5 yıllık evliliğim çocuk sahibi olmakla birlikte tepetaklak oldu,sanırım çoğu evli çift gibi. Çocuğumuz yaklaşık 3 yaşında,ikimiz de ona karşı ilgiliyiz ama birbirimize verdiğimiz hiç bir şeyimiz yok,birbirimizden habersiz yaşayıp gidiyoruz karı koca olarak..
Eşimin işi çok geç biter,bana göre epey geç yatıyor,ilk başta beni uyandırmamak için salonda yatıyordu,sonra ben tek başına yatmanın konforuna alışınca o oraya yerleşti diyebilirim.
Eşim harika ilgili bir baba,bu konuda çoğunlukla benim anneliğimden daha iyi olduğunu düşünüyorum,annelik zaten hep bir yetersizlik duygusuyken bir de aşırı ilgili baba insana kendi anneliğini daha çok sorgulatıyor,ve aşağılık komplexi mi bu bilmiyorum rekabeti sevmediğimden çocuğumla ilişkimde bile kendimi çektiğim oldu,onun babalığı benim anneliğimin önüne geçti hep..
Yataklar ayrı olunca doğal sonuç cinsel ilişkinin olmayışı oldu,6 ayda 1 belki senede 1 uçuk rahatsız edici rakamlar.. duygudan yoksun bir görev gibi o da..
İçimde ona karşı bitmeyen geçmeyen kırgınlık, karşımda duvar ğibi bir adam.. aynı çatı altında ağlama krizlerine girsem ğelip sebebini bile sormayacak kadar bana uzak yabancı biri..
Şans eseri konuşabilmişsek ya çocuk hakkında olur ya benim ailemi arkadaşlarımı çekiştiririz-çünkü onun çevresi asla konuşulamaz tam bir dokunulmazlık alanı- ya da internetteki o komik capsleri gösterir bana alakasız bir yerde..ne bir duygu ne bir hayal ne bir sorun konuşulabilir..
Bazen sırf sarsmak için onda bir duygu oluşturmak için kavgalarımızda ağır konuşurum ben ne kadar yükselirsem yükseleyim o hep aynı frekanstadır, belki bastırılmış bir öfkesi var belki de fazla duyarsız, sonra onca hakareti etmemişim gibi kaldığımız yerden devam ederiz..
Gün içinde ne yaptığını bilmem,ben anlatmasam onun da benden haberi olmaz ne arar ne sorar ne de merak eder..
Bir kez bile eline sağlık demez,teşekkür etmez herhangi bir şey için özür dilemez işin acısı ben de ona benzedim zamanla..
Sorunlarımız bir günde çözülecek gibi değil biliyorum nasıl çözülür onu da bilmiyorum ama iyi hissetmeye çok ihtiyacım var onu da biliyorum
Lütfen boşanın diyecekler yazmasın bile,çünkü bunu yapamıyoruz ne o ne ben..
Ben içimi dökmek istedim belki aynı veya benzer şeyler yaşayanınız vardır..
Son sayfaya mesaj olarak yazdım ama buraya da ekleyim
Edit:
Yazan fikir veren herkese çok teşekkür ediyorum
Bu konuyu açma sebebim benzer şeyleri yaşayan başka ailelerin de olduğunu bilmem ve hem onlara hem bana burda destek ve yapıcı fikirler bulabilmekti ve beklediğim gibi de oldu
Eşimle bugün 2 saat oturup konuştuk,ben buraya yazdığım gibi herşeyi etraflıca anlattım,zaten dün akşam konulara girmeden ya ayrılık ya boşanma demiştim..
Eşimin aklından hiç bir zaman geçmemiş ayrılık, dün akşam ölene kadar bizden vazgeçmeyeceğini söylemişti sarılıp ağlamıştık orda kalmıştı konu.. bugün enikonu konuştuk.o da neden kendini bu kadar geri çektiğini itiraf etti. Benim aşırı gergin ve maskülenleşmeye başlamış halimin onu soğuttuğunu,yaklaşmaya bile korkar hale geldiğini söyledi..
Zaman verdik birbirimize, benim işleri yoluna koyduğumda yatakları da birleştireceğiz..
Hepinize sevgiler..
Eşimin işi çok geç biter,bana göre epey geç yatıyor,ilk başta beni uyandırmamak için salonda yatıyordu,sonra ben tek başına yatmanın konforuna alışınca o oraya yerleşti diyebilirim.
Eşim harika ilgili bir baba,bu konuda çoğunlukla benim anneliğimden daha iyi olduğunu düşünüyorum,annelik zaten hep bir yetersizlik duygusuyken bir de aşırı ilgili baba insana kendi anneliğini daha çok sorgulatıyor,ve aşağılık komplexi mi bu bilmiyorum rekabeti sevmediğimden çocuğumla ilişkimde bile kendimi çektiğim oldu,onun babalığı benim anneliğimin önüne geçti hep..
Yataklar ayrı olunca doğal sonuç cinsel ilişkinin olmayışı oldu,6 ayda 1 belki senede 1 uçuk rahatsız edici rakamlar.. duygudan yoksun bir görev gibi o da..
İçimde ona karşı bitmeyen geçmeyen kırgınlık, karşımda duvar ğibi bir adam.. aynı çatı altında ağlama krizlerine girsem ğelip sebebini bile sormayacak kadar bana uzak yabancı biri..
Şans eseri konuşabilmişsek ya çocuk hakkında olur ya benim ailemi arkadaşlarımı çekiştiririz-çünkü onun çevresi asla konuşulamaz tam bir dokunulmazlık alanı- ya da internetteki o komik capsleri gösterir bana alakasız bir yerde..ne bir duygu ne bir hayal ne bir sorun konuşulabilir..
Bazen sırf sarsmak için onda bir duygu oluşturmak için kavgalarımızda ağır konuşurum ben ne kadar yükselirsem yükseleyim o hep aynı frekanstadır, belki bastırılmış bir öfkesi var belki de fazla duyarsız, sonra onca hakareti etmemişim gibi kaldığımız yerden devam ederiz..
Gün içinde ne yaptığını bilmem,ben anlatmasam onun da benden haberi olmaz ne arar ne sorar ne de merak eder..
Bir kez bile eline sağlık demez,teşekkür etmez herhangi bir şey için özür dilemez işin acısı ben de ona benzedim zamanla..
Sorunlarımız bir günde çözülecek gibi değil biliyorum nasıl çözülür onu da bilmiyorum ama iyi hissetmeye çok ihtiyacım var onu da biliyorum
Lütfen boşanın diyecekler yazmasın bile,çünkü bunu yapamıyoruz ne o ne ben..
Ben içimi dökmek istedim belki aynı veya benzer şeyler yaşayanınız vardır..
Son sayfaya mesaj olarak yazdım ama buraya da ekleyim
Edit:
Yazan fikir veren herkese çok teşekkür ediyorum
Bu konuyu açma sebebim benzer şeyleri yaşayan başka ailelerin de olduğunu bilmem ve hem onlara hem bana burda destek ve yapıcı fikirler bulabilmekti ve beklediğim gibi de oldu
Eşimle bugün 2 saat oturup konuştuk,ben buraya yazdığım gibi herşeyi etraflıca anlattım,zaten dün akşam konulara girmeden ya ayrılık ya boşanma demiştim..
Eşimin aklından hiç bir zaman geçmemiş ayrılık, dün akşam ölene kadar bizden vazgeçmeyeceğini söylemişti sarılıp ağlamıştık orda kalmıştı konu.. bugün enikonu konuştuk.o da neden kendini bu kadar geri çektiğini itiraf etti. Benim aşırı gergin ve maskülenleşmeye başlamış halimin onu soğuttuğunu,yaklaşmaya bile korkar hale geldiğini söyledi..
Zaman verdik birbirimize, benim işleri yoluna koyduğumda yatakları da birleştireceğiz..
Hepinize sevgiler..
Son düzenleme: