Ebeveynliğe eş olmayı feda etmek

Uzmanhnm .!.:

Yazan fikir veren herkese çok teşekkür ediyorum
Bu konuyu açma sebebim benzer şeyleri yaşayan başka ailelerin de olduğunu bilmem ve hem onlara hem bana burda destek ve yapıcı fikirler bulabilmekti ve beklediğim gibi de oldu
Eşimle bugün 2 saat oturup konuştuk,ben buraya yazdığım gibi herşeyi etraflıca anlattım,zaten dün akşam konulara girmeden ya ayrılık ya boşanma demiştim..
Eşimin aklından hiç bir zaman geçmemiş ayrılık, dün akşam ölene kadar bizden vazgeçmeyeceğini söylemişti sarılıp ağlamıştık orda kalmıştı konu.. bugün enikonu konuştuk.o da neden kendini bu kadar geri çektiğini itiraf etti. Benim aşırı gergin ve maskülenleşmeye başlamış halimin onu soğuttuğunu,yaklaşmaya bile korkar hale geldiğini söyledi..
Zaman verdik birbirimize, benim işleri yoluna koyduğumda yatakları da birleştireceğiz..
Hepinize sevgiler..

Genişletmek için tıkla...

carpeDiem88 .!.:

Ben bir sey soracagim: simdiki aklim olsa cocuk yapmazdim, hayatin keyfini cikarir, paramizi kendimiz yer, her sene bir ulkeye gider hayatimiza heyecan katardik vs diyor musunuz?

Bunu bana 65 yasindaki bir kadin soyledi bir gun. 2 cocuk yaptim, uzerlerine titredim. İkisi de doktor oldu, evlendi. Simdi ddonup bakiyorum da bir hayatim daha olmayacak dedi. Cocuklar buyuyup ebeveynlerin hayatindan cikinca yikima ugruyorlar sanırım.

Genişletmek için tıkla...

Uzmanhnm .!.:

Hayır asla.. hatta evliliğim bir gün bitse bile(allah korusun tabiki istemem ama oldu da diyelim) anne olduğum için hep çok şükredeceğim,annelik benim bu hayattaki en büyük şansım hayata dair en büyük motivasyonum.. iyi ki var..

Genişletmek için tıkla...

Uzmanhnm .!.:

