Eş, nişanlı, sözlü veya sevgilinin vefatı hakkında...

Mikasa Ackerman .!.:

Merhabalar bu benim ilk gönderim. Yıllar önce de vardı bu sayfa hala var olduğunu görünce hem şaşırdım hem de sevindim. Etrafımda beni dinleyecek insanlar var elbet ama biliyorsunuz böyle bir konu hakkında verdikleri destek yeterli olmuyor. Kendi hikayemi anlatmadan önce sadece merak ettiklerimi sormak istiyorum. Okumak isteyen olur istemeyen olur. Sorularımı sadece kendimle kıyaslayıp hangi süreçten geçtiğimi görmek ve kendimi yalnız hissetmemek soruyorum. Ne hissettiğimi düşündüğümü bilmiyorum. Lütfen zarar verecek yorumlarda bulunmayın. Zaten harap haldeyim. Sadece daha iyi olmak istiyorum. Çünkü son sözleri sen hep gül ben senin hep mutlu olmanı istiyorum idi.

Eşini veya ilişkisi olduğu kişiyi kaybedenlerden eğer sizi rahatsız etmezse yanıt bekliyorum. Ne kadar oldu ve şimdi ne durumdasınız? Geçiyor mu ya da ne kadar geçiyor? Kendinizi iyileştirmek için neler yaptınız? Destek aldığınız yazar, kitap, kişi vb. öneriniz var mı? Olduysa başka biriyle bir yola çıkma düşüncesini ne kadar zaman sonra kabul edebildiniz? Bu yeni yolculuk acınızı dindirdi mi yoksa devamlı eski günleri mi hatırlatıyor? Gerçekten birini daha sevebildiniz mi? Bu eksiklikle ömür boyu yaşanılabilir mi?

Cevap verecek olan herkese teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Evli olup eşini kaybedenlerin yası daha kısa sürüyor ama nişanlı, sözlü yada erkek arkadaşsa daha uzun sürüyor. Böyle bir acı yaşamadım çok şükür. Size de sabırlar diliyorum. Fakat hayat böyle geçmez elbet bir yerinden hayata tutunmanız gerekir. Hiç bir zaman tamamen unutamazsınız ama zamanla sadece bir tebessüm ve yaşanmamışlık olarak kalır ki olması gereken de bu.

mybiglove .!.:

Yok, corona zamaniydi, once hastanelik oldu yogun bakim vs, sonra rahmetli

Genişletmek için tıkla...

Allah rahemet eyledin
2 ay deyince tuhafima gitti

Umurumdaydi .!.:

Allah rahemet eyledin
2 ay deyince tuhafima gitti

Genişletmek için tıkla...

Vah gidene

Bugün tam 690 gün oldu eşim gideli. Bana sorsan daha dün...
Acım azalmadı ama baş etmeyi öğrendim bir şekilde, başka çarem yoktu zaten.
Her şeyi bir şekilde hallettim de o özlemle baş edemedim işte... bi onunla baş edemedim...
Sevdiğini kaybeden herkese sabır diliyorum.

Başınız sağolsun. Rabbim daha büyük acılarla sınamasın.

Çok değişik bir konu olmuş bu. Allah herkesin yardımcısı olsun. Gönlüne ferahlık versin kaybı olan herkesin.

Eşimi kaybetmedim(allah korusun), çocuklarımı kaybettim doğumda. 6 ay oluyor kaybımı yaşayalı. Unutulmuyor, özlemse asla geçmiyor. Ölümü hatırlatan her an gözlerimin dolmasına yetiyor. 6 ay geçti ağlamadığım gün olmadı, hayat devam ediyor. Güzel şeyler de oluyor hayatta. Tabi ki mutlu olduğum anlarım var hayatta, ama onların olduğu anları tercih ederdim sanırım. Rüyalarımda defalarca gebeliğimi gördüm, ya da büyüdüklerini gördüm. Çocuklarıma sarıldım öptüm kokladım. Geçmiyor ama hayat devam ediyor. Eşim hayatta, hep yanımda. En büyük destekçim en büyük desteğim. Allah korusun onsuzluğu göstermesin inşallah. Hep inşallah el ele gideriz diyoruz bu dünyadan.

