Duygularım karmakarışık..

B

birhemsiree

Üye
Kayıtlı Üye
26 Haziran 2023
118
42
24
Merhaba biz tüp bebek tedavisi görüyoruz esimle ve geçen ay bir kimyasal gebelik yasadim transferim kimyasal oldu. Bu ay da dogal yoldan bi umut olmasini bekledim. Kasik agrim vardi. Olmadi nasip. Gel gelelim konuya. Ne kadar anlatmamak saklamak istesem de basaramadim mecbur kaldim isyerinde rapor almam gerekti arkadaslarim sordular vs vs derken. İs yerimdeki insanlar haberdar oldular tup bebek tedavimizden. Bazen diyorum ki keske bilmeselerdi her sey daha kolay olurdu belki. Cunku insanlarin bilmesi sormasi beni yipratiyor en yakin arkadasim bile olsalar soyledikleri seylerden alinabiliyorum veya verdikleri teselliler beni sadece uzuyor. Bazen bi kosede beni biri birakmis da oylece kalmis gibi hissediyorum. İyiyim diyorum. Bekliyoruz akisina biraktik diyorum ama iyi miyim bilmiyorum. İnsanlarin biliyor olmasi beni cok rahatsiz ediyor? Sizce bu normal mi boyle hisseden var mi? Ve pismanim bir sekilde bunu saklayip en yakin arkadaslarima bile soylememeliydim diyorum cogu zaman. Cunku kendimi yetersiz hissediyorum biliyorum bu dogru degil ne benim ne esimin sucu bu. Ama bu his beni yipratiyor. Bu yuzden insanlarin bilmesi beni daha cok uzuyor sanirim. Her seferinde umut edip bekliyorum kendimde belirti ariyorum. Negatif cikinca yine dusuncelere daliyorum. Surekli iyi yada surekli kotu hissetmiyorum. Ama aklimin bi kosesinde bu hep var. Bugun kafam o kadar dagildi ki inecegim duragi kacirdim yolda bi cocuk gorsem bazen gozum doluyor. Sen ne yapiyosun kendine gel diye toparlanmaya calisiyorum. Allah a sukrediyorum Allah baska dert vermesin bu derdimizin de en hayirli sekilde saglikli sekilde ve tez vakitte dermanini versin. Ama icinde oldugum hu psikolojok ruh hali degisimleri beni yoruyor. Agliyorum sadece boyle anlarda. paylasmak istedim sadece okuduysaniz tesekkur ederim.
 
birhemsiree .!.:
Merhaba biz tüp bebek tedavisi görüyoruz esimle ve geçen ay bir kimyasal gebelik yasadim transferim kimyasal oldu. Bu ay da dogal yoldan bi umut olmasini bekledim. Kasik agrim vardi. Olmadi nasip. Gel gelelim konuya. Ne kadar anlatmamak saklamak istesem de basaramadim mecbur kaldim isyerinde rapor almam gerekti arkadaslarim sordular vs vs derken. İs yerimdeki insanlar haberdar oldular tup bebek tedavimizden. Bazen diyorum ki keske bilmeselerdi her sey daha kolay olurdu belki. Cunku insanlarin bilmesi sormasi beni yipratiyor en yakin arkadasim bile olsalar soyledikleri seylerden alinabiliyorum veya verdikleri teselliler beni sadece uzuyor. Bazen bi kosede beni biri birakmis da oylece kalmis gibi hissediyorum. İyiyim diyorum. Bekliyoruz akisina biraktik diyorum ama iyi miyim bilmiyorum. İnsanlarin biliyor olmasi beni cok rahatsiz ediyor? Sizce bu normal mi boyle hisseden var mi? Ve pismanim bir sekilde bunu saklayip en yakin arkadaslarima bile soylememeliydim diyorum cogu zaman. Cunku kendimi yetersiz hissediyorum biliyorum bu dogru degil ne benim ne esimin sucu bu. Ama bu his beni yipratiyor. Bu yuzden insanlarin bilmesi beni daha cok uzuyor sanirim. Her seferinde umut edip bekliyorum kendimde belirti ariyorum. Negatif cikinca yine dusuncelere daliyorum. Surekli iyi yada surekli kotu hissetmiyorum. Ama aklimin bi kosesinde bu hep var. Bugun kafam o kadar dagildi ki inecegim duragi kacirdim yolda bi cocuk gorsem bazen gozum doluyor. Sen ne yapiyosun kendine gel diye toparlanmaya calisiyorum. Allah a sukrediyorum Allah baska dert vermesin bu derdimizin de en hayirli sekilde saglikli sekilde ve tez vakitte dermanini versin. Ama icinde oldugum hu psikolojok ruh hali degisimleri beni yoruyor. Agliyorum sadece boyle anlarda. paylasmak istedim sadece okuduysaniz tesekkur ederim.
Genişletmek için tıkla...
Aynı durumu yaşadım seninle.. ben o süreçte içime kapandım kimseyle konuşmadım.. toparlanmam 6 ayımı aldı. Bir sonraki denememde hickimseye söylemedim olursa paylaşırız olmazsa da oturur beraber ağlarız üzülürüz kimse bilsin istemiyorum demiştim eşime. Ve öyle de yaptık.. paylaşmayın sürecinizi , derman olmak yerine yara kanatan çok insan var.. acıyan gözlerle bakmaları bile insanı mahvediyor..
 
