- 9 Mart 2015
- 76
- 21
-
- Konu Sahibi adsizbirprofil
- #1
Merhaba hanımlar. Canım o kadar sıkkın ki gecenin bu saatinden buraya, sizlere içimi dökme ihtiyacı hissettim. Maalesef bunları oturup konuşabileceğim biri oldugunu düşünmüyorum. Konuşsam anlatsamda anlattığım kişinin söylediklerimi bir başkasına anlatma olasılığının bir hayli yüksek olduğunu düşünüyorum. Herneyse şimdi gelelim konumuza. Bir erkek arkadaşım vardı tabii cümlenin başlangıcından da anlaşıldığı gibi ayrıldık. Ama bu sakin bir ayrılma degildi hakaretler neler neler bir sürü saygısızlık vardı ortada. Her insan hata yapar erkek arkadaşımında hataları oldu ama ben affettim, üzülmesine kıyamadım hiç bir zaman her konuda belkide annesi kadar düsünuyordum onu. Onunda beni düşündüğünü sanıyordum ki bu saygısızlıktan sonra buna inancım kalmadı. Evet benimde daha sonra hatalarım oldu ve onun hatalarına benzer şeyler bunu açıklamak istemiyorum çünkü söyledikçe kafamda daha çok yer ediyor. Her neyse işte sorun tam buralarda başladı. Beyfendi kendi hatalarını, beni üzdüğü zamanları, haksız oldugu konuları hiç birşey yapmamışta kendisi hatasızmış gibi bir hal aldı. Sürekli üsteme geldi sürekli suçladı beni hakaretler neler neler düşündükçe sinirlerim tepeme çıkıyoooor. Yani kendisi hata yapınca sorun yok ama karşısındaki insan bir hata yapınca direk saygısızlık. Ayrıldı benden ve resmen bir travma geçirdim. Ağlama krizleri mi dersiniz sürekli dalmalar mı dersiniz yani acımı iliklerime kadar hissettim diyebilirim. Ve o kadar duygusal biriyim ki ben bana karşı yaptığı saygısızlıktan cok etkilendim cevremde samimi sevecen saygılı biri olarak tanınırım çünkü. Şuana kadar kimseden böyle bir şey görmedim. Erkekler bu kadar duygusuz olmayı nasıl başarıyor? Kendilerini neden hep kusursuz olarak görüyorlar? Düşünmedigim günüm kalmadı tüm yasadıklarımız sevdigi her sey surekli gözümün önünde. Ve deli olacağım gercekten. Yahu adamın umrunda degilim, ben kalkmışım o kişi icin üzülüyorum. Düşünün artık onun tuttugu takımla ilgili bir sey görünce bile onu hatırlıyorum. Ama ben çoooook büyük bir hata yaptım tüm hayatımı hayallerimi gelecegimi tüm düşüncelerimi o kisiye göre ayarladım. Birsey aldığımda bile sürekli onada sorardım. İşte çabuk yıkılmamım sebebide bu oldu. Yazım saçmamı oldu bilemiyorum ama duygularım ic içe geçmiş durumda. Eger suan bu yazıyı okuyan sevgilisi hatta eşi olan biri bile olsa, hiç gitmeyecekmiş gibi sevmeyin sonuçta bir gün terkedecek ya ölümle yada bu şekilde işte. Kimse için değmiyor bunu biliyorum ama kalbime anlatamıyorum işte bunu. Yahu daha kaç yaşındasın toparla kendini artık diyorum yok olmuyor bir sabah kalkıyorum o kadar kötü hissediyorum ki uyandığımda hiç birsey yapasım gelmiyor icimde acı çekiyorum resmen sanki bir yere sıkışmış gibi o acı zorla aglıyorum.. Daha 19 yaşındayım ama sanki 40-50 yaşında gibi hissediyorum. Hayata bitsede gitsek gözüyle bakıyorum artık.