Bugüne kadar sevdiğim ölümüne üzüldüğüm, ağladığım akrabalarım oldu. Acılar o kadarmış sanırdım. Evlat acısı bambaşkaymış. Rabbim kimseye yaşatmasın. Hayat bu yaşıyoruz yaşamaya da mecburuz bir şekilde. İnsan mutlu olmuyor değil oluyor ama eksik kalıyor bir şekilde..

durusu ay .!.:

Şimdi nasılsın

Genişletmek için tıkla...

Selam herkese. Yorum yazan herkese teşekkür ederim. Acılarını paylaşanlara sabır dilerim. İnşaallah cennette birlikte olacağız.

O yazdıklarımı unutmuştum açıkçası. Ayakta duracağım diye direnirken depresyona girdim. O ayları pek hatırlamıyorum. Çevrem sağ olsunlar kısa süre de olsa destek oldular. Acı yaşamayan yaşayanı anlayamıyor. Kafalarını şişirmektense köşeme çekildim. İki eski dostum beni bu süreçte yalnız bıraktı. Sonrasında da hiç konuşmadık. Bir dertleri olsa saatlerce de dinler farklı şehirde de olsa yanlarına giderdim. Bir darbe de onlardan yedim. Terapistim tarafından da terk edildim. Galiba kendini yetersiz hissetti. Kendisinden bir beklentim yoktu beni dinlemesi ve anlaması yeterdi.

Yaz tatilinde görev yaptığım yerden ayrılmadım. Her yaz ailemin yanına giderdim. İki ay evde tek başıma ne yaptım bilmiyorum. Sonrasında farklı bir ile tayin oldum. Bir daha da buradan ayrılmadım.

Allah beni hep hayal ettiğim bir yere gönderdi. Yıllardır kurduğum bir yer vardı öğrencilerime anlatırdım. Hocam Allah dualarınızı kabul etsin diye onlar da bana dua ederlerdi. Burası çok güzel. Yaz kış yeşil çiçekler açıyor her yerden dereler akıyor. Havası ne sıcak ne soğuk. Ama hala toprağın altı üstünden daha sevimli geliyor. Geçen hafta bir dedenin cenazesine gittim. Kızlarından biri yakın zamanda eşini kaybetmiş. Kadın benden çok daha güçlü duruyordu sadece dört ay olmasına rağmen. Aslında güçlü biri olmadığımı o ablayı görünce anladım. Sizi anlıyorum bende sevdiğim birini kaybettim deyince nişanlını mı diye sordu. Beklemiyordum ama birden ağlamaya başladım. O bana sarıldı ayıp ettim utandım.

Üzerinden bir yıl üç ay geçti. Bana sanki altı ay gibi geliyor. Mezarına gidemedim. Hergün gitmeyi düşündüm ama yapamadım. O da hiç rüyama gelmedi kızdı galiba bana. Nasıl olduğunu merak ediyorum. Hiç değilse iyi mi bilmek istiyorum.

Abisi ve eşi bana dönüş yapmadılar. Mezarının yerini öğrenmek için mesaj attım cevap verip bir daha konuşmadılar. Resimlerini kaybolmaması için üç ayrı yere kopyaladım. Ama sormadılar istemediler. Hatta kardeşine ait olan bir hesap vardı onu kullanmaya başlamış abisi. Onun hatıra olduğuyla ilgili duygusal bir mesaj attım. Dediğimi yaptı ama cevap bile vermedi.

Çok yalnızım. Gerçekten çok yalnızım. Öğrencilerim sohbetimi sever bir dakika yalnız bırakmıyorlar. Kardeşlerim yanıma gelip gidiyor ama çok yalnızım. Hislerimi konuşabileceğim kimsem yok. O yüzden bu kadar uzun yazdım.

Annemin psikolojik sorunları var. Evime gelip değişik sorunlar çıkarıp dramalar yaratıp çekti gitti. Evin bazı noktalarına bakınca yaptıkları gözümün önüne geliyor ve daha eskileri. O konu çok uzun onun için daha fazla uzatmayayım. Annemle görüşemiyorum. Düşününce bile nefesim daralıyor. Aile evime gidemiyorum bu nedenle. Her zamanki gibi annem destek olmak yerine köstek oluyor. Sana üzülmedim ona üzüldüm diyebilecek birisi. Aklı başında bir annem olsa ve destek olsa bu kadar yalnız hissetmezdim.

Çok sevmiştim gerçekten çok güzel bir insandı. Allah bilir ama bir daha böyle bir şeyle karşılaşacağımı sanmıyorum. Hiç değilse bir kere de olsa sevdim ve sevildim. Bunun için seviniyorum. Geçen zamanda başka bir erkekle görüşmedim. Öyle bir hissim olmadı. Aile kurma hayalimi de gömmek zorunda kaldım böylece. Ömür boyu yalnız yaşamayı bir şekilde çözeceğim. Bir miktar borcum var elime para kalınca bunun için tekrar terapiye başlayabilirim.

Sorduğunuz için pişman olmadınız inşaallah. Hakkınızı helal edin. Herkese tekrar teşekkür ederim.

Bu yazıyı yazdığınız gün eşimi kaybettim.
Henüz 3 ay oldu ama ben yaşamak zorunda olmakla ölmek istemek arasına sıkıştım. Çünkü eşimi kaybettiğimde 25 günlük bebeğim vardı henüz lohusaydım. Birde 21 aylık bir oğlum daha vardı. Eşimin vefatından 10 dakika önce görüntülü konuşmuştuk. Kapatırken bana sizi çok seviyorum Allaha emanetsiniz demişti. Bilmeden bizi Allaha emanet etti ve gitti. 3 yıl olmuştu evlendiğimiz. O kadar çok hayalimiz vardı ki. Ben bebeğimin büyüdüğünü gördükçe acı çekiyorum. Onunla bu anları paylaşamıyorum. Onunla en büyük hayalimiz evlatlarımızdı. Şimdi ben tek başıma onlar için yaşamak zorundayım. Sizin konunuzu okudum belki bir umut ışığı yakalarım diye ama hala acı çekiyor olduğunuzu görmek beni iyice kötü yaptı. Bende nasıl geçecek nasıl olacak bir daha nasıl güleceğim bilmiyorum. Evlatlarım için yaşamak ve gülmek zorundayım ama nasıl başarırım henüz aklım almıyor. Her saniye onu özlemekle geçiyor günlerim. Onlarla ilgilendiğim için acımı yaşamaya bile vakit bulamıyorum kimi zaman. Bitik bir haldeyim. Bir gün tekrardan mutlu olabilir miyim gerçekten içten gülebilir miyim diye düşünüyorum ve tabiri caizse dört gözle o günleri bekliyorum

nona97 .!.:

Bu yazıyı yazdığınız gün eşimi kaybettim.
Henüz 3 ay oldu ama ben yaşamak zorunda olmakla ölmek istemek arasına sıkıştım. Çünkü eşimi kaybettiğimde 25 günlük bebeğim vardı henüz lohusaydım. Birde 21 aylık bir oğlum daha vardı. Eşimin vefatından 10 dakika önce görüntülü konuşmuştuk. Kapatırken bana sizi çok seviyorum Allaha emanetsiniz demişti. Bilmeden bizi Allaha emanet etti ve gitti. 3 yıl olmuştu evlendiğimiz. O kadar çok hayalimiz vardı ki. Ben bebeğimin büyüdüğünü gördükçe acı çekiyorum. Onunla bu anları paylaşamıyorum. Onunla en büyük hayalimiz evlatlarımızdı. Şimdi ben tek başıma onlar için yaşamak zorundayım. Sizin konunuzu okudum belki bir umut ışığı yakalarım diye ama hala acı çekiyor olduğunuzu görmek beni iyice kötü yaptı. Bende nasıl geçecek nasıl olacak bir daha nasıl güleceğim bilmiyorum. Evlatlarım için yaşamak ve gülmek zorundayım ama nasıl başarırım henüz aklım almıyor. Her saniye onu özlemekle geçiyor günlerim. Onlarla ilgilendiğim için acımı yaşamaya bile vakit bulamıyorum kimi zaman. Bitik bir haldeyim. Bir gün tekrardan mutlu olabilir miyim gerçekten içten gülebilir miyim diye düşünüyorum ve tabiri caizse dört gözle o günleri bekliyorum

Genişletmek için tıkla...

Başınız sağolsun, Allah mekanı cennet olsun.
Umarım evlatlarinizla birlikte sağlıklı ve mutlu yıllar geçirirsiniz.
Eminim ki güzel yıllar gelecek, siz yine mutlu olacaksınız. Bol sabır diliyorum.
Dua edeceğim sizin için

nona97 .!.:

Bu yazıyı yazdığınız gün eşimi kaybettim.
Henüz 3 ay oldu ama ben yaşamak zorunda olmakla ölmek istemek arasına sıkıştım. Çünkü eşimi kaybettiğimde 25 günlük bebeğim vardı henüz lohusaydım. Birde 21 aylık bir oğlum daha vardı. Eşimin vefatından 10 dakika önce görüntülü konuşmuştuk. Kapatırken bana sizi çok seviyorum Allaha emanetsiniz demişti. Bilmeden bizi Allaha emanet etti ve gitti. 3 yıl olmuştu evlendiğimiz. O kadar çok hayalimiz vardı ki. Ben bebeğimin büyüdüğünü gördükçe acı çekiyorum. Onunla bu anları paylaşamıyorum. Onunla en büyük hayalimiz evlatlarımızdı. Şimdi ben tek başıma onlar için yaşamak zorundayım. Sizin konunuzu okudum belki bir umut ışığı yakalarım diye ama hala acı çekiyor olduğunuzu görmek beni iyice kötü yaptı. Bende nasıl geçecek nasıl olacak bir daha nasıl güleceğim bilmiyorum. Evlatlarım için yaşamak ve gülmek zorundayım ama nasıl başarırım henüz aklım almıyor. Her saniye onu özlemekle geçiyor günlerim. Onlarla ilgilendiğim için acımı yaşamaya bile vakit bulamıyorum kimi zaman. Bitik bir haldeyim. Bir gün tekrardan mutlu olabilir miyim gerçekten içten gülebilir miyim diye düşünüyorum ve tabiri caizse dört gözle o günleri bekliyorum

Genişletmek için tıkla...

Size iyi hissettirir umarım diye bir arkadaşomdan bahsetmek istiyorum...