Ah canım benim bu duyguları en iyi ben ve burada her ay umutla bekleyen diğer kadın arkadaşlarım bilir. Bazen ablamların söyledikleri bile bana dokunuyor bırak arkadaşı.. bazen bi yere gittiğimizde küçük çocuk varsa doya doya oynayıp sevemiyorum insanlar bunun çocuğu olmuyor diye içinden geçirir diye.. ya da çocuk yokken daha rahatız falan diyorum sırf olmadığını belli etmemek için ama inan aynı duyguları yaşıyoruz ve zaman farketmeksizin ansızın o duygu ortaya çıkıp içimizi kemiriveriyor işte.. rabbim tüm isteyenlerin de senin de kucağını hayırlısıyla kolaylıkla ve doğal yollardan doldursun inşallah
 
Canım ben de hastanede çalışıyorum. Dediğin gibi rapor izin alacağım aynı odada çalıştığımız 4 kişiye söyledim, çünkü benim işlerim onlara kalmış oluyor. Aramızda kalsın dedim, ben bir şey anlatmadığım sürece soru sormuyorlar. Bazen yeni gelişme oldukça anlatıyorum ve iyi geliyor, çünkü ben ailemden kimseye söylemedim büyük kız kardeşim dışında. Sen kalabalık bir ekiple mi çalışıyorsun, hepsine birden mi söyledin? Belki şey diyebilirsin, ben sormadan soru sormazsanız sevinirim.
Bu hiç utanılacak bir durum değil yetersizlik de değil. çocuğu hemen olanlar bir şeyleri çok doğru ve mükemmel yaptıkları için mi hemen oldu? Biz mi yanlış yaptık? Alakası bile yok. Hemen çocuğu olanın böbürlenecek bir durumu yok yani onlar da aynı şekilde seks yaptı biz de😬 akıl hocalığı yapmalarına gerek yok. onlar daha şanslıymış elden ne gelir ki.

Herkese söylemenin tek kötü yanı soru sorup incitecek olma ihtimalleri. Sıkboğaz etme ihtimalleri. Yoksa tüp bebek ayıp olduğundan değil. Ben şimdilik saklıyorum ama çocuğum doğduktan sonra isterse cümle alem bilsin tüp olduğunu umrumda bile değil. Göbek adı isterse tüp olsun o kadar umrumda değil yani😬
 
Umut9692 .!.:
Aynı durumu yaşadım seninle.. ben o süreçte içime kapandım kimseyle konuşmadım.. toparlanmam 6 ayımı aldı. Bir sonraki denememde hickimseye söylemedim olursa paylaşırız olmazsa da oturur beraber ağlarız üzülürüz kimse bilsin istemiyorum demiştim eşime. Ve öyle de yaptık.. paylaşmayın sürecinizi , derman olmak yerine yara kanatan çok insan var.. acıyan gözlerle bakmaları bile insanı mahvediyor..
Genişletmek için tıkla...
O kadar haklisiniz ki. Mecbur kaldim ama bir dahakine bi yol bulup eger tekrar deneyecek olursam kimseye bisey demememi dusunuyorum. Belki de gerek kalmayacak Allah nasip edecek tedavi olmadan bilmiyorum. Ama eger olur da gidersem ayni fikirdeyim esime de soyledim kimseye demeyelim tekrar gidersek diye. Yasiniz genc lafi, insanlar senelerce ugrasiyor lafi, ah uzaktan o kadar kolay ki soylemek. Bu hüznü yasamayan anlamiyor..
 
Ezik büzük durursak ağlarsak inan herkes daha çok acır bize. Sadece en yakın bir iki kişiye aç duygularını eşin mi olur kardeşin mi olur neyse. Ben içim içimi kemirirken odadaki iş arkadaşlarıma gayet şen şakrak anlatıyorum şöyle dediler böyle dediler diye, hiç kendimi düşürmüyorum. Çocuk görünce ağlayacak duruma gelirsen ohoo, çocuğu olmuyor çocuğuma nazar edecek diye hadsiz triplere girerler sanki çocuklarına çok bayılıyoruz gibi. Öyle kötü insanlar var.
 
minikbirevhanimi .!.:
Ah canım benim bu duyguları en iyi ben ve burada her ay umutla bekleyen diğer kadın arkadaşlarım bilir. Bazen ablamların söyledikleri bile bana dokunuyor bırak arkadaşı.. bazen bi yere gittiğimizde küçük çocuk varsa doya doya oynayıp sevemiyorum insanlar bunun çocuğu olmuyor diye içinden geçirir diye.. ya da çocuk yokken daha rahatız falan diyorum sırf olmadığını belli etmemek için ama inan aynı duyguları yaşıyoruz ve zaman farketmeksizin ansızın o duygu ortaya çıkıp içimizi kemiriveriyor işte.. rabbim tüm isteyenlerin de senin de kucağını hayırlısıyla kolaylıkla ve doğal yollardan doldursun inşallah
Genişletmek için tıkla...
Ayni seyleri dusunuyorum hatta inadina hamile biri varsa gebeligin nasil kac haftalik gibi sorular soruyorum ki sanki kendime bisey kanitliyorum. Cunku icten ice bu konu benim konusmak istemedigim bi mevzu haline geldi. Hamilelik cocuk konulari. Cok tesekkur ederim ♥️ Benim de gecen gun arkadasimin soyledigi bi sey icime oturdu cok da severim arkadasimi. Ama iste hassas olunca bu konu kitlenip kaliyorum bazi seylerde. Basa cikmak ne zor. Burada bunu yasayan tum kadinlar beni anliyor zaten o yuzden birada ocimi dokmeyi istedim
 
yuppie .!.:
Ezik büzük durursak ağlarsak inan herkes daha çok acır bize. Sadece en yakın bir iki kişiye aç duygularını eşin mi olur kardeşin mi olur neyse. Ben içim içimi kemirirken odadaki iş arkadaşlarıma gayet şen şakrak anlatıyorum şöyle dediler böyle dediler diye, hiç kendimi düşürmüyorum. Çocuk görünce ağlayacak duruma gelirsen ohoo, çocuğu olmuyor çocuğuma nazar edecek diye hadsiz triplere girerler sanki çocuklarına çok bayılıyoruz gibi. Öyle kötü insanlar var.
Genişletmek için tıkla...
Ben tum ekibime bile isteye soylemedim ama malesef bi sekilde kulaktan kulaga ogrenildi. Aglamiyorum onlarin yaninda hep iyiyim diyorum hep guluyorum arkadaslarima karsi da oyle. Benim bu hislerim kendi icimde yasadigim seyler yine de kendimi acaba bana aciyorlar midir dusuncesinden alikoyamiyorum. Bunu istemem cunku. O yuzden hep onlarin yaninda guluyorum bu konuda iyiyim diyorum. Maske takiyorum yani
 
