- 14 Mart 2013
- 7.872
- 3.804
- 173
Benim çocukluk dönemimde başlayan ve ilgilenilmediği için katlanarak bugüne gelen bir durum bu. Daha son bir iki seneye kadar farkına varmaya başladım çünkü senelerin izinin psikolojik olduğuna inanmak çok zordu. Kaçma isteğim, herkesten uzaklaşmam, hayatımın anlamsız olduğu, yanımda kimsenin olmadığını bilmek, bu durumu sadece ben yaşıyormulum düşüncesiyle idare etmek çok çok zordu. Ama ben hamilelikten önce de ilaç kullanamadığım için bebek düşsün ilaç kullanayım diye bir düşüncem hiç olmadı şükür. Bir de çevremde çocuk sahibi olamayıp tedavilerle uğraşan tanıdıklarım vardı, bu çok çok büyük bir şükür sebebi.Bende de anksiyeteyle başladı şimdi 20.haftadayım ama işin kötüsü depresyona döndü.kimseyle görüşmek herhangi bişi yapmak istemiyorum,yaşam sevincim bitti bebeği bile istemiyorum.düşse de ilaç kullansam yoksa bittim tükendim gibi hissediyorum.herşeyden korkuyorum hayattan insanlardan herşeyden.hayata karşı isteksizlik de olmuş muydu sizde de.başarabilicek miyim bilmiyorum gerçekten
Öncelikle yaşadığın şeyin beynin bir oyunu olduğunu, o bebeğin en çok sana ihtiyacı olduğunu ve arayıpta bulamayan birsürü insan olduğunu ve hatta bunun yüzünden biten evlilikleri koy önüne. Senin diğer insanlardan bir eksiğin var mı, hayır.. sadece psikolojinin çöküklüğüne prim verdiğin için hayat zorlaşıyor. Ama bunun için terapi alabilirsin. Destek almanın faydası olacaktır eminim.
Burda hepimiz benzer sıkıntıları yaşıyoruz ve bundan korktugumuz sürece üzerimize gelmeye devam ediyor. Emin ol senden daha kötü durumda olan ve bu süreci tamamlayıp bebeğini kucağına alan, aşkla büyüten insanlar var burda. Kendine güven.
İstersen panik atak yaşayanlar grubundan da devam edebilirsin yazmaya, orda da var bu hastalıkla uğraşan arkadaşlar.