İkinci cocuğunun doğumunda esi trafik kazası geçirip ölüyor.
İlk çocuğu da henüz 2yasında... İki bebeğiyle kalıyor ailesinin yanında biraz zaman geçiriyor.
Eşinin anne ve babası kabul etmiyor biz 3kişiye bakamayız diyorlar. Kızı evden kovuyorlar.
Çalışmayan maddi gücü desteği olmayan bu arkadasa görümce leri kendi eşlerinin yaşıyor olmasıyla nispet yapmalarını mı dersiniz, kardesimizle daha 2 3senelik evdliydin ne anladın da bu kadar üzülüyorsun demelerini dersiniz türlü türlü can acımalar.. Adamı alıp gömmüşler kıza cenazesini baska sehire götürüp gömdüklerini bile söylememiş ler.
Yani acısının harici de bir de bunların pislikleri vicdansız merhametsiz oluşları ile daha lohusa iken iki bebeği bes parasız kalması ile uğraştı.. Eşinin vefatından 3 4sene sonra Bi adamla tanısı evlendi.. Öyle dünyanın iyi insanı ki adam iyi kikarsısna cıkmıs dedik..iki çocuğuna ve arkadasa cok güzel sahip cıktı ayrıca arkadasımın eşinin anılarına da...
Hiç evlenmeyi istemiyor aklından bile geçirmiyordu..
Simdi bu kişiye dua ediyor..
İnsan hayatının Bi çok dönüm noktası var nefes alıp vermeye devam ettikçe neler değişir bilemeyiz.
Güzel günler yaşamanız dileğiyle.....

Mikasa Ackerman .!.:

Nedense buraya bir şey yazmak istediğimde çok zorlanıyorum. Elim klavyeye alışkın ama ondan bahsedeceğim zaman yazamıyorum donup kalıyorum. Üzdüğüm kişilerden özür dilerim. Ama paylaşımlarınız bana destek oldu tekrar teşekkür ederim. Hem çok yalnızım içimi gerçekten dökebileceğim kimse yok hem de buraya yazamıyorum anlamıyorum neden. Devamlı kafamla konuşuyorum.

28 yaşındayım ve kendisi ilk sevdiğim erkekti. Beni kendinden çok sevdi. Bunu süreç boyunca hissettirdi. Çok güzel bir kalbi vardı. Yüzü o kadar masumdu ki baktıkça rahatlardım ve hala çok garip geliyor uykumu getirirdi. Uyurken bile telefon açık kalırdı. Bazı aksilikler oldu ve ailelerimizi yüz yüze görüştüremedik. Nisan ayında hem söz hem de dini nikahı yapacak yazın da ben tayin alırken evlenecektik. Önce telefonun kapanma sesini duydum sonra bu saatte niye uyanık acaba diye düşünürken evin sallandığını fark ettim. Hemen onu aradım ama hat düşmedi. Whatsapp üzerinden aradım çaldı ama açmadı. Evden çıktığımda abisine ulaştım. İyi olduğunu gece evden çıkıp kuzeniyle görüştüğünü söyledi. Eğer enkazda olduğunu söylemiş olsaydı mahvolur ailemin yanına dönemezdim. Sekizinci gün ona ulaşabildiler. Üstlerine ikinci bir bina daha yıkılmış. Ailesi ben maraşta yaşamak istemiyorum diye istemeye gelmeyi iptal etmişti. Ailecek vefat etttiler. Cenazesine gidemedim. Yıllarca beklediğim hayallerimdeki insanın cenazesine gidemedim.
Ailesinden bir tek abisi hayatta. Eşi bana dönüş yapacaktı ama aramadı. Ben psikolojileri iyi değildir belki diyerek rahatsız etmedim onları ama annem mesaj atmış görüldü atmışlar. Abisinin ailesinden uzak olduğunu biliyordum ama bu kadar umursamaz olacağını düşünmemiştim. Kardeşinin anne babasının evinin bile resimleri var bende. Bunları istemek için bile ulaşmadılar. Benimde ne kadar üzgün olduğumu biliyorlar ama yok saydılar. Ramazandan sonra mezarına gideceğim umarım yerini ve numarasını söylerler.

Size komik gelecek belki ama en büyük isteğim beni gerçekten ve benim de sevebildiğim biriyle aile olmaktı. Ve onunla tanışana kadar hiç kimseyi bu hayale ortak etmemiştim. Daha önceden ne istediysem hatta fazlası onda vardı. Sanki benim için dünyaya gelmiş gibi. Fikirlerimiz zevklerimiz hayallerimiz ortaktı. Tanıştıktan bir hafta on gün sonra evlilik hakkında konuşmaya başlamıştık. Tek dileği benim yanımda olmaktı. Ben bir şeyler hayal ederken o sadece benim içerisinde olduğum bir ev istiyordu. Hayaller kurarak çeyiz hazırladım temel alınması gerekenleri aldım. Diğer odada duruyorlar şimdi.