birhemsiree .!.:
O kadar haklisiniz ki. Mecbur kaldim ama bir dahakine bi yol bulup eger tekrar deneyecek olursam kimseye bisey demememi dusunuyorum. Belki de gerek kalmayacak Allah nasip edecek tedavi olmadan bilmiyorum. Ama eger olur da gidersem ayni fikirdeyim esime de soyledim kimseye demeyelim tekrar gidersek diye. Yasiniz genc lafi, insanlar senelerce ugrasiyor lafi, ah uzaktan o kadar kolay ki soylemek. Bu hüznü yasamayan anlamiyor..
Genişletmek için tıkla...
bende mecbur kalıp söylemiştim şehir değişikliği yapmak zorunda kaldığım için gelip ailemde kalmıştım o süreçte akraba , arkadaş herkes duymuştu. Bir sonrakinde gerekirse otel tutarız kimsenin haberi olmaz dedik öyle de yaptık. İnşallah siz gerek kalmadan hamile kalırsınız cok yipratici süreçler çünkü , yaşamayan bilmiyor..
 
Söylememek daha doğru aslında
Sorarlarsa tekrar özel konularda pek konuşmak istemiyorum de geç.
Benim de olmuyor mesela
Ama soranlara istemiyorum diyorum.
İnsanlar da inadına soruyor.
Kimseyi ilgilendirmiyor aslında.
Özel konuları hiçbir şekilde sormamak lazım ama insanlar hadsiz.

Kaldı ki gerçekten düşünmemiş istememiş olabilirsin de
Çocuk büyütmek şu devirde maddi manevi çok zor
Bilmiyorum olmuyorsa da tedavi ile bile vardır Allah’ın bir bildiği
Neyse nasip
Umarım olur en tez zamanda en kolay yoldan
 
birhemsiree .!.:
Merhaba biz tüp bebek tedavisi görüyoruz esimle ve geçen ay bir kimyasal gebelik yasadim transferim kimyasal oldu. Bu ay da dogal yoldan bi umut olmasini bekledim. Kasik agrim vardi. Olmadi nasip. Gel gelelim konuya. Ne kadar anlatmamak saklamak istesem de basaramadim mecbur kaldim isyerinde rapor almam gerekti arkadaslarim sordular vs vs derken. İs yerimdeki insanlar haberdar oldular tup bebek tedavimizden. Bazen diyorum ki keske bilmeselerdi her sey daha kolay olurdu belki. Cunku insanlarin bilmesi sormasi beni yipratiyor en yakin arkadasim bile olsalar soyledikleri seylerden alinabiliyorum veya verdikleri teselliler beni sadece uzuyor. Bazen bi kosede beni biri birakmis da oylece kalmis gibi hissediyorum. İyiyim diyorum. Bekliyoruz akisina biraktik diyorum ama iyi miyim bilmiyorum. İnsanlarin biliyor olmasi beni cok rahatsiz ediyor? Sizce bu normal mi boyle hisseden var mi? Ve pismanim bir sekilde bunu saklayip en yakin arkadaslarima bile soylememeliydim diyorum cogu zaman. Cunku kendimi yetersiz hissediyorum biliyorum bu dogru degil ne benim ne esimin sucu bu. Ama bu his beni yipratiyor. Bu yuzden insanlarin bilmesi beni daha cok uzuyor sanirim. Her seferinde umut edip bekliyorum kendimde belirti ariyorum. Negatif cikinca yine dusuncelere daliyorum. Surekli iyi yada surekli kotu hissetmiyorum. Ama aklimin bi kosesinde bu hep var. Bugun kafam o kadar dagildi ki inecegim duragi kacirdim yolda bi cocuk gorsem bazen gozum doluyor. Sen ne yapiyosun kendine gel diye toparlanmaya calisiyorum. Allah a sukrediyorum Allah baska dert vermesin bu derdimizin de en hayirli sekilde saglikli sekilde ve tez vakitte dermanini versin. Ama icinde oldugum hu psikolojok ruh hali degisimleri beni yoruyor. Agliyorum sadece boyle anlarda. paylasmak istedim sadece okuduysaniz tesekkur ederim.
Genişletmek için tıkla...
O kadar iyi anlıyorum ki seni. İlk transferimde kimseye söylememiştik sonuç negatif gelince söyledik ailelerimize. İkinci transferde haberleri vardı üstümde hissettiğim baskı yüzünden yaşadığım stresi anlatamam. Test günüm geldiğinde sanki teste değil idama gittim. Sonuç negatif olursa neden diye soracaklar diye. Bazen nedensiz olabileceğini bir türlü anlamıyor insanlar. 3. ve 4. transferlerimi yine kimseye söylemedik ve bundan sonra bu konuyla ilgili bize bir şey sormayın pozitif olursa biz zaten size söyleyeceğiz deyip resti çektik. Kafam o kadar rahattı ki. 4.transfer çok şükür pozitif dün keseyi gördük haftaya tekrar kontrolüm var. O kadar hevesim kırık ki müjdeyi bile vermek istemiyorum kimseye. Kendime saklamak istiyorum iyi kötü her şeyi. Çok yıpratıcı bir süreç ve insanlar çok düşüncesiz. Destek olduklarını sanıyorlar ama yaratı kanatıyorlar aslında.
 