5 yıllık evliliğim çocuk sahibi olmakla birlikte tepetaklak oldu,sanırım çoğu evli çift gibi. Çocuğumuz yaklaşık 3 yaşında,ikimiz de ona karşı ilgiliyiz ama birbirimize verdiğimiz hiç bir şeyimiz yok,birbirimizden habersiz yaşayıp gidiyoruz karı koca olarak..
Eşimin işi çok geç biter,bana göre epey geç yatıyor,ilk başta beni uyandırmamak için salonda yatıyordu,sonra ben tek başına yatmanın konforuna alışınca o oraya yerleşti diyebilirim.
Eşim harika ilgili bir baba,bu konuda çoğunlukla benim anneliğimden daha iyi olduğunu düşünüyorum,annelik zaten hep bir yetersizlik duygusuyken bir de aşırı ilgili baba insana kendi anneliğini daha çok sorgulatıyor,ve aşağılık komplexi mi bu bilmiyorum rekabeti sevmediğimden çocuğumla ilişkimde bile kendimi çektiğim oldu,onun babalığı benim anneliğimin önüne geçti hep..
Yataklar ayrı olunca doğal sonuç cinsel ilişkinin olmayışı oldu,6 ayda 1 belki senede 1 uçuk rahatsız edici rakamlar.. duygudan yoksun bir görev gibi o da..
İçimde ona karşı bitmeyen geçmeyen kırgınlık, karşımda duvar ğibi bir adam.. aynı çatı altında ağlama krizlerine girsem ğelip sebebini bile sormayacak kadar bana uzak yabancı biri..
Şans eseri konuşabilmişsek ya çocuk hakkında olur ya benim ailemi arkadaşlarımı çekiştiririz-çünkü onun çevresi asla konuşulamaz tam bir dokunulmazlık alanı- ya da internetteki o komik capsleri gösterir bana alakasız bir yerde..ne bir duygu ne bir hayal ne bir sorun konuşulabilir..
Bazen sırf sarsmak için onda bir duygu oluşturmak için kavgalarımızda ağır konuşurum ben ne kadar yükselirsem yükseleyim o hep aynı frekanstadır, belki bastırılmış bir öfkesi var belki de fazla duyarsız, sonra onca hakareti etmemişim gibi kaldığımız yerden devam ederiz..
Gün içinde ne yaptığını bilmem,ben anlatmasam onun da benden haberi olmaz ne arar ne sorar ne de merak eder..
Bir kez bile eline sağlık demez,teşekkür etmez herhangi bir şey için özür dilemez işin acısı ben de ona benzedim zamanla..
Sorunlarımız bir günde çözülecek gibi değil biliyorum nasıl çözülür onu da bilmiyorum ama iyi hissetmeye çok ihtiyacım var onu da biliyorum
Lütfen boşanın diyecekler yazmasın bile,çünkü bunu yapamıyoruz ne o ne ben..
Ben içimi dökmek istedim belki aynı veya benzer şeyler yaşayanınız vardır..
Son sayfaya mesaj olarak yazdım ama buraya da ekleyim
Edit:
Yazan fikir veren herkese çok teşekkür ediyorum
Bu konuyu açma sebebim benzer şeyleri yaşayan başka ailelerin de olduğunu bilmem ve hem onlara hem bana burda destek ve yapıcı fikirler bulabilmekti ve beklediğim gibi de oldu
Eşimle bugün 2 saat oturup konuştuk,ben buraya yazdığım gibi herşeyi etraflıca anlattım,zaten dün akşam konulara girmeden ya ayrılık ya boşanma demiştim..
Eşimin aklından hiç bir zaman geçmemiş ayrılık, dün akşam ölene kadar bizden vazgeçmeyeceğini söylemişti sarılıp ağlamıştık orda kalmıştı konu.. bugün enikonu konuştuk.o da neden kendini bu kadar geri çektiğini itiraf etti. Benim aşırı gergin ve maskülenleşmeye başlamış halimin onu soğuttuğunu,yaklaşmaya bile korkar hale geldiğini söyledi..
Zaman verdik birbirimize, benim işleri yoluna koyduğumda yatakları da birleştireceğiz..
Hepinize sevgiler..

Genişletmek için tıkla...

babyloading87 .!.:

O ilk kanepeye gidisinde gidip yanına yatmak lazım sanırım:)
Suan bebeğiniz size muhtaç evet,siz ona empoze olmuş durumdasınız evet ama arkadaşım ococuk büyüyecek yarın.
Okula baslıcak,bi çevresi olacak.Sen arkasından bakacaksın öyle.
Bunu ilk kreş günü hissedeceksin eminim.
2 tip arkadaşım var,1i senin gibi çocuk odaklı evliler.Yani kavgları bile çocuğa baktın bakamadın üzerine.
2.de sırtına cocugu takıp gezen tipler.Cocuık onlara ayak uyduruyor.
Benim gördüğüm 2. sık da çocuk da ebevenylerde daha mutlu.
İpleri tamamen koparmadığınıza göre ben olsam aksm gider o koltukta yanında uyurum.
(zaten ben ayrı yatmasına izin vermezdim bastan)
5 senelik evliyim.Evde polar pijamayla geziyorm Yani o is senin bakımlı olmana bakmıyor.Olabiliyorsan ne ala.
Ama bence sıcaklık önemli olan.Otururjken bile gidip ayak ucuna otururum illa.Uyurken el tutarım
Bence o sıcaklığı oluştur,gerisi gelir zaten..

Genişletmek için tıkla...