Prenses gibi büyümedim. O nedenle güçlü bir insanım. Ama ilk defa gerçekten kaldıramayacağımı düşündüğüm için psikolojik desteğe başladım. Hala ne depremden ne de yastan bahsetmişim psikoloğa. Karalar bağlayıp kendimi yatağa atmadım. İyileşmeye çalışıyorum. Onu aklımdan çıkarmaya çalışmıyorum varlığı ve bana yaşattıkları için şükrediyorum. İntihar haram olduğu için ve kız kardeşim bunu kaldıramayacağı için ölemiyorum. Yaşamak zorundayım ama artık ne yapacağım bilmiyorum. Dizi film oyun kitap şuanı doldurmaya normalleşmeye çalışsam da gelecekten korkuyorum. Ömür boyu yalnız nasıl yaşayacağım bilmiyorum.

İçimden geçenleri kısaca yazmaya çalıştım. Dağınık oldu kusura bakmayın

Genişletmek için tıkla...

Çok üzüldüm şuan ne diyeceğimi bilemedim. Rabbim mekanını cennet eylesin inşallah. Size de bol sabır versin.

Ölenler unutulmuyor. Ama onlarla da yaşanmıyor.

Benim bi arkadaşımın da 4-5 yıllık eşi öldürüldü arada bir yolda sokakda denk geliyoruz eski neşesi yok. Kocası vefat edeli 4 yıl olmuş olması lazım. Hâlâ arada bir sosyal medyada paylaşır. Kendisini de paylaşır ama eski neşesi olmadığı resimlerde bile bellidir. Gözlerindeki o ışıltı yok yani.

Başka bir arkadaşımın babasıda karısına böbreğini verdi çok kısa bir süre sonra kadın öldü adam başka biriyle 1 yıl doldu mu dolmadi mi hatırlamıyorum ama hemen evlendi. Arkadaşım da onu hemen kabullendi anne demeye başladı

Üzülmeyin diyemeyiz elbet zaten acınız da hemen geçmez deprem geçen yıl oldu. Tamamen aklınızdan silinmez ama zamanla azalacak. Elbetteki hayatınıza sizi ve sizin çok sevdiğiniz biri girecek.

nona97 .!.:

Bu yazıyı yazdığınız gün eşimi kaybettim.
Henüz 3 ay oldu ama ben yaşamak zorunda olmakla ölmek istemek arasına sıkıştım. Çünkü eşimi kaybettiğimde 25 günlük bebeğim vardı henüz lohusaydım. Birde 21 aylık bir oğlum daha vardı. Eşimin vefatından 10 dakika önce görüntülü konuşmuştuk. Kapatırken bana sizi çok seviyorum Allaha emanetsiniz demişti. Bilmeden bizi Allaha emanet etti ve gitti. 3 yıl olmuştu evlendiğimiz. O kadar çok hayalimiz vardı ki. Ben bebeğimin büyüdüğünü gördükçe acı çekiyorum. Onunla bu anları paylaşamıyorum. Onunla en büyük hayalimiz evlatlarımızdı. Şimdi ben tek başıma onlar için yaşamak zorundayım. Sizin konunuzu okudum belki bir umut ışığı yakalarım diye ama hala acı çekiyor olduğunuzu görmek beni iyice kötü yaptı. Bende nasıl geçecek nasıl olacak bir daha nasıl güleceğim bilmiyorum. Evlatlarım için yaşamak ve gülmek zorundayım ama nasıl başarırım henüz aklım almıyor. Her saniye onu özlemekle geçiyor günlerim. Onlarla ilgilendiğim için acımı yaşamaya bile vakit bulamıyorum kimi zaman. Bitik bir haldeyim. Bir gün tekrardan mutlu olabilir miyim gerçekten içten gülebilir miyim diye düşünüyorum ve tabiri caizse dört gözle o günleri bekliyorum

Genişletmek için tıkla...