birhemsiree .!.:
Merhaba biz tüp bebek tedavisi görüyoruz esimle ve geçen ay bir kimyasal gebelik yasadim transferim kimyasal oldu. Bu ay da dogal yoldan bi umut olmasini bekledim. Kasik agrim vardi. Olmadi nasip. Gel gelelim konuya. Ne kadar anlatmamak saklamak istesem de basaramadim mecbur kaldim isyerinde rapor almam gerekti arkadaslarim sordular vs vs derken. İs yerimdeki insanlar haberdar oldular tup bebek tedavimizden. Bazen diyorum ki keske bilmeselerdi her sey daha kolay olurdu belki. Cunku insanlarin bilmesi sormasi beni yipratiyor en yakin arkadasim bile olsalar soyledikleri seylerden alinabiliyorum veya verdikleri teselliler beni sadece uzuyor. Bazen bi kosede beni biri birakmis da oylece kalmis gibi hissediyorum. İyiyim diyorum. Bekliyoruz akisina biraktik diyorum ama iyi miyim bilmiyorum. İnsanlarin biliyor olmasi beni cok rahatsiz ediyor? Sizce bu normal mi boyle hisseden var mi? Ve pismanim bir sekilde bunu saklayip en yakin arkadaslarima bile soylememeliydim diyorum cogu zaman. Cunku kendimi yetersiz hissediyorum biliyorum bu dogru degil ne benim ne esimin sucu bu. Ama bu his beni yipratiyor. Bu yuzden insanlarin bilmesi beni daha cok uzuyor sanirim. Her seferinde umut edip bekliyorum kendimde belirti ariyorum. Negatif cikinca yine dusuncelere daliyorum. Surekli iyi yada surekli kotu hissetmiyorum. Ama aklimin bi kosesinde bu hep var. Bugun kafam o kadar dagildi ki inecegim duragi kacirdim yolda bi cocuk gorsem bazen gozum doluyor. Sen ne yapiyosun kendine gel diye toparlanmaya calisiyorum. Allah a sukrediyorum Allah baska dert vermesin bu derdimizin de en hayirli sekilde saglikli sekilde ve tez vakitte dermanini versin. Ama icinde oldugum hu psikolojok ruh hali degisimleri beni yoruyor. Agliyorum sadece boyle anlarda. paylasmak istedim sadece okuduysaniz tesekkur ederim.
Genişletmek için tıkla...
Duygularınız çok normal ben depresyona giriyordum nerdeyse mal gibiydim herkese olmuyor artık napabilirim allahın taktiri ben mi istemiyorum diyiyordum böyle söyleyince kimse cevap veremiyordu çünkü ama sabır lazım şimdi oğlum koltukların üzerinden zıplıyor sizede rabbim en güzelini nasip edecektir
 