Uzmanhnm .!.:

:) malesef kreşte ve malesef çok ilgilenemiyorum çocuğumla.. iş ve sınav yoğunluğum var,bi on gün daha böyle olacak.. cocuğuma gün içinde vakit ayıramadığımdan birlikte yatıyoruz,bu yoğunluğum yazünden ilişkimiz bu hale geldi ya zaten eşimle de..
Bahsettiğiniz ailelerden biriydik aslında,cocuğu atıp arabaya 10 ülke gezdik,ve daha 3,5 aylıkken başladı bu.. son bir yıldır yoğunluğum arttı,şehir deıiştirdim,meslek deıiştirdim,kariyerimde bir ilerleme oldu hatta istifa etmeyi bile düşündüm,tüm bu streslerden çıkabilmek için.. cesaret edemedim o ayrı..
Keşke bahsettiğiniz kadar ilgili bir anne olabilseydim tüm dünyam çocuğum olabilseydi

Genişletmek için tıkla...

Uzmanhnm .!.:

:) malesef kreşte ve malesef çok ilgilenemiyorum çocuğumla.. iş ve sınav yoğunluğum var,bi on gün daha böyle olacak.. cocuğuma gün içinde vakit ayıramadığımdan birlikte yatıyoruz,bu yoğunluğum yazünden ilişkimiz bu hale geldi ya zaten eşimle de..
Bahsettiğiniz ailelerden biriydik aslında,cocuğu atıp arabaya 10 ülke gezdik,ve daha 3,5 aylıkken başladı bu.. son bir yıldır yoğunluğum arttı,şehir deıiştirdim,meslek deıiştirdim,kariyerimde bir ilerleme oldu hatta istifa etmeyi bile düşündüm,tüm bu streslerden çıkabilmek için.. cesaret edemedim o ayrı..
Keşke bahsettiğiniz kadar ilgili bir anne olabilseydim tüm dünyam çocuğum olabilseydi

Genişletmek için tıkla...

greengirll .!.:

İlk iki cümleye %100000 katılıyorum çünkü bunu ben eşimden yaşadım. Ben bir anlık patlamanın normal olduğu, hatta birbirini yedikten sonra hiçbirşey olmamış gibi hayatına devam eden insanlar arasında büyüdüm. Ben kendimi gayet normal sanarken eşim meğer bu durumu onu sevmediğim yönünde algılıyormuş. İnsanlar çok farklı, iletişim dışında sorunları çözmenin yolu yok.

Genişletmek için tıkla...

sess_s .!.:

Bizde de yaşandı bu. Benim de eşimin ailesi anlattığınız gibidir. Birbirlerine laf sokar, biraz sonra gülerler. Ki bunlar benim için çok inciticiydi başta mesela.

Ben de daha bir gün önce beraber film izlediğimiz adamla diğer gün bağırıp çağırdığımızda, mümkün değil eskisi gibi olamam. Bağırmak Benim için, kalplerin birbirinden uzaklaşması demek. Anında buzdolabı oluyorum. Ben de bu yönümü törpüledim. Uzaklaşmak yerine, konuşmaya zorladım kendimi.

Ailemde de hiç öyle bir şey görmedim. Anne babam mutlu olmasalar da, hiçbir zaman bağırıp çağırmalarını da duymadım birbirlerine.

Gerçekten iletişim şart. Kopyala yapıştır yapamıyoruz kesinlikle. Ben böyleyim işine gelirse dendiğinde; ortada öyle büyük bir mutsuzluk oluşuyor ki; Kim haklı, kim haksız konusu bile önemini yitiriyor artık.

Genişletmek için tıkla...

sess_s .!.:

Mutluluklar diliyorum. Çok sevindim konuşabilmenize eşinizle. Evlilikte gerçekten 3. Yıl, 5. Yıl, 10. Yıl diye bir şey yok. İnsanlar uzaklaşabiliyor zamanla birbirinden.

Üst üste yaptıkları hatalar bazen çok küçük şeylerde patlıyabiliyor.

Güçlü karakterlerle evlilikler, zorlayıcı olabiliyor diğer eş için. Bu bazen kadın, bazen erkek oluyor.