Allah kaybettiğimiz sevdiklerimize rahmet eylesin bizlere sabır versin. Sizi anlıyorum. Her yas süreci aynı mıdır bilemiyorum ama öyleyse farklı farklı aşamalardan geçeceksiniz. İçinizde küçük bir mutluluk oluşacak ara sıra. Sonra o anlar çoğalacak ve kendinizi daha uzun süre mutlu hissetmeye başlayacaksınız. Derken derken iyi hissettiğiniz günler olacak. Farklı bir şey bu yaşamayan anlayamaz. O acıyla özlemle yaşamaya alışacağız. Bunu okuyunca ama nasıl yapacağım diyeceksiniz biliyorum. Bunu zamana bırakın. Beynimiz uzun süre acı çekmek istemeyecek. Alışacağız.

Bu iyi mi kötü mü bilmiyorum ama onunla geçirdiğim zamanları unutuyorum. O zamanki hisleri. Yüzünü sesini sözlerini gülüşünü muhabbetlerimizi. Ama şükrediyorum. Onu tanımaya değerdi. Bir kere de olsa sevdim ve sevildim. Keşke evlenmiş olsak ve hayallerimizin bir kısmını gerçekleştirebilsek derdim. Hiç değilse bir bebeğim olsaydı onda onu görebileceğim. Yaşadığınız durum çok zor. Zorluklarını tek tek aklımdan geçiriyorum. Şuan yaşadıklarınızı ve gelecekle ilgili korkularınızı. Biz kırıldık. Kendi kendimize parçalarımızı toplayacak ve birleştireceğiz. Artık yeni biri olarak hayata devam edeceğiz. Çocuklarınızla beraber hayat nasıl yaşanır yeniden öğreneceksiniz. Eğer hislerinizi paylaşmak isterseniz buradan mesaj atabilirsiniz. Ben içimi dökecek kimseyi bulamamıştım. Hatta dost bildiklerim bile teker teker yok oldular. O yüzden sizi dinlerim

Herkesin başı sağolsun….
Amcamın eşi (annemin amca kızı) Doğumda vefat ediyor , mezarlıkta defin işlemi yapılırken evde dünürcülük yapıyor babaannem, annemden saklıyorlar, 1 hafta 10 gün sonra söz nişan yapıyorlar 1 hafta sonrasında ise nikah ! Bebeği anneme atıyorlar , 6 ay annem bakıyor, gerisi uzun hikaye .
Bir komşumuz beyin kanaması geçiriyor vefat ediyor, cenaze işlemleri için uğraşılırken adam eve gelen hanımlara tekrar evlenmek istediğini söylüyor ve eş adayı arıyor…. (Mide bulandırıcı)
bir akrabanın eşi bir rahatsızlıktan vefat ediyor , sanırım 15 sene olmuştur , hala abi evlenme konusunu açtırmıyor, o zaman 9 yaşında olan oğlunu büyüttü öylesine yaşıyormuş gibi yapıyor.

Bacım dediğim arkadaşım koronadan vefat etti, oğlu 9-10 yaşlarındaydı , eşi 9 ay sonra (zaten hayatında olan ) bir bayanla evlenmiş…

Galiba erkekler daha kolay unutuyor veyahut alışıyor bilemedim .

Ben kendimde k. Hastasıyım, 2 küçüğüm var (9-12) , eşime dedim benden sonra çocuklarımı büyüt , sonra evlen, yalnız kalma ! Düşüncesi bile canımı çok yakıyor ama eşimin yalnız kalmasını kimseye yük olmasını istemem