- 1 Nisan 2011
- 77
- 59
merhaba,
biz 8 yıllık evliyiz ve evlendiğimiz günden beri hep sıkıntılar yaşıyoruz. 7 yaşında bir oğlum var mutlu bir çocuk, öyle olması için ikimizde elimizden geleni yaptık yapıyoruz. ama sorun şu;
biz başka insanlarız ben mantıksal o duygusal, mutsuzuz çünkü ikimizi mutlu eden şeyler birbirinden çok uzak, onun için 3 kişilik ailemiz yeterli başka insanlara gerek yok benim için kalabalık bir yaşam mutluluk veriyor...
herşeyi bu kadar farklı iki insan evliliği paylaşmıyor sadece katlanıyor. oğlumuz için katlanıyoruz ama bu beni bunalıma sokuyor.. ayrılmaya cesaretim yok ama mutsuzluktan öleceğim, kocam travmatik bir kişilik çocukluk travmaları var ama bir türlü doktora gitme konusunda ikna edemedim. ona göre herşeyin en iyisini o biliyor benim düşüncelerim hep yanlış.
annem babam vefat etti bir ablam var ve onunla da görüşmeme kendince nedenler uydurarak engel oluyor daha doğrusu hiç gitmesem görüşmesem çok iyiyiz. gideceğim dediğimde tersi dönüyor gidebilirmişim ama oğlumu götüremezmişim. bütün arkadaşlarımla uzaklaşmama neden oldu. geçen yıl beni sanal olarak aldattığını öğrendim ona göre bu aldatma değil fiziksel bir aldatma yok diye ancak benim ona hiç güvenim kalmadı. hep suçlu beni yapıyor. olanları kabul ediyor ama sorumlu beni tutuyor ona arkamı dönünce ne yapacağını şaşırıyormuş. vs vs...
boşanmak istiyorum ama merhametim bana engel oluyor, ev arkadaşı olmak mı doğru seçenek oğlum için bilemiyorum. sizce ne olur en düzgünü??
biz 8 yıllık evliyiz ve evlendiğimiz günden beri hep sıkıntılar yaşıyoruz. 7 yaşında bir oğlum var mutlu bir çocuk, öyle olması için ikimizde elimizden geleni yaptık yapıyoruz. ama sorun şu;
biz başka insanlarız ben mantıksal o duygusal, mutsuzuz çünkü ikimizi mutlu eden şeyler birbirinden çok uzak, onun için 3 kişilik ailemiz yeterli başka insanlara gerek yok benim için kalabalık bir yaşam mutluluk veriyor...
herşeyi bu kadar farklı iki insan evliliği paylaşmıyor sadece katlanıyor. oğlumuz için katlanıyoruz ama bu beni bunalıma sokuyor.. ayrılmaya cesaretim yok ama mutsuzluktan öleceğim, kocam travmatik bir kişilik çocukluk travmaları var ama bir türlü doktora gitme konusunda ikna edemedim. ona göre herşeyin en iyisini o biliyor benim düşüncelerim hep yanlış.
annem babam vefat etti bir ablam var ve onunla da görüşmeme kendince nedenler uydurarak engel oluyor daha doğrusu hiç gitmesem görüşmesem çok iyiyiz. gideceğim dediğimde tersi dönüyor gidebilirmişim ama oğlumu götüremezmişim. bütün arkadaşlarımla uzaklaşmama neden oldu. geçen yıl beni sanal olarak aldattığını öğrendim ona göre bu aldatma değil fiziksel bir aldatma yok diye ancak benim ona hiç güvenim kalmadı. hep suçlu beni yapıyor. olanları kabul ediyor ama sorumlu beni tutuyor ona arkamı dönünce ne yapacağını şaşırıyormuş. vs vs...
boşanmak istiyorum ama merhametim bana engel oluyor, ev arkadaşı olmak mı doğru seçenek oğlum için bilemiyorum. sizce ne olur en düzgünü??