Karşı taraf daha sakin bir insansa, iki türlü ilişki geliştiriyor:

1) boyun eğiyor. onun istediği gibi davranıp, bozduğunda susuyor, bağırdığında idare ediyor, ilişki böyle gidiyor.

2) küsüyor. boyun eğmeyi de yediremiyor , sinmiyor ama kendi sözünü dinletecek kadar da otoritesi ya da kavgacı bir yapısı olmadığı için o da pasif direnişe geçiyor.

Ben sizde ve eşinizde bunu hissetmiştim biraz. Cinselliğin olmayışında da. Çünkü bu durumda erkekler hadım edilmiş gibi hissediyorlar. Psikolojik olarak. Ya cinsellikten uzaklaşıyor, ya aldatıyor, ya da ayrılıyorlar.

Ben bunun pek çok örneğini gördüm yıllardır çevremde, hem erkek hem kadın tarafından. Ayrılan da oldu, evliliğini sürdürebilen de, ya da sizin başta söylediğiniz gibi mutsuz bir evlilikte hapis gibi hissedip anne baba olduğu için sürdüren Ama 15 yıllık evliliğinin 14 yılını ayrı odalarda yatarak geçiren de. Öyle ki erkeğin kokusu artık kadına yabancı bir adamın kokusu gibi geliyor. Ve onun yattığı odayı muhakkak havalandırıyor her sabah.

Cinsellik çok önemli. Ama en önemlisi aynı yatağı paylaşmak. Yatarken birbirine dokunmak. Ayağına değmek. İlişkinin bir normali demeyeceğim ama bırakın 6 ayı, en fazla iki hafta olmamışsa cinsellik bu kavga ve uzaklaşma sebebidir.

Burada iki tarafa da iş düşüyor. Ben böyleyim, o da biraz delikanlı olsun, susmasın, alınmasın; Ya da ben böyleyim o da biraz hassas olsun, dikkat etsin sözlerine demekle olmuyor. Tek taraflı değil.

Ben eşinizin umut kesilecek bir adam olmadığını düşünüyorum, sizin de. Burada adımlarınızı paylaşın bence ilk zamanlarda. Bir anda olmayacaktır, ama küçük hoşluklar ve buradakilerin de küçük destekleriyle sağlam köprüler kurabileceğinizi düşünüyorum.

Genişletmek için tıkla...

greengirll .!.:

Eşim sizin gibiydi, ortam gerilse bana karşı anında kapatıyordu kendini. Ben 25 sene böyle sinir harbi bağrış çığrış içinde yaşadıktan sonra eşimle karşılaşınca çok bocaladım. Tepkisini anlayamıyordum, artık olaylar büyüdü ve son raddeye geldikten sonra konuşup birbirimizi tanımaya başladık.

Eşim de şimdi küsmek yerine anında tepki veriyor. Ben de hep sakin kalmaya çalışıyorum ama çokkkk zordu bu benim için. Çok duygusal bir insanım ve tepkimi anında veriyorum, hem mesleğim gereği hem de eşimle tanıştıktan sonra mecburen pozitif ve sakin kalmaya çabaladım hala da uğraşıyorum.

Yalnız aile ortamı çok önemli, benim anne babam bir gün bile sakin gün geçirmedi, hep kavga gürültü ile büyüdüm ve bu halden birden eksta sakin bir insan haline gelmek malesef çok zor.

Genişletmek için tıkla...

