Merhabalar, görüşlerinizi merak ediyorum.
Arkadaşlarımın, uyuşturucu kullanmama neden olması yüzünden, hayatım evrildi.
Açıklayacak olursam; din, Allah, ahiret inancı ya da peygamberlere inanç gibi konulardan oldukça uzaktım. Konu din değil ayrıca; sadece bendeki değişim. Saptırılmamasını rica ediyorum çünkü konuşacak kimsem yok. Psikiyatrist yardımı alıyorum ancak kısıtlı bir süre, her şey hissedildiği ya da yazıda olduğu gibi anlatılamıyor.
Her neyse o güne dönmek istiyorum. Çeşitli halüsinasyonlar gördükten sonra bu madde kullanıcılarının bu madde için ilk kez tabir ettiği ‘bad trip’ e girdim. Zihnimde intihar etsem dahi o rezil durumdan kurtulamıyordum. Her şey bir döngüydü ben sıkışmıştım ve lamı cimi yok, can versem dahi kurtulamıyordum. (Bu esnada intiharı düşünüyorum) Grimsi-mavi bir yere sıkışmıştım (onun dışındaki hiçbir şeyi göremiyordum bedenimi, odamdaki eşyaları vs vs) yalnızca leylek gagalı kırmızı, mavi ve yeşil olan bir kuş vardı benimle. Onun etrafında dönüp durduğumu hatırlıyorum. Gri mavilik, kuş ve ben. Çıkış yok kalakaldım. Annem, babam, babanem ve kız kardeşim dahi yok, yok aklımda. Sadece bitmeyecek diye düşünüyorum. Bitmeyecek ben buraya saplandım, zamanın bu anına sindim. Kurtulamayacağım. Dua etmek geldi bir zaman sonra aklıma. Allahım lütfen dedim, lütfen. Secdeye kapandım yalnızca lütfen diyebiliyorum. Bağırmak istiyorum içerde ailem var. Kendimi dövmek istiyorum. İçerde ailem var bu bilinçteyim. Bu bilinçte olduğum için şükrediyorum. Halen biraz düşünebiliyorum. Benimle misin diye soruyorum kendime? Benimleyim evet biraz benimleyim. Hayır seninle değilim cevabını duysam, kafamı masamın sivri köşesine vurup kendimi öldüresiye dek durmayacağım. Biraz etrafımın farkına varmaya başladım. Odamdayım. Ailem içerde pazar sabahı annem şimdi kahvaltı hazırlayacak ama uyumam lazım. Yorgunum. Hayır uyku tutmuyor. Gözümü kapattığımda döngü yeniden başlıyor. Kocaman çarklar dönüyor gözümün önünde. Meğer her şey bir düzen içindeymiş her şeyi düzene sokan biri varmış. O çarklar çalışıyor, zaman aleyhime işliyor. Balkona çıkıyorum, saati bilmiyorum. Kardeşim uyanmış. Uyanır hep yanıma gelir gözleri kafası kadar, git diyorum sadece git lütfen. Kızıyor bana gidiyor. Balkona çıkıyorum. Ben evde duramayacağım. Bunaldım deyip çıkıveriyorum. Dışarda her şey garip tüm bu insanlar n’apıyor? Hayat bu kadar değersizken napıyorlar. Kafamda onca düşünce hiçbirini tutamıyorum. Annem arıyor. Kızıyor. Anne diyorum iyi değilim. Hala kızıyor. Korktuğunu hissedebiliyorum ama kendim için daha korkuyorum daha çok korkuyorum. Aklım gitmesin diyorum. Aklım hiçbir yere gitmesin. Uyumam lazım 36 saattir uyumadım. Babanemin sıcak teni geliyor. Babanem beni kurtarır. Gidiyorum. Bu hal ne diyor büyükbabam. Evdekilerle tartıştım buraya çağırırdım der misin? De lütfen. Diyor. Hızlı bir şekilde giriyorum yatağa. Bir şeyleri yapıyorum beynimde halen yıkılıyor. Ben bunu aşamayacağım diyorum. İntihar bile kurtarmıyor beni. Biraz zaman sonra nasıl oldum uyudum. Uyandığımda annemin telefonuyla yemek yemeye çağırılıyordum. Buradan gitmek istemiyorum ama annem endişeli gitmem lazım. Bir şekilde gidiyorum. Onlarca kez halimi beğenmediğiyle ilgili söyleniyor. Umrumda değil, aklımdan şüphe ediyorum. Bir kısmını bıraktım çünkü bir yerde. Sonraki birkaç gün naptığımı bilmiyorum dahi. Kardeşime, erkek kardeşime açıkladım. Çünkü olmayacaktı başaramayacaktım. Kardeşim hastane, polis işleriyle uğraştıktan sonra anneme açıkladım her şeyi. Yanımda olmayı seçti. Bana sahip çıktı her şey düzelecek dedi. Saçımı okşadı.
Bundan sonra benim yeni bir yaşantım başladı. Dünya malının değersizliği, insan kalbini kırmanın sefilliği. Ahiret inancım pekişti. Daha iyi bir insan olmaya çalışma, asla bilinçli hata yapmama kararı aldım. Doğrudan yana olmaya, iyilikten yana olmaya karar verdim.
Bu forumda bilmiyorum böyle bir insan var mıdır? Ama en azından, yorumlarınızı merak ediyorum.
Arkadaşlarımın, uyuşturucu kullanmama neden olması yüzünden, hayatım evrildi.
Açıklayacak olursam; din, Allah, ahiret inancı ya da peygamberlere inanç gibi konulardan oldukça uzaktım. Konu din değil ayrıca; sadece bendeki değişim. Saptırılmamasını rica ediyorum çünkü konuşacak kimsem yok. Psikiyatrist yardımı alıyorum ancak kısıtlı bir süre, her şey hissedildiği ya da yazıda olduğu gibi anlatılamıyor.
Her neyse o güne dönmek istiyorum. Çeşitli halüsinasyonlar gördükten sonra bu madde kullanıcılarının bu madde için ilk kez tabir ettiği ‘bad trip’ e girdim. Zihnimde intihar etsem dahi o rezil durumdan kurtulamıyordum. Her şey bir döngüydü ben sıkışmıştım ve lamı cimi yok, can versem dahi kurtulamıyordum. (Bu esnada intiharı düşünüyorum) Grimsi-mavi bir yere sıkışmıştım (onun dışındaki hiçbir şeyi göremiyordum bedenimi, odamdaki eşyaları vs vs) yalnızca leylek gagalı kırmızı, mavi ve yeşil olan bir kuş vardı benimle. Onun etrafında dönüp durduğumu hatırlıyorum. Gri mavilik, kuş ve ben. Çıkış yok kalakaldım. Annem, babam, babanem ve kız kardeşim dahi yok, yok aklımda. Sadece bitmeyecek diye düşünüyorum. Bitmeyecek ben buraya saplandım, zamanın bu anına sindim. Kurtulamayacağım. Dua etmek geldi bir zaman sonra aklıma. Allahım lütfen dedim, lütfen. Secdeye kapandım yalnızca lütfen diyebiliyorum. Bağırmak istiyorum içerde ailem var. Kendimi dövmek istiyorum. İçerde ailem var bu bilinçteyim. Bu bilinçte olduğum için şükrediyorum. Halen biraz düşünebiliyorum. Benimle misin diye soruyorum kendime? Benimleyim evet biraz benimleyim. Hayır seninle değilim cevabını duysam, kafamı masamın sivri köşesine vurup kendimi öldüresiye dek durmayacağım. Biraz etrafımın farkına varmaya başladım. Odamdayım. Ailem içerde pazar sabahı annem şimdi kahvaltı hazırlayacak ama uyumam lazım. Yorgunum. Hayır uyku tutmuyor. Gözümü kapattığımda döngü yeniden başlıyor. Kocaman çarklar dönüyor gözümün önünde. Meğer her şey bir düzen içindeymiş her şeyi düzene sokan biri varmış. O çarklar çalışıyor, zaman aleyhime işliyor. Balkona çıkıyorum, saati bilmiyorum. Kardeşim uyanmış. Uyanır hep yanıma gelir gözleri kafası kadar, git diyorum sadece git lütfen. Kızıyor bana gidiyor. Balkona çıkıyorum. Ben evde duramayacağım. Bunaldım deyip çıkıveriyorum. Dışarda her şey garip tüm bu insanlar n’apıyor? Hayat bu kadar değersizken napıyorlar. Kafamda onca düşünce hiçbirini tutamıyorum. Annem arıyor. Kızıyor. Anne diyorum iyi değilim. Hala kızıyor. Korktuğunu hissedebiliyorum ama kendim için daha korkuyorum daha çok korkuyorum. Aklım gitmesin diyorum. Aklım hiçbir yere gitmesin. Uyumam lazım 36 saattir uyumadım. Babanemin sıcak teni geliyor. Babanem beni kurtarır. Gidiyorum. Bu hal ne diyor büyükbabam. Evdekilerle tartıştım buraya çağırırdım der misin? De lütfen. Diyor. Hızlı bir şekilde giriyorum yatağa. Bir şeyleri yapıyorum beynimde halen yıkılıyor. Ben bunu aşamayacağım diyorum. İntihar bile kurtarmıyor beni. Biraz zaman sonra nasıl oldum uyudum. Uyandığımda annemin telefonuyla yemek yemeye çağırılıyordum. Buradan gitmek istemiyorum ama annem endişeli gitmem lazım. Bir şekilde gidiyorum. Onlarca kez halimi beğenmediğiyle ilgili söyleniyor. Umrumda değil, aklımdan şüphe ediyorum. Bir kısmını bıraktım çünkü bir yerde. Sonraki birkaç gün naptığımı bilmiyorum dahi. Kardeşime, erkek kardeşime açıkladım. Çünkü olmayacaktı başaramayacaktım. Kardeşim hastane, polis işleriyle uğraştıktan sonra anneme açıkladım her şeyi. Yanımda olmayı seçti. Bana sahip çıktı her şey düzelecek dedi. Saçımı okşadı.
Bundan sonra benim yeni bir yaşantım başladı. Dünya malının değersizliği, insan kalbini kırmanın sefilliği. Ahiret inancım pekişti. Daha iyi bir insan olmaya çalışma, asla bilinçli hata yapmama kararı aldım. Doğrudan yana olmaya, iyilikten yana olmaya karar verdim.
Bu forumda bilmiyorum böyle bir insan var mıdır? Ama en azından, yorumlarınızı merak ediyorum.
Son düzenleme:
