Merhabalar
Bu konumda övseniz de sövseniz de gıkımı çıkarmayacağım.
Çünkü gerçekten iyi değilim. Ilk defa psikolojimin bozulmuş olduğunu düşünüyorum dibine kadar.
Birkaç konumdan hatirlarsiniz belki 20'lik polisciğimi. Barıştık. Kısa bir süre oldu işte.
Sözde mutlu gibiyim. Ayrılığımız süresince ağlamayan ben, barıştigimizdan beri ağlak biri oldum. Sarılıp uyuyoruz hüngür şakır ağlıyorum. Metrodayım ağlıyorum. Minibuste yolculuk ederken ağlamamak için zor tutuyorum.
Seviyorum onu. Içim gidiyor. Yediremiyorum galiba aniden, hiç bir şey söylemeden çekip gidişini. 'Başkası olmadı, kimseyle konuşmadım bile' dedi. Doğru mu bilemem. Ama psikolojisi çok iyi değil. Yani sürekli evde vakit geçiren, insan sevmeyen birisi. Önceden hayatında biri varsa bile şu an olmadığı kesin. Son görülmesinden vs.
Seviyor mu beni? Bilmiyorum. Insan sevdiği birine bu şekilde davranmayı göze alamaz gibime geliyor. Bir yanım herkesin tepkileri aynı olmaz belki kendi hislerinden korktu, uzaklaştı diyor.
Her neyse. Gidemiyorum, kalamıyorum. Deliler gibi ağlıyorum. Ne yapacağım inanın bilmiyorum.