- 1 Haziran 2016
- 55
- 30
- 32
-
- Konu Sahibi Baharinanasi
- #1
Merhabalar.Biraz dertliyim yazacaklarım uzun olabilir.Görüşünüze ihtiyacım var.
Eşimde bende memuruz.Evlendikten 2.5 yıl sonra bir evladımız oldu.Bebeğimiz dığana kadar bir kere bile tartışmamıştık.Birbirimizi çok seviyorduk.Bebeğimiz doğduktan sonra sorunlar başladı.Ben hem anne hem iş kadınıydım o sadece iş adamı.Ben geceleri defalarca bebeğimi beslemek için uyanıyordum bazen 1 bazen 3 saat uykuyla işe gidiyordum ama onun hayatında değişen birşey yoktu.Bana yemeğim tam olsun ev hep temiz olsun falan dediği yoktu ama yine de daha fazla efor sarfeden taraf olmak sinirlerimi bozuyordu ama şu birkaç güne kadar arada söylensem de büyük bir problem haline getirmemiştim.Yukarıda bahsettğim mevzuudan dolayı ara ara error verip bunu eşime anlatsam da çözüm adına bişey yapamadı hiç.Anlık oldu bitti yani.Şimdi 2. çocuğumuzda var.7 yıl oldu evleneli ve artık ayrı hayatlar yaşadığımızı ve bunun sebebinin eşim olduğunu düşünüyorum.Covidden dolayı ücretsiz izindeyim çocuklarla beraber evdeyim sürekli.Eşimde vardiyalı çalışıyor yani bazen gece bazen gündüz.Gündüz çalıştığı zaman sabah 7.45te evden çıkıyor akşam 8.15 gibi eve geliyor.Çocuklar 9.30 da kendi de ertesi günde işe gidceeğinden 11 gibi uyuyor.Yani eve geldikten sonra çocuklarla 1.15 dk benmle 2.45 dk geçiriyor.Geçiriyor diyorum ama taş çatlasın benimle de çocuklarla da 15 dk ilgileniyordur.O da sürekli değil tabiiki.Hep tv telefon. Gece çalıştığında akşam 6.45 gibi çıkıyor sabah 8.15 gibi gelip uyuyor öğleden sonra 2.30 gibi kalkıyor.Sonra tv telefon.Evin işine yardım etmiyor.Çocukları parka çıkarmıyor.Çocukların beslenmesiyle ilgilenmiyor.Çocuklarla toplamda 1 saat vakit geçirmiyor.Benimle muhabbet etse de telefon ya da tvyle ilgilenmeyi tercih ettğini fark edebiliyorum.İlk çocuğum doğduğundan beri kendi gönlünden geçerek 1 kere bile dışarı çıkarmadı çocuğu.Hep benim dürtüklememle oluyor.O da oflaya puflaya.Hadi hep beraber şunu yapalım bunu yapalım demem ve ilk etapta gelen uflamaları puflamaları püskürtmem gerekiyor her seferinde.Aynı yatakta bile yattığımız sayılı. Büyük çocuğum beş yaşında Artık odasını ve yatağını alışması gerekiyor ama bunun içinde tek başıma çabalıyoruArtık odasını ve yatağını alışması gerekiyor ama bunun için onunda desteğine ihtiyaım olduğunu açıkça söyledim.Ben 1 yaşındaki bebeğim için geceleri defalarca kalkıyorum halim kalmıyor artk.E büyük çocuğum geceleri yatağa gelimce al götür yatağına geri diyorum hep çocuğu yanıma yatırıp keni gidiyor.Bazende benimle yatmasını kendi istiyor.Gece uyanınca geri yatamıyormuş uykusuz kalıyormuş.Ben 1-2 saatlik uykuyla işe giderken be oluyordu peki.2 gün önce sabrım taştı ve o zamandan beri konuşmuyorum eşimle.Sabah çocukların kahvaltısını yaptırdım eşime de kahvaltı ayırdım kalpli falan.Ufaklığı öğle uykusuna yatırdım hadi gel sen kahvaltını yap ben de çay içeyim bi bardak dedim.Mutfağa gittiğimde ufaklığın her yeri dağıttığını gördüm ve evde yapılacakda kafamda bir sürü iş vardı.Eşime bunları anlatmaya başlayınca bana “halledersin sen” dedi.Ben ısrarla anlatmama rağmen böyle konuşacaksan bi daha bişey hazırlama yemicem falan dedi.Ben hala kendimi ve duygularımı anlatmaya çalışırken yemiyorum dedi gitti.Ben sinir krizi geçirdim.Bir sürü ağladım.Hazırladıklarımı çöpe döktüm.Yapılacak üç beş işi yapıp dışarı çıktım.O zamandan beri konuşmuyorum.Eşimse hiçbirşey olmamış gibi konuşmamı bekliyor sanırımki dün neden hala trip atıyorsun dedi.Arada akşam yemeğini yapar.Ben ısrar edince ev temizliğine yardım eder.Kalp kırmaz sorun çıkarmaz.Sadıktır.Beni sevdiğini söylüyor.Çocuklar olana kadar bunu hissediyordum da ama sevdiğin kişiyle her anını geçirmek istemez misin? Sorumu soruyorum şimdi : EVLİLİK BU MU? Hani hayatları birleştirecektik? Ben çocuklarla yaşıyorum o kendi hayatında. Eşim mi yoksa sürekli yönlendirmem gereken 3. çocuğum mu? Offf çok yorgun hissediyorum kendimi.