birhemsiree .!.:
Merhaba biz tüp bebek tedavisi görüyoruz esimle ve geçen ay bir kimyasal gebelik yasadim transferim kimyasal oldu. Bu ay da dogal yoldan bi umut olmasini bekledim. Kasik agrim vardi. Olmadi nasip. Gel gelelim konuya. Ne kadar anlatmamak saklamak istesem de basaramadim mecbur kaldim isyerinde rapor almam gerekti arkadaslarim sordular vs vs derken. İs yerimdeki insanlar haberdar oldular tup bebek tedavimizden. Bazen diyorum ki keske bilmeselerdi her sey daha kolay olurdu belki. Cunku insanlarin bilmesi sormasi beni yipratiyor en yakin arkadasim bile olsalar soyledikleri seylerden alinabiliyorum veya verdikleri teselliler beni sadece uzuyor. Bazen bi kosede beni biri birakmis da oylece kalmis gibi hissediyorum. İyiyim diyorum. Bekliyoruz akisina biraktik diyorum ama iyi miyim bilmiyorum. İnsanlarin biliyor olmasi beni cok rahatsiz ediyor? Sizce bu normal mi boyle hisseden var mi? Ve pismanim bir sekilde bunu saklayip en yakin arkadaslarima bile soylememeliydim diyorum cogu zaman. Cunku kendimi yetersiz hissediyorum biliyorum bu dogru degil ne benim ne esimin sucu bu. Ama bu his beni yipratiyor. Bu yuzden insanlarin bilmesi beni daha cok uzuyor sanirim. Her seferinde umut edip bekliyorum kendimde belirti ariyorum. Negatif cikinca yine dusuncelere daliyorum. Surekli iyi yada surekli kotu hissetmiyorum. Ama aklimin bi kosesinde bu hep var. Bugun kafam o kadar dagildi ki inecegim duragi kacirdim yolda bi cocuk gorsem bazen gozum doluyor. Sen ne yapiyosun kendine gel diye toparlanmaya calisiyorum. Allah a sukrediyorum Allah baska dert vermesin bu derdimizin de en hayirli sekilde saglikli sekilde ve tez vakitte dermanini versin. Ama icinde oldugum hu psikolojok ruh hali degisimleri beni yoruyor. Agliyorum sadece boyle anlarda. paylasmak istedim sadece okuduysaniz tesekkur ederim.
Genişletmek için tıkla...
Aynı şeyleri yaşadım eminim çoğu tup bebek deneyen bireyler aynı şeyi yaşamıştır,ilk yaptirdigimda sadece annem ve halam biliyordu gidip bi kişiye söylemiş hassas olduğumu bile bile bütün akrabalarım duymustu ve kendimi okadar kötü hissetmiştim ki bide üstüne eşim senin bütün ailen biliyo neden benim anneme söylemiyoruz yardımcı olur falan derken duymayan kalmamıştı ve bu durum beni inanılmaz gergin,sinirli bi insana çevirmişti surekli kafamda kavga edip oturup agliyodum,gereksiz yorumlar vs vs inanılmaz yorucuydu hatırlamak dahi istemiyorum,size takma bosver desemde takicaginizi biliyorum kafaya,kimsenin bilmemesi daha iyi okadar takmıştım ki bu duruma 5 kez denedim ben sonuncusunu kimseye tek kelime dahi etmedim annemde dahil kafam okadar rahattı ki sonra pozitif olunca müjdeyi bile vermek istemedim kendime saklamak istedim çok değişik bi duyguydu,kalp atışını duyduktan sonra anneme söyledim,şuan durup o eskileri düşününce ne kadar yiprandigimi çaresizliğimi düşünüyorum bir çoğu gereksiz insanlar yüzündenmis,hakkinizda hayırlısı olsun inşallah sabrımızın sonu minicik elleri tutmak olur 🤲🤲
 