Uzmanhnm .!.:

5 yıllık evliliğim çocuk sahibi olmakla birlikte tepetaklak oldu,sanırım çoğu evli çift gibi. Çocuğumuz yaklaşık 3 yaşında,ikimiz de ona karşı ilgiliyiz ama birbirimize verdiğimiz hiç bir şeyimiz yok,birbirimizden habersiz yaşayıp gidiyoruz karı koca olarak..
Eşimin işi çok geç biter,bana göre epey geç yatıyor,ilk başta beni uyandırmamak için salonda yatıyordu,sonra ben tek başına yatmanın konforuna alışınca o oraya yerleşti diyebilirim.
Eşim harika ilgili bir baba,bu konuda çoğunlukla benim anneliğimden daha iyi olduğunu düşünüyorum,annelik zaten hep bir yetersizlik duygusuyken bir de aşırı ilgili baba insana kendi anneliğini daha çok sorgulatıyor,ve aşağılık komplexi mi bu bilmiyorum rekabeti sevmediğimden çocuğumla ilişkimde bile kendimi çektiğim oldu,onun babalığı benim anneliğimin önüne geçti hep..
Yataklar ayrı olunca doğal sonuç cinsel ilişkinin olmayışı oldu,6 ayda 1 belki senede 1 uçuk rahatsız edici rakamlar.. duygudan yoksun bir görev gibi o da..
İçimde ona karşı bitmeyen geçmeyen kırgınlık, karşımda duvar ğibi bir adam.. aynı çatı altında ağlama krizlerine girsem ğelip sebebini bile sormayacak kadar bana uzak yabancı biri..
Şans eseri konuşabilmişsek ya çocuk hakkında olur ya benim ailemi arkadaşlarımı çekiştiririz-çünkü onun çevresi asla konuşulamaz tam bir dokunulmazlık alanı- ya da internetteki o komik capsleri gösterir bana alakasız bir yerde..ne bir duygu ne bir hayal ne bir sorun konuşulabilir..
Bazen sırf sarsmak için onda bir duygu oluşturmak için kavgalarımızda ağır konuşurum ben ne kadar yükselirsem yükseleyim o hep aynı frekanstadır, belki bastırılmış bir öfkesi var belki de fazla duyarsız, sonra onca hakareti etmemişim gibi kaldığımız yerden devam ederiz..
Gün içinde ne yaptığını bilmem,ben anlatmasam onun da benden haberi olmaz ne arar ne sorar ne de merak eder..
Bir kez bile eline sağlık demez,teşekkür etmez herhangi bir şey için özür dilemez işin acısı ben de ona benzedim zamanla..
Sorunlarımız bir günde çözülecek gibi değil biliyorum nasıl çözülür onu da bilmiyorum ama iyi hissetmeye çok ihtiyacım var onu da biliyorum
Lütfen boşanın diyecekler yazmasın bile,çünkü bunu yapamıyoruz ne o ne ben..
Ben içimi dökmek istedim belki aynı veya benzer şeyler yaşayanınız vardır..
Son sayfaya mesaj olarak yazdım ama buraya da ekleyim
Edit:
Yazan fikir veren herkese çok teşekkür ediyorum
Bu konuyu açma sebebim benzer şeyleri yaşayan başka ailelerin de olduğunu bilmem ve hem onlara hem bana burda destek ve yapıcı fikirler bulabilmekti ve beklediğim gibi de oldu
Eşimle bugün 2 saat oturup konuştuk,ben buraya yazdığım gibi herşeyi etraflıca anlattım,zaten dün akşam konulara girmeden ya ayrılık ya boşanma demiştim..
Eşimin aklından hiç bir zaman geçmemiş ayrılık, dün akşam ölene kadar bizden vazgeçmeyeceğini söylemişti sarılıp ağlamıştık orda kalmıştı konu.. bugün enikonu konuştuk.o da neden kendini bu kadar geri çektiğini itiraf etti. Benim aşırı gergin ve maskülenleşmeye başlamış halimin onu soğuttuğunu,yaklaşmaya bile korkar hale geldiğini söyledi..
Zaman verdik birbirimize, benim işleri yoluna koyduğumda yatakları da birleştireceğiz..
Hepiniz sevgiler..

Genişletmek için tıkla...