Eşimde bende memuruz.Evlendikten 2.5 yıl sonra bir evladımız oldu.Bebeğimiz dığana kadar bir kere bile tartışmamıştık.Birbirimizi çok seviyorduk.Bebeğimiz doğduktan sonra sorunlar başladı.Ben hem anne hem iş kadınıydım o sadece iş adamı.Ben geceleri defalarca bebeğimi beslemek için uyanıyordum bazen 1 bazen 3 saat uykuyla işe gidiyordum ama onun hayatında değişen birşey yoktu.Bana yemeğim tam olsun ev hep temiz olsun falan dediği yoktu ama yine de daha fazla efor sarfeden taraf olmak sinirlerimi bozuyordu ama şu birkaç güne kadar arada söylensem de büyük bir problem haline getirmemiştim.Yukarıda bahsettğim mevzuudan dolayı ara ara error verip bunu eşime anlatsam da çözüm adına bişey yapamadı hiç.Anlık oldu bitti yani.Şimdi 2. çocuğumuzda var.7 yıl oldu evleneli ve artık ayrı hayatlar yaşadığımızı ve bunun sebebinin eşim olduğunu düşünüyorum.Covidden dolayı ücretsiz izindeyim çocuklarla beraber evdeyim sürekli.Eşimde vardiyalı çalışıyor yani bazen gece bazen gündüz.Gündüz çalıştığı zaman sabah 7.45te evden çıkıyor akşam 8.15 gibi eve geliyor.Çocuklar 9.30 da kendi de ertesi günde işe gidceeğinden 11 gibi uyuyor.Yani eve geldikten sonra çocuklarla 1.15 dk benmle 2.45 dk geçiriyor.Geçiriyor diyorum ama taş çatlasın benimle de çocuklarla da 15 dk ilgileniyordur.O da sürekli değil tabiiki.Hep tv telefon. Gece çalıştığında akşam 6.45 gibi çıkıyor sabah 8.15 gibi gelip uyuyor öğleden sonra 2.30 gibi kalkıyor.Sonra tv telefon.Evin işine yardım etmiyor.Çocukları parka çıkarmıyor.Çocukların beslenmesiyle ilgilenmiyor.Çocuklarla toplamda 1 saat vakit geçirmiyor.Benimle muhabbet etse de telefon ya da tvyle ilgilenmeyi tercih ettğini fark edebiliyorum.İlk çocuğum doğduğundan beri kendi gönlünden geçerek 1 kere bile dışarı çıkarmadı çocuğu.Hep benim dürtüklememle oluyor.O da oflaya puflaya.Hadi hep beraber şunu yapalım bunu yapalım demem ve ilk etapta gelen uflamaları puflamaları püskürtmem gerekiyor her seferinde.Aynı yatakta bile yattığımız sayılı. Büyük çocuğum beş yaşında Artık odasını ve yatağını alışması gerekiyor ama bunun içinde tek başıma çabalıyoruArtık odasını ve yatağını alışması gerekiyor ama bunun için onunda desteğine ihtiyaım olduğunu açıkça söyledim.Ben 1 yaşındaki bebeğim için geceleri defalarca kalkıyorum halim kalmıyor artk.E büyük çocuğum geceleri yatağa gelimce al götür yatağına geri diyorum hep çocuğu yanıma yatırıp keni gidiyor.Bazende benimle yatmasını kendi istiyor.Gece uyanınca geri yatamıyormuş uykusuz kalıyormuş.Ben 1-2 saatlik uykuyla işe giderken be oluyordu peki.2 gün önce sabrım taştı ve o zamandan beri konuşmuyorum eşimle.Sabah çocukların kahvaltısını yaptırdım eşime de kahvaltı ayırdım kalpli falan.Ufaklığı öğle uykusuna yatırdım hadi gel sen kahvaltını yap ben de çay içeyim bi bardak dedim.Mutfağa gittiğimde ufaklığın her yeri dağıttığını gördüm ve evde yapılacakda kafamda bir sürü iş vardı.Eşime bunları anlatmaya başlayınca bana “halledersin sen” dedi.Ben ısrarla anlatmama rağmen böyle konuşacaksan bi daha bişey hazırlama yemicem falan dedi.Ben hala kendimi ve duygularımı anlatmaya çalışırken yemiyorum dedi gitti.Ben sinir krizi geçirdim.Bir sürü ağladım.Hazırladıklarımı çöpe döktüm.Yapılacak üç beş işi yapıp dışarı çıktım.O zamandan beri konuşmuyorum.Eşimse hiçbirşey olmamış gibi konuşmamı bekliyor sanırımki dün neden hala trip atıyorsun dedi.Arada akşam yemeğini yapar.Ben ısrar edince ev temizliğine yardım eder.Kalp kırmaz sorun çıkarmaz.Sadıktır.Beni sevdiğini söylüyor.Çocuklar olana kadar bunu hissediyordum da ama sevdiğin kişiyle her anını geçirmek istemez misin? Sorumu soruyorum şimdi : EVLİLİK BU MU? Hani hayatları birleştirecektik? Ben çocuklarla yaşıyorum o kendi hayatında. Eşim mi yoksa sürekli yönlendirmem gereken 3. çocuğum mu? Offf çok yorgun hissediyorum kendimi.