allah yardımcın olsun.
Ben çocuğu istemediğini düşünmüyorum.Aksine öz annesinin veremediklerini vermeye çalışıyorsun.
Tabi bu durum çok yorucu oluyor haliyle.Kendi sorunlarınla uğraşırken,bir çocuğun sorumluluğunu almak çok zor.
Ama sakın vazgeçme O'ndan,şu an bir ''anne''ye en çok ihtiyacı olduğu dönem.
Ve malesef çok şanssız çünkü annesi vazgeçmiş gibi.
Eğer bu evliliği,eşine rağmen devam ettireceksen,o çocuğa da sonuna kadar sahip çık.
Belki sonsuza kadar sizinle kalmıycak,belki annesi bir kaç sene sonra çıkıp çocuğunu istiycek.
Ama inan o çocuk aradan yıllar da geçse senin O'na yaklaşımını,ilgini,alakanı,verdiklerini hep hatırlıycak.
O yaşta çocuklar çok hisli olur,kolay kolay unutmazlar.
O yüzden ne olursa olsun sen yanında olduğu süre içinde O'nun için elinden geleni yap.
Diğer konuya gelirsek,bu konuyu eşinle vakit kaybetmeden ciddi bir şekilde konuş.
Anne olmak senin en doğal hakkın.Kendisi zaten baba diye bu hakkı senden esirgiyorsa bu evliliğin de bi hükmü yoktur bence.
Bilmiyorum ben mi bu konuda çok hassasım ama evlilikler de erkek kadının anne olma hakkını göz ardı ediyorsa,
ben o evliliği devam ettirmek için bir sebep göremem.
Eşini sevmen bambaşka bir konu.Ama O'da seni aynı ölçüde seviyorsa birikimini değerlendirmek konusunda önceliği sana vermeli.
Çünkü ortada bir sorun var ve bu sorun ertelenebilecek,bekletilebilecek bir durum değil.
Kuzeni ise bu iki sorun haricinde çerez gibi geldi bana.
Yani empati yapıyorum da,ben eşime kuzeninin tavırlarından,O'nunla diyaloğundan hoşlanmadığımı söylesem,
aynı şekilde istifini bozmadan devam etseler,seni gaza getirmeyim ama büyük olay çıkarırdım.
Tabi şahsi düşüncem bu:)
Sen şimdi kuzeni askıya al,kendi çocuk durumun önceliğin olsun.
Ya da aslında hepsinden önce kendine sormalısın ''bu evlilik ve eşin bu kadar emeği,çabayı hakediyor mu?''