birhemsiree .!.:
Merhaba biz tüp bebek tedavisi görüyoruz esimle ve geçen ay bir kimyasal gebelik yasadim transferim kimyasal oldu. Bu ay da dogal yoldan bi umut olmasini bekledim. Kasik agrim vardi. Olmadi nasip. Gel gelelim konuya. Ne kadar anlatmamak saklamak istesem de basaramadim mecbur kaldim isyerinde rapor almam gerekti arkadaslarim sordular vs vs derken. İs yerimdeki insanlar haberdar oldular tup bebek tedavimizden. Bazen diyorum ki keske bilmeselerdi her sey daha kolay olurdu belki. Cunku insanlarin bilmesi sormasi beni yipratiyor en yakin arkadasim bile olsalar soyledikleri seylerden alinabiliyorum veya verdikleri teselliler beni sadece uzuyor. Bazen bi kosede beni biri birakmis da oylece kalmis gibi hissediyorum. İyiyim diyorum. Bekliyoruz akisina biraktik diyorum ama iyi miyim bilmiyorum. İnsanlarin biliyor olmasi beni cok rahatsiz ediyor? Sizce bu normal mi boyle hisseden var mi? Ve pismanim bir sekilde bunu saklayip en yakin arkadaslarima bile soylememeliydim diyorum cogu zaman. Cunku kendimi yetersiz hissediyorum biliyorum bu dogru degil ne benim ne esimin sucu bu. Ama bu his beni yipratiyor. Bu yuzden insanlarin bilmesi beni daha cok uzuyor sanirim. Her seferinde umut edip bekliyorum kendimde belirti ariyorum. Negatif cikinca yine dusuncelere daliyorum. Surekli iyi yada surekli kotu hissetmiyorum. Ama aklimin bi kosesinde bu hep var. Bugun kafam o kadar dagildi ki inecegim duragi kacirdim yolda bi cocuk gorsem bazen gozum doluyor. Sen ne yapiyosun kendine gel diye toparlanmaya calisiyorum. Allah a sukrediyorum Allah baska dert vermesin bu derdimizin de en hayirli sekilde saglikli sekilde ve tez vakitte dermanini versin. Ama icinde oldugum hu psikolojok ruh hali degisimleri beni yoruyor. Agliyorum sadece boyle anlarda. paylasmak istedim sadece okuduysaniz tesekkur ederim.
Genişletmek için tıkla...
Seni çok çok iyi anlıyorum güzel kadın …. Üzülme demek çare değil biliyorum dilleriyle söylemeseler bile sanki gözleriyle konuşuyorlar gibi geliyor insana. Bende dün transfer oldum… aynı senin gibi bilinsin hiç istemedim hatta gider birine söyler diye kendi babamdan bile sakladım bu durumu ama sonra düşününce dedim ki onlar kim ki ? Ben tüp bebek yapmışım yapmamışım kime ne ? Onlar mı çekiyor ağrısını acısını? Onlar mı doğurup büyütecek ? Sonra bu yaşlı tayfa hani bebek ne zaman yapın artık diyen kendini bilmez hadsiz insanların yüzüne yüzüne evet olmuyo tüp bebek yapıyoruz yardımcı mı olacaksın dediğimde hepsi sustu…. Demem o ki sen çevrendeki insanlara kafanı takıp aklını bulandırdıkça strese gireceksin ve bu seni olumsuz etkileyecek bırak insanları me düşünürse konulursa konuşsun bir kere ters cevap verince bir daha soramazlar sen kendine ama gerçekten bebek be kocandan bahsetmiyorum kendine bak kendini yıpranan ruhunu iyileştir sonra inşallah rabbim tez nasip eder 🙏🙏🙏🙏🙏🙏
 