Safsarisin .!.:

Benim annem babam hep kavga ederdi,bir de babam ben ve kizkardesime de cok bağırırdı. Bildiginiz mahalleyi inletecek cinsten ama. Butun apartman bizi dinlerdi. Annem cok pasif bir karakterdi ve hicbir zaman cocuklari etrafinda dönmüş onlar icin ugrasmis bir anne olmadi. Kocasinin arkasindan konusup yuzune gulen. Bize karsi babamizi kotuleyip biz babamizla karsi karsiya gelince babamizdan yana olan. Babamizi da doldururdu hep bizi sikayet ederdi. Oyle kavga aninda kendini kapatan sessiz tilki insanlardan birisi benim esim.eşim ben sinirden geberiyordum artık. Cok duygusalim bende aninda herseye tepki veriyorum. Mutlu oldugumda da tepkilerim fazla. Sinirli oldugumda da. Suanda bende cok zorlanarak sakin kalıyorum malesef

Genişletmek için tıkla...

Uzmanhnm .!.:

Malesef ben de kavganın hiç dinmediği bir aile ortamında büyüdüm.. hiç bağırıp çağırmazdım onların beni etkilemediğini düşünüyordum, evlenince içimden onların tepkileri çıktı enn çok da bu yüzden,çocuğumuz da bize benzemesin diye..

Genişletmek için tıkla...

Safsarisin .!.:

Benim annem babam hep kavga ederdi,bir de babam ben ve kizkardesime de cok bağırırdı. Bildiginiz mahalleyi inletecek cinsten ama. Butun apartman bizi dinlerdi. Annem cok pasif bir karakterdi ve hicbir zaman cocuklari etrafinda dönmüş onlar icin ugrasmis bir anne olmadi. Kocasinin arkasindan konusup yuzune gulen. Bize karsi babamizi kotuleyip biz babamizla karsi karsiya gelince babamizdan yana olan. Babamizi da doldururdu hep bizi sikayet ederdi. Oyle kavga aninda kendini kapatan sessiz tilki insanlardan birisi benim esim.eşim ben sinirden geberiyordum artık. Cok duygusalim bende aninda herseye tepki veriyorum. Mutlu oldugumda da tepkilerim fazla. Sinirli oldugumda da. Suanda bende cok zorlanarak sakin kalıyorum malesef

Genişletmek için tıkla...

Uzmanhnm .!.:

Malesef ben de kavganın hiç dinmediği bir aile ortamında büyüdüm.. hiç bağırıp çağırmazdım onların beni etkilemediğini düşünüyordum, evlenince içimden onların tepkileri çıktı enn çok da bu yüzden,çocuğumuz da bize benzemesin diye..

Genişletmek için tıkla...

greengirll .!.:

Sizi çok iyi anlıyorum, benimde tepkilerim fazla, ve maalesef bunu tamamen aşmanın yolu yok gibi. Senelerce böyle yaşadıktan sonra birden sakin olunmuyor. İlaç kullandım bir dönem, o zaman da tüm duygularımın silindiğini hissettim, belki de normali oydu ama ben alışkın değildim ..Herşeyi yoğun yaşamaya alışmışım çünkü.

Bir de beni eşim çok çok sabırlı, ben tezcanlıyım mesela, o da beni geriyor. Adam resmen kaplumbağa hızında, her şeyi öyle doğuştan beri. Geç yürümüş, geç konuşmuş, geç evlenmiş herşeyi geç.

Dün akşam mesela tam banyo yapmışım, pijamaları çekmişim, hasta olan adamın birden alışverişe çıkası tuttu, yılbaşı hediyesi bir de, baktım gelmemi istiyor, tam yemek vakti çıktık, tam 4 saat dolaştık. Artık açlıktan gözüm dönüyor, kan şekerim düşmüş, gürültü kalabalıktan bitap olmuşum, neyse hallettik, sesimi çıkarmadım ama gerildim, akşam eve gelip 9 buçuktan sonra yemek hazırladım...Annem arar bir yardan ne oldu niye sesin çıkmıyor sorun mu var. Bilmiyorum ben de mi sorun var , ama bazen çok bunalıyorum.

Genişletmek için tıkla...