Rabbim okuyup aynı hisleri paylaşan herkese nasip etsin bana da dua edin tutsun hepimi sağlıcakla bebişlermize kavuşalım inşallahhhh ❤️❤️❤️❤️
 
birhemsiree .!.:
Merhaba biz tüp bebek tedavisi görüyoruz esimle ve geçen ay bir kimyasal gebelik yasadim transferim kimyasal oldu. Bu ay da dogal yoldan bi umut olmasini bekledim. Kasik agrim vardi. Olmadi nasip. Gel gelelim konuya. Ne kadar anlatmamak saklamak istesem de basaramadim mecbur kaldim isyerinde rapor almam gerekti arkadaslarim sordular vs vs derken. İs yerimdeki insanlar haberdar oldular tup bebek tedavimizden. Bazen diyorum ki keske bilmeselerdi her sey daha kolay olurdu belki. Cunku insanlarin bilmesi sormasi beni yipratiyor en yakin arkadasim bile olsalar soyledikleri seylerden alinabiliyorum veya verdikleri teselliler beni sadece uzuyor. Bazen bi kosede beni biri birakmis da oylece kalmis gibi hissediyorum. İyiyim diyorum. Bekliyoruz akisina biraktik diyorum ama iyi miyim bilmiyorum. İnsanlarin biliyor olmasi beni cok rahatsiz ediyor? Sizce bu normal mi boyle hisseden var mi? Ve pismanim bir sekilde bunu saklayip en yakin arkadaslarima bile soylememeliydim diyorum cogu zaman. Cunku kendimi yetersiz hissediyorum biliyorum bu dogru degil ne benim ne esimin sucu bu. Ama bu his beni yipratiyor. Bu yuzden insanlarin bilmesi beni daha cok uzuyor sanirim. Her seferinde umut edip bekliyorum kendimde belirti ariyorum. Negatif cikinca yine dusuncelere daliyorum. Surekli iyi yada surekli kotu hissetmiyorum. Ama aklimin bi kosesinde bu hep var. Bugun kafam o kadar dagildi ki inecegim duragi kacirdim yolda bi cocuk gorsem bazen gozum doluyor. Sen ne yapiyosun kendine gel diye toparlanmaya calisiyorum. Allah a sukrediyorum Allah baska dert vermesin bu derdimizin de en hayirli sekilde saglikli sekilde ve tez vakitte dermanini versin. Ama icinde oldugum hu psikolojok ruh hali degisimleri beni yoruyor. Agliyorum sadece boyle anlarda. paylasmak istedim sadece okuduysaniz tesekkur ederim.
Genişletmek için tıkla...
O kadar aynı şeyleri hissediyoruz ki kelimesi kelimesine. Kendimi bir suda boğuluyorum gibi hissediyorum sanki ben boğuluyorum herkes beni izliyor. Aglayamadığım yerlerde o kadar çok yutkunuyorum ki boğazım ağrıyor sonrasında. HIC kimse beni anlamıyor gibi hissediyorum eşim bile çok zorlanıyorum artık. Her şeye ağlıyorum gecen bülbül bile yuva yapmış türküsünü dinledim bi yerde o kadar o kotu oldum ki o hersey bana o eksikligimi hatirlatiyor. Gerci unutmuyorum da. Her sey zoruma gidiyor güçlü olmaya çalıştıkça daha da dibe çöküyorum. Surekli surekli surekli aklımda hiç çıkmıyor 1 saniye bile çok yoruluyorum artık düşünmekten.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

B
İnsanın en büyük acısı
2 3
Yorumlar
52
Görüntüleme
2K
Liliyar
L
T
10 Yıllık Bir Mesele
2
Yorumlar
37
Görüntüleme
2K
Lady Guinevere
Lady Guinevere
Pisipatisii
Annemi tanıyamıyorum kimsesiz gibiyim
2
Yorumlar
31
Görüntüleme
3K
huzurluyum66
H
Pisipatisii
Travmatik Doğum hikayem
2
Yorumlar
33
Görüntüleme
6K
clara
clara
O
Eşimin ailesi ile sorunum
8 9 10
Yorumlar
192
Görüntüleme
18K
solmelegi